နာနာဆန္ဒဇာတ်

တိကနိပါတ် - ၄။ အဗ္ဘန္တရဝဂ် -(၂၈၉) နာနာဆန္ဒဇာတ်။ ။ နေ့စဉ်နှင့်အမျှ နက္ခတ်များ ကြည့်ရှုနေသော ပုဏ္ဏားအား မိမိအတတ်ကို အစဉ်မပြတ် အသုံးပြုသူဟု မင်းကြီး သဘောကျကာ ပုဏ္ဏားအိမ်သားအားလုံး အလိုဆန္ဒရှိတိုင်း ဆုချီးမြှင့်ခြင်းအကြောင်း။

ရှင်အာနန္ဒာဆု အကြောင်းပြု

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အရှင် အာနန္ဒာ၏ ဆုရှစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။ ။ [ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် ဧကာဒသနိပါတ် ဇုဏှာဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။]

မင်းသွင်ကိုဖျက် စုံစမ်းထွက်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ မိဖုရားကြီးဝမ်း၌ဖြစ်၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသား ဟူ၍ပင် အမည်တွင်သတတ်။ ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းသားသည် အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ ခပ်သိမ်းသော အတတ်ပညာတို့ကို သင်ကြားတတ်မြောက်ပြီးလျှင် အဖမင်းကြီး သေလွန်သဖြင့် မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်လေ၏။ အဖမင်းကြီး လက်ထက်တွင် ရာထူးမှ ချထားသော ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် ရှိခဲ့၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် ဆင်းရဲသဖြင့် အိမ်တစ်ခုတွင် နေရ၏။

တစ်နေ့သ၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မထင်ရှားသောအသွင်ဖြင့် မြို့ကိုစုံစမ်းလျက် လှည့်လည်လေ၏။ ထိုအခါ ခိုးမှုကိုကျူးလွန်ပြီးသော သူခိုးတို့သည် သေတင်းကုတ်တစ်ခု၌ သေကိုသောက်ပြီးလျှင် သေအိုးတို့ကို ယူ၍သွားကြရာ လမ်းခရီး၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို မြင်လျှင် “အချင်း ... သင်ကား အဘယ်သူနည်း” ဟု မေးမြန်း၍ ပုတ်ခတ်ပြီးလျှင် အပေါ်ရုံပုဆိုးကိုယူ၍ သေအိုးထမ်းခေါ်၍ သွားကုန်၏။

နက္ခတ်ကိုကြည့် အမှတ်သိ

ပုရောဟိတ်ဟောင်း ပုဏ္ဏားလည်း ထိုခဏ၌ ခရီးလမ်းလယ်တွင်ရပ်လျက် နက္ခတ်ကိုကြည့်လျှင် မင်းကြီး ရန်သူလက် ရောက်နေသည်ကို သိသဖြင့် ပုဏ္ဏမေးကိုခေါ်၍ - “ရှင်မ ... ငါတို့မင်းကြီး ရန်သူလက်သို့ ရောက်နေသည်” ဟု ပြော၏။ “အရှင် ... သင့်မှာ ဘာလုပ်ရမှာလဲ၊ မင်းထံမှ စည်းစိမ်ရသော ပုဏ္ဏားတို့ ပြောကြလိမ့်မည်” ဟု ပုဏ္ဏေးမက ပြန်၍ပြောလေ၏။

မင်းကြီးလည်း ပုဏ္ဏားအသံကို ကြားပြီးလျှင် အတန်ငယ်လိုက်၍ သေသောက်ကြူးတို့အး “အရှင်တို့ ... အကျွန်ုပ်ကား လူဆင်းရဲ ဖြစ်ပါသည်၊ အပေါ်ရုံပုဆိုးကိုယူကာ အကျွန်ုပ်ကို လွှတ်ကြပါ” ဟု အဖန်ဖန် တောင်းပန်လျှင် သေသောက်ကြူးတို့သည်လည်း သနားသဖြင့် လွှတ်လိုက်ကြကုန်၏။ ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ဟောင်း ပုဏ္ဏေးမအား “ရှင်မ ... ငါတို့မင်းကြီး ရန်သူလက်မှ လွတ်ပြီ ”ဟု ပြောပြန်၏။ မင်းကြီးသည် ထိုစကားကိုလည်း ကြားပြန်၍ အိမ်ကိုမှတ်ပြီးလျှင် နန်းတော်သို့ ပြန်လေ၏။

နက္ခတ်သိ-ဆို မင်းကြည်ညို

မင်းကြီးသည် မိုးသောက်သောအခါ ပုဏ္ဏားတို့ကို ခေါ်စေ၍ “ဆရာတို့ ... သင်တို့သည် ညဉ့်အခါ နက္ခတ်ကို ကြည့်ကြကုန်လော” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... ကြည့်ပါကုန်၏၊ ဘေးရန် တစ်စုံတစ်ရာ ရှိပါသလော” ဟု မေး၏။ “မရှိပါ” ဟု လျှောက်ကြကုန်၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် မင်းချင်းတို့ကို “အချင်းတို့ ... ဤမည်သောလမ်း၊ ဤမည်သောအိမ်တွင် ပုဏ္ဏားတစ်ယောက် ရှိ၏၊ ခေါ်ချေ” ဟု စေလွှတ်၍ ခေါ်စေရာ ရောက်လာလျှင် “ဆရာ ... ညဉ့်အခါ နက္ခတ်ကို ကြည့်ပါ၏လော” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... ကြည့်ပါ၏” ဟု လျှောက်၏။ “ဆရာ ... ဘေးရန် တစ်စုံတစ်ရာ ရှိပါသလော” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... ရှိပါ၏၊ ညဉ့်က မင်းကြီး ရန်သူလက် ရောက်သွားရာ ခဏချင်းပင် လွတ်လာပါ၏” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် နက္ခတ်တတ်သောသူတို့ မည်သည် ဤပုဏ္ဏားကဲ့သို့ဖြစ်ရာ၏ - ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ကြွင်းသော ပုဏ္ဏားတို့ကို မြို့တွင်းမှ နှင်ထုတ်စေ၏။ ပုရောဟိတ်ဟောင်းကိုကား အလွန်ကြည်ည်ိုလှသဖြင့် အလိုရှိရာဆုကို ယူလောဟု ပေးလေ၏။ ပုဏ္ဏားသည် “အရှင်မင်းကြီး ... သားမယားများနှင့် တိုင်ပင်၍ ယူပါမည်” ဟု လျှောက်ထားပြန်လျှင် “ဆရာ ... တိုင်ပင်ချေ၊ တိုင်ပင်ပြီးလျှင် လာခဲ့ပါ” ဟု မှာထား၍ လွှတ်လိုက်၏။

အသီးသီးအဝဝ ဆုရကြ

ပုဏ္ဏားလည်း အိမ်သို့ရောက်လျှင် မယား၊ သား၊ ချွေးမ၊ ကျွန်မတို့ကို ခေါ်၍ “မင်းကြီးသည် ငါ့ကို လိုရာဆိုကို ယူလော့” ဟု ပေးလိုက်၏။ “သင်တို့ ဘယ်ဆုကို ယူကြမည်နည်း” ဟု မေးလေ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏေးမသည် ငါတို့ နွားမတစရာ လိုချင်သည်၊ ဆတ္တမာဝဏ မည်သော သားသည် ငါ့ဖို့ အာဇာနည် မြင်းဖြူကသော ရထားကို လိုချင်သည်၊ ချွေးမသည် ငါ့ဖို့ ပတ္တမြား နားတောင်း လိုချင်သည်၊ ပုဏ္ဏားမည်သော ကျွန်မသည် ငါ့ဖို့ ဆုံနှင့် ကျည်ပွေ့ကို လိုချင်သည်၊ ပုဏ္ဏားကြီးသည် ငါ့ဖို့ ရွာမြတ်ကို လိုချင်သည်၊ ဤသို့ မိမိတို့အလိုရှိရာကို အသီးအသီး ပြောဆို တိုင်ပင်ပြီးလျှင် ပုဏ္ဏားကြီးသည် မင်းကြီးထံသို့ လျှောက်ထားရန်သွားလေ၏။

မင်းကြီးလည်း ပုဏ္ဏားကြီး ပြန်ရောက်လာလျှင် “ဆရာ ... သင့်သားမယားများနှင့် တိုင်ပင်ခဲ့ပြီလော” ဟု မေးလေ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားသည် -

“အရှင်မင်းကြီး ... တိုင်ပင်ခဲ့ပါပြီ၊ အကျွန်ုပ်တို့မှာ တစ်အိမ်တည်း စု၍နေကြသော်လည်း အလိုဆန္ဒအမျိုးမျိုး ရှိကြပါ၏၊ အကျွန်ုပ်ကား ရွာမြတ်ကို လိုချင်ပါ၏၊ ပုဏ္ဏေးမကား နွားမတစ်ရာကို လိုချင်ပါ၏၊ သားကား အာဇာနည်မြင်းဖြူ ကသော ရထားကို လိုချင်ပါ၏၊ ချွေးမကား ပတ္တမြားနားတောင်းကို လိုချင်ပါ၏၊ ကျွန်မကား ဆုံနှင့်ကျည်ပွေ့ကို လိုချင်ပါ၏” - ဟု မင်းကြီးအား အလုံးစုံသော အိမ်သားတို့၏ အလိုဆန္ဒကို လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးလည်း -

“အချင်းတို့ ... ပုဏ္ဏားအား ရွာမြတ်ကို၊ ပုဏ္ဏေးမအား နွားမ တစ်ရာကို၊ သားအား အာဇာနည်မြင်းဖြူကသော ရထားကို၊ ချွေးမအား ပတ္တမြားနားတောင်းကို၊ ကျွန်မအား ဆုံနှင့် ကျည်ပွေ့ကို ပေးကြကုန်” - ဟု အိမ်သား အလုံးစုံတို့၏ အလိုဆန္ဒအတိုင်း ပြည့်စုံဆောင်ပေးရန် ခွင့်ပြုကာ ပေးစေ၏။ အိမ်သားအလုံးစုံတို့လည်း မင်းကြီးထံမှ မိမိတို့ အလိုရှိရာကို အသီးအသီး ရကြကုန်၏။

ဤသို့လျှင် မင်းကြီးသည် ပုဏ္ဏားကြီးအား အလိုရှိတိုင်းသော စည်းစိမ်ဥစ္စာများစွာကို ပေးပြီးလျှင် ပုရောဟိတ်ရာထူးကို ပြန်၍ပေးကာ “ဆရာ ... ဤနေ့မှစ၍ ငါတို့၏အမှုကိစ္စကို ဆောင်ရွက်လော့”ဟု ပြောဆိုအပ်နှင်း၍ မိမိထံတွင် အမြဲခစားစေ၏။ ပုဏ္ဏားလည်း စည်းစိမ်ဥစ္စာနှင့် ရာထူးကို ပြန်၍ရသဖြင့် မင်းကြီးထံဤ အမြဲခစားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။

ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) တစ်အိမ်တည်းပ၊ စုနေကြ၊ ဆန္ဒအမည်မည်။

(၂) နက္ခတ်ကြည့်ချိန်၊ မင်းနှင့်ကြိမ်၊ စည်းစိမ်ပြည့်စုံသည်။

(၃) ပုရောဟိတ်မှတ်၊ စဉ်မပြတ်၊ နက္ခတ်ကြည့်ရမည်။

နာနာဆန္ဒဇာတ် ပြီး၏။