ပီဌဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၄။ ကောကိလဝဂ် -(၃၃၇) - ပီဌဇာတ်။ ။ မိမျိုး ဘမျိုးတို့၏ အလေ့အကျင့်ဖြင့် ရသေ့ရဟန်းတို့အား လှူဒါန်းပူဇော်သော သူဌေးအကြောင်း။

ဆွမ်းမရမှု ကဲ့ရဲ့ပြု

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဇနပုဒ်မှလာသော ရဟန်းတစ်ပါးသည် သာမဏေငယ်၊ ရဟန်းငယ်တို့ကို သာဝတ္ထိပြည်သို့လာသော ရဟန်းတို့တွင် “အဘယ်ဒါယကာ ကျေးဇူးများသနည်း” ဟု မေးရာ အနာထပိဏ် သူဌေးကြီးနှင့် ဝိသာခါ ဒါယိကာမကြီးတို့ ကျေးဇူးများကြောင်း လျှောက်ထားကြလျှင် ထိုရဟန်းသည် နံနက်စောစော အနာထပိဏ်သူဌေးကြီး အိမ်တံခါး၌ ရပ်လေ၏။ စောလွန်း၍ အဘယ်သူမျှ မကြည့်၊ တစ်စုံတစ်ရာ မရလျှင် ဝိသာခါ ဒါယိကာမကြီး အိမ်တံခါး၌ ရပ်ပြန်၏။ စောလွန်း၍ အဘယ်သူမျှ မကြည့် တစ်စုံတစ်ခုကိုမျှ မရလေ။

ထိုရဟန်းသည် တစ်ဖန် ယာဂုကုန်ချိန်တွင် သွား၍ ရပ်ပြန်၏။ ဆွမ်းကုန်ချိန်တွင်လည်း သွား၍ရပ်ပြန်၏။ တစ်စုံတစ်ခုကိုမျှ မရလေ။ ကျောင်းသို့ရောက်သောအခါ ရဟန်းတို့အား ထိုဒါယကာတို့သည် သဒ္ဓါကြည်ညိုခြင်း မရှိကုန်ဟု အမျက်ထွက်ကာ ရှုတ်ချကဲ့ရဲ့လေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့ ... ဆွမ်းမရသောကြောင့် ဒါယကာတို့အား ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချသော ဇနပုဒ် ရဟန်းအကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် ထိုရဟန်းအား “ချစ်သားရဟန်း ... အဘယ်ကြောင့် အမျက်ထွက်သနည်း၊ ရှေးအခါ၌ ရသေ့တို့သည်လည်း ဆွမ်းမရကြသော်လည်း အမျက်မထွက်ကုန်” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

သူဌေးမြင်မှ ဆွမ်းလှူရ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝာယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်ပညာတို့ကို သင်ကြားပြီးလျှင် နောက်အဖို့၌ ရသေ့ရဟန်းပြုကာ ဟိမဝန္တာအရပ်၌ နေလေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ချဉ်ဆားမှီဝဲအံ့သောငှာ ဗာရာဏသီပြည်သို့သွား၍ မင်းကြီးဥယျာဉ်တော်၌နေပြီးလျှင် နံနက်အခါ မြို့တွင်းသို့ ဆွမ်းခံဝင်လေ၏။ ဗာရာဏသီသူဌေးသည် သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ရသေ့လည်း လူတို့ကို မေးမြန်း၍ ဤသူဌေးသည် သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံကြောင်း ပြောကြားသောကြောင့် သူဌေးအိမ်တံခါး၌ ရပ်၏။ ထိုခဏ၌ သူဌေးလည်း မင်းကြီးကို အခစားသွားခိုက် ဖြစ်လေ၏။ အိမ်သူအိမ်သားတို့လည်း ရသေ့ကို မမြင်ကြကုန်။ ရသေ့လည်း ပြန်၍သွားလေ၏။ ထိုအခါ သူဌေးသည် မင်းကြီးအိမ်မှ ပြန်လာလတ်သော် ရသေ့ကိုမြင်လျှင် ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ် ပြုပြီးလျှင် ယာဂုခဲဖွယ်ကပ်၍ အနည်းငယ် ပဋိသန္ဓာရစကား ပြောကြားလေ၏။

ရသေ့အိမ်ရောက် တောင်းပန်လျှောက်

ထိုနောက် ဆွမ်းကပ်၍ ဘုဉ်းပေးပြီးသောအခါ “အရှင်ဘုရား ... အကျွန်ုပ်အိမ်သို့ ရောက်လာသော သူတောင်းစားနှင့် ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့အား ပူဇော်သက္ကာရကို မရကုန်ဘဲ သွားကြရဖူးသည် မရှိပါ၊ အရှင်ဘုရားကိုကား အိမ်သူအိမ်သားတို့ မမြင်ကြသောကြောင့် နေရာခင်းခြင်း၊ သောက်ရေကပ်ခြင်း၊ ခြေဆေးခြင်း၊ ယာဂုဆွမ်းကပ်ခြင်းတို့ကို မရဘဲ သွားရပါ၏၊ ဤသို့မရခြင်းကား အကျွန်ုပ် အပြစ် ဖြစ်ပါသည်၊ ထိုအပြစ်ကို သည်းခံပါ” ဟု လျှောက်ထားပြီးလျှင် -

“မြတ်သော အကျင့်ရှိသော အရှင်ဘုရား ... အကျွန်ုပ်အိမ်သို့ ရောက်လာသော သူတောင်းစားနှင့် ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့အား ပူဇော်သက္ကာရကို မရကုန်ဘဲ သွားကြရဖူးသည် မရှိပါ၊ အရှင်ဘုရားကိုကား အိမ်သူအိမ်သားတို့ မမြင်ကြသောကြောင့် နေရာခင်းခြင်း၊ သောက်ရေကပ်ခြင်း၊ ခြေဆေးခြင်း၊ ယာဂုဆွ်းကပ်ခြင်းတို့ကို မရဘဲ သွားရပါ၏၊ ဤသို့မရခြင်းကား အကျွန်ုပ်၏အပြစ် ဖြစ်ပါသည်၊ ထိုအပြစ်ကို သည်းခံပါ” ဟု လျှောက်ထားပြီးလျှင် -

“မြတ်သော အကျင့်ရှိသော အရှင်ဘုရား ... အရှင်ဘုရားအား နေရာကို မခင်းကြကုန်၊ သောက်ရေကိုမလှူကြကုန်၊ ဆွမ်းကို မလှူကြကုန်၊ ဤသို့မလှူကြခြင်းမှာ အကျွန်ုပ်၏အပြစ် ဖြစ်ပါ၏၊ ထိုအပြစ်ကို သည်းခံတော်မူပါ” –

ဟု ရသေ့အား တောင်းပန်လေ၏။ ရသေ့သည် သူဌေးစကားကိုကြားလျှင် -

“သူဌေး ... ငါသည် မစွန်းငြိပါ၊ အမျက်လည်း မထွက်ပါ၊ မုန်းခြင်းလည်း မရှိပါ၊ စင်စစ်ကား ဤသို့သော အလေ့အကျင့်ကား အမျိုး၏ အလေ့အကျင့်ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ငါ့အား စိတ်အကြံမျှသာ ဖြစ်ပါ၏” –

ဟု သူဌေးအား ပြောကြားလေ၏။ သူဌေးသည် ရသေ့၏စကားကိုကြားလျှင်-

“မြတ်သော အကျင့်ရှိသော အရှင်ဘုရား ... နေရာခင်းခြင်း၊ ရေလှူခြင်း၊ ခြေဆေးခြင်း စသော အလုံးစုံသော အလေ့အကျင့်ကား အကျွန်ုပ်တို့အမျိုး၌ အခါခပ်သိမ်း အဘိုး၊ အဘတို့ ဥစ္စာဖြစ်သော အလေ့အကျင့် ဖြစ်ပါ၏” –

“မြတ်သော အကျင့်ရှိသော အရှင်ဘုရား ... အကျွန်ုပ်တို့သည် မွန်မြတ်သော မိဘဆွေမျိုးကဲ့သို့ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့ကို ရိုသောစွာ လုပ်ကျွေးပါကုန်၏၊ ဤအလေ့အကျင့်ကား အကျွန်ုပ်တို့အမျိုး၌ အခါခပ်သိမ်း အဘိုး၊ အဘတို့ ဥစ္စာဖြစ်သော အလေ့အကျင့်ဖြစ်ပါ၏” –

ဟု ရသေ့အား လျှောက်ထားပြန်၏။ ရသေ့သည် နှစ်ရက် သုံးရက်နေ၍ ဗာရာဏသီသူဌေးအား တရားဟောပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာသို့သွား၍ အဘိညာဉ် သာမပတ်တို့ကို ဖြစ်စေလျက် သေလွန်သောအခါ ဗြဟ္မာပြည်သို့ လားရ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဒေသနာတော်ကို ဆောင်ပြီးလျှင် သစ္စာကို ပြသည်၏အဆုံး၌ ရှုတ်ချကဲ့ရဲ့သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ဗာရာဏသီ သူဌေးသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။

ရသေ့သည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) မလှူသည့်တွက်၊ ဒကာထက်၊ မမျက်ရဟန်းမှာ။

(၂) ရဟန်းပုဏ္ဏား၊ ဆွေမျိုးလား၊ လေးစားသူတော်မှာ။

(၃) လှူဒါန်းဝတ်ကျေ၊ လွန်ရိုသေ၊ ရှိလေသူတော်မှာ။

ပိဌဇာတ် ပြီး၏။