ဗျဂ္ဃဇာတ်

တိကနိပါတ် - ၃။ ဥဒပါနဝဂ် -(၂၇၂) ဗျဂ္ဃဇာတ်။ ။ ခြင်္သေ့နှင့် ကျားရှိ၍ လူအများ တောအုပ်ကို မဖျက်ဆီးဝံ့ရှိစဉ် ရုက္ခစိုးနတ်သည် ခြင်္သေ့နှင့် ကျားတို့ကို နှင်ထုတ်မိသဖြင့် တောအုပ်ဖျက်ဆီးခြင်း ရောက်ရသော ရုက္ခစိုးမိုက်အကြောင်း။

ကောကာလိက ပင့်မ

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကောကာလိကသည် ရှင်သာရိပုတ္တရာ၊ ရှင်မောဂ္ဂလာန်တို့ကို ပင့်ဆောင်၍သွားမည်ဟု ကောကာလိကတိုင်းမှ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့သွားပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားကိုရှိခိုး၍ မထေရ်နှစ်ပါးသို့ကပ်လျက် “အရှင်တို့ ... ကောကာလိက တိုင်းသားတို့သည် အရှင်တို့ကို ပင့်ခေါ်ပါကုန်၏။ သို့အတွက် မိမိနှင့်လိုက်ပါရန်” ပင့်လျှောက်ရာ မထေရ်တို့ မလိုက်ကြသဖြင့် မိမိချည်းသာ သွားရလေ၏။

ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့ ... ကောကာလိကသည် ရှင်သာရိပုတ္တရာ၊ ရှင်မောဂ္ဂလာန်တို့နှင့် အတူနေခြင်းငှာလည်း မတတ်နိုင်၊ ကင်း၍နေခြင်းငှာလည်း မတတ်နိုင်၊ တကွဖြစ်ခြင်းကိုလည်း သည်းမခံနိုင်” ဟု စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူလျှင် သိတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ... ကောကာလိကသည် ယခုအခါ၌သာ သာရိပုတ္တရာ၊ မောဂ္ဂလာန်တို့နှင့် အတူနေခြင်းငှာ လည်းကောင်း၊ ကင်း၍နေခြင်းငှာ လည်းကောင်း မတတ်နိုင်သည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း မတတ်နိုင်သည်သာတည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

[ကောကာလိကဝတ္ထုသည် တေရသကနိပါတ် တက္ကာရိယဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။]

ခြင်္သေ့ရန်ပြု တောတစ်ခု

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် တော်တစ်ခု၌ ရုက္ခစိုးနတ် ဖြစ်လေ၏။ ထိုရုက္ခစိုးနတ်၏ ဗိမာန်အနီးဖြစ်သော တောစိုးသစ်ပင်ဝယ် တစ်ပါးသော ရုက္ခစိုးနတ်သည် နေ၏။ ထိုတောအုပ်၌ ခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့သည်လည်း နေကြကုန်၏။ ထိုခြေင်္သေ့နှင့်ကျားတို့မှ ကြောက်ခြင်းကြောင့် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူမျှ ထိုတော်အုပ်၌ လယ်မထွန်ဝံ့၊ သစ်ပင်မခုတ်ဝံ့၊ ပြန်၍ကြည့်ဝံ့သူမည်သည် မရှိလေ။

ထိုခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့သည် နေ့စဉ် သားတိရစ္ဆာန်တို့ သတ်၍စားပြီးလျှင် စားကြွင်းတို့ကို ထိုတော်အုပ်၌ စွန့်ထား၍ သွားကြကုန်၏။ ထိုစားကြွင်းဖြစ်သော အသားတို့သည် ပုပ်သိုးကုန်လတ်သော် တောအုပ်တစ်ခုလုံး အပုပ်နံ့ဖြင့် လှိုင်ကုန်၏။

ဆုံးမစကား မနာကြား

ထိုအခါ တောစိုးပင်စောင့် ရုက္ခစိုးသည် အကြောင်းသင့်သည် မသင့်သည်ကိုမသိ၊ အလွန်မိုက်သည်ဖြစ်၍ တစ်နေ့သ၌ ရုက္ခစိုးပညာရှိထံကပ်၍ “အဆွေ ... ခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့ကိုမှီ၍ ဤတောအုပ်၌ မစင်ကြယ်သော အပုပ်နံ့သည် လှိုင်၏။ ထိုခြင်္သေ့နှင့် ကျားတို့ကို အကျွန်ုပ် ပြေးစေပါအံ့” ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ပညာရှိ ရုက္ခစိုးသည် “အဆွေ ... ဤခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့ကို အမှီပြု၍ ငါတို့ဗိမာန်သည် မပျက်မစီးတည်တံ့နိုင်သည်။ ခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့ ပြေးသွားကုန်သည် ရှိသော် ငါတို့ဗိမာန်သည် ပျက်စီးလတ္တံ့၊ လူတို့သည် ခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့ကို မမြင်ကြသည်ရှိသော် တောအုပ်အလုံးစုံကိ ခုတ်ထွက်ကာ ညီညွတ်အောင်ပြုပြီးလျှင် လယ်ထွန်ကြကုန်လတ္တံ့၊ သင်သည် ခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့ ပြေးခြင်းကို မနှစ်သက်လင့်” ဟု အကျိုးအကြောင်းပြကာ တားမြစ်ပြီးလျှင် - ထိုရုက္ခစိုးမိုက်အား -

“အဆွေ ... ပေါင်းဖော်ဆက်ဆံရသောကြောင့် ကိုယ်စိတ်ချမ်းသာစွာ နေရသော အဆွေခင်ပွန်းသည် ရှေးအဖို့၌ နှိပ်စက်အပ်သော်လည်း ပညာရှိသည် မျက်စိကဲ့သို့ စောင့်ရှောက်ရာ၏ –

အဆွေ ... ပေါင်းဖော်ဆက်ဆံရသောကြောင့် ကိုယ်စိတ်ချမ်းသာခြင်းသည် တိုးပွားသော အဆွေခင်ပွန်း၏ အမှုကိစ္စအလုံးစုံတို့၌ ပညာရှိသည် မိမိ၏အမှုကိစ္စကဲ့သို့ ပြုလုပ်ရာ၏” ဟု -

ပြောဆိုဆုံးမသော်လည်း မနာယူဘဲ ထိုရုက္ခစိုးမိုက်သည် တစ်နေ့သ၌ ကြောက်မက်ဖွယ်သော အာရုံကိုပြကာ ခြောက်လှန့်လျက် ခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့ကို ပြေးစေ၏။ လူတို့လည်း ခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့ကိုမမြင်လျှင် ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်ခြင်းမရှိကုန်ဘဲ တောအုပ်နံပါးတစ်ဖက်ကို ဖျက်ဆီးကုန်၏။

ဆုံးမ မနှစ်သက် ဗိမာန်ပျက်

ရုက္ခစိုးမိုက်သည် ရုက္ခစိုးပညာရှိသို့ ချည်းကပ်၍ “အဆွေ ... အကျွန်ုပ်သည် အဆွေစကားကို မနာယူဘဲ ခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့ကို ပြေးစေသဖြင့် လူတို့သည် တောအုပ်ကို ဖျက်ဆီးကြကုန်၏။ ယခုအခါ အဘယ်သို့ပြုရအံ့နည်း” ဟု မေးလေ၏။ ထိုအခါ ရုက္ခစိုးပညာရှိသည် “အဆွေ ... သင်သည် ထိုခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့နေသော တောသို့သွား၍ ခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့ကို ပင့်ဆောင်ချေလော့” ဟု စေခိုင်းလေ၏။ ရုက္ခစိုးမိုက်လည်း ထိုတောသို့သွား၍ ခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့ရှေ့မှ လက်အုပ်ချီကာ -

“အို - ခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့ ... အသင်တို့သည် ပြန်လာကြပါကုန်လော၊ တောအုပ်သို့ တစ်ဖန်ပြန်ခဲ့ကြပါဦးလော၊ ခြင်္သေ့နှင့်ကျားမရှိသော တောအုပ်ကို မဖျက်ဆီးစေပါလင့်၊ ခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့သည် တောအုပ်မှ ကင်းကွာခြင်း မဖြစ်ပါစေကုန်လင့်” –

ဟု ခယ တောင်းပန်လေ၏။ ထိုအခါ ခြင်္သေ့နှင့်ကျားတို့သည် တောင်းပန်လာသော ရုက္ခစိုးမိုက်အား - “သင် သွားလော့၊ ငါတို့ ပြန်မလာကုန်” ဟု ပယ်လိုက်ကုန်၏။ ရုက္ခစိုးမိုက်လည်း ခြင်္သေ့နှင့် ကျားတို့ကို ပင့်ဆောင်၍ မရတော့ဘဲ တစ်ယောက်တည်းသာ တောအုပ်မှ ပြန်လာရ၏။ လူတို့လည်း တစ်ရက်၊ နှစ်ရက်ဖြင့် တောအုပ်အလုံးစုံကို ခုတ်ဖြတ်ပြီးလျှင် လယ်ယာလုပ်ရန် ထွက်ကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ရုက္ခစိုးမိုက်သည် - ယခုအခါ ကောကာလိက။

ခြင်္သေ့သည် - သာရိပုတ္တရာ။

ကျားသည် - မောဂ္ဂလာန်။

ရုက္ခစိုးပညာရှိသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကိုယ်စိတ်ချမ်းသာ၊ ပေါင်းဖော်ရာ၊ ဆွေလျှာခင်ပွန်းပေ။

(၂) နှိပ်စက်သော်လည်း၊ ပညာသည်း၊ သည်းခံစောင့်ရှောက်လေ။

(၃) ခင်ပွန်းကိစ္စ၊ ဆောင်ရွက်က၊ ထပ်မျှကိုယ့်ကိစ္စေ။

ဗျဂ္ဃဇာတ် ပြီး၏။