ဗြဟာဆတ္တာဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၄။ ကောကိလဝဂ် -(၃၃၆) ဗြဟာဆတ္တဇာတ်။ ။ ဗာရာဏသီမင်း ဥယျာဉ်သို့ ရသေ့အသွင်ဖြင့်လာ၍ အဘကောသလမင်း၏ ဥစ္စာများကို တူးဖော်ယူငင်ပြီး ထွက်ပြေးသော ဆတ္တမင်းသား ရသေ့အကြောင်း။

အံ့ဖွယ်ရဟန်းပြု ဟောကြားမှု

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အံ့ဖွယ်သရဲကို ပြုလုပ်တတ်သော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အသက်လွတ်ရေး မင်းသားပြေး

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်းအား အကျိုးအကြောင်းကိုပြ၍ ဆုံးမတတ်သော ပညာရှိအမတ် ဖြစ်လေ၏။

ထိုဗာရာဏသီ မင်းကြီးသည် များစွာသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါဖြင့် စစ်ထိုး၍ သာဝတ္ထိပြည်တွင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ကောသလမင်းကို ဖမ်းလေ၏။ ထိုကောသလမင်းအား ဆတ္တမည်သော သားတော်တစ်ယောက် ရှိလေ၏။ ထိုသားတော်သည် အဘမင်းကြီးကို ဖမ်းလတ်သော် မထင်ရှားသော အသွင်ဖြင့် တိမ်းရှောင် ထွက်ပြေးပြီးလျှင် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်ပညာ အလုံးစုံကို သင်ကြား တတ်မြောက်သောအခါ ထွက်ခဲ့၍ ပစ္စန္တရွာတစ်ခုသို့ ရောက်လေ၏။

ပညာရှိလိုမှု ရသေ့ပြု

ထိုပစ္စန္တရွာကို အမှီပြု၍ ရသေ့ငါးရာတို့သည် တော်တစ်ခုဝယ် သစ်ရွက်မိုးကျောင်းဆောက်၍ နေကြကုန်၏။ ဆတ္တမင်းသားသည် ရသေ့ငါးရာတို့ထံဝယ် တစ်စုံတစ်ခုသော အတတ်ပညာကို သင်ကြားရန် ရသေ့ရဟန်း ပြု၍ နေ၏။ အတတ်ပညာ သင်ကြားပြီးသော နောက်အဖို့၌ ရသေ့တို့၏ အကြီးအမှူးဂိုဏ်းဆရာ ဖြစ်လေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ဆတ္တရသေ့သည် ရသေ့အပေါင်းကိုခေါ်၍ “အရှင်ဘုရားတို့ ... အဘယ်ကြောင့် မဇျ္စိမဒေသသို့ မသွားကြကုန်သနည်း” ဟု မေး၏။ “ငါ့ရှင် မဇျ္စိမဒေသ၌ လူတို့သည် ပညာရှိကုန်၏။ ထိုလူတို့သည် ပြဿနာကို မေးကုန်လတ္တံ့၊ အနုမောဒနာကို ပြုစေကုန်လတ္တံ့၊ မင်္ဂလာကို ရွတ်ဖတ်စေကုန်လတ္တံ့၊ မစွမ်းနိုင်သော် ကဲ့ရဲ့ကြကုန်လတ္တံ့၊ အကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုဘေးမှ ကြောက်ရွံ့ကြသောကြောင့် မသွားပါကုန် ” ဟု ပြော၏။ “အရှင်ဘုရားတို့ ... မကြောက်ကြကုန်လင့်၊ အလုံးစုံသော အမှုကိစ္စတို့ကို အကျွန်ုပ် ပြုလုပ်မည်” ဟု ဝန်ခံကာ ရသေ့အတို့ကိုခေါ်၍သွားကြရာ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်ကုန်၏။

ပြဿနာဖြေဆို မင်းကြည်ညို

ဗာရာဏသီမင်းကြီးသည် ကောသလမင်းကြီးကို ဖမ်း၍ သာဝတ္ထိပြည်တွင် မင်းချင်းတို့ကို ထားခဲ့၍ ပစ္စည်းဥစ္စာ အလုံးစုံကို ယူဆောင်ပြီးလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့ပြန်ကာ ကြေးအိုးတို့၌ ထည့်သွင်းလျက် ဥယျာဉ်တော်၌ မြှုပ်နှံ၍ ဗာရာဏသီပြည်မှာပင် နေလေ၏။

ရသေ့တို့လည်း မင်းကြီး ဥယျာဉ်တော်၌နေကာ နံနက်အခါ မြို့တွင်းသို့ ဆွမ်းခံဝင်ကြရာ မင်းကြီး ဥပင့်ပြီးလျှင် မွန်မြတ်သော ယာဂု ခဲဖွယ်ဘောဇဉ်တို့ကို လှူဒန်း၏။ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးသည်တိုင်အောင် ပြဿနာကို မေးလျှောက်၏။ ဆတ္တရသေ့လည်း ခပ်သိမ်းသော ပြဿနာတို့ကို ဖြေဆို၏။ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီးသောအခါ အနုမောဒနာ ပြု၏။ မင်းကြီးသည် အတိုင်းထက်အလွန် ကြည်ညိုသဖြင့် ပင့်ဖိတ်ကာ ဥယျာဉ်တော်၌ နေစေ၏။

ဥယျာဉ်တော်မှ ဥစ္စာယူကြ

ဆတ္တရသေ့သည် ဥစ္စာကို ထုတ်ဖော်နိုင်သော မတ္တရားတတ်၏။ ဤဥယျာဉ်တော်ဝယ် အဘယ်အရပ်၌ ငါ့အဘကောလမင်းကြီး၏ ဥစ္စာတို့ကို မြှုပ်နှံထားသနည်းဟု မန္တရားကို မန်းမှုတ်ကာ ကြည့်ရှုလတ်သော် ဥစ္စာမြှုပ်နှံရာအရပ်ကိုမြင်၍ ဤဥစ္စာကိုယူကာ ငါတို့တိုင်းပြည်ကိုယူမည်ဟု ကြံစည်ပြီးလျှင် ရသေ့တို့ကိုခေါ်၍ “အရှင်ဘုရားတို့ .... အကျွန်ုပ်ကား ကောသလမင်းကြီး၏ သားတော်ဖြစ်သည်၊ ဗာရာဏသီမင်းသည် အကျွန်ုပ် အဘကိုဖမ်း၍ တိုင်းပြည်ကိုယူသည်ရှိသော် မထင်ရှားသော အသွင်ဖြင့် ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်ကာ ဤမျှလောက် ကြာမြင့်အောင် အသက်ကို စောင့်၍နေ၏၊ ယခု အကျွန်ုပ်အဘ၏ ဥစ္စာတို့ကို ပြန်၍ရပြီ၊ ဥစ္စာတို့ကို ဖော်ထုတ်ကာ တိုင်းပြည်ကို ပြန်၍ယူမည်” ဟု ပြော၏။ “အရှင်ဘုရားတို့ ... အဘယ်သို့ ပြကြမည်နည်း” ဟု မေး၏။ “ငါ့ရှင် ... အကျွန်ုပ်တို့လည်း အရှင်နှင့်အတူ လူထွက်၍ လိုက်ကြမည်” ဟု ပြော၏။ “အရှင်ဘုရားတို့ ... ကောင်းပြီး လိုက်ခဲ့ကြပါ” ဟု တိုင်ပင်ပြောဆိုပြီးလျှင် ကြီးစွာသော သားရေအိတ်တို့ကို လုပ်စေ၍ ညဉ့်အခါ ဥစ္စာတို့ကို တူးဖော်၍ယူကာ အိတ်တို့၌ထည့်စေလျက် အိုးတို့၌ မြက်တို့ကို ထည့်ခဲ့ပြီးလျှင် ရသေ့ငါးရာနှင့်တကွ လူတို့ကို သယ်ယူစေ၍ သာဝတ္တိပြည်သို့ သွားလေ၏။

ဥစ္စာဆုံးရ မင်းသောက

သာဝတ္ထိပြည်သို့ရောက်လျှင် အလုံးစုံသော မင်းချင်းတို့ကို ဖမ်းစေ၍ တစ်ပြည်လုံး သိမ်းယူကာ ပစ္စင်၊ ရင်တား၊ တံတိုင်း စသည်တို့ကို ပြုလုပ်စေ၍ ရန်သူမင်း စစ်မထိုးနိုင်အောင် အခိုင်အလုံ စီမံ၍နေလေ၏။ ရသေ့တို့ကိုသွားလျှင် လူတို့သည် ဗာရာဏသီမင်းကြီးအား ဥယျာဉ်တော်မှ ဥစ္စာတို့ကို ရသေ့တို့ ယူသွားကြောင်း လျှောက်ကုန်၏။ ဗာရာဏသီ မင်းကြီးလည်း ဥယျာဉ်တော်သို့သွား၍ ကြီးစွာသော စိုးရိမ်ခြင်း ဖြစ်လျက် မြို့သို့ပြန်၍ “မြက်သာတည်း၊ မြက်သာတည်း” ဟု မြည်တမ်းကာ နေတော့၏။ မင်းကြီး၏ စိုးရိမ်သောကငြိမ်းအောင် မည်သူမျှ မတတ်နိုင်ချေ။

ပညာရှိဟောပြ ငြိမ်းချမ်းရ

ထိုအခါ ပညာရှိအမတ်သည် မင်းကြီးစိုးရိမ်သောက ဖြစ်နေသည်ကို မည်သူမျှ မတတ်နိုင်၊ ငါ ပယ်ဖျောက်၍ ချမ်းသာရာ ရစေမည်ဟု ကြံစည်လျက် တစ်နေ့သ၌ မင်းကြီးနှင့်တကွ ချမ်းသာစွာနေစဉ် မင်းကြီး မြည်တမ်းသောအခါ၌ -

“မြတ်သောမင်းကြီး .... သင် မင်းကြီးသည် ‘မြက်သာတည်း - မြက်သာတည်း’ ဟု မြည်တမ်းဘိ၏၊ သင်မင်းကြီး၏ မြက်ကို အဘယ်သူ ဆောင်ယူသနည်း၊ သင်မင်းကြီးအား မြက်ဖြင့် ပြုဖွယ်ကိစ္စ ရှိပါသလော၊ မြက်ကိုသာ မြည်တမ်းဘိ၏”

ဟု မင်းကြီးအား လျှောက်လေ၏။ မင်းကြီးသည် ပညာရှိအမတ်၏ စကားကိုကြားလျှင် -

“ပညာရှိ ... မြက်သောအကျင့်ကို ကျင့်၍ ကျယ်ပြန့်သော ဗဟုသုတရှိသော ဆတ္တ ရသေ့သည် ဤဗာရာဏသီပြည်သို့ လာခြ့၏။ ထိုရသေ့သည် စင်စစ်ဥစ္စာ အလုံးစုံတို့ကိုယူ၍ အိုးတို့၌ မြက်ကိုထည့်၍ သွား၏”

ဟု ပညာရှိ အမတ်အား ပြောကြားလေ၏။ ပညာရှိအမတ်သည် မင်းကြီးစကားကို ကြားပြန်လျှင် -

“မြတ်သောမင်းကြီး ... အနည်းငယ်သော မြက်ဖြင့် ဥစ္စာအလုံးစုံကို အလိုရှိသော ဆတ္တာ ရသေ့သည် မိမိဥစ္စာ အလုံးစုံကို ယူသွားခြင်းကို လည်းကောင်း၊ မြက်ကို အိုးတို့၌ ထည့်ကာ ထားခဲ့၍ မယူခြင်းကို လည်းကောင်း ပြုဘိ၏၊ ထိုသို့ပြုခြင်း၌ မြည်တမ်းနေခြင်းကား အဘယ်အကျိုးရှိမည်နည်း” –

ဟု မင်းကြီးအား လျှောက်ထားပြန်၏။ မင်းကြီးလည်း ပညာရှိအမတ် စကားကို ကြားပြန်လျှင် -

“ပညာရှိ ... သီလရှိသော သူတို့သည် ဤအမှုမျိုးကို မပြုလုပ်ကြကုန်၊ သူမိုက်တို့သာ ဤအမှုမျိုးကို ပြုလုပ်ကြကုန်၏၊ သီလမမြဲသော ဒုဿီလ ပုဂ္ဂိုလ်၌ ပညာ ဗဟုသုတ ရှိနေခြင်းကား ဘယ်အကျိုးရှိမည်နည်း” ဟု ပညာရှိအမတ်အား ပြောကြားကာ ဆတ္တရသေ့ကို ကဲ့ရဲ့လျက် ပညာရှိအမတ် ဆုံးမသော စကားဖြင့် စိုးရိမ်သောကငြိမ်းလျက် မင်းကြီးသည် တရားသဖြင့် မင်းပြုလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ဗြဟာဆတ္တ ရသေ့သည် - အံ့ဖွယ်သရဲကို ပြုလုပ်သော ရဟန်း။

ပညာရှိအမတ်သည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) စိုးရိမ်သောက၊ နှိပ်စက်က၊ ဒုက္ခရောက်တတ်သည်။

(၂) ပညာရှင်ဆေး၊ တရားပေး၊ ငြိမ်းအေးစေနိုင်သည်။

ဗြဟာဆတ္တဇာတ် ပြီး၏။