ဘီမသေနဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၈။ ဝရုဏဝဂ် -၈၀ - ဘီမသေနဇာတ်။ ။ ဆရာကို မထီမဲ့မြင်ပြုကာ စစ်တိုက်ထွက်သဖြင့် ကြောက်ချေးပါ၍ လူအများ ကဲ့ရဲ့ခံရသော ဘီမသေန အကြောင်း။

မိမိဂုဏ်ပြ သူ့ရှုတ်ချ

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သူတစ်ပါးတို့အား ရှုတ်ချကဲ့ရဲ့တတ်သော ရဟန်းတစ်ပါး ရှိလေ၏။ ထိုရဟန်းသည် မိမိတို့ အမျိုးအနွယ် စည်းစိမ်တို့ကို မြျောက်တင်ကာ သူတစ်ပါးတို့အား ရှုတ်ချကဲ့ရဲ့လေ့ရှိ၏။

ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် ထိုရဟန်းအကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုကြေစဉ် မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ ရဟန်းတို့ ... ဤရဟန်းသည် ယခုအခါမှသာ သူတစ်ပါးတို့အား ရှုတ်ချကဲ့ရဲ့သည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါကလည်း ရှုတ်ချကဲ့ရဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ပညာတတ်ရာ တပည့်ရှာ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဥဒိစ္စပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာကြီးထံဝယ် ဗေဒင်သုံးပုံနှင့် တကွ တစ်ဆယ့်ရှစ်ရပ်သော အတတ်ပညာတို့ကို သင်ကြားလေ၏။ တတ်မြောက်၍ အပြီးသို့ရောက်သောအခါ စူဠဓနုဂ္ဂဟဟု အမည်တွင်လေ၏။ အနည်းကယ် ပုကွ၍ ကုန်းသော ခန္ဓာကိုယ်ရှိ၏။

ထိုစူဠဓနုဂ္ဂဟသည်ကား စင်စစ်အားဖြင့် လေးအတတ်ဝယ် ဇမ္ဗူဒိပ်တွင် ပြိုင်ဘက်မရှိအောင် တတ်မြောက်၏။ သို့သော်လည်း တစ်စုံတစ်ယောက်သောမင်းသို့ ဆည်းကပ်ငြားအံ့၊ ခန္ဓာကိုယ် ပုကွ ကုန်းကိုင်းသဖြင့် အမှုကိစ္စကို မဆောင်ရွက်နိုင်ဟု မှတ်ထင်ကာ တစ်စုံတစ်ရာ ရာထူးဖြင့် ချီးမြှောက်မည် မဟုတ်။ အလုံးအရပ်နှင့် ပြည့်စုံခံ့ညားသော သူကို ရှားပြီးလျှင် ၎င်းသူကို ရာထူးယူစေလျက် အယောင်ပြကာ ၎င်းသူကိုမှီ၍ အသက်မွေးမည်ဟု ကြံစည်၍ မဟိံသသကတိုင်းသို့သွားကာ ရက်ကန်းရက်သမားတို့ နေရာအရပ်သို့ ရောက်လေ၏။

နှစ်ဦးနှစ်ဝ ညီညွတ်ကြ

ထိုအခါ ဘီမသေန မည်သော ရက်ကန်းသည် တစ်ယောက်ကို မြင်လျှင် အလုံးအရပ် ကိုယ်အင်္ဂါလက္ခဏာကို ကြိုက်နှစ်သက်သဖြင့် အမည်ကိုမေး၍ နှုတ်ဆက်ပြီးလျှင် “အဆွေ ... သင်သည် ဤမျှလောက် အလုံးအရပ် ကိုယ်အင်္ဂါ လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံပါလျက် အဘယ့်ကြောင့် ရက်ကန်း ရက်ပါသနည်း၊ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းဝယ် ငါနှင့်တူသော လေးသမား မရှိ၊ သို့သော်လည်း ငါ့မှာ ခန္ဓာကိုယ် ပုကွကုန်းကိုင်းနေသဖြင့် အမှုကိစ္စ ဆောင်ရွက်နိုင်မည် မဟုတ်ဟု မှတ်ထင်လျက် တစ်စုံတစ်ရာ ရာထူးဖြင့် ချီးမြှောက်မည်မဟုတ်၊ သင်နှင့်အကျွန်ုပ် မင်းကြီးထံ အတူသွား၍ သင့်ကို အယောင်ပြပြီး ရာထူးကို တောင်းမည်၊ သင်က ဟန်ကောင်းကောင်းနှင့်နေပါ၊ ပြုလုပ်ဖွယ်ကိစ္စ ဟူသမျှကို အကျွန်ုပ်က ပြုလုပ်ပါမည်၊ ပစ္စည်းဥစ္စာ ရသောအခါ အတူတကွ စားသောက် အသက်မွေးမည်၊ အကျွန်ုပ်စကား နားထောင်ပါ” ဟု ပြောလေ၏။ ဘီမသေနလည်း “အဆွေ ... ကောင်းပြီ၊ အဆွေ စီမံသောအတိုင်း လိုက်နာမည်” ဟု ဝန်ခံလေ၏။

မင်းထံဝင်ကာ မှုထမ်းရာ

စူဠဓနုဂ္ဂဟလည်း ဘီမသေနကို ခေါ်ယူပြီးလျှင် ဗာရာဏသီမင်းကြီးထံ ဝင်၍ ရှိခိုးကာ နေလေ၏။ မင်းကြီးသည် ထိုသူတို့အား “အမောင်တို့ ... ဘာအတွက် လာကြသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ ဘီမသေနသည် “အရှင်မင်းကြီး ... အကျွန်ုပ် လေးသမားပါတည်း၊ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းဝယ် အကျွန်ုပ်နှင့်တူသော လေးသမား မရှိပါ၊ လေးအတတ်ဖြင့် ခစားရန် လာပါသည်” ဟု လျှောက်ထားရာ၊ “လခရိက္ခာ ဘယ်လောက်ရလျှင် ခစားမည်နည်း” ဟု မေးလေ၏။“လခွဲမှာ အသပြာတစ်ထောင်ရလျှင် ခစားပါမည်” ဟု လျှောက်လေ၏။ “ဤသူမှာ သင်နှင့် အသို့တော်စပ်သနည်း” ဟု မေးပြန်ရာ “အကျွန်ုပ်၏ အလုပ်အကျွေးငယ် ဖြစ်ပါသည်” ဟု လျှောက်လေ၏။ မင်းကြီးလည်း ဘီမသေနကို အလွန်နှစ်သက်တော်မူသဖြင့် စစ်သူကြီး ခန့်ထားလေ၏။

မင်းကြီးစေချက် ကျားဖမ်းထွက်

ထိုအခါမှစ၍ ဘီမသေနသည် စစ်သူကြီး ဖြစ်ကာ မင်းကြီးထံ အမြဲ ခစားရလေ၏။ ဘီမသေနက စစ်သူကြီးရာထူးကို ယူကာ လူယောက်ပြရ၏။ ပြုလုပ်ဖွယ် အမှုကိစ္စဟူသမျှကို စူဠဓနုဂ္ဂဟက ရွက်ဆောင် လုပ်ကိုင်ရ၏။ ဤသို့လျှင် ထိုသူနှစ်ယောက်တို့သည် အညီအညွတ် ချမ်းချမ်းသာသာ အသက်မွေးကြကုန်၏။

ထိုအခါ ကာသိတိုင်း တောတစ်ခုဝယ် ကျားတစ်ကောင်သည် လမ်းသွားလမ်းလာ လူတို့ကို သတ်စားကာ သောင်းကျန်းနေသဖြင့် အသွားအလာ ပြတ်လေ၏။ လူတို့ သည် မင်းကြီးအား လျှောက်ကြားကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း ဘီမသေနကို ခေါ်၍ “အမောင် .. ကျားကို ဖမ်းနိုင်ပါမည်လော” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... ကျားလောက်မျှကို မဖမ်းနိုင်လျှင် အဘယ်မှာ လေးသမားဖြစ်တော့မည်နည်း” ဟု လျှောက်ထားလေလျှင် မင်းကြီးသည် ကျားကိုဖမ်းရန် ဘီမသေနအား စရိတ်ရိက္ခာပေး၍ လွှတ်လိုက်၏။

နည်းညွှန်ပြပေး ကျားဖမ်းရေး

ဘီမသေနလည်း အိမ်သို့ပြန်၍ စူဠဓနုဂ္ဂဟလည်း “အဆွေ ... အကျွနု်လိုက်ရန် မလို၊ သွားသာ သွားပါ မကြောက်ပါနှင့်၊ နည်းပေးလိုက်ပါမည်၊ ကျားဖမ်းသွားသောအခါ ကျားရှိရာသို့ အလျင် အမြန်မသွားလေနှင့်၊ ဇနပုဒ်သား လေးသမားတို့ကိုခေါ်၍ စည်းဝေးစေပြီးလျှင် ကျားရှိရာအရပ်သို့ သွားကာ ကျားကို ရှာဖွေ ခြောက်လှန့်ကြသောအခါ ကျားထလာသည်ကို မြင်လျှင် မယောင်မလည် ချုံတစ်ခုတွင် ပုန်းနေပါ၊ ဇနပုဒ်သားတို့ ကျားကိုသတ်၍ ဖမ်းပြီးသောအခါ နွယ်တစ်ခုကိုယူကာ ၎င်းတို့ထံသွား၍ “အချင်းတို့ ... မည်သူ ကျားကို သတ်သနည်း၊ ငါ အရှင်ဖမ်းပြီး မင်းကြီးထံ ဆက်သဖို့ နွယ်ဆုတ်နေသည်ကို မသိရော့သလော” ဟု အပြစ်တင်၍ ခြိမ်းခြောက်ပါ၊ ထိုအခါ ဇနပုဒ်သားတို့ ကြောက်လန့်သဖြင့် အရှင်မင်းကြီးကို မလျှောက်ပါနှင့် ဤမျှသော ပစ္စည်းဥစ္စာကို ယူသွားပါဟု ဆိုကြလိမ့်မည်၊ ထိုအခါ ကျားသေကိုယူကာ မင်းကြီးထံ ဆက်သလျှင် သ်င့အဖမ်းလည်း ဖြစ်မည်၊ မင်းကြီးလ်း ဝမ်းသာအားရတော်မူသဖြင့် ဆုလာဘ်လည်း ပေးလိမ့်မည်၊ ထိုအခါ သင့်မှာ ပစ္စည်းဥစ္စာလည်းရ၊ နာမည်ကောင်းလည်းရမည်” ဟု အသအေချာ နည်းပေးကာ လွှတ်လိုက်၏။

နာမည်ကောင်းကြံ လာဘ်လည်းရ

ဘီမသေနလည်း စူဠဓနုဂ္ဂဟ ပေးသော နည်းအတိုင်း သွား၍ ကျားဖမ်းရာ အောင်မြင်ခဲ့သဖြင့် ကျားသေကို မင်းကြီးထံ ဆက်သသောအခါ ဆုလာဘ်လည်း များစွာရလေ၏။ နာမည်ကောင်းလည်း ရလေ၏။

တစ်နေ့သ၌ တော်တစ်ခုဝယ် ကျွဲရိုင်းကြီးတစ်ကောင် ထကြွ သောင်းကျန်းနေသဖြင့် ရှေးနည်းအတိုင်း ဘီမနေသနသွားပြီး ဖမ်းဆီးကာ မင်းကြီးထံ ဆက်သပြန်သောအခါ ဆုလာဘ်လည်းရ နာမည်ကောင်းလည်း ရပြန်လေ၏။

တပ်ကိုပြင်ဆင် တိုက်ပွဲဝင်

ထိုအခါ ဘီမသေနသည် မိမိ၏ အစွမ်းသတ္တိ အရည်အချင်းကို မစဉ်းစားဘဲ ရာထူးစည်းစိမ် မာန်ယစ်ကာ ဆရာ စူဠဓနုဂ္ဂဟကိုပင် မလေးမခန့် ပြုလေ၏။ ပြောစကားကို နားမထောင်။ ငါ သင့်ကို မှီ၍ အသက်မွေးသူ မဟုတ်၊ သင်သာ ယောကျ်ားပီးသသလော ဤသို့ စသည်ဖြင့် ကြမ်းကြုတ်သော စကားကို ပြောဆိုကြုံးဝါးကာ ရှုတ်ချလေ၏။

နှစ်ရက်၊ သုံးရက် လွန်လျှင် ပြည်နီးချင်း မင်းတစ်ပါးသည် စစ်သည်ဗိုလ်ပါ အများနှင့်လာ၍ ဗာရာဏသီ မြို့တော်ကို ဝန်းရံကာ “တိုင်းပြည်ကိုလည်း အပ်မည်လော၊ စစ်ကိုလည်း တိုက်မည်လော” ဟု ဗာရာဏသီမင်းကြီးထံ တင်းမာသော ရာဇသံကို ပေးလေ၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းကြီးသည် ဘီမသေန စစ်သူကြီးကို ခေါ်စေ၍ “အမောင် ... ရန်သူမင်းသည် မြို့ကိုဝိုင်း၍ ထားလေပြီ၊ ယခု အမြန် စစ်တိုက်ရမည်” ဟု စေခိုင်းလေ၏။

ကြောက်ဒူးတုန်လျက် မစင်ထွက်

ဘီမသေန စစ်သူကြီးလည်း ချပ်ဝတ်တန်ဆာတို့ကို ဝတ်ဆင်ကာ မင်းကြီး၏ အသွင်ကိုယူလျက် ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်၌ နေလေ၏။ စူဠဓနုဂ္ဂဟလည်း ချပ်ဝတ်တန်ဆာတို့ကို ဝတ်ဆင်ကာ လေးမြား စသော လက်နက်တို့ကို ကိုင်စွဲလျက် ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်၌ ဘီမသေန စစ်သူကြီး၏နောက်မှာ နေလေ၏။

ဆင်လည်း စစ်သည်ဗိုလ်ထု ခြံရံကာ မြို့တော်မှထွက်ပြီးလျှင် စစ်မြေပြင်သို့ အရောက်သွားလေ၏။ မိမိကိုယ်ကို အထင်ကြီးကာ သူတစ်ပါးအား ရှုတ်ချကဲ့ရဲ့ရှိသော ဘီမသေန စစ်သူကြီးလည်း စည်သံ၊ မောင်းသံကို ကြားလျှင် အလွန်ကြောက်လန့်လျက် တစ်ကိုယ်လုံး နတ်ဝင်သကဲ့သို့ ဆတ်ဆတ်ခါ တုန်လှုပ်၍နေလေ၏။ စူဠဓနုဂ္ဂဟလည်း ဘီမသေန စစ်သူကြီးကို ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်မှ မကျရအောင် ကြိုးဖြင့် ဖွဲ့ဆိုင်းကာ ထားရ၏။ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး လက်နက်တို့ဖြင့် ထိုးခုတ် သတ်ဖြတ်ကြသည်ကို မြင်သောအခါ မရပ်တည်နိုင်တော့ဘဲ သေဘေးမှ အလွန်ကြောက်လန့်ရကား ကျင်ကြီး၊ ကျင်ငယ်တွေ ထွက်လျက် ဆင်ကျောက်ကုန်းတွင် ပေကျံ၍ နေလေတော့၏။

ထိုအခါ စူဠဓနုဂ္ဂဟသည် ဘီမသေန စစ်သူကြီးအား -

“အဆွေ ဘီမသေန ... သင်သည် ရှေးအခါက ငါ့ကို သင်သာ ယောကျ်ားပီသသလော စသည်ဖြင့် သူတစ်ပါးကို ရှုတ်ချကဲ့ရဲ့၍ သတ္တိပြကာ ဝါကြွားပြောဆိုခဲ့၏။ ယခုအခါ အလွန်ကြောက်လန့်သဖြင့် ဆင်ကျောက်ကုန်းတွင် ကျင်ကြီး၊ ကျင်ငယ်တွေ ပေကျံ၍ နေဘိ၏။ သင် သတ္တိပြကာ ကြုံးဝါးပြောဆိုခဲ့သော စကားနှင့် ကျင်ကြီး၊ ကျင်ငယ်တွေ ထွက်၍ နေခြင်းမှာ ရှေ့နောက် မညီခဲ့တကား -

ဟု ရှုတ်ချ ကဲ့ရဲ့လေ၏။ ထိုနောက် စူဠဓနုဂ္ဂဟသည် ဘီမသေန စစ်သူကြီးအား “အဆွေ ... မကြောက်နှင့် ငါ ထင်ရှားရှိလျက်နှင့် သည်လောက်တောင် ကြောက်ရသလော ဟု အားပေးကာ ဆင်ကျောက်ကုန်းမှချ၍ ရေချိုးစေပြီးလဆင် အိမ်သို့ပြန်လေ” ဟု လွှတ်လိုက်လေ၏။

လောင်းတော်ပညာရှိ ထင်ရှားဘိ

စူဠဓနုဂ္ဂဟလည်း အခွင့်ကောင်းရ ရသဖြင့် ငါသည် ယနေ့ ငါ့ပညာဖြင့် ဇမ္ဗူဒိပ် တစ်ကျွန်းလုံး၌ ထင်ရှားသူ ဖြစ်ရမည်ဟု နှလုံးသွင်းကာ စစ်ပြေပြင်သို့ တရကြမ်းဝင်လျက် ဗိုလ်ထုကို ဖျက်ဆီးကာ ရန်သူမင်းကို အရှင်ဖမ်းပြီးလျှင် ဗာရာဏသီမင်းကြီးအား ဆက်သလေ၏။

မင်းကြီးလည်း အလွန်နှစ်သက် အားရတော်မူသဖြင့် စူဠဓနုဂ္ဂဟ များစွာသော စည်းစိမ်အခြံအရံပေး၍ သူကောင်းပြုလေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း အပြင်ဝယ် စူဠဓနုဂ္ဂဟပဏ္ဍိတဟု ထင်ရှားစွာ ဖြစ်လေ၏။ စူဠဓနုဂ္ဂဟပဏ္ဍိတလည်း ဘီမသေနကို စရိတ်ရိက္ခာ ပြည့်စုံစွာပေး၍ မိမိနေရာသို့ ပြန်စေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ဘီမသေနသည် - ယခုအခါ ရှုတ်ချသော ရဟန်း။

စူဠနုဂ္ဂဟပဏ္ဍိတသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကိုယ့်ကိုမြှောက်တင်၊ သူ့ကိုပင်၊ တမင်ရှုတ်ချသည်။

(၂) ဝါကြွားသောလေ့၊ ကိစ္စတွေ့၊ မရွေ့ရှက်ကွဲမည်။

(၃) ချေး, သေးတွေပေ၊ ဘီမသေ၊ မှတ်လေထုံးရှိသည်။

ဘီမသေနဇာတ် ပြီး၏။