မာတုပေါသကဂိဇ္ဈဇာတ်

သတ္တကနိပါတ် - ၁။ ကုက္ကုဝဂ် -(၃၉၉) - မာတုပေါသကဂိဇ္ဈဇာတ် မိအို၊ ဘအိုတို့ကို အစာရှာဖွေ ယူဆောင်ကျွေးသော လင်းတမင်း ကျော့ကွင်းမိခြင်း အကြောင်း။

မိဘကျွေးမွေး ရဟန်းကလေး

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အမိကို လုပ်ကျွေးသော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ကျော့ကွင်းမိရေး သောကဆွေး

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် လင်းတမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် မျက်မမြင် အမိအဘအိုတို့ကို တောင်ဂူတစ်ခု၌ ထား၍ နွားသား စသည်တို့ု ရှာဖွေလျက် လုပ်ကျွေး၏။

ထိုအခါ မုဆိုးတစ်ယောက်သည် သုသာန်ဝယ် လင်းတတို့ကျရာအရပ်၌ ကျော့ကွင်းတို့ကို ထောင်၍ ထား၏။ တစ်နေ့သ၌ လင်းတမင်းသည် အစာရှာဖွေရန် သုသာန်သို့ ဝင်လတ်သော် ကျော့ကွင်း၌ မိလေ၏။ ထိုအခါ လင်းတမင်းသည် မိမိ သေရမည်ကို အရေးမကြီးဘဲ မျက်မမြင် မိဘအိုတို့ကို ကိုးကွယ်ရာမဲ့ သေကြရမည်ကို အရေးတကြီး စိုးရိမ်လှသဖြင့် -

“အို-မိခင် ဖခင်တို့ … အကျွန်ုပ်အား ကျော့ကွင်း၌ မိခဲ့၏၊ အကျွန်ုပ်သည် နိလီယမုဆိုး၏ အလိုသို့ လိုက်ရ၏၊ အိုမင်းသဖြင့် တောင်လိုဏ်ဂူတွင် နေရစ်ကြသော မျက်မမြင်မိဘတို့သည် အသို့ပြုကြမည်နည်း” –

ဟု မိဘအိုတို့ အကျိုးငှာ ငိုကြွေးမြည်တမ်းလေ၏။

လင်းတငိုကြွေး မုဆိုးမေး

ထိုအခါ မုဆိုးသည် လင်းတမင်း ငိုသံကို ကြားလျှင် -

“အို-လင်းတမင်း … သင်သည် အဘယ်သို့ ငိုကြွေးသနည်း၊ သင်၏ ငိုကြွေးခြင်းကား အဘယ်ပါနည်း၊ လူတို့ ဘာသာစကားကို ပြောဆိုတတ်သော လင်းတငှက်ကို ငါသည် ဘယ်အခါမျှ မမြင်ဖူးပါ၊ ကြားလည်း မကြားဖူးပါ” –

ဟု လင်းတမင်းနှင့် ပဋိသန္ဓာရစကား ပြောဆိုလေ၏။

ထိုနောင်မှ လင်းတမင်းသည် -

“အို-မုဆိုး … ငါသည် အိုမင်းသဖြင့် တောင်လိုဏ်ဂူ၌ နေရစ်ကြသော မျက်မမြင် မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေး၍ နေပါ၏၊ သင်မုဆိုး၏ အလိုသို့ လိုက်ရသည်ရှိသော် မျက်မမြင် မိဘအိုတို့သည် အဘယ်သို့ ပြုကြမည်နည်း”-

ဟု မုဆိုးအား မိမိအကြောင်းနှင့် မျက်မမြင် မိအိုဘအိုတို့ အကြောင်းကို ပြောကြားလေ၏။

အသက်ကုန်ဘိ ဘေးမသိ

မုဆိုးသည် လင်းတမင်း စကားကို ကြားလျှင် -

“အို-လင်းတမင်း …. လင်းတတို့မည်သည် ယူဇနာတစ်ရာကိုလွန်၍ တည်ရှိသော အကောင်ပုပ်ကို မြင်နိုင်၏ဟု လူတို့ ပြောဆိုကြ၏၊ သို့ပါလျက် သင်သည် ကွန်ကျော့ကါင်းတို့ကို အနီးသို့ ရောက်စေပါလျက် အဘယ်ကြောင့် မမြင်ပါသနည်း” –

“အို-မုဆိုး … သင်ပြောသော စကားသည် မှန်ပါ၏၊ အသက်ကုန်၍ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်လိုသော သူသည် ကွန်ကျော့ကွင်းတို့ကို အနီးသို့ ရောက်နေပါလျက်လည်း မမြင်နိုင်ပါ” –

ဟု အကြောင်းပြကာ ပြောဆိုပြန်၏။

မုဆိုးစိတ်ညွတ် ကျော့ကွင်းလွတ်

မုဆိုးသည် လင်းတမင်း တရားစကားကို ကြားနာရသဖြင့် ဤပညာရှိသော လင်းတမင်းကား ငိုကြွေးသော်လည်း မိမိအတွက် မငိုကြွေး၊ မျက်မမြင် မိဘတို့အတွက်သာ ငိုကြွေးပေ၏၊ ဤလင်းတမင်းကို သတ်ရန်မသင့်ဟု ကြံလျက် အလွန် ကြည်ညိုနှစ်သက်လှ၍ -

“အို-လင်းတမင်း … သင်သည် အိုမင်းသဖြင့် တောင်လိုဏ်ဂူ၌ နေရစ်ကြသော မျက်မမြင် မိဘအိုတို့အား လုပ်ကျွေးမွေးမြူပါလော့၊ အကျွန်ုပ်သည် သင့်ကို အခွင့်ပြုပါ၏၊ ဆွေမျိုးတို့ကို ချမ်းချမ်းသာသာ တွေ့မြင်ကြည့်ရှုပါလော့” –

ဟု ပြောဆို ခွင့်ပြုလျက် ချစ်ခင်နူးညံ့သော စိတ်ဖြင့် အသာအယာ ကျော့ကွင်းကိုဖြေ၏။

ချီးကျူးထုတ်ဖော် သာဓုခေါ်

သေမင်း ခံတွင်းမှ လွတ်မြောက်သဖြင့် ချမ်းသာရာ ရရှိသော လင်းတမင်းသည် -

“အို-မုဆိုး … အကျွန်ုပ်သည် ဝမ်းမြောက်သကဲ့သို့ သင်သည်လည်း ဆွေမျိုးဉာတိ အလုံးစုံတို့နှင့်တကွ ဝမ်းမြောက်ပါလေ၊ အကျွန်ုပ်လည်း အိုမင်းသဖြင့် တောင်လိုဏ်ဂူ၌ နေရစ်ကြသော မျက်မမြင် မိဘတို့အား လုပ်ကျွေးမွေးမြူပါအံ့” –

ဟု မုဆိုးအား သာဓုအနုမောဒနာပြုပြီးလျှင် မိဘအိုတို့အတွက် အသားတို့ကို ယူဆောင်၍ လုပ်ကျွေးမွေးမြူလေ၏။

ဤဒေသနာတော်ကိုဆောင်၍ သစ္စာကို ပြသည်၏ အဆုံး၌ အမိကို လုပ်ကျွေးသော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မုဆိုးသည် - ယခုအခါ ဆန္နထေရ်။

အမိအဘတို့သည် - မြတ်သော မင်းမျိုး။

လင်းတမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကျေးဇူးကြီးလှ၊ မိနှင်ဘ၊ နိစ္စလုပ်ကျွေးရာ။

(၂) ပျက်စီးချိန်တန်၊ သေချိန်တန်၊ ဘေးရန်မမြင်ပါ။

(၃) ယူဇနာရာမြင်၊ လင်းတပင်၊ မမြင်ကျော့ကွင်းမှာ။

မာတုပေါသကဂိဇ္ဈဇာတ် ပြီး၏။