မိဂပေါတကဇာတ်

ပဉ္စကနိပါတ် - ၃။ အဍ္ဎဝဂ် -(၃၇၂) - မိဂပေါတကဇာတ် သားအမှတ်ဖြင့် မွေးထားသော သမင်ငယ် သေသဖြင့် ပူဆွေးသော ရသေ့အား သိကြားမင်း လာ၍ တရားဟောခြင်း အကြောင်း။

တပည့်အတွက် သောကပွက်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းကြီး တစ်ပါးသည် သူငယ်တစ်ယောက်ကို သာမဏေပြု၍ ထားလေ၏။ ထိုသာမဏေငယ်သည် ရဟန်းကြီးအား ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေး၏။ နောက်အဖို့၌ သာမဏေငယ်သည် မကျန်းမာသဖြင့် သေလွန်လေ၏။

သာမဏေငယ် သေလွန်သည်ရှိသော် ရဟန်းကြီးသည် သောကနှိပ်စက်လျက် သည်းစွာသော အသံဖြင့် လှည့်လည်ကာ ငိုကြွေးမြည်တမ်းကာနေ၏။ သီတင်းသုံးဖော် ရဟန်းတို့သည် ရဟန်းကြီးအား သောကငြိမ်းအောင် တရားဟောခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားဘသင်၌ ထိုရဟန်းကြီးအကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ … ဤရဟန်းကြီးသည် ယခုအခါ၌ သာ ဤသာမဏေငယ် သေလွန်လတ်သော် ငိုကြွေးမြည်တမ်းသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌ လည်း ငိုကြွေး မြည်တမ်းဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

သမင်ငယ်သေရေး ရသေ့ပူဆွေး

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် သိကြားမင်း ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ ကာသိတိုင်း၌ နေသော ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်သည် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်လျက် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ သစ်သီးကြီးငယ်ဖြင့် မျှတကာနေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ထိုရသေ့သည် တောမှ အမိသေသော သမင်ငယ်တစ်ကောင်ကို ရသဖြင့် ကျောင်းသို့ဆောင်ယူကာ သားအမှတ်ဖြင့် မွေးမြူထား၏။ ထိုသမင်သည် ကြီးပြင်းလတ်သော် အလွန် အဆင်းလှ၏။ ရှုချင်စဖွယ်ရှိ၏။ တစ်နေ့သ၌ များစွာသော မြက်ကို စားမိ၍ အစာမကြေသဖြင့် သေဆုံးလေ၏။ ထိုအခါ ရသေသည် သားသေ၏ဟု ငိုကြွေးမြည်တမ်းကာ လှည့်လည်လေ၏။

သံဝေဂရရေး သိကြား သတိပေး

သိကြားမင်းသည် လူ့ပြည်ကို ကြည့်ရှုလတ်သော် စိုးရိမ်သောကဖြင့် နှိပ်စက်နေသော ရသေ့ကိုမြင်၍ ထိုရသေ့ကို ငါသည် သံဝေဂရစေမည်ဟု ကြံစည်ကာ လာလတ်၍ ရသေ့အနီး ကောင်းကင်၌ ရပ်လျက် -

“ရှင်ရသေ့ … အရှင်သည် သေလေပြီးသူကို စိုးရိမ်ပူဆွေး ငိုကြွေးခြင်းကို ပြုဘိ၏။ ထိုစိုးရိမ် ပူဆွေးငိုကြွေးခြင်းကား အိပ်ရာမထောင် ရဟန်းဘောင်၌ နေသော ရှင်ရသေ့အား မကောင်းပါ” –

ဟု သတိပေး စကားပြောကြားလေ၏။ ရသေ့သည် သိကြားမင်းစကားကို ကြားလျှင် -

“သိကြားမင်း … အတူတကွ ပေါင်းဖော်ခြင်းကြောင့် လူသည် လည်းကောင်း၊ သားတိရစ္ဆာန်သည် လည်းကောင်း စိတ်နှလုံး၌ ချစ်ခြင်းသည် စင်စစ်ဖြတ်လတ်၏၊ ထိုချစ်အပ်သောသူကို မစိုးရိမ် မပူဆွေး မငိုကြွေးရန် မတတ်နိုင်ပါ” –

ဟု သိကြားမင်းအား ပြောကြားလေ၏။ ထိုနောင်မှ သိကြားမင်းသည် -

“ရှင်ရသေ့ … သေလေပြီးသောသူ၊ သေလတ္တံ့သောသူတို့ကို မျက်ရည်ယိုစီးသော ငိုကြွေးမြည်တမ်းနေသူတို့အား မျက်ရည်ပြတ်စဲသောနေ့ မည်သည် ရှိတော့မည် မဟုတ်၊ ထိုကြောင့် ရှင်ရသေ့သည် မငိုကြွေး မမြည်တမ်းပါလင့်၊ ငိုကြွေး မြည်တမ်းခြင်းကား အကျိုးမရှိဟု ပညာရှိတို့ ဆုံးမကုန်၏၊ ထိုကြောင့် ရှင်ရသေ့သည် မငိုကြွေး မမြည်တမ်းပါလင့်” –

“ရှင်ရသေ့ … ငိုကြွေး မြည်တမ်းသဖြင့် လက်ရှိ ဘဝမှ ကင်းပျောက်၍ သေလွန်ပြီးသော သူသည် အကယ်၍ ထလာပါမူ အလုံးစုံသော ငါတို့သည် စည်းဝေး၍ အချင်းချင်း၏ ဆွေးမျိုးဉာတိတို့ကို ငိုကြွေးမြည်တမ်းပါကုန်အံ့” –

ဟု ရသေ့အး တရားဟောပြန်၏။

သိကြားဟောပြ တရားရ

ထိုအခါ ရသေ့သည် သိကြားမင်း တရားဟောစဉ် လျှင် ငိုကြွေး မြည်တမ်းခြင်းကား အကျိုးမရှိဟု သတိရကာ -

“သိကြားမင်း … ထောပတ်ဖြင့် သွန်းလောင်း၍ မွှေးအပ်သော မီးကို ရေဖြင့် သွန်းလောင်းဘိသကဲ့သို့၊ စင်စစ် သောကမီး တောက်လောင်နေသော ငါ့ကို ငြိမ်းအေးစေ၏၊ အလုံးစုံ ပူပန်ခြင်းကို ငြိမ်းအေးစေ၏”

“သိကြားမင်း … သင်ကား သောကဖြင့် နှိပ်စက်နေသော ငါ၏ သား၌ စိုးရိမ်ခြင်းကို နုတ်ပယ်ဘိ၏၊ ငါ့အား စိတ်နှလုံး၌ စူးဝင်နေသော သောကတည်းဟူသော ငြောင့်ကို သင်သည် နုတ်ပယ်အပ်စွတကား” –

“သိကြားမင်း … သင်၏ တရားစကားကို ကြားနာရ၍ ငါသည် သောကတည်းဟူသော ငြောင့်ကို နုတ်ပြီးသည်ဖြစ်၍ စိုးရိမ်ခြင်းမရှိ၊ နောက်ကျခြင်းမရှိ၊ မစိုးရိမ်တော့ပါ၊ မငိုကြွေးတော့ပါ” –

ဟု ပြောဆိုကာ သိကြားမင်းအား ချီးကျူးလေ၏။ ထို့နောင် သိကြားမင်းလည်း ရသေ့အား တရားပြ၍ ဆုံးမပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာဝတိံသာသို့ သွားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ရသေ့သည် - ယခုအခါ ရဟန်းကြီး။

သမင်ငယ်သည် - သာမဏေငယ်။

သိကြားမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) သေပြီး သေမည်၊ ငိုကြွေးသည်၊ မျက်ရည်မစဲရာ။

(၂) ဆွေသားမျိုးတူ၊ ငိုကြွေးဟူ၊ သေသူမထရာ၊

(၃) ငိုကြွေးသော်ငြား၊ ကျိုးမများ၊ တရားသက်ဝင်ရာ။

မိဂပေါတကဇာတ် ပြီး၏။