လောလဇာတ်

တိကနိပါတ် - ၃။ ဥဒပါနဝဂ် -(၂၇၄) လောလဇာတ်။ ။ သူတော်ယောင်ဆောင်လျက် ခိုနှင့်ပေါင်း၍ စားဖိုအိပ်ဝင်ကာ ခိုးစားမိသဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး အမွေးနုတ်ခံရ၍ သေပွဲဝင်ရသော ကျီးမိုက်အကြောင်း။

လျှပ်ပေါ်မှု အကြောင်းပြု

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတစ်ပါးသည် လျှပ်ပေါ်လော်လည်သော အကျင့်ရှိ၏။

ရဟန်းတို့သည် ထိုရဟန်းကို မြတ်စွာဘုရားထံသို့ ဆောင်ယူလာကြရာ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်း ... သင်သည် ယခုအခါ၌သာ လျှပ်ပေါ်လော်လည်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း လျှပ်ပေါ်လော်လည်သည်သာလျှင်တည်း၊ လျှပ်ပေါ်လော်လည်သည့် အဖြစ်ကြောင့် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ရောက်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

လျှပ်ပေါ်ကျီးမိုက် ခိုနောက်လိုက်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဗာရာဏသီသူဌေး၏ စားဖိုအိမ်၌ စားဖိုသည် တစ်ယောက်သည် ကုသိုလ်ကောင်းမှုအကျိုးငှာ ခိုတို့နေရာ အသိုက်တောင်းတစ်လုံးကိုထား၏။ ထိုအခါ ဘုရားအလောင်းသည် ခိုမျိုး၌ဖြစ်၍ ထိုတောင်းတွင် အသိုက်ပြုကာ နေ၏။

လျှပ်ပေါ်သော ကျီးတစ်ကောင်သည် စားဖိုအိမ်အထက်ဖြင့် ပျံသည်ရှိသော် အထူးထူး အပြားပြားရှိသော ငါး၊ အမဲ ဘောဇဉ်တို့ကိုမြင်လျှင် အလွန်စားလိုခြင်း တဏှာဖြစ်ရကား အဘယ်သူကိုအမှီပြု၍ စားဖွင့်ကို ရနိုင်မည်နည်း ကြံစည်လတ်သော် စားဖိုအိမ်၌နေသော ခိုပညာရှိကိုမြင်လျှင် ဤခိုကို အမှီပြု၍နေလျှင် စားခွင်ကို ရနိုင်မည်ဟု ခိုပညာရှိတောသို့ အစာရှားသွားသောအခါ အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့ရန် နောက်မှလိုက် လေ၏။

ထိုအခါ ခိုပညာရှိသည် လိုက်လာသောကျီးကို မြင်လျှင် “အဆွေကျီး ... သင့်နှင့်ကျွန်ုပ်ကား စားသော အစာချင်းမတူ၊ သင်က တစ်မျိုး၊ အကျွန်ုပ်က တစ်မျိုး၊ သို့ပါလျက် အဘယ်ကြောင့် နောက်မှလိုက်လာသနည်း” ဟု ဆို၏။ “အရှင် ... အရှင်တို့ အမူအရာကို အလွန်နှစ်သက်ပါသည်၊ အကျွန်ုပ်သည် အရှင်တို့စားသော အစာမျိုးကိုစားကာ အရှင်တို့ကို လုပ်ကျွေးလိုသောကြောင့် နောက်မှလိုက်လာပါသည်” ဟု ပြောဆိုတောင်းပန်၍ ခိုပညာရှိနှင့်အတူ ကျက်စားဘိသကဲ့သို့ မြေသို့သက်လေ၏။

ခိုပညာရှိကား မိမိကျက်စားမြဲအရပ်တွင် အစာရှာလျက် ကျက်စား၏။ လျှပ်ပေါ်သောကျီးကား နွားချေးပုံတို့ကို လှန်လှောဆိတ်ဆွကာ နွားချေးပိုးတို့ကိုစားပြီးလျှင် - ခိုပညာရှိထံသို့ကပ်လျက် “အရှင် ... ကြာမြင့်စွာ ကျက်စားခြင်းကား မကောင်းပါ၊ အချိန်ပမာဏကို အထူးသတိထားသင့်သည်။ လာပါ - မိုးမချုပ်မီ ပြန်ကြမည်” ဟု ပြောလေ၏။ ခိုပညာရှိသည် ကျက်စားပြီးလျှင် ကျီးကိုခေါ်၍ မိမိနေရာအရပ်သို့ သွားလေ၏။

ဖျားနာသယောင် ကျီးဟန်ဆောင်

စားဖိုသည်လည်း ယနေ့ငါတို့ခိုကား အဖော်ကိုခေါ်၍ လာသည်ဟု ကျီးနေရာ အသိုက်သောင်းတစ်လုံးကို ထားပြန်၏။ ကျီးသည် မိမိနေရာတောင်းတွင် လေးငါးရက်မျှ နေလေ၏။ ထိုအခါ သူဌေး၏ စားဖိုအိမ်၌ များစွာသော ငါးအမဲတို့ကိုမြင်လျှင် အလွန်စားချင်လှသဖြင့် မိုးသောက်ထအခါမှစ၍ ညည်းညူလျက်သာအိပ်၏။

ထိုအခါ ခိုပညာရှိသည် ကျီးကို “အဆွေကျီး ... လာပါ၊ အစာရှာသွားကုန်အံ့”ဟု ခေါ်၏။ ကျီးသည် ခိုပညာရှိကို “အရှင် ... အရှင်တို့သာ သွားပါကုန်၊ အကျွန်ုပ်အား အစာမကြေသောရောဂါရှိ၏” ဟု ပြော၏။ “အဆွေ ... ကျီးတို့အား အစာမကြေခြင်း မည်သည်မရှိ၊ ဝမ်းမှာ ဆီမီးစာမျှသာ အနည်းငယ် အစာတည်ရှိ၏။ ကြွင်းသော အစာသည် မျိုချလျှင်ပင် ကြေ၏။ သင် ... ငါ့စကားကို နားထောင်ပါ၊ ငါးအမဲတို့ကို မြင်သဖြင့် ဤလိုပြုသော”၊ “အရှင် ... အဘယ်စကားကိုဆိုသနည်း၊ အကျွန်ုပ်အား အစာမကြေသောရောဂါ ရှိပါ၏” ဟု ဆို၏။ “အဆွေကျီး ... သို့ဖြစ်လျှင် မမေ့မလျော့ သတိနှင့်နေရစ်လော့” ဟု ဆုံးမကာ မိမိကျက်စားရာအရပ် သို့ သွားလေ၏။

သူခိုးကျီးကန်း စားဖိုသည်ဖမ်း

စားဖိုသည်လည်း များစွာသော ငါးအမဲတို့ကို ချက်ပြုတ်စီရင်ပြီးလျှင် ကိုယ်မှချွေးတို့ကိုသုတ်လျက် စားဖိုအိမ်တံခါးတွင် ရပ်၏။ ကျီးလည်း စားဖိုသည် မေ့လျော့ခြင်းကို ကြည့်၍နေရာ ယခုအခါ ငါးအမဲကိုစားရန် အချိန်ရောက်ပြီဟု ပျံသွား၍ စားဖိုအိမ်တွင်းသို့ဝင်ကာ အမဲကို ဆိတ်ဆွကာ စားလျက်နေ၏။ စားဖိုသည်သည် ကျီးသံကိုကြား၍ ကြည့်လတ်သော် ကျီးကိုမြင်၍ ဖမ်းယူပြီးလျှင် ကိုယ်အလုံး၌ အမွေးတို့ကိုနုတ်၍ ထိပ်၌ဦးစွန်းထားလျက် ချင်းငရုတ်စသည်တို့ကို ဖျော်၍ “နင် ... ငါ့အရှင် အမဲ၊ ငါးတို့ကို စားသည်” ဟု ရေရွက်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲပါအောင် သုတ်ပြီးလျှင် အသိုက်တောင်းတွင် ပစ်ချ၍ထား၏။ ကျီးမိုက်လည်း ညည်းညူကာ သည်းထန်စွာသော ဆင်းရဲဝေဒနာကို ရလေ၏။

ခိုပညာရှိသည် ကျက်စားရာမှ ပြန်လာသည်ရှိသော် သည်းညူနေသော ကျီးကိုမြင်လျှင် ပြက်ရယ်ပြုလိုသဖြင့် -

“အို - ဗျိုင်းငှက် ... ဦးစွန်းရှိ၍ နေရာတောင်းကို ခိုးလျက် မိုးလျှင်အဖိုးရှိသော ဤဗျိုင်းငှက်ကား အဘယ်ကို ပြုဘိသနည်း၊ အို - ဗျိုင်းငှက် ... ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ကျီးသည် ကြမ်းတမ်းလှ၏။ ဤအရပ်သို့လာပါ” –

ဟု-ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ ခိုပညာရှိ၏ စကားကို ကြားလျှင် ကျီးမိုက်သည် ခိုပညာရှိအား -

“အရှင် ... အကျွန်ုပ်ကား ဦးစွန်းရှိသော ဗျိုင်းငှက်မဟုတ်ပါ၊ လျှပ်ပေါ်သောကျီး ဖြစ်ပါ၏။ အရှင်၏ စကားကို နားမထောင်မိ၍ အမွေးကို အနုတ်ခံရပါ၏။ ကျက်စားရာမှ ပြန်လာသော အရှင်သည် အကျွန်ုပ်ကို ကြည့်ရှုပါလော့ ” –

ဟု အကျိုးအကြောင်း၊ အဖြစ်အပျက်ကို ပြောကြားလေ၏။ ကျီးမိုက်၏ စကားကိုကြားလျှင် ခိုပညာရှိသည် ကျီးမိုက်အား -

“အဆွေကျီး ... သင်သည် နောက်ထပ်လည်း ဤလိုဆင်းရဲဒုက္ခမျိုးကို ရောက်ရလတ္တံ့၊ အမှန်မှာ သင်တို့ အလေ့အကျင့်ကား ထိုဆင်းရဲဒုက္ခမျိုးသို့ ရောက်ဖို့ရန် အလေ့အကျင့်သာဖြစ်၏။ ငှက်တို့အား လူတို့၏ အသုံးအဆောင်တို့မှာ သုံးဆောင်လွယ်သည် မဟုတ်ကုန်” –

ဟု ပြောဆိုဆုံးမပြီးလျှင် ဤနေ့မှစ၍ ငါသည်လည်း ဤအရပ်၌နေခြင်းငှာ မသင့်ဟု - ပျံသန်းကာ အရပ်တစ်ပါသို့ သွားလေ၏။ လျှပ်ပေါ်သော ကျီးမိုက်လည်း ညည်းညူလျက် ထိုအရပ်မှာပင် သေလေ၏။

ဤဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာကိုပြသည်၏အဆုံး၌ လျှပ်ပေါ်လော်လည်သော ရဟန်းသည် အနာဂါမိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ လျှပ်ပေါ်သောကျီးသည် - ယခုအခါ လျှပ်ပေါ်သောရဟန်း။

ခိုပညာရှိသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) လော်လည်လျှပ်ပေါ်၊ လူပျက်ချော်၊ မလျော်ပျက်စီးလေ။

(၂) ကျီးအမဲခိုး၊ မွေးနုတ်ရိုး၊ စပ်မျိုးလိမ်း၍သေ။

လောလဇာတ် ပြီး၏။