ဝဍ္ဎကီသူကရဇာတ်

တိကနိပါတ် - ၄။ အဗ္ဘန္တရဝဂ် -(၂၈၃) ဝဍ္ဎကီသူရကဇာတ်။ ။ ဝက်အပေါင်းကို အညီအညွတ် ဆုံးမစကား လိုက်နာစေပြီးလျှင် ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ကြီးမားသော ရန်သူ ကျားကို အောင်နိုင်သည့် ဝဎုကီ ဝက်မင်းအကြောင်း။

အဇာတသတ်၊ လောသလ စစ်တိုက်ကြ

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ပေဿနဒီ ကောသလမင်း၏ အဖဖြစ်သော မဟာကောသလမင်းကြီးသည် ဗိမ္ဗိာသာရမင်းကြီးအား ဝေဒေဟီ မည်သော သမီးတော်ကို ပေးသည်ရှိသော် ရေချိုးကသယ်မုန့်ဖိုးအတွက် အခွန်တစ်သိန်းထွက်သော ကာသိကရွာကို လက်ဖွဲ့လိုက်သည်၏။

နောက်အခါ အဇာတသတ်မင်းသည် ခမည်းတော် ဗိမ္ဗိသာရမင်းကို သတ်သည်ရှိသော် ဝေဒေဟီ မိဖုရားလည်း သောကနှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ သေလွန်ရရှာ၏။ ထိုအခါ ကောသလမင်းသည် အဇာတသတ်မင်းကား ငါ့တူတော်ဖြစ်သော်လည်း အဖကိုသတ်ကာ င့ါနှမကိုလည်း သေစေဘိ၏။ သို့အတွက် အဖသတ် သူခိုးမင်းအား ငါ့ခမည်းတော် လက်ထက်က သင့်မယ်တော်အား လက်ဖွဲ့လိုက်သော ကာသိကရွာကို သင့်အား မပေးလို၊ ပြန်၍ တိုက်ယူမည်ဟု ကြံစည်၍ ထိုရွာကို အမှီပြုလျက် ကောသလမင်းနှင့် အဇာတသတ်မင်းတို့သည် ရံခါရံခါ စစ်တိုက်ကြ၏။ စစ်တိုက်ရာဝယ် အဇာတသတ်မင်းကာ နုပျို၏။ ကောသလမင်းကား အိုမင်း၏။ ကောသလမင်းသည် မပြတ် စစ်ရှုံးလေ၏။

အဇာတသတ်နိုင်ရန် ကောသလကြံ

ထိုအခါ ကောသလမင်းကြီးသည် အမတ်တို့ကိုခေါ်၍ “အမတ်တို့ ... ငါတို့ကား မပြတ်လျှင် စစ်ရှုံးကုန်၏၊ အဘယ်သို့ ပြကုန်အံ့နည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး .... ဘုရားရှင်တို့သည် ပညာရှိကုန်၏။ ရဟန်းတို့စကားကို သူလျှိုစေလွှတ်၍ နားထောင်စေရန် သင့်၏” ဟု လျှောက်ထားကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း အမတ်တို့ လျှောက်ထားသော အတိုင်း ရဟန်းတို့စကားကို နားထောင်ရန် သူလျှိုတို့ကို စေလွှတ်လေ၏။

သူလျှိုယောကျ်ားတို့သည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့သွား၍ အစဉ်မပြတ် ချောင်းမြောင်းကာ နားထောင်ကြကုန်၏။ တစ်နေ့သ၌ ဇေတဝန်ကျောင်းအစွန်ဝယ် ဒတ္တနှင့် ဓနုဂ္ဂဟတိဿ ဟူ၍ အိုမင်းသော မထေရ်နှစ်ပါးတို့နေရာ ကျောင်းသို့ ရောက်ကြ၍ ချောင်းမြောင်းကာ နားထောင်နေကြရာ ဓနုဂ္ဂဟတိဿထေရ်သည် ညဉ့်မစ္ဆိမယံတွင် နိုးလတ်၍ မီးဖိုတွင် မီးမွှေးပြီး ထိုင်လျက် “အရှင်ဒတ္တ ... အိပ်သဖြင့် အကျိုးမရှိ၊ ထပါဦးလော့” ဆို၍ ထလာသောအခါ၊ “သင်၏ ဝမ်းဗိုက်ကြီးသော ကောသလမင်းကား ထမင်းကို ဗိုက်ပြည့်အောင် စားဖို့သာသိသည်၊ တစ်စုံတစ်ရာ စစ်ထိုးခြင်း အစီအရင်ကို မသိ၊ ရှုံး၍သာလျှင် ပြေးရ၏” ဟု စကားစလိုက်၏။ ထိုအခါ ဒတ္တမထေရ်သည် “အရှင် ဓနုဂ္ဂဟတိဿ ... အဘယ်သို့ ပြုခြင်းငှာ သင့်သနည်း” ဟု မေးပြန်၏။ “အရှင်ဒတ္တ ... စစ်ထိုးခြင်းကား -

(၁) ပဒုမဗျူဟာ စစ်ထိုးခြင်း၊

(၂) စက္ကဗျူဟာ စစ်ထိုးခြင်း၊

(၃) သကဋဗျူဟာ စစ်ထိုးခြင်း -

ဟူ၍ သုံးမျိုး ဖြစ်၏။ ထိုသုံးမျိုးတို့တွင် အဇာတသတ်မင်းကို ဖမ်းလိုလျှင် ဤမည်သော တောင်ဝှမးနံရံနှစ်ဖက်၌ စစ်သည်တို့ကို ထားပြီးလျှင် ရှေ့မှ အားနည်းသော စစ်သည်ကိုပြလျက် တောင်ကြားသို့ဝင်သော အဖြစ်ကို မသိစေဘဲ ဝင်သောလမ်းခရီးကို ပိတ်ဆို့ကာ ရှေ့နောက် နှစ်ဖက်သော တောင်နံရံတို့၌ ကြော်ငြာကုန်လျက် ကွန်၌ထည့်အပ်သော ငါး၊ လက်၌ဆုပ်အပ်သော ငုံးကို ဖမ်းသကဲ့သို့ သကဋဗျူဟာ စစ်ထိုးခြင်းဖြင့် ဖမ်းလျှင် မိနိုင်သည်” ဟု ပြောပြန်၏။

သမီးပေးနှင့်း ကောသလမင်း

သူလျှိုတို့လည်း ထိုမထေရ်အို၏ သတင်းစကားကို မှတ်ယူကာ မင်းကြီးအား လေဆာက်ထားကြကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း သူလျှိုတို့ကစားကို ကြားလျှင် စစ်သည်တို့ကို ပြင်ဆင်၍ ထွက်တော်မူကာ မထေရ်အိုတို့ ပြောသောအတိုင်း သကဋဗျူဟာ စစ်ထိုးနည်းဖြင့် စစ်ထိုးကာ အဇာတသတ်မင်းကို အရှင်ဖမး၍ ထိုကာသိကရွာကို ရရှိအောင်မြင်ပြီးလျှင် ဝဇီရမည်သော မင်းသမီးကို တူတော်အား လက်ထပ်၍ ထိုမင်းသမီးအား ထိုရွာကို ရေချိုးသကယ်မုန့်ဖိုးပြုကာ လက်ဖွဲလိုက်၏။ ထိုအကြောင်းသည် သံဃာ့ဘောင်၌လည်း ထင်ရှားလေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့ ... ကောသလမင်သည် ဓနုဂ္ဂဟတိဿမထေရ်၏ အစီအရင်ဖြင့် အဇာတသတ်မင်းကို အောင်နိုင်သည်” ဟု စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဤဓနုဂ္ဂဟတိဿသည် ယခုအခါ၌သာ စစ်ထိုးခြင်း၌ လိမ္မာသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း လိမ္မာဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကိုဆောင်တော်မူသတည်း။

ဝက်မင်းမွန်မြတ် ဘေးမဲ့လွှတ်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် တော၌ ရုက္ခစိုးနတ် ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်ကို မှီ၍နေသော လက်သမားရွာမှ လက်သမားတစ်ယောက်သည် အဆောက်အအုံအတွက် တောသို့သွားသည်ရှိသော် တွင်းတစ်ခုတွင် ကျ၍နေသော ဝက်ငယ်တစ်ကောင်ကိုမြင်လျှင် သနားသဖြင့် အိမ်သို့ဆောင်ယူကာ မွေးမြူထားလေ၏။ ထိုဝက်ငယ်သည် ကြီးပြင်းလတ်သော် ကိုယ်ကြီးလျက် ခွန်အားဗလနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ကောက်သော အစွယ်ရှိ၏။ အကျင့်စာရိတ္တ ကောင်း၏။ လက်သမား မွေးမြူထားသောကြောင့် “ဝဍ္ဎကီသူရက” ဟု အမည်ထင်ရှား၏။ သခင် လက်သမား အလုပ်လုပ်သောအခါ နှုတ်သီးဖြင့် သစ်ကိုလှန်၍ပေး၏။ မျဉ်းကြိုးကို ကိုင်၏။ နှုတ်သီးဖြင့် ကိုက်ကာ ပဲခွပ်ပုဆိန် စသည်တို့ကို ယူ၍ပေး၏။

ထိုအခါ လက်သမားသည် ငါ့အိမ်မှာနေလျှင် ဤဝက်ကို တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် သတ်၍စားလိမ့်မည်ဟု ကြံစည်ကာ တစ်နေ့သ၌ ဘေးကင်းရာတောတွင် လွှတ်လိုက်၏။ ထိုဝက်လည်း တောသို့ဝင်၍ ဘေးကင်းရာ၊ ချမ်းသာရာ အရပ်ကို ကြည့်ရှုလတ်သော် ကြီးကျယ်သော တောင်ချောက်ကြား တစ်ခုကိုမြင်၍ ထိုအရပ်သို့ သွားလေ၏။ ထိုရပ်ကား များစွာသော ဝက်တို့ဖြင့် ပြွမ်း၏။ ထိုအရပ်၌နေသော ဝက်တို့သည် ဝဎုကီသူကရဝက်ကိုမြင်လျှင် လာ၍ ချဉ်းကပ်ကုန်၏။

ရန်ကင်းစေချင် စစ်ဗျူဟာဆင်

ဝဍ္ဎကီသူရဝက်သည် မိမိထံ ချဉ်းကပ်လာော ဝက်အပေါင်းကိုမြင်လျှင် “အချင်တို့ ... ဤအရပ်ကား အစာရေနှင့် ပြည့်စုံသဖြင့် မွေ့လျောဖွယ်ရှိ၏” ဟု ပြောလတ်သော် ဝက်တို့သည် “အရှင် ... မွေ့လျော်ဖွယ်ရှ်ိသည်ကား မှန်ပါ၏၊ သို့သော်လည်း ဘေးရန်ရှိသည်” ဟု ပြော၏။ “အချင်းတို့ ... အဘယ်ဘေးရန် ရှိသနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင် ... ကျားဘေးရန် ရှိပါသည်” ဟု ပြောလျှင် “ထိုကျားသည် စောစောကလာ၍ မြင်တိုင်း၊ မြင်တိုင်းသော ဝက်တို့ကို ကိုက်၍ သတ်စားပါသည်” ဟု ပြော၏။ “အချင်းတို့ ... မပြတ်လာ၍ ကိုက်သလော၊ ရံခါ ရံခါ လာ၍ ကိုက်သတ်သလော” ဟု မေး၏။ “အရှင် ...မပြတ်လာ၍ ကိုက်သတ်ပါသည်” ဟု ပြော၏။ “အချင်းတို့ ... ကျား ဘယ်လောက်များသနည်း” ဟု မေးပြန်လျှင် “အရှင် ... တစ်ကောင်တည်း ဖြစ်ပါသည်” ဟု ပြော၏။ “အချင်းတို့ ... သင်တို့မှာ ဤမျှလောက် များပြားပါလျက် တစ်ကောင်းတည်းသော ကျားအား စစ်မထိုးနိုင်ကြသလော” ဟု ပြော၏။ “အရှင် ... မထိုးနိုင်ပါ” ဟု ပြောလျှင် “အချင်းတို့ ... ထိုကျားကို ငါဖမ်းမည်၊ ငါစကားကို နားထောင်ကြကုန်လော၊ ကျား ဘယ်မှာနေသနည်း” ဟု ပြောလျှင် “အရှင် တောင်တစ်လုံးမှာ နေပါသည်” ဟု ပြောဆိုကြကုန်၏။

ဝဍ္ဎကီသူရကဝက်သည် ဝက်တို့ကို ညဉ့်အခါ၌သာ ကျက်စားစေ၏။ ကျားနှင်စစ်ထိုးရန် အစီအရင်ကို စီရင်လတ်သော် စစ်ထိုးခြင်းသည် ပဒုမဗျူဟာ၊ စက္ကဗျူဟာ၊ သကဋဗျူဟာဟု သုံးမျိုးရှိခဲ့ရာ ပဒုမဗျူဟာ၏ အစွမ်းဖြင့် စီရင်လေ၏။ ထိုဝက်ကား စစ်နိုင်ရန် မြေဦးခေါင်းကိုသိ၏။ ထိုကြောင့် မြေဦးခေါင်းဖြစ်သော အရပ်ဝယ် ဝက်တို့ကို စည်းဝေးစေ၍ ဝက်တို့၏ မိဘတို့ကို အလယ်၌ ထား၏။ ၎င်းတို့ကို ခြံရံကာ ဝက်မတို့ကို ထား၏။ ၎င်းတို့ကို ခြံရံကာ ဝက်ငယ်တို့ကို ထား၏။ ၎င်းတို့ကို ခြံရံကာ ဝက်အိုတို့ကို ထား၏။ ၎င်းတို့ကို ခြံရံကာ စစ်ထိုးနိုင်သော အားကောင်းသော ဝက်တို့ကို ရွေးချယ်လျက်ဆယ်ကောင်တန်သည်၊ အကောင်နှစ်ဆယ် တန်သည်၊ အကောင်သုံးဆယ် တန်သည် အစုများစွာပြု၍ထား၏။ မိမိနေသောနေရာ၏ ရှေ့မှ ဝန်းဝိုင်းသော တွင်းတစ်ခုကို တူးစေ၏။ နောက်မှ ဆောင်းသဏ္ဌာန် အစဉ်သဖြင့် ဝှမ်း၍ လိုဏ်နှင့်တူသော တွင်းတစ်ခုကို ဖီလာကန့်လန့် တူးစေ၏။

ဤသို့သောနည်းဖြင့် စီရင်ပြီးလျှင် ဝဎုကီသကရဝက်သည် ခြောက်ဆယ်၊ ခုနစ်ဆယ်မျှသော စစ်ထိုးဝက်တို့ကို ခေါ်ယူ၍ ထိုထိုအရပ်တွင် နေကြလော့၊ မကြောက်ကြလင့်ဟု အမှုကို စီရင်နေစဉ် အရုဏ်တက်လေ၏။

စစ်ဆင်ပြီးမြောက် ကျားလာရောက်

ထိုအခါ ကျားသည် လာ၍ အချိန်ရောက်ပြီဟုသိလျှင်သွား၍ ဝက်တို့ရှေ့ တောင်ပြင်တွင်ရပ်လျက် မျက်စိတို့ကိုဖွင့်၍ဝက်တို့ကို ကြည့်၏။ ဝဍ္ဎကီသူရကဝက်သည် ထိုကျားကို အတူပြန်၍ ကြည့်ကြကုန်ဟု အမှတ်သညာကိုပေးသဖြင့် ဝက်တို့သည် ပြန်၍ကြည့်ကြကုန်၏။ ကျားသည် မျက်နှာကိုမော်၍ နားထောင်၏။ ဝက်တို့လည်း ထိုအတူ မျက်နှာကိုမော်၍ နားထောင်ကြကုန်၏။ ကျားသည် ကျင့်ငယ်ကို စွန့်၏။ ဝက်တို့လည်း ထို့အတူ ကျင့်ငယ်ကို စွန့်ကြကုန်၏။ ဝက်တို့သည် ကျား ပြုလုပ်တိုင်း အတူပြု၍ မခန့်လေးစား ပြုလုပ်ကြကုန်၏။

ကျားသည် ရှေးအခါ၌ ဝက်တို့သည် ငါကြည့်လိုက်သောအခါ ပြေးကြကုန်၏။ ငါ့ကို ပြန်၍ မကြည့်ဝံ့ကြကုန်။ ယနေ့၌ကား မပြေးကြဘဲ ဆန့်ကျင်ဘက်ရန်သူ ပြုကြကုန်၏။ ငါ ပြလုပ်တိုင်း အတူပြု၍ မလေးမခန့် ပြုလုပ်ကြကုန်၏။ စင်စစ် စစ်နိုင်ရာမြေ ဦးခေါင်းကိုသိ၍ ထိုအရပ်၌တည်လျက် စီရင်တတ်သော ဝက်တစ်ကောင် ရှိပေလိမ့်မည်။ ယနေ့ ငါသွားသော် အောင်မြင်လိမ့်မည် မထင်ဟု ကြံစည်လျက် ပြန်လည်ကာ မိမိနေရာသို့ သွားလေ၏။

ရသေ့စဉ်းလဲ ကျားနှင့်တွဲ

ထိုအရပ်၌ ကျား စားကြွင်းစား၍ ကျားကို စီမံပေးသော ရသေ့စဉ်းလဲတစ်ယောက် ရှိ၏။ ထိုရသေ့စဉ်းလဲသည် ဝက်ကို မရခဲ့ဘဲ အချည်းှနှီးပြန်လာသော ကျားကိုမြင်လျှင် -

“အို ကျား .... ရှေးအခါ သင်သည် ဤအရပ်၌ ဝက်တို့ကို ကိုက်သတ်နှိပ်စက်ကာ ကောင်းနိုးရာရာ အသားကို စားဘိ၏။ ယခုအခါ၌ကား သင်သည် တစ်ယောက်ထီးတည်းလာကာ ကြံမှို်နေဘိ၏၊ အို ကျား ... ယနေ့ သင့်မှာ အားအစွမ်း မရှိတော့ဘူးလော” -

ဟု လှမ်း၍ ပြစ်တင် ပြောဆိုလေ၏။ ရသေ့စဉ်းလဲ စကားကို ကြားလျှင် ကျားသည် -

“အို ရသေ့ ... ဤဝက်တို့သည် ရှေးအခါ၌ ငါ့ကိုမြင်လျှင် ကြောက်ရွံထိတ်လန့်ကာ ပုန်းအောင်းရာကို ရှာဖွေကြလျက် အသီးသီး တခြားစီ အရပ်လေးမျက်နှာကို ပြေးကြကုန်၏။ ။ ယခုအခါ၌ကား ငါမအောင်မြင်နိုင်သော အရပ်၌တည်ကာ အညီအညွတ် တပေါင်းတည်း စည်းဝေးကာနေကြ၏” –

ဟု ရသေ့အား ပြန်ကြားပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ ရသေ့စဉ်းလဲသည် ကျားအား “အို-ကျား ... မကြောက်လင့်၊ သွားချေ၊ သင် အသံပြုလိုက်လျှင် ဝက်တို့သည် အလွန်ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်ကာ တကွဲတပြား ပြေးကြလိမ့်မည်” ဟု အားပေးမြှောက်ပင့်ကာ တိုက်တွန်းပြန်၏။

ကျားနှင့် ဝက်မင်း စစ်ထိုးခြင်း

ကျားသည် ရသေ့စဉ်းလဲ အားပေးမြှောက်ပင့်ပြန်သောကြောင့် အားမာန်တက်ကာ ရဲရင့်လာရကား တစ်ဖန်သွားလျက် တောင်ထိပ်ပေါ်တွင် ရပ်ပြန်၏။ ထိုအခါ ဝဍ္ဎကီသူရကဝက်သည် တွင်းနှစ်ခုတို့အလည်၌ နေလင့်၏။ ဝက်တို့သည် ကျားကို မြင်ပြန်လျှင် “အရှင် ... သူခိုးကြီး လာပြီ” ဟု ပြောကြပြန်၏။ ဝဍ္ဎကီသူရကဝက်လည်း အချင်းတို့ ... မကြောက်ကြလင့်၊ ယခု ဖမ်းမည်” ဟု ပြောလေ၏။

ကျားသည် မြည်၍ ဝဍ္ဎကီသူရကဝက်အပေါ်သို့ တစ်ဟုတ်တည်း ပြေးဆင်းလာ၏။ ဝက်လည်း မိမိအပေါ်သို့ ကျား ပြေးလာသောကာလ၌ ပြန်၍ လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့် အဖြောင့်တူးထားသော တွင်းသို့ သက်လေ၏။ ကျားသည် လျင်မြန်သော အဟုန်ကို ချုပ်တည်းခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ရကား ဝက်၏ အထက်အဖို့ဖြင့် သွားကာ ဆောင်းကဲ့သို့ မျက်နှာရှိ၍ ဖီလာကန့်လန့် တူးထားသော တွင်း၏ အလွန်ကျဉ်းသော မျက်နှာဝ၌ လက်အုပ်ချီသကဲ့သို့ဖြစ်၍ နေလေ၏။

ဝက်သည် ကျုင်းမှထွက်၍ မိုးကြိုးကဲ့သို့ လျင်မြန်သော အဟုတ်ဖြင့် ပြေးသွားကာ ကျား၏ ပေါင်ကြား၌ အစွယ်ဖြင့် မွှန်းပြီးလျှင် အညှို့တိုင်အောင် ခွဲ၍ ကောင်းသော အသားတို့ကို အစွယ်ဖြင့်ထွင်းလျက် ကျားထိပ်ကို ကိုက်ဖောက်လျက် သင်တို့ရန်သူကို ယူကြလော့ ဟု ချီပြီးလျှင် ကျင်းဝသို့ ပစ်ချလိုက်၏။ ရှေးဦးစွာ ပြေးလာသော ဝက်တို့သည် ကျားသားကို စားလိုက်ကြရကုန်၏။ နောက်မှလာသော ဝက်တို့သည် ကျားသား မကျန်တော့သဖြင့် စားရသော ဝက်တို့၏ နှုတ်သီးကိုသာ နမ်းရကုန်၏။

ရသေ့စဉ်းလဲ ရန်ပြုပွဲ

ထိုအခါ ဝက်တို့သည် “အရှင် ... အကျွန်ုပ်တို့သည် ကျားသေကာမျှဖြင့် ဝမ်းမသာနိုင်ကုန်” ဟု ပြော၏။ “အချင်းတို့ ... အဘယ်ကြောင့် ဝမ်းမသာနိုင်ကုန်သနည်း” မေးသောအခါ “အရှင် ...ကျားတစ်ကောင် သေလျှင် တစ်ကောင်ကို ရှာ၍ စီမံလိမ့်ဦးမည်၊ စီမံနေသော ရသေ့စဉ်းလဲပါ သေမှ ဘေးရန်ကုန်သဖြင့် ဝမ်းသာနိုင်မည်” ဟု ပြော၏။ “အချင်းတို့ ... ကျားကိုလည်း ငါ သတ်ပြီးပြီ၊ ရသေ့ကိုကား အဘယ်မှာ သတ်လောက်မည်နည်း၊ လာကြကုန်၊ ရသေ့ကိုလည်း ဖမ်းကြကုန်အံ့” ဟု ပြောဆိုကာ ဝက်အပေါင်း ခြံရံလျက် ရသေ့စဉ်းလဲထံ သွားကြပြန်၏။

ရသေ့စဉ်းလဲလည်း မိမိနေရာမှထ၍ ကျားသည် ယနေ့ကြာမြင့်လှသည်၊ ဝက်တို့ပင် ဖမ်းကုန်သလောဟု စုံစမ်းရန် ကျားလာရာ ခရီးသို့ ကြိုဆိုရန် သွားလတ်သော် မိမိထံအတင်းလိုက်လာသော ဝက်တို့ကိုမြင်၍ ရသေ့ပရိက္ခရာတို့ကို စွန့်ပစ်ကာ အနီးရှိ ရေသဖန်းပင်သို့ တက်လေ၏။ ဝက်တို့မြင်လျှင် “အရှင် ... ရသေ့စဉ်းလဲ ပြေး၍ ရေသဖန်းပင်သို့ တက်သည်” ဟု ပြောကြကုန်၏။

ထိုအခါ ဝဎုကီသူကရဝက်သည် ရေသဖန်းပင်သို့ သွားကာ ဝက်မတို့သည် ရေကိုယူ၍ အပင်ရင်းတွင် လောင်းကြကုန်၊ ဝက်ငယ်တို့သည် မြေကို တူးကြကုန်၊ အစွယ်ရှိသော ဝက်တို့သည် အမြစ်ကို ဖြတ်ကြကုန်၊ ကြွင်းသော ဝက်တို့သည် ရေသဖန်းပင်ကို ခြံရံ၍ စောင့်ကြကုန်ဟု စီရင်လေ၏။ ဝက်တို့လည်း စီရင်သောအတိုင်း ပြုလုပ်ကြကုန်၏။ ရေသဖန်းပင်လည်း အခြားအမြစ်တွေပြတ်၍ ရေသောက်မြစ်ကြီး တစ်ခုသာ ကျန်ရှိတော့သဖြင့် လဲလုနီးပါး၊ ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ ဝဎုကီသူကရဝက်သည် ထိုအမြစ်ကြီးကို ပုဆိန်ဖြင့် ဖြတ်သည့်အလား တစ်ချက်တည်းကိုက်၍ ဖြတ်လိုက်သဖြင့် ရေသဖန်းပင် လဲလေ၏။ ရသေ့စဉ်လဲးလည်း မြေသို့ကျလာသဖြင့် ဝက်တို့ ဝိုင်းဝန်းပြေးလာကာ အပိုင်းပိုင်း ကိုက်ဖြတ်၍ မရိုးအပါမကျန် စားကြကုန်၏။

ရန်အောင်ဝက်မင်း မင်းမြှောက်ခြင်း

ဝက်တို့သည် ကျားရန်သူနှင့် ရသေ့စဉ်းလဲရန်သူကို အောင်မြင်ကြလျှင် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ အောင်ပွဲခံလျက် ဝဍ္ဎကီသူရကဝက်ကို ရေသဖန်းတုံးပေါ်တွင်နေစေ၍ ရသေ့စဉ်းလဲ အသုံးအဆောင်ဖြစ်သော ခရုသင်းဖြင့် ဂင်္ဂါရေကို ဆောင်ကာ ဦးထိပ် အဘိသိက်သွန်းလောင်းပြီးလျှ် မင်းမြောက်ကြကုန်၏။ နုပျိုသော ဝက်မတစ်ကောင်ကိုလည်း မိဖုရားကြီး မြှောက်ကြကုန်၏။ [ထိုအခါမှစ၍ ယနေ့ထက်တိုင် မင်းတို့ကို ရေသဖန်းပျဉ် နေစေ၍ ခရုသင်းသုံးခုတို့ဖြင့် ဘိသိက် သွန်းကြသော အလေ့အထ ဖြစ်သတည်း။]

ထိုတောအုပ်၌ နေသော ရုက္ခစိုးနတ်သည် ထိုအံ့ဖွယ်သရဲကို မြင်ရလျှင် သစ်ခွတစ်ခုကြား၌ ဝက်တို့ကို ရှေးရူနေစေ၍ -

“အို-ဝက်အပေါင်းတို့ ... ညီညွတ်သော ဝက်အပေါင်းတို့အား ရှိခိုးခြင်း ဖြစ်စေသတည်း။

ရှေး၌ မဖြစ်ဖူးသော မိတ်ဆွေခင်ပွန်း၏ အဖြစ်ကို ငါကိုယ်တိုင် မြင်ရ၍ ပြောဆိုပါ၏။ အစွယ်ရှိကုန်သော ဝက်တို့စဉ်လျက် ကျားကို အောင်နိုင်ကုန်၏။ အစွယ်ရှိသော ဝက်တို့၌ ညီညွတ်ခြင်းဖြင့် သေဘေးမှ လွတ်ကြကုန်၏” –

ဟု အရိုအသေပြုကာ ချီးကျူးပြောကြားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ဝဍ္ဎကီသူရကဝက်သည် - ယခုအခါ ဓနုဂ္ဂဟတိဿမထေရ်။

ရုက္ခစိုးနတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ပဒုမ, စက္က၊ သကဋ၊ သုံးဝ စစ်ဗျူဟာ။

(၂) အောင်မြေသိတတ်၊ စစ်ဆင်တတ်၊ ဗိုလ်မြတ်လက္ခဏာ။

(၃) ဝက်တွေညီပြန်၊ ရသေ့ရန်၊ ကျားရန်အောင်မြင်ပါ။

ဝဍ္ဎကီသူရကဇာတ် ပြီး၏။