ဝါတဂ္ဂသိန္ဓဝဇာတ်

တိကနိပါတ် - ၂။ ပဒုမဝဂ် -၂၆၆ - ဝါတဂ္ဂသိန္ဓဝဇာတ်။ ။ ချစ်ပါလျက် မချစ်သယောင် ဟန်ဆောင်လွန်းသဖြင့် ချစ်သူ သိန္ဓောမြင်းနှင့် မပေါင်းရသော မြင်းမအကြောင်း။

ယောကျ်ားမြင်ရ ကိလေသာကြွ

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်ဝယ် အဆင်းလှသော မိန်းမတစ်ယောက်သည် အဆင်းလှသော သူကြွယ်တစ်ယောက်ကိုမြင်လျှင် တပ်စွန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ မီးလောင်သကဲ့သို့ ကိုယ်အတွင်းဝယ် ကိလေသာမီးသည် လောင်ကျွမ်းလေ၏။ ကိုယ်၏ ချမ်းသာခြင်း၊ စိတ်၏ချမ်းသာခြင်းကို မရလေ။ ထမင်းအစာကိုလည်း မစား၊ ညောင်စောင်းပေါင်ကို ကိုင်လျက်သာ အိပ်လေ၏။

ထိုအခါ အလုပ်အကျွေးမတို့သည် လည်းကောင်း၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သလည် လည်းကောင်း ထိုမိန်းမသို့ ကပ်၍ “မိခင် ... သင်သည် အဘယ်ကြောင့် တုန်လှုပ်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ညောင်စောင်းပေါင်ကိုကိုင်လျက် အိပ်သနည်း၊ သင့်အား အဘယ်ရောဂါ ဖြစ်သနည်း” ဟု မေးကြသော်လည်း ရုတ်တရက် မပြောကြားလေ။ အကြိမ်ကြိမ်မေးလတ်သော် မိမိ၌ဖြစ်သော အကြောင်းကို ပြောကြားလေ၏။ ထိုအခါ အလုပ်အကျွေးမ အဆွေခင်ပွန်းမတို့သည် “မိခင် ... မစိုးရိမ်လင့်၊ ရအောင် ကြံဆောင်ပေးမည်” ဟု ပြောဆိုဝန်ခံကာ သက်သာရာရစေ၍ သူကြွယ်ထံသွားပြီးလျှင် ထိုအကြောင်းကို ပြောကြား၍ တောင်းပန်ကုန်၏။ သူကြွယ်လည်း ငြင်းပယ်၏။ အကြိမ်ကြိမ် တောင်းပန်သဖြင့် နောက်ဆုံးတွင် သူကြွယ်လည်း ခွင့်ပြုရလေ၏။ ထိုသူကြွယ်အား ဤမည်သောနေ့ရက် အချိန်၌လာခဲ့ပါဟု ချိန်းဆိုခဲ့၍ ထိုမိန်းမအား ပြောကြားကြကုန်၏။

မိန်းမလည်း သူကြွယ်လာမည်ဟု ကြားလျှင် အလွန်ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဖြစ်လျက် မိမိကိုယ်ကို တန်ဆာဆင်၍ အိပ်ရာတိုက်ခန်းကိုလည်း တန်ဆာဆင်ကာ အိပ်ရာကို အသင့်ပြင်လျက် လာမည့်အချိန်ကိုသာ စောင့်စားလျက်နေ၏။ သူကြွယ်လည်း မိန်းမအိမ်သို့သွား၍ အိပ်ရာတစ်ပိုင်းတွင် ထိုင်၏။ ထိုအခါ မိန်းမသည် ဤသူကြွယ်အား ယခု လာလျှင်လာချင်း ခွင့်ပြုလိုက်လျှင် ငါ့အား အစိုးရသောအဖြစ်မှ ဆုတ်ယုတ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် တစ်ပါးသောနေ့မှ ခွင့်ပြုမည်ဟု ကြံစည်ကာ သူကြွယ်က လက်ကိုကိုင်မည်ပြုလျှင် မိန်းမတို့မာယာဖြင့် လက်ကိုပြန်၍ တွန်းကာ သွားပါ သွားပါ - သင့်ကိုအလိုမရှိဟု တားမြစ်လေ၏။ ထိုအခါ သူကြွယ်လည်း ရှက်ကန်းကန်းဖြစ်ကာ နောက်သို့ ဆုတ်လျက် ထ၍ အိမ်သို့ပြန်လေ၏။ နောက်တစ်ဖန်ပြန်၍ မကြည့်တော့ချေ။

ဤစိတ်နှင့်ပင် သေပွဲဝင်

သူကြွယ် အဆောတလျင် ထွက်သွားလတ်သော် အလုပ်အကျွေးမ၊ အဆွေခင်ပွန်းမတို့သည် လက်မခံကြောင်းကို သိ၍ ထိုမိန်းမထံသွားကာ - “မိခင် ... ဘယ်လိုလုပ်သနည်း- ဤသူကြွယ်ကို ရလိုသဖြင့် မစားနိုင်မသောက်နိုင် သေတော့မည်ဖြစ်၍ မရမက တောင်းပန်ပြီး ခေါ်လာရာ အဘယ်ကြောင့် ခွင့်မပြုသနည်း” ဟု မေးမြန်းကြကုန်၏။ ထိုမိန်းမလည်း အကြောင်းစုံ ပြောကြားပြန်လျှင် “သည်လိုဖြစ်လျှင် သင်အကြောင်းကို သိရတော့မည်” ဟု ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင်ကာ ဖဲသွားကြကုန်၏။ မိန်းမလည်း သူကြွယ်ကို မရသဖြင့် အစာအာဟာရ ကင်းပြတ်ကာ သေလွန်လေ၏။

သူကြွယ်လည်း ထိုမိန်းမ သေလွန်သည့်အဖြစ်ကို သိလျှင် ပန်းနံ့သာတို့ကို လက်စွဲလျက် မြတ်စွာဘုရားထံ ချဉ်းကပ်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း သူကြွယ်ကို မေးမြန်း၍ အကြောင်းစုံကို သိတော်မူလျှင် - သီတင်းသည် ... ဤမိန်းမကား ... ယခုအခါ၌သာလျှင် ကိလေသာဖြင့် သင့်ကိုခေါ်၍ လာသောအခါ အခွင့်မပြုဘဲ အရှက်ကွဲစေသည် မဟုတ်၊ ရှေးပညာရှိုတို့ကိုလည်း ပင်ပန်းစေလျက် လွှတ်ဖူးပြီးဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသည်း။

သိန္ဓောကိုမြင်ရ စွဲမြင်းမ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် သိန္ဓောမြင်းမျိုး၌ဖြစ်၍ ဝါတဂ္ဂသိန္ဓဝ မည်သော မင်္ဂလာမြင်းတော် ဖြစ်လေ၏။ တစ်နေ့သ၌ မြင်းထိန်းသည် သိန္ဓောမြင်းကို ဂင်္ဂါမြစ်သို့သွား၍ ရေချိုးစေ၏။

ထိုအခါ ဘဒ္ဒါလီမည်သော မြင်းမသည် သိန္ဓောမြင်းကိုမြင်လျှင် အလွန်တပ်စွန်း တိမ်းညွှတ်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကိလေသာအစွမ်းဖြင့် တုန်လှုပ်ဖောက်ပြန်နေရကား မစားနိုင် မသောက်နိုင်ဖြစ်ကာ အရိုးအရေမျှသာ ကြွင်းကျန်အောင် ခြောက်ကပ်ပိန်ချုံး၍ နေလေ၏။

မြင်းမသားငယ် သိန္ဓောကိုတွယ်

ထိုမြင်းမ၏ သားဖြစ်သော မြင်းငယ်သည် ပိန်ချုံး၍နေသော အမိမြင်းမကိုမြင်လျှင် မိခင် ... အဘယ်ကြောင့် မစားနိုင်မသောက်နိုင် ပိန်းချုံး၍နေဘိသနည်း၊ သင့်အား အဘယ်ရောဂါဝေဒနာ ဖြစ်သနည်းဟု မေးလေ၏။ မြင်းမသည် မေးသော်လည်း ရုတ်တရက် မပြောကြားဘဲနေ၏။ သားငယ်သည် အဖန်ဖန် မေးလတ်သော် မိမိ၌ဖြစ်သော အကြောင်းကို ပြောကြားလေ၏၏။ ထိုအခါ သားမြင်းငယ်သည် “မိခင် ... မစိုးရိမ်လင့်၊ အကျွန်ုပ် သိန္ဓောမြင်းကို ရအောင် ဆောင်ပေးမည်” ဟု ဝန်ခံကာ မိခင် မြင်းမကို သက်သာရာရစေ၏။

ထိုနောက် မြင်းငယ်သည် ဝါတဂ္ဂသိန္ဓောမြင်း ရေချိုးလာသောအခါ အနီးသို့သွား၍ သခင် ... အကျွန်ုပ်မိခင်သည် သခင်တို့၌ တပ်စွန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အစားနိုင် မသောက်နိုင် ခြောက်ကပ် ပိန်ချုံး၍လာပါသည်။ အစာအာဟာရ ကင်းပြတ်ကာ သေရပါလိမ့်မည်။ သို့အတွက် အကျွန်ုပ်မိခင်အား အသက်အလှူကိုပေးပါဟု တောင်းပန်လေ၏။ သိန္ဓောမြင်းသည် ချစ်သား ... ကောင်းပြီ၊ သင့်အမိအား အသက်ကိုပေးမည်၊ မြင်းထိန်းသည် ငါ့ကို ရေချိုးပြီးသောအခါ ဂင်္ဂါမြစ်ကမ်းအနားတွင် အတန်ငယ် ကျက်စားစိမ့်သောငှာ လွှတ်လိမ့်မည်။ ထိုအခါ သင့်အမိကို ခေါ်ခဲ့ဟု မှာထားလိုက်၏။

မာယာများကြွယ် မြင်းမငယ်

မြင်းငယ်လည်း သိန္ဓောမြင်းစကားကို ကြားရလျှင် အမိထံသွားကာ အကြောင်းစုံ ပြောဆိုပြီးလျှင် အမိကို ခေါ်ခဲ့၍ လွှတ်ပြီးလျှင် လျောက်ပတ်သောအရပ်တွင် ပုန်းကွယ်လျက်နေ၏။ ထိုအခါ မြင်းထိန်းသည် ရေချိုးပြီးလျှင် သိန္ဓောမြင်းကို လွှတ်လိုက်၏။ ဝါတဂ္ဂသိန္ဓောမြင်းသည် မြင်းမထံသွားပြီးလျှင် မြင်းမကို နမ်းလတ်သော် မြင်းမသည် သိန္ဓောမြင်း လာလျှင်လာချင်း အကယ်၍ ခွင့်ပြုငြားအံ့၊ ငါ့အား အခြံအရံ စည်းစိမ်ချမ်းသာ ဆုတ်ယုတ်လတ္တံ့၊ အလိုမရှိသလို ဖြစ်ရန် သင့်၏ဟု ကြံစည်ကာ မာယာဖြင့် သိန္ဓောမြင်း၏ အောက်မေးကို ခြေဖြင့် ကျောက်ကန်၍ ပြေးလေ၏။ သိန္ဓောမြင်းလည်း သွားကျိုးအံ့ကဲ့သို့ဖြစ်၍ ငါအား ထိုမြင်းမဖြင့် အလိုမရှိဟု ရှက်ကန်းကန်းဖြစ်ကာ ထိုအရပ်မှ ပြေးလေ၏။ ထိုမြင်းမလည်း နှလုံးမသာမယာဖြစ်ကာ ကြံရာမရတော့ဘဲ ထိုအရပ်၌ပင် ဝပ်လေ၏။

ထိုအခါ သားမြင်းငယ်သည် အမိမြင်းမကြီးထံ ချဉ်းကပ်၍ -

“မိခင် ... သင်ကား သိန္ဓောမြင်း၌ တပ်စွန်းသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ မစားနိုင်မသောက်နိုင် ခြောက်ကပ်ပိန်းချုံးဘိ၏။ ဖျော့တော့သော ကိုယ်ရှိ၏။ သိန္ဓောမြင်း လာလတ်သော် အခုအဘယ်ကြောင့် ပြေးစေဘိသနည်း”

ဟု အမိမြင်းမအား မေးလေ၏။ ထိုအခါ အမိမြင်းမသည် သားမြင်းငယ်၏ စကားကိုကြားလျှင် -

“ချစ်သား ... လာလျှင် လာချင်းအစ၌ ပေါင်းဖော်ခြင်းမည်သည် မဖြစ်နိုင်ပါ၊ မိန်းမတို့အား အခြံအရံ စည်းစိမ်သည် ဆုတ်ယုတ်၏။ ထိုကြောင့် သိန္ဓောမြင်းကို ပြေးစေ၏” –

ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် - ချစ်သား ဤသို့ပြုခြင်းကား မိန်းမတို့ ဓမ္မတာသဘော ဖြစ်သည်ဟု ပြောဆိုပြန်၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီးလျှင် -

“မိမိထံရောက်လာသော အမျိုးစည်းစိမ် အခြံအရံနှင့်ပြည့်စုံသော ယောကျ်ားကို အလိုမရှိသော မိန်းမသည် - ဝါတဂ္ဂ သိန္ဓောမြင်းကိုစွဲ၍ တပ်စွန်းသော ဘဒ္ဒါလိမြင်းမသည် အခါလေးမြင့် စိုးရိမ်ပူပန်နေရသကဲ့သို့ အခါလေးမြင့် စိုးရိမ်ပူပန်ရ၏” –

ဟု ဟောတော်မူ၏။

ဤဒေသနာတော်ကိုဆောင်ပြီးလျှင် သစ္စာကိုပြသည်၏ အဆုံး၌ သူကြွယ်သည် သောတာပတ္တဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မြင်းမသည် - ယခုအခါ ထိုမိန်းမ။

ဝါတဂ္ဂသိန္ဓောမြင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) မိမိထံပါး၊ လာယောကျ်ား၊ လျင်လျားခွင့်မသာ။

(၂) စိုးရခြင်းမှ၊ ယုတ်ယူဆ၊ မိန်းမဓမ္မတာ။

ဝါတဂ္ဂသိန္ဓဝဇာတ် ပြီး၏။