ဝိသယှဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၄။ ကောကိလဝဂ် -၃၄၀ - ဝိသယှဇာတ်။ ။ အလှူပေးလွန်း၍ ဆင်းရဲသဖြင့် သိကြားမင်း လာရောက် တာမြစ်ခြင်းကို ခံရသော ဝိသယှသူဌေး အကြောင်း။

ဒါနပြုရေး နည်းလမ်းပေး

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အနာထပိဏ်သူဌေးကြီးကို ခေါ်တော်မူ၍ “သူဌေးကြီး ... ရှေးပညာရှိတို့ကား အလှူကို လှူကုန်၏၊ သိကြားမင်း ကောင်းကင်၌ ရပ်လျက် တားမြစ်ပိတ်ပင်ခြင်းကိုပင် ပယ်လျက် လှူကြကုန်၏” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

တစ်နေ့လှူရေး ခြောက်သိန်းပေး

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကုဋေရှစ်ဆယ် ကြွယ်ဝသော ဝိသယှ သူဌေးကြီး ဖြစ်လေ၏။ ထိုသူဌေးကြီးသည် ပဉ္စသီနှင့် ပြည့်စုံ၏။ အလှူပေး၏။ အလှူပေးခြင်း၌ မွေ့လျော်၏။ မြို့တစ်ခါး လေးမျက်နှာ မြို့လယ် အိမ်တံခါး ဤခြောက်ဌာနတို့၌ အလှူတင်းကုပ်တို့ကို ဆောက်လုပ်လျက် နေ့တိုင်း၊ နေ့တိုင်း အလှူတင်းကုပ် တစ်ဆောင်လျှင် တစ်သိန်းစီအားဖြင့် အသပြာ ခြောက်သိန်းတို့ကို အကုန်အကျခံကာ ပေးလှူ၏။ မိမ်ိ စားသောထမင်းနှင့် သူတောင်းစားတို့အား ပေးလှူသော ထမင်းသည် ထပ်တူထပ်မျှ ဖြစ်၏။

သိကြား ဝန်တိုမှု တားဆီးပြု

ထိုဝိသယှ သူဌေးကြီး၏ တန်ခိုးအာနုဘော်ကြောင့် သိကြားမင်း၏ ဘုံဗိမာန်သည် တုန်လှုပ်လျက် ပဏ္ဍုကမ္ပလာ ကျောက်နေရာသည် တင်းမာပူလောင်သော အခြင်းအရာကို ပြဘိ၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် ငါ့ကို အဘယ်သူသည် ဤသိကြာမင်းနေရာမှ ရွေ့လျောစေဘိသနည်းဟု ကြည့်ရှု ဆင်ခြင်လတ်သော် ဝိသယှ သူဌေးကြီးကို မြင်လျှင် ဤသူဌေးကြီးကား ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ အမှုကိစ္စ မလုပ်ဆောင်ရအောင် အကြီးအကျယ် လှူဒါန်းဘိ၏။ ဤအလှူဖြင့် သိကြားနေရာမှာ ရွေ့လျောစေဘိ၏။ သိကြားစည်းစိမ်ကို ယူလိုယောင်တကား၊ ထိုသူဌေးကြီး ဥစ္စာကို ဖျက်ဆီး၍ ဆင်းရဲစေပြီးလျှင် အလှူပေးနိုင်အောင် ပြုလုပ်မည်ဟု ကြံစည်ကာ သိကြားတန်ခိုးဖြင့် အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ဥစ္စာ ကျေးကျွန် အခြံအရံတို့ကို ကွယ်ပျောက်စေ၏။

သူဌေစေတနာဟုန် စည်းစိမ်ကုန်

ထိုအခါ အလှူပေးခြင်း၌ အားထုတ် လုပ်ကိုင်နေသော သူတို့သည် သူဌေးကြီးထံ လာလတ်၍ “အရှင်သူဌေးကြီး အလှူတင်းကုပ်၌ အလှူဝတ္ထုတွေ မရှိတော့ပါ၊ ပျက်စီး၍ ကုန်ပါပြီ” ဟု ပြောကြကုန်၏။ “အမောင်တို့ ... မရှိလျှင် အိမ်မှ ရိက္ခာကို ဆောင်ယူကြကုန်၊ အလှူဝတ်ကို မဖြတ်ကြကုန်လင့်” ဟု ပြောဆိုကာ သူဌေးကတော်ကိုခေါ်၍ “ရှင်မ ... အလှူအတွက် ရိက္ခာကို ပေးလော့” ဟု ပြောဆိုသောအခါ သူဌေးကတော်သည် တစ်အိမ်လုံး၌ ရှာဖွေလတ်သော် တစ်စုံတစ်ခုသော အလှူဝတ္ထုကိုပင် မမြင်တော့သဖြင့် “အရှင်သူဌေးကြီး ... အကျွန်ုပ်တို့ကိုယ်တွင် ဝတ်ထားသော အဝတ်မှတစ်ပါး အိမ်၌ တစ်စုံတစ်ခုသော ဥစ္စာ မရှိတော့ပါ၊ အိမ်၌ အချည်းနှီး ဖြစ်နေပါပြီ” ဟု ပြောလေ၏။ ထိုအခါ သူဌေးကြီးသည် ရတနာတိုက်ကို ဖွင့်၍ကြည်ရာ တစ်စုံတစ်ရာသော ဥစ္စာကို မမြင်တော့ချေ။ သူဌေးကြီးနှင့် သူဌေးကတော်မှ တစ်ပါး ကျွန်အမှုလုပ်တို့ကိုလည်း မမြင်တော့ချေ။

မြက်ရိတ်လှူလတ် အစာပြတ်

တစ်ဖန် သူဌေးကတော်ကို ခေါ်၍ “ရှင်မ ... အလှူဝတ်ကို ဖြတ်ခြင်းငှာ မသင့်၊ အိမ်၌ တစ်စုံတစ်ခုသော ဥစ္စာကို ရလိုရငြား ကြည့်ရှုဦးလော့” ဟု ပြောဆိုကာ ရှာဖွေစေပြန်၏။ သူဌေးကတော်သည် အိမ်၌ နှံ့အောင် ရှာဖွေပြန်ရာ မြက်ရိတ်သမားပစ်၍ ထားခဲ့သော တံဇဉ်၊ ထမ်းပိုးနှင့် မြက်စည်းသော ကြိုးကို မြင်၍ သူဌေးကြီးကို ပြောကြားလေလျှင် သူဌေးကြီးသည် “ရှင်မ ... ငါသည် ဤမျှ ကာလပတ်လုံး မြက်ကို မရိတ်စဖူး၊ ယနေ့မှစ၍ မြက်ကိုရိတ်၍ ရောင်းချကာ ရသမျှကို လှူမည်” ဟု ပြောဆိုကာ တံဇဉ်ထမ်းပိုးနှင့် ကြိုးတို့ကို ယူပြီးလျှင် မြို့မှထွက်၍ မြက်တို့ကို ရိတ်ကာ စည်းနှောင်ထမ်းပိုးခဲ့၍ မြို့တံခါး၌ရောင်းလျှင် အသပြာ တစ်ပဲကို ရသဖြင့် ဆန်ဝ်၍ ထမင်းချက်ပြုတ်ပြီးလျှင် တစ်ဖို့ကို မိမိတို့စားရန်ထား၍ တစ်ဖို့ကို သူတောင်းစားတို့အား ပေးလှူလေ၏။ သူတောင်းစားတို့ များပြားလှသဖြင့် သူမရ၊ ငါမရ ဖြစ်နေပြန်ရာ ကျန်သောအဖို့ကိုလည်း လှူပြန်၏။ ထိုအခါ သူဌေးလင်းမယားတို့သည် အစာ အာဟာရ ပြတ်ကြကုန်၏။ ဤနည်းအတူ ခြောက်ရက်တို့ပတ်လုံး အစာအဟာရ ပြတ်ကြကုန်၏။

သိကြားမြစ်တား လှူမှုများ

ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ သူဌေးကြီးသည် မြက်ရိတ်၍ ပြန်အလာတွင် ဤကဲ့သို့သော အလုပ်ကြမ်းကို မလုပ်စဖူး တစ်သက်လုံး ချမ်းချမ်းသာသာ နေလာသူ ဖြစ်ပါလျက် မြက်ရိတ်ရ ထမ်းရသဖြင့် အလွန်ပင်ပန်းကာ အစာအာဟာရကိုလည်း ခုနစ်ရက်တိုင် မစားရ၍ မျက်နှာကို နေပူရှိန်ကလည်း ဟပ်ပြန်သဖြင့် မျက်စိ ပြာဝေလျက် မြက်ထုံးပေါ်တွင် လဲကာ မေ့မြော၍ သွားလေ၏။

ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် သူဌေးကြီးကို စုံစမ်းလိုရကား ခဏချင်း လာလတ်၍ ကောင်းကင်၌ ရပ်တည်ကာ -

“အို-ဝိသယှသူဌေးကြီး ... ရှေးအခါ သင်သည် အလှူကို လှူခဲ့သောကြောင့် သင့်အား စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေ ကုန်ခန်းခဲ့ပြီ၊ ဤအခါမှစ၍ နောက်အခါ၌ အလှူကို မလှူဘဲ စောင့်ရှောက် သိမ်းဆည်းပါမူ သင့်အား စည်းစိမ်ဥစ္စာကို တည်တံ့ပြန်လိမ့်မည်”

ဟု သူဌေးကြီးအား ပြောဆိုလေ၏။

သိကြား ပြစ်တင် သူဌေးနှင်

ထိုအခါ သူဌေးကြီးသည် မေ့မြောနေရာမှ ရုတ်တရက် သတိရ၍ သိကြားမင်း စကားကို ကြားလျှင် မျက်စိကိုအသာဖွင့်၍ ကောင်းကင်သို့ကြည့်ကာ “အသင် ဘယ်သူနည်း” ဟု မေး၏။ “အကျွန်ုပ် သိကြားမင်း ဖြစ်ပါသည်” ဟု ပြော၏။ သိကြားမင်း မည်သည်မှာ ကိုယ်တိုင် အလှူပေး၍ သီလဆောက်တည်ပြီးလျှင် *ကျင့်ဝတ်ခုနစ်ပါးကို ဖြည့်ကျင့်သောကြောင့် သိကြားမင်း ဖြစ်ရသည်၊ သို့ပါလျက် သင်သည် အလှူပေးခြင်းကို တားမြစ်ဘိ၏၊ ယုတ်မာသော အမှုကို ပြုဘိ၏ဟု ဆို၍ - “သိကြားမင်း ... အကျင့်စင်ကြယ်၍ အလွန်ဆင်းရဲသော သူသည်လည်း ယုတ်မာသော မပေးလှူခြင်းအမှုကို မပြုကျင့်အပ်ဟု အရိယာ သူတော်ကောင်းတို့ ဆိုကုန်၏။ စည်းစိမ်ဥစ္စာ အကြောင်းကြောင့် ငါတို့သည် သဒ္ဓါတရားကို စွန့်လွှတ်ရပါမူ ထိုစည်းစိမ်ဥစ္စာမျိုးသည် မဖြစ်ပါစေသတည်း”။ “သိကြားမင်း ... တစ်ုသော ရထားသည် သွားသော ခရီးလမ်းဖြင့် နောက်ရထားသည်လည်း သွား၏။ ငါသည် ရှေးဖြစ်သော အကျင့်ကို ဆောက်တည်အပ်ပါ၏။ ငါ ဆောက်တည်အပ်သော ကျင့်ဝတ်သာတည်ပါစေ၊ သင်တို့သည် မတည်ပါစေသတည်း၊ ဥစ္စာ ဖြစ်လာပါမူ ပေးလှူအံ့၊ ဥစ္စာ မဖြစ်လာပါမူ အဘယ်မှာ ပေးလှူနိုင်အံ့နည်း၊ ဤသို့ မြက်ရိတ်ရငြားသော်လည်း ပေးလှူပါအံ့၊ ပေးလှူခြင်းကို မမေ့နိုင်ပါ” –ဟု သိကြားမင်းအား ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချကာ ပြန်ကြား ပြောဆိုလေ၏။ သိကြားမင်းလည်း ဝိသယှ သူဌေးကြီးအား တားမြစ်ရန် မတတ်နိုင်ရကား “အို - သူဌေးကြီး ... အဘယ်အကျိုးငှာ ပေးလှူပါသနည်း” ဟု မေး၏။ “အို-သိကြားမင်း ... အကျွန်ုပ်ကား သိကြားမင်း အဖြစ်ကို လည်းကောင်း၊ ဗြဟ္မာမင်း အဖြစ်ကို လည်းကောင်း တောင့်တ၍ မပေးလှူပေ၊ သဗ္ဗညုတဉာဏ်တော်ကိုသာ တောင့်တ၍ ပေးလှူပေ၏” ဟု ပြောကြားလေ၏။

သဒ္ဓါထက်လှ စည်းစိမ်ရ

သိကြားမင်းသည် ဝိသယှ သူဌေးကြီး စကားကိုကြားလျှင် အလွန် နှစ်သက်သဖြင့် ကျောကုန်းကို လက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်လေ၏။ ထိုခဏချင်း၌သာလျှင် သူဌေးကြီးအား စားရဘိသကဲ့သို့ ကိုယ်အလုံးသည် ပြည့်စုံ တောင့်တင်း၍ လာ၏။ သိကြားမင်း အာနုဘော်ကြောင့်လျှင် အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ဥစ္စာ အခြံအရံသည် ရှေးပကတိအတိုင်း ဖြစ်၍ လာ၏။ ထိုအခါ သိကြားမင်းသည် “သူဌေးကြီး ...ဤနေ့မှ စ၍ နေ့တိုင်း၊ နေ့တိုင်း တစ်သန်းနှစ်သိန်းမျှ အသပြာတို့ကို စွန့်လွှတ်၍ အလှူပေးပါလော့” ဟု ပြောဆိုကာ သူဌေးကြီးအိမ်၌ မရေတွက်နိုင် အတိုင်းအရှည်မရှိသေ ဥစ္စာကို ပြုလုပ်ခဲ့ပြီးလျှင် သူဌေးကြီးကို လွှတ်လိုက်၍ မိမိနေရာ တာဝတိံသာနတ်ရွာသို့ ပြန်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ သူဌေးကတော်သည် - ယခုအခါ ရာဟုလာမယ်တော်။

သူဌေးကြီးသည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) အရိယများ၊ ဆင်းရဲငြား၊ လှူကားမစွန့်ပါ။

(၂) စည်းစိမ်ရနိုး၊ သဒ္ဓါမျိုး၊ စွန့်ရိုးမရှိပါ။

(၃) ရှေးသူတို့ငြမ်း၊ ကျင့်မြဲလမ်း၊ ဖြောင့်တန်းလိုက်အပ်စွာ။

(၄) သိကြားနတ်ညစ်၊ အလှူမြစ်၊ လှူလစ်ဝိသယှာ။

ဝိသယှဇာတ် ပြီး၏။