ဝိဿာသဘောဇနဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၀။ လိတ္တဝဂ် -၉၃ - ဝိဿာသဘောဇနဇာတ်။ ။ ချစ်ကျွမ်းဝင်သော ပြောင်မမှ အဆိပ်သင့်၍ သေရသော ခြင်္သေ့မင်းကို ဥပမာပြ၍ ဆုံးမသော ဗာရာဏသီသူဌေးအကြောင်း။

ဆင်ခြင် မစား သေဆေးလား

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၍ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတို့သည် အမိ၊ အဖ၊ အစ်ကို၊ နှမ အစရှိသော ဆွေမျိုးတော်သူတို့ ပေးလှူအပ်သော ပစ္စည်းတို့ကို ယုံမှားမရှိ ပစ္စဝေက္ခဏာ မဆင်ခြင်ဘဲ သုံးတောင်ကြကုန်၏။

ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရား သိတော်မူလျှင် ရဟန်းတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ “ရဟန်းတို့ ... ရဟန်း မည်သည်ကား ဆွေမျိုးတော်သူ၊ မတော်သူ၊ အကျွမ်းဝင်သူ၊ မဝင်သူ မည်သူမဆို ပေးလှူအပ်သော ပစ္စည်းလေးပါးတို့ကို ပစ္စဝေက္ခဏာကို မဆင်ခြင်ဘဲ သုံးဆောင်လျှင် ဘီလူး ပြိတ္တာ ဖြစ်တတ်သည်။ ပစ္စဝေက္ခဏာ မဆင်ခြင်ဘဲ သုံးဆောင်သော ပစ္စည်းလေးပါးမှာ လတ်တလော သေစေတတ်သသော အဆိပ်နှင့် တူသည်။ အဆိပ်မှာလည်း ဆွေမျိုးတော်သူ၊ မတော်သူ၊ အကျွမ်းဝင်သူ၊ မဝင်သူ မည်သူကပင် ပေးသည်ဖြစ်စေ သေစေတတ်သည်သာတည်း။ ရှေးအခါ၌ အကျွမ်းဝင်သောသူ ပေးသောအဆိပ်ကို သုံးတောင်မိ၍ သေဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

လတ်တလောသေဆေး သုတ်လိမ်းပေး

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် စည်းစိမ်ဥစ္စာ များစွာရှိသော သူဌေးကြီးတစ်ဦး ဖြစ်လေ၏။

ထိုသူဌေးကြီး၏ နွားကျောင်းသား တစ်ယောက်သည် ကောက်ပင်တို့ဖြင့် ကျဉ်းမြောင်းသော မိုးအခါဝယ် နွားတို့ကို ဆောင်ယူပြီးလျှင် စားကျက်ကျယ်ရာ တောအရပ်သို့ သွား၍ နွားခြံပြုလုပ်လျက် နွားတို့ကို ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်၍ နေ၏။ ရံဖန်ရံခါ နွားမှရသော နွားနို့ ထောပတ် အစရှိသော အရသာတို့ကို သူဌေးကြီးထံ ပို့လေ၏။

တစ်နေ့သ၌ နွားကျောင်းသားသည် သူဌေးကြီးထံ ထောပတ် အနည်းငယ်သာ ယူဆောင်လာ၏။ ထိုအခါ သူဌေးကြီးက “အမောင် ... အဘယ်ကြောင့် ထောပတ်နည်းသလဲ” ဟု မေး၏။ “နွားခြံအနီးတွင် ခြင်္သေ့ ရှိပါသည်။ နွားမတို့မှာ ခြင်္သေ့ကို ကြောက်သဖြင့် ပိန်ချုံးနေကြသည်။ သို့အတွက် နို့မထွက်၍ ထောပတ် အရနည်းပါသည်” ဟု ပြောကြားလေ၏။ သူဌေးကြီးက “အမောင် ... ခြင်္သေ့မှာ ချစ်ကျွမ်းဝင်သော သတ္တဝါ တစ်စုံတစ်ရာ ရှိသလော” ဟု မေး၏။ “အရှင် ... ပြောင်မတစ်ကောင်နှင့် ပေါင်းဖော်နေပါသည်” ဟု မေး၏။ “အမောင် ... ထိုပြောင်မကို ဖမ်းနိုင်သလော” ဟု မေး၏။ “အရှင် ... ဖမ်းနိုင်ပါသည်” ဟု ပြော၏။ “အမောင် ... ဖမ်းနိုင်လျှင် ပြောင်မကို ဖမ်း၍ နဖူးမှစ၍ တစ်ကိုယ်လုံး အမွေးတို့ကို အဆိပ်ရည်ဖြင့် အဖန်ဖန် လိမ်းကျံ၍ သွေ့ခြောက်စေပြီးလျှင် နှစ်ရက်၊ သုံးရက်၊ လွန်သောအခါ လွှတ်လေ။ ခြင်္သေ့သည် ပြောင်မ၌ ချစ်ကျွမ်းဝင်ခြင်းကြောင့် ကို်ယ်ကို လျှာနှင့်လျက်သဖြင့် အဆိပ်သင့်၍ သေလိမ့်မည်။ ထိုအခါ ခြင်္သေ့အရေ၊ ခြေသည်း၊ လက်သည်း၊ အစွယ်၊ အဆီ၊ အသားတို့ကို ငါ့ထံသို့ ယူခဲ့လော့” ဟု မှာကြားပြီးလျှင် လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်ကိုပေး၍ လွှတ်လိုက်၏။

ကျွမ်းဝင်ချစ်လင့် သေဘေးသင့်

နွားကျောင်းသားလည်း ပိုက်ကွန်ပစ်ကာ ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် ပြောင်မကို အရဖမ်း၍ သူဌေးကြီး စီမံသည့်အတိုင်း ပြုလုပ်ကာ လွှတ်လိုက်၏။ ခြင်္သေ့လည်း ပြောင်မကို မြင်လျှင် အလွန်တပ်စွန်းလှသဖြင့် ကိုယ်ကို လျှာနှင့်လျက်သဖြင့် အဆိပ်သင့်၍ သေလေ၏။ နွားကျောင်းသားလည်း အရေ အစရှိသည်တို့ကို ယူဆောင်ကာ သူဌေးကြီးထံ သွားလေ၏။ ထိုအခါ သူဌေးကြီးသည် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ ရောက်လာသော ပရိသတ်အား -

“အမောင်တို့ ... ယုံမှားမကင်းသူ၌ လည်းကောင်း၊ ယုံမှားကင်းသူ၌ လည်းကောင်း၊ ချစ်ကျွမ်းဝင်ခြင်း မပြုရာ။ ပြောင်မမှဖြစ်သော ဘေးသည် ခြင်္သေ့မင်းအား အစဉ်လိုက်သကဲ့သို့ ထို့အတူ ချစ်ကျွမ်းဝင်သူမှ ဖြစ်သော ဘေးသည် အစဉ်လိုက်၏” –

ဟု တရားပြ၍ ဆုံးမလေ၏။ သူဌေးကြီးလည်း အသက်ထက်ဆုံး ဒါန၊ သီလ စသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုလုပ် အားထုတ်ကာ နေလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ဗာရာဏသီ သူဌေးသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ယုံမှားကင်းသူ၊ မကင်းသူ၊ ကြည်ဖြူမကျွမ်းနှင့်။

(၂) ပြောမကျွမ်းလေ့၊ သေဘေးတွေ့၊ ခြင်္သေ့ပုံကိုချင့်။

ဝိဿာသဘောဇနဇာတ်ပြီး၏။