သသပဏ္ဍိတဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၂။ ပုစိမန္ဒဝဂ် -၃၁၆ - သသပဏ္ဍိတဇာတ်။ ။ အလှူခံ ပုဏ္ဏားအား ဖျံ မြေခွေး မျောက်တို့ ဒါနကိုယ်စီ ပေးလှူကြသဖြင့် ယုန်ပညာရှိသည် လှူစရာမရှိ၍ မိမိကိုယ်ကို မီးပုံတွင်း ခုန်ဆင်းကာ ပေးလှူသော အကြောင်း။

ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ လှူဒါန်းရာ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်၌ သူကြွယ်တစ်ယောက်သည် အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာအလှူကိုစီရင်ပြီးလျှင် ဘုရားအမှူးရှိသော သံဃာငါးရာတို့ကို ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ပင့်ဖိတ်လျက် မွန်မြတ်သော အရသာရှိသော ဆွမ်းခဲဖွယ် ဘောဇဉ်တို့ကို ကပ်လှူ၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့ဝယ် ဘုရား အမှူးရှိသော သံဃာငါးရာတို့အား အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာတို့ကို လှူဒါန်းလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း အနုမောဒနာ ပြုတော်မူသည်ရှိသော် “သီတင်းသည် ... နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်လော့ လှူဒါန်းခြင်းမည်သည်ကား ရှေးပညာရှိတို့ အနွယ်အဆက်တည်း၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ရောက်လာကုန်သော အလှူခံတို့အား အသက်ကိုစွန့်ကာ မိမိအသားကို လှူဖူးကုန်ပီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဖျံ၊ မျောက်၊ မြေခွေး၊ ယုန်ကလေး

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ယုန်မျိုး၌ဖြစ်၍ တော်တစ်ခုတွင်နေ၏။ ထိုတောကား တစ်ဖက်မှတောင်၊ တစ်ဖက်မှ မြစ်၊ တစ်ဖက်မှ ပစ္စန္တရာဇ်ရွာ ရှိ၏။ ယုန်မင်းအား မျောက်၊ မြေခွေး၊ ဖျံ ဤသုံးဦးသော အဆွေခင်ပွန်းတို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုပညာရှိလေးဦးတို့သည် အတူတကွ နေကြကုန်လျက် မိမိတို့ကျက်စားရာ အရပ်၌ အစာကို ရှာဖွေကြပြီးလျှင် ညချမ်းသောအခါ၌ အတူတကွ စည်းဝေးကြကုန်၏။ ယုန်ပညာရှိသည် အဆွေခင်ပွန်းတို့အား အလှူကိုပေးလှူရမည်၊ သီလကို ဆောက်တည်ရမည်၊ ဥပုသ်ကို စောင့်သုံးရမည်ဟု တရားဟောပြော ဆုံးမ၏။ ကြွင်းသော အဆွေခင်ပွန်း သုံးဦးတို့သည် ယုန်ပညာရှိ အဆုံးအမကို ခံယူကုန်လျက် မိမိတိုပနေရာ၌ နေကြကုန်၏။

ယုန်မင်းဆုံးမ နာခံကြ

တစ်နေ့သ၌ ယုတ်ပညာဂရှိသည် စည်းဝေးကြသောအခ လ-ကို မြင်လျှင် နက်ဖြန် ဥပုသ်နေ့မှန်းသိ၍ သုံးဦးသော အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို “အဆွေတို့ ... နက်ဖြန်ဥပုသ်နေ့ဖြစ်သည် ဥပုသ်စောင့်ကြကုန်လော့၊ ဥပုသ်သီလ၌တည်ကုန်၍ ပေးလှူအပ်သောအလှူသည် အကျိုးကြီး၏။ သို့အတွက် ရောက်လာသော အလှူခံတို့အား မိမိတို့စားအပ်သော အစာအာဟာရမှ တတ်အားသမျှ လှူဒါန်းကြကုန်” ဟု ဆုံးမလေ၏။

ငါးကြင်းခုနစ်ကောင် ဖျံယူဆောင်

အဆွေခင်ပွန်းသုံးဦးတို့သည်လည်း ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ မိမိတို့နေရာသို့ သွားပြီးလျှင် နက်ဖြန် မိုးလင်းသောအခါ ဖျံသည် နံနက်စောစောအစာရှာရန် ဂင်္ဂါနားသို့သွား၏။ ထိုအခါ ရွာသားတစ်ယောက်သည် ငါးကြင်းခုနစ်ကောင်းကို နွယ်ဖြင့်သီလျက် ဂင်္ဂါကမ်းနား၌ သဲကိုယက်၍ ဖုံးပြီးလျှင် ငါးဖမ်းရန် ဂင်္ဂါဖြစ်သို့သွား၏။ ဖျံသည် ငါးနံ့ရသဖြင့် သဲကိုယက်သောအခါ ငါးကြင်းခုနစ်ကောင်ကိုမြင်၍ ဖော်ထုတ်ကာ အရှိရှိသလော - မရှိဖူးလော- ဟု သုံးကြိမ် အော်ဟစ်၍ အရှင်ကို မမြင်လျှင် နွယ်ကိုကိုက်ချီ၍ မိမိနေရာချုံ၌ထားပြီးလျှင် အချိန်တန်မှ စားမည်ဟု မိမိသီလကို ဆင်ခြင်လျက် ဝပ်၏။

ဖွတ်၊ အမဲ၊ နို့၊ မြေခွေးဖို့

မြေခွေးလည်း နေရာအရပ်မှထွက်၍ အစာရှာလတ်သော် လယ်စောင့်တစ်ယောက်၏ ကုဋီ၌ အမဲတံစို့နှစ်ခု၊ ဖွက်ကင်တစ်ခု၊ နို့ဓမ်းအိုးတစ်လုံးကို မြင်လျှင် အရှင် ရှိသလော၊ မရှိသလော - ဟု သုံးကြိမ်ဟစ်အောင်၍ အရှင်ကိုမမြင်လျှင် နို့ဓမ်းအိုး၌ ချည်ထားသော ကြိုးကွင်းကို လည်ပင်းဖြင့်စွပ်၍ အမဲ၊ တံစို့၊ ဖွတ်ကင်တို့ကို ကိုက်ချီယူဆောင်၍ မိမိနေရာချုံ၌ ထားပြီးလျှင် အချိန်တန်မှစားမည်ဟု သီလကို ဆင်ခြင်လျက်ဝပ်၏။

သရက်သီးခိုင် မျောက်ကပိုင်

ယုန်မင်းကား အချိန်တန်မှသာ နေရာမှထွက်ပြီး စားမည်ဟု သီလကို ဆင်ခြင်လျက် နေရာချုံ၌ဝပ်၍ ငါ့ထံသို့ လာသော အလှူခံတို့ကား မြက်တို့ကို စားနိုင်ကြမည်မဟုတ်ကုန်၊ နှမ်း၊ ဆန် စသည်တို့လည်း ငါ့အားမရှိကုန်၊ အကယ်၍ ငါ့ထံသို့ အလှူခံလာခဲ့ပါမူ ငါသည် ငိုယ်အသားကို လှူမည်ဟု ကြံစည်လေ၏။

ကိုယ့်အသားသာ ယုန်ထွက်တာ

ယုန်မင်းကား အချိန်တန်မှသာ နေရာမှထွက်ပြီး စားမည်ဟု သီလကို ဆင်ခြင်လျက် နေရာချုံ၌ဝပ်၍ ငါ့ထံသို့ လာသော အလှူခံတို့ကား မြက်တို့ကို စားနိုင်ကြမည်မဟုတ်ကုန်၊ နှမ်း၊ ဆန် စသည်တို့လည်း ငါ့အားမရှိကုန်၊ အကယ်၍ ငါ့ထံသို့ အလှူခံလာခဲ့ပါမူ ငါသည် ငိုယ်အသားကို လှူမည်ဟု ကြံစည်လေ၏။

ဒါနကိုယ်စီ ပြကြပြီ

ထိုအခါ ယုန်မင်း၏ သီလတန်ခိုးကြောင့် သိကြာမင်း၏ ပဏ္ဍုကမ္ဗလာကျောက်နေရာသည် ပူလောင်သော အခြင်းအရာကို ပြလေ၏။ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်ကြည့်ရှုလတ်သော် ထိုအကြောင်းကိုမြင်၍ ငါသည် ယုန်မင်းကို စုံစမ်းမည်ဟု ရှေးဦးစွာ ဖျံ၏ထံသို့သွားကာ ပုဏ္ဏားအသွင်ဖြင့် သွားလေ၏။ ဖျံသည် “ပုဏ္ဏား ... အဘယ်အကျိုးငှာ ရပ်သနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “ပညာရှိ ... တစ်စုံတစ်ခုသော အာဟာရကိုရလျှင် ဥပုသ်စောင့်၍နေမည်ဟု ရပ်ပါသည်” ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ ဖျံသည် - “အို-ပုဏ္ဏား ... အကျွန်ုပ်အား ရေမှဆယ်တင်ထားအပ်သော ငါးကြင်းခုနစ်ကောင်ရှိပါ၏။ ဤငါးကြင်းခုနစ်ကောင်တို့ကို လှူဒါန်းပါမည်။ ဤဥစ္စာကို စား၍ တောထဲမှာ ဥပုသ်စောင့်ပါ” – ဟု ပြောဆိုကာ ပုဏ္ဏားအား ငါးကြင်း ခုနစ်ကောင်ကို လှူဒါန်းလေ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားသည် “ပညာရှိ ... စောသေးသည် နောက်မှသိရမည်” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် မြေခွေးထံသို့သွား၍ ရပ်ပြန်၏။ မြေခွေးလည်း ပုဏ္ဏားကို မေးမြန်း၍ အကြောင်းကိုသိရလျှင် - “အို-ပုဏ္ဏား ... အကျွန်ုပ်အား လယ်စောင့်၏ ညဉ့်စာထဲမှ ဆောင်ယူခဲ့သော အမဲတံစို့နှစ်ခု ဖွတ်ကင်တစ်ခု နို့ဓမ်းအိုးတစ်လုံးရှိပါ၏။ ဤဥစ္စာစုကို လှူဒါန်းပါမည်။ ဤဥစ္စာစုကိုစား၍ တောထဲ၌ ဥပုသ်စောင့်ပါ” –ဟု ပြောဆိုကာ ပုဏ္ဏားအား အမဲတံစို့နှစ်ခု ဖွတ်ကင်တစ်ခု နို့ဓမ်းအိုးတစ်လုံးတို့ကို လှူဒါနးလေ၏။ ပုဏ္ဏားသည် “ပညာရှိ ... စောသေးသည်၊ နောက်မှ သိရမည်” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် မျောက်ထံသို့သွား၍ ရပ်ပြန်၏။ မျောက်လည်း ပုဏ္ဏားကို မေးမြန်း၍ အကြောင်းစုံကိုသိရလျှင် - “အို- ပုဏ္ဏား ... အကျွန်ုပ်အား သရက်သီးမှည့်၊ ချမ်းအေးသော ဂင်္ဂါရေ၊ မွေ့လျော်ဖွယ်ကောင်းသောအရိပ် ရှိပါ၏၊ ဤအလုံးစုံကို လှူဒါန်းပါမည်၊ ဤအလုံးစုံကို စားသောက် သုံးဆောင်၍ တောထဲ၌ ဥပုသ်စောင့်ပါ”ဟု ပြောဆိုကာ ပုဏ္ဏားအား ရှိသမျှ အလုံးစုံကို လှူဒါန်းလေ၏။ ပုဏ္ဏားသည် “ပညာရှိ ... စောသေးသည်၊ နော်ကမှသိရမည်” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ယုန်မင်းထံသွား၍ ရပ်လေ၏။ ယုန်မင်းလည်း “ပုဏ္ဏား ... ဘယ်အကျိုးငှာ လာသနည်း ”ဟု မေးလေ၏။ “ပညာရှိ ... တစ်စုံတစ်ခုသော အာဟာရကိုရလျှင် ဥပုသ်စောင့်၍နေမည်ဟု ရပ်လာပါသည်” ဟု ဆို၏။ “အို ပုဏ္ဏား ... အကျွန်ုပ်ထံလာခြင်းကား ကောင်းသောလာခြင်း ဖြစ်၏၊ ယနေ့ အကျွန်ုပ်သည် မလှူဖူးသော အလှူကို လှူပါမည်၊ သင် ပုဏ္ဏားသည် သီလရှိပေ၏၊ ပါဏာတိပါတကံကို ပြုလုပ်မည်မဟုတ်၊ သွားချေအထူးထူးသော ထင်းတို့ဖြင့် မီးကျီးစုကိုပြုပါ၊ အကျွန်ုပ်သည် မီးကျီးစု၌ ဆင်းပါမည်၊ ကျက်သောအခါ အသားကို စား၍ ရဟန်းတရားကို အားထုတ်ပါလော” ဟု ပြောဆိုလျက် - “အို - ပုဏ္ဏား ... အကျွန်ုပ်ယုတ်အား နှမ်း၊ ပဲနောက်၊ ဆန်တို့ မရှိပါကုန်၊ အသားကို လှူပါမည်၊ ဤမီးဖြင့် ကျက်ပြီးသော အကျွန်ုပ်အသားကို စား၍ တောထဲ၌ ဥပုသ်စောင့်ပါ” ဟု ပြောဆိုကာ အသားကို လှူလေ၏။

မီးကျီးစုတွင်း ယုန်ခုန်ဆင်း

သိကြားမင်းသည် ယုန်၏စကားကို ကြားလျှင် မိမိတန်ခိုးအာနုဘော်ဖြင့် တစ်ခုသော မီးကျီးစုကို ဖန်ဆင်း၍ ယုန်မင်းအား ပြောကြားလေ၏။ ယုန်မင်းသည် မြေစာမြက်အိပ်ရာမှထ၍ မီးကျီးစု ရှိရာသို့သွားပြီးလျှင် အမွေးကြား၌ ပိုးငယ်တို့ရှိပါမူ မသေစေကုန်သတည်းဟု နှလုံးသွင်း၍ သုံးကြိမ် ကိုယ်ကိုခါပြီးလျှင် ကြာကန်၌ ဟင်္သာမင်းခုန်ချသကဲ့သို့ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ မီးကျီးစု၌ ခုန်ချလေ၏။ မီးသည် ယုန်မင်း၏ ကိုယ်၌ အမွေးတွင်းမျှကိုလည်း ပူလောင်စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ ဆီးနှင်းတိုက်၌ ဝင်ရသကဲ့သို့ ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ ယုန်မင်းသည် “ပုဏ္ဏား ... သင်မွေးသော မီးသည် အလွန်အေး၏၊ မွေးတွင်းမျှကိုလည်း ပူလောင်စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ အကြောင်း အဘယ်သို့ရှိသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “ယုန်ပညာရှိ ... ငါကား ပုဏ္ဏားမဟုတ်၊ သိကြားမင်း ဖြစ်သည်၊ သင့်အား စုံစမ်းလို၍လာသည်” ဟု ပြောလေ၏။ “အို-သိကြားမင်း ... သင့်ကို ထားဘိဦး တစ်လောကလုံး အကျွန်ုပ်ကို အလှူဖြင့် စုံစမ်းမူ၊ မလှူလိုသော အဖြစ်ကို တွေ့ရှိရမည် မဟုတ်” ဟု မွန်မြတ်သော စကားကို ပြောဆိုလေ၏။

ယုန်ရုပ်ကလေး လမှာရေး

သိကြားမင်းသည် “ယုန်ပညာရှိ ... သင်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးသည် ကမ္ဘာပတ်လုံး ထင်ရှားသည် ဖြစ်စေသော်” ဟု တောင်ကိုညှစ်၍ အဆီကိုယူပြီးလျှင် လဝန်း၌ ယုန်ရုပ်အမှတ်အသားကိုရေး၍ ယုန်မင်းကိုဆောင်ပြီးလျှင် နေမြဲတိုင်းနေရာ၌ နေစေ၍ မိမိနေရာ နတ်ရွာသို့ သွားလေ၏။ ပညာရှိ လေးဦးတို့လည်း အညီအညွတ် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ သီလကို ဖြည့်ကျင့်လျက် အလှူပေး၍ ဥပုသ်ကို စောင့်သုံးကာ သေလွန်သည့်အခြားမဲ့၌ ကံအားလျော်စွာ လားကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒေသနာတော်ကိုဆောင်၍ သစ္စာကိုပြသည်၏အဆုံး၌ အလုံးစုံသော ပရိက္ခရာကို လှူဒါန်းသော သူကြွယ်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် - ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ဖျံသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒ။

မြေခွေးသည် - မောဂ္ဂလာန်။

မျောက်သည် - သာရိပုတ္တရာ။

ယုန်မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) သီလစောင့်ရေး၊ အလှူပေး၊ သုံးရေးဥပုသ်ကို။

(၂) ယုန်, ဖျံ, မြေခွေး၊ တောမျောက်လေး၊ စည်းဝေးပြုကုသိုလ်။

သသပဏ္ဍိတဇာတ် ပြီး၏။