သုစ္စဇဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၂။ ပုစိမန္ဒဝဂ် -(၃၂၀) သုစ္စဇဇာတ်။ ။ တကယ်ပေး မဟုတ်၊ ဟန်ဆောင် နှုတ်ပေးဖြင့် ပေးခြင်းကိုပင် ပေးနိုင်ခဲသော ပညာရှိအကြောင်း။

မယားရွှေတောင်း လင်ကြိမ်းမောင်း

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သူကြွယ် တစ်ယောက်သည် မယားနှင့် ရွာငယ်တစ်ခုသို့ ကြွေးမြီအတောင်းသွားရာ အပြန်တွင် ခရီးလမ်းအကြား၌ တောင်တစ်ခုကိုမြင်လျှင် မယားသည် လင်အား “အရှင် ... ဤတောင်ရွှေဖြစ်ခဲ့သော် အကျွန်ုပ်အား အနည်းငယ် ပေးပါမည်လော” ဟု မေးလေ၏။ သူကြွယ်သည် “ရှင်မ ... သင် အဘယ်သို့သော မိန်းမနည်း၊ တစ်စုံတစ်ရာကိုမျှ ငါမပေးနိုင်” ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ မယားသည် ဤယောကျ်ားကား ဤတောင် ရွှေဖြစ်သော်လည်း ငါ့အား တစ်စုံတစ်ခုကိုမျှ မပေးနိုင်သည်တိုင်အောင် စိတ်နှလုံး ခိုင်မာလှပေ၏ဟု နှလုံးမသာ ရှိလေ၏။

ထိုလင်မယား နှစ်ယောက်တို့သည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်အနီးသို့ရောက်လျှင် ရေသောက်မည်ဟု ခေတ္တဝင်၍ ရေသောက်ကြကုန်။ မြတ်စွာဘုရားလည်း ထိုသူကြွယ်လင်မယားတို့ သောတာပတ္တိဖိုလ်၌တည်မည့် ဥပနိဿယကိုမြင်၍ လာလတ္တံ့သော လမ်းကိုသာ ရှုမျှော်လျက်နေတော်မူ၏။ သူကြွယ်လင်မယားတို့လည်း ရေသောက်ပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားထံ ဆည်းကပ်ကာ ရှိခိုးလျက် နေကြကုန်၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုသူနှစ်ယောက်တို့နှင့် ပဋိသန္ဓာရပြုပြီးလျှင် “သီတင်းသည် ... ဘယ်အရပ်သို့ သွားကြမည်နည်း” ဟု မေးတော်မူလျှင် “အရှင်ဘုရား ... ကြွေးမြီတောင်းရန် ရွာငယ်သို့ သွားကြပါသည်” ဟု လျှောက်ထား၏။ “သီတင်းသည်မ ... သင်၏ လင်သည် သင့်အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိပါ၏လော၊ သင့်အား ကျေးဇူးပြုပါ၏လော” ဟု မေးတော်မူ၏။ “အရှင်ဘုရား ... အကျွန်ုပ်သည် ဤယောကျ်ား၌ အလွန်ချစ်ပါ၏၊ ဤယောကျ်ားကား အကျွန်ုပ်၌ မချစ်ပါ၊ ယနေ့ ခရီးသွားရာ တောင်ကိုမြင်လျှင် ဤတောင်ရွှေဖြစ်ခဲ့သော် အကျွန်ုပ်အား အနည်းငယ် ပေးပါမည်လောဟု မေးသောအခါ သင်သည် ဘယ်လိုမိန်းမနည်း၊ တစ်စုံတစ်ခုကိုမျှ မပေးနိုင်ဟု ဆိုပါ၊ ဤယောကျ်ားကား စိတ်နှလုံး ခိုင်မာလှပေ၏” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ “သီတင်းသည်မ ... ဤယောကျ်ားသည် ဤလို ဆိုငြားသော်လည်း သင်၏ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့သောအခါ အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ကို ပေးဖူးပြီး” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

သားကိုယုံမှား နှင်၍ထား

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ အမှုခပ်သိမ်းကို စီမံဆောင်ရွက်သော ပညာရှိအမတ် ဖြစ်လေ၏။

တစ်နေ့သ၌ မင်းကြီးသည် မိမိထံ အခစားလာသော အိမ်ရှေ့မင်းကိုမြင်လျှင် ဤမင်းသားသည် ငါ၏နန်းတွင်း၌ ပြစ်မှားလိမ့်မည်ဟု ယုံမှားသံသယဖြစ်ကာ “အမောင် ... သင်သည် ငါ အသက်ရှည်သမျှ ကာလပတ်လုံး ဤမြို့၌ မနေရ၊ အရပ်တစ်ပါး၌နေချေ၊ ငါ သေလွန်မှ လာ၍ မင်းပြုလော့” ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။

အိမ်ရှေ့မင်းလည်း အဖ အာဏာကို မလွန်ဆန်နိုင်သဖြင့် အဖကို ရှိခိုးပြီးလျှင် မယားနှင့်တကွ ဗာရာဏသီပြည်မှထွက်၍ ပစ္စန္တရာဇ်သို့ သွားပြီးလျှင် တောသို့ဝင်လျက် သစ်ရွက်မိုးသော ဇရပ်ဆောက်၍ သစ်သီး၊ သစ်မြစ်၊ သစ်ဥတို့ဖြင့် မျှတကာနေ၏။

အချစ်စမ်းကာ ရွှေတောင်းရာ

နောက်အဖို့၌ မင်းကြီးသည် ကွယ်လွန်ခဲ့၏။ အိမ်ရှေ့မင်းလည်း နက္ခတ်ကိုကြည့်လျက် မင်းကြီး ကွယ်လွန်သည်ကိုသိ၍ မယားကိုခေါ်ပြီးလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်လာရာ ခရီးအကြားတွင် တောင်တစ်လုံးကိုမြင်၍ မယားသည် အိမ်ရှေ့မင်းအား “အရှင် ... ဤတောင် ရွှေဖြစ်ခဲ့သော် အကျွန်ုပ်အား အနည်းငယ် ပေးပါမည်လော” ဟု မေး၏။ အိမ်ရှေ့မင်းသည် မယားအား “ရှင်မ ... သင်ကား ဘယ်လိုမိန်းမနည်း၊ သင့်အား တစ်စုံတစ်ခုကိုမျှ ငါ မပေးနိုင်” ဟု ပြန်၍ ပြောလေ၏။ ထိုအခါ မယားသည် ငါကား ဤယောကျ်ား၌ ချစ်ခြင်းကို မဖြတ်နိုင်သောကြောင့် တော်သို့ လိုက်ခဲ့ရ၏။ သို့ဖြစ်လျက် ဤလိုဆိုဘိ၏။ အလွန်ခိုင်မာလှသော နှလုံးရှိ၏။ မင်းဖြစ်သော်လည်း ငါ့အား အဘယ်မှာလျှင် ကောင်းသောအမှုကို ပြုလိမ့်မည်နည်းဟု အောက်မေ့ကာ နှလုံးမသာ ရှိလေ၏။

အိမ်ရှေ့မင်းသည် ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်လျှင် မင်းအဖြစ်ကို ရလေ၏။ မယားကို မိဖုရားကြီးအရာ၌ ထားခြင်း ဟူသော စည်းစိမ်မျှကိုသာ ပေး၏။ ထိုထက်အလွန်ပေးကမ်းခြင်း၊ မြတ်နိုးခြင်း မရှိလေ၏။ မယားရှိသည် ဟူ၍ပင် မသိ။

ထိုအခါ ပညာရှိအမတ်သည် ဤမိဖုရားကြီးကား မင်းကြီးအား အလွန် ကျေးဇူးများ၏။ အဆင်းရဲခံကာ တောသို့လိုက်၍ နေဘိ၏။ ဤမင်းကြီးကား ဤမိဖုရားကြီးကို မရေတွက်ဘဲ မိန်းမတစ်ပါးတို့နှင့်သာ မွေ့လျော်၍ နေဘိ၏။ မိဖုရားကြိးအား အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ရအောင် ငါ ပြုလုပ်မည်ဟု ကြံစည်ကာနေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ပညာရှိအမတ်သည် မိဖုရားကြီးသို့ ကပ်ပြီးလျှင် “အရှင် မိဖုရားကြီး ... အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်တို့ထံမှ ထမင်းဖိုးမျှ မရဖူးပါ၊ အဘယ်ကြောင့် မေ့လျော့၍နေဘိသနည်း၊ အလွန် နှလုံးခိုင်မာဘိသနည်း” ဟု မေး၏။ “ဖခင် ... အကျွန်ုပ်တို့ အကယ်၍ ရပါမူ ဖခင်အားလည်း ပေးပါမည်၊ မရပါမူ အဘယ်ကို ပေးနိုင်မည်နည်း၊ ဤမင်းကြီးကား ယခုအခါ အဘယ်ဥစ္စာကို ပေးမည်နည်း၊ ပစ္စန္တရာဇ်မှ ပြန်လာရာ ခရီးအကြား၌ ဤတောင် ရွှေဖြစ်ခဲ့သော် အနည်းငယ် ပေးပါမည်လောဟု မေးသောအခါ ဘယ်လိုမိန်းမနည်း၊ တစ်စုံတစ်ရာကိုမျှ ငါ မပေးနိုင်ဟု ပြောခဲ့ဖူးပါသည်” ဟု ပြော၏။ “အရှင်မိဖုရား ...ဤလိုဖြစ်လျှင် ယခုပြောသောအတိုင်း မင်းကြီးထံမှာ ပြောဝံ့ပါမည်လော” ဟု မေးရာ “ဖခင် ... ပြောဝံ့ပါသည်” ဟု ပြော၏။ “အရှင် မိဖုရား ... ကောင်းပြီ၊ အကျွန်ုပ် မင်းကြီးထံသွား၍ နေနှင့်မည်၊ အရှင်မိဖုရား လာခဲ့ပါ၊ အကျွန်ုပ်က မေးလျှင် ဤအတိုင်း ပြောပါ” ဟု အချိန်းအချက်ထားလေ၏။

ချမ်းသာ ဆင်းရဲ တူမခွဲ

အမတ်လ်ညး မိဖုရားနှင့် ချိန်းချက်ထားပြီးလျှင် မင်းကြီးထံသို့သွား၍ ခစားလျက် နေနှင့်၏။ မိဖုရားကြီး ရောက်လာသောအခါ “အရှင်မိဖုရားကြီး ... အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်တို့ထံမှ ထမင်းဖိုးကိုမျှ မရဖူးပါ” ဟု စတင်၍ မေးလျှောက်လေ၏။ မိဖုရားကြီးလည်း မင်းကြီးထံတော်မှာပင် ချိန်းချက်ထားသောအတိုင်း အစုံအလင် ပြန်ပြောလိုသဖြင့် -

“ဖခင် ... ခရီးအကြား၌ မြင်သော တောင်ကို တောင်းရာ စကားမျှဖြင့် မပေးနိုင်သော မင်းကြီးကား စင်စစ် ပေးစွန့်လွယ်သော အရာကို ပေးစွန့်နိုင်မည်မဟုတ်၊ အကျွန်ုပ် တောင်းအပ်သော အစီးအပွား မဖြစ်သေ တောင်ကိုပင် စကားမျှဖြင့် မပေးနိုင်” –

ဟု မကြောက်မရွံ့ အဟုတ်အမှန်အတိုင်း ပြောဆိုလေ၏။

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် မိဖုရားကြိးစကားကို ကြားလျှင် -

“ပညာရှိအမတ် ... ပညာရှိသည် ပြုလုပ်သော အမှုကိုသာလျှင် ပြောဆိုရာ၏၊ မပြုလုပ်နိုင်သော အမှုကို မပြောဆိုရာ၊ ပြောဆိုပါလျက် မပြုလုပ်သောသူကို ပညာရှိတို့ သိကြကုန်၏” –

ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ထိုစကားကို မိဖုရားကြီး ကြားလျှင် မင်းကြီးအား လက်အုပ်ချီကာ -

“အရှင်မင်းသား ... သင့်အား ရှိခိုးပါ၏ သင်သည် သစ္စာ၌ လည်းကောင်း၊ တရား၌ လည်းကောင်းတည်လျက် နေပေ၏။ တိုင်းပြည်မှ နှင်ထုတ်လျက် ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်သော သင်၏စိတ်သည် သစ္စာ၌ မွေ့လျော်ပေ၏”

ဟု မင်းကြီး၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ဆိုသော မိဖုရားကြီး၏ စကားကို ပညာရှိအမတ် ကြားလျှင် -

“ကျော်စောလှသော အရှင်မင်းကြီး ... လင်ဆင်းရဲသောအခါ ဆင်းရဲ၍၊ လင် ချမ်းသာသောအခါ ချမ်းသာသော မယားသည်သာ မယားမြတ် ဖြစ်ပါ၏။ ရွှေငွေဥစ္စာရှိသူအား မယားတို့ ပေါများခြင်းတို့မှာ အံ့ဖွယ်မဟုတ်ကုန်” –

ဟု မိဖုရားကြီး ကျေးဇူးကို ပြောဆိုပြီးလျှင် “အရှင်မင်းကြီး ... ဤမိဖုရားကြီးကား အရှင်မင်းကြီး ဆင်းရဲသောအခါ တော်၌နေလျက် အတူဆင်းရဲခံရ၏၊ ဤမိဖုရားကြီးအား ချီးမြှောက်သင့်၏” - ဟု လျှောက်ထားလေ၏။

မင်းကြီးလည်း ပညာရှိအမတ် လျှောက်သောစကားဖြင့် မိဖုရားကြီး၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့မိပြီးဟု မိန့်တော်မူကာ မိဖုရားကြီးအား အလုံးစုံသော စည်းစိမ်တို့ကို ပေးလေ၏။ ပညာရှိအမတ်အားလည်း မိဖုရားကြီး၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို အောက်မေ့စေသည်ဟု များစွာသော စည်းစိမ်တို့ကို ပေးလေ၏။

ဤဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာကိုပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ လင်မယား နှစ်ယောက်တို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် - ယခုအခါ သူကြွယ်။

မိဖုရားသည် - သူကြွယ်မ။

ပညာရှိအမတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ဆင်းရဲချမ်းသာ၊ တူမကွာ၊ မှတ်ပါမယားမြတ်။

(၂) ကျေးဇူးသိမြင်၊ ခင်ပွန်းလင်၊ များဖြင့်စည်းစိမ်အပ်။

သုစဇဇာတ် ပြီး၏။