သုပတ္တဇာတ်

တိကနိပါတ် - ၄။ အဗ္ဘန္တရဝဂ် -(၂၉၂) သုပတ္တဇာတ်။ ။ သုမုခ မည်သော ကျီးစစ်သူကြီးသည် သုပတ္တ ကျီးမင်း၏ ကျီးမိဖုရား ချင်ခြင်းအတွက် အသက်စွန့်ကာ ဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ စားတော်ပွဲကို ထိုးသုတ်ယူစဉ် အဖမ်းခံရခြင်းဖြင့် သုပတ္တကျီးမင်း လိုက်လာ၍ တရားဟောခြင်းအကြောင်း။

လေနာပျောက်ရေး အစာရှာပေး

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဗိမ္ဗာဒေဝီမထေရ်မအား ဝမ်း၌ လေနာသည်ထလေ၏။ ထိုအါ ရာဟုလာသာမဏေသည် ထိုအကြောင်းကို ရှင်သာရိပုတ္တရာကို လျှောက်ထားရာ ရှင်သာရိပုတ္တရာသည် ကောသလမင်းကြီး နန်းတော်သို့သွား၍ ငါးကြင်းသားကို ထောပတ်သစ်နှင့် ရောသော သလေးဆွမ်းကို ဆောင်ယူခဲ့ပြီးလျှင် ရာဟုလ သာမဏေအား ဗိမ္ဗာဒေဝီ မထေရ်မထံသို့ ပို့စေရာ ဘုဉ်းပေးကာမျှဖြင့် ဝမ်းလေနာသည် လွတ်ငြိမ်းလေ၏။ မင်းကြီးသည် မင်းချင်းတို့ကို စုံစမ်းစေ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် ထိုအခါမှစ၍ ဗိမ္ဗာဒေဝီ မထေရ်မအား ထိုသို့ သဘောရှိသောဆွမ်းကို လှူဒါန်းစေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့ ... ရှင်သာရိပုတ္တရာသည် ဗိမ္ဗာဒေဝီ မထေရ်မအား ဤသို့ သဘောရှိသော ဘောဇဉ်ဖြင့် ရောင့်ရဲစေသည်” ဟု စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... သာရိပုတ္တရာသည် ယခုအခါ၌သာ ရာဟုလာမယ်တော်အား တောင့်တအပ်သော ဘောဇဉ်ကို ပေးသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပေးခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။ ။ [ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် အဗ္ဘန္တရဇာတ် ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုနှင့်တူပြီ။]

ကျီးမင်းမိဖုရား ချင်ခြင်းပွား

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကျီးမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် ကျီးရှစ်သောင်းတို့ အကြီးအမှူးဖြစ်၍ သုပတ္တမည်သော ကျီးမင်း ဖြစ်လေ၏။ မိဖုရားကား သုဖဿ မည်၏။ စစ်သူကြီးား သုမုခ မည်၏။ ထိုကျီးမင်းသည် ကျီးရှစ်သောင်း အခြံအရံဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်ကို အမှီပြုကာ နေလေ၏။

ကျီးမင်းသည် တစ်နေ့သ၌ သုဖဿ ကျီးမကိုခေါ်၍ အစာရှာထွက်သွားလတ်သော် ဗာရာဏသီမင်း စားဖိုအိမ်အထက်ဖြင့် သွားလေ၏။ စားဖို့သည်လည်း မင်းကြီး သုံးဆောင်ရန် အထူးထူးသော ငါး၊ အမဲ၊ ဘောဇဉ်တို့ကို ချက်ပြုတ်ကာ အိုးတို့ကို ဖွင့်ပြီးလျှင် အငွေ့လွှတ်၍ထား၏ သုဖဿကျီးမသည် အနံ့ရ၍ စားလိုသော်လည်း ထိုနေ့တွင် မပြောသေးဘဲ နေ၏။

နှစ်ရက်မြောက်နေ့၌ ကျီးမင်းသည် “ရှင်မ .. အစာရှာသွားမည်” ဟု ဆိုလတ်သော် “အရှင် ... အရှင်တို့သာ သွားပါကုန်၊ အကျွန်ုပ်မှာ တစ်ခုသောချင်ခြင်းသည်ရှိ၏” ဟု ပြောလျှင် “ရှင်မ ... အဘယ်ချင်ခြင်းနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင် ....ဗာရာဏသီမင်း၏ ဘောဇဉ်ကို စားလိုသည်၊ အကယ်၍ မရလျှင် အသက်ကိုစွန့်မည်” ဟု ပြောပြန်လျှင် ကျီးမင်းသည် အကြံရကြပ်၍နေလေ၏။

ထိုအခါ သုမုခ စစ်သူကြီးသည် ကျီးမင်းထံ လာလတ်၍ “အရှင်းမင်းကြီး ... အဘယ်ကြောင့် နှလုံးမသာသနည်း” ဟု မေးလျှင် ကျီးမင်းသည် ထိုအကြောင်းကို ပြောကြားလေ၏။ သုမုခ စစ်သူကြီးသည် အကြောင်းကိုသိလျှင် “အရှင်မင်းကြီး ... မစိုးရိမ်လင့်” ဟု လျှောက်ထားပြီးလျှင် မိဖုရားကြီးကိုလည်း “အရှင်မင်းကြီး ... မစိုးရိမ်လင့်၊ ရအောင်ယူပေးမည်၊ ဤနေရာကသာ စောင့်၍နေပါကုန် ” ဟဟု လျှောက်ထား၍ ဖဲခဲ့လေ၏။

ကျီးမင်းစစ်သူ အစာယူ

စစ်သူကြီးသည် ကျီးတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ ထိုအကြောင်းကို ပြောကြားပြီးလျှင် ဗာရာဏသီပြည် စားဖိုအိမ်အနီးတွင် ကျီးတို့ကို အစုလိုက် အစုလိုက် အစောင့်အရှောက်ထားကာ မိမိမူကား ကျီးသူရဲ ရှစ်ကောင်နှင့် စားဖိုခန်းအနီးသို့ဝင်၍ မင်းကြီးထံ စားတော်ခွက်အပို့ကို စောင့်ဆိုင်းကာ နေလေ၏။ ကျီးတို့ကိုလည်း “အမောင်တို့ ... မင်းကြီးထံ စားတော်ခွက် အပို့ထွက်သည်ရှိသော် ငါသည် စားတော်ခွက်တို့ကို အောက်သို့ကျအောက် လုပ်မည်၊ ကျလတ်သော် ငါ၏အသက်မရှိပြီ၊ သို့အတွက် ကျီးလေးကောင်တို့သည် နှုတ်သီးပြည့်အောင် ထမင်းကို ယူကြလော့၊ ကြွင်းသော ကျီးလေးကောင်တို့သည် နှုတ်သီးပြည့်အောင် ဟင်းကို ယူကြကုန်လော့၊ ယူကြပြီးလျှင် ကျီးမင်းနှင့် သုဖဿာ မိဖုရားကြီးကို ကျွေးကြကုန်လော့၊ ငါမူကား နောက်မှလာမည်” ဟု စီမံ၍ထားလေ၏။

ထိုအခါ စားဖိုသည်သည် ဘောဇဉ် အထူးထူးတို့ကို ပြည့်စုံအောင် စီရင်ပြီးလျှင် စားတော်ခွက်တို့ကို ထမ်းပိုးဖြင့် ထမ်းကာ မင်းကြီးအိမ်သို့သွားလေ၏။ မင်းရင်ပြင် ရောက်သောအခါ ကျီးစစ်သူကြီးသည် ကျီးသူရဲတို့ကို အချက်ပေး၍ ပျံဝဲကာ စားဖိုသည်၏ ရင်ဘတ်ကို ခြေဖြင့်ကုတ်လျက် နှုတ်သီးဖြင့် နှာခေါင်းဖျားကိုဆိတ်၍ အတောင်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့် မျက်နှာကို အုပ်လေ၏။

မင်းကြီးလည်း ပြာသာဒ်တွင် စင်္ကြံသွားရင် လေသာတံခါးဖြင့် ကြည့်လတ်သော် ကျီး၏အမူအရာကိုမြင်လျှင် စားဖိုသည်ကို အသံပေးလျက် “အချင်း စားဖိုသည် ... စားတော်ခွက်တို့ကို စွန့်ပြီးလျှင် ကျီးကိုသာ အရဖမ်းလော့” ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။ စားဖိုသည်သည် ထိုအခါ စားတော်ခွက်တို့ကို စွန့်ပြီးလျှင် ကျီးကို မြဲစွာဖမ်း၍ မင်းကြီးထံ ပို့လေ၏။ ကျီးသူရဲ ရှစ်ကောင်တို့လည်း စီစဉ်ထားသောအတိုင်း ပျံလာကြကာ ဝအောင်စားပြီးလျှင် ထမင်းဟင်းတို့ကို နှုတ်သီးပြည့် ယူဆောင်ကာ ကျီးမင်းနှင့် ကျီးမိဖုရားကြီးတို့အား ကျွေးကုန်၏။ ထိုအခါမှ သုဖဿ မိဖုရားလည်း ချင်ခြင်းငြိမ်းလေ၏။

တရားဟောဆို လွန်ကြည်ညို

မင်းကြီးလည်း ကျီးစစ်သူကြီးကို “အသင်ကျီး ... အသင်ကား ငါ့ကိုလည်း မရှက်၊ စားဖိုသည်၏ နှာခေါင်းကိုလည်း ဖြတ်၏၊ စားတော်ခွက်တို့ကိုလည်း ခွဲ၏၊ အသက်သေရမည်ကိုလည်း မကြောက်၊ အဘယ်ကြောင့် ဤလို ပြုရဘိသနည်း” ဟု မေးလျှင် ကျီးစစ်သူကြီးသည် မင်းကြီးအား -

“မြတ်သောမင်းကြီး .... ကျွန်ုပ်၏ ကျီးမင်းကား သုပတ္တ အမည်ရှိပါ၏။ မိဖုရားကြီးကား သုဖဿာအမည်ရှိပါ၏၊ ကျီးရှစ်သောင်း အခြံအရံဖြင့် ဗာရာဏသီပြည်ကို အမှီပြု၍ နေပါ၏၊ အကျွန်ုပ်ကား ထိုကျီးမင်း၏ စစ်သူကြီး ဖြစ်ပါ၏၊ ထိုသုဖဿာ မိဖုရားကြီးသည် အသင်မင်းကြီး သုံးဆောင်သော ထမင်းဟင်း ဘောဇဉ်တို့ကို စားလိုသော ချင်ခြင်း ဖြစ်ပါ၏၊ သို့အတွက် အကျွန်ုပ်သည် ထိုမိဖုရားကြီးအတွက် အသက်ကိုစွန့်ကာ စားဖိုသည်ထံမှ ထမင်းဟင်းတို့ကို အတင်းလုယူပါ၏၊ ယခုအခါ ကျီးမင်းနှင့် မိဖုရားကြီးအား ဆက်သပြီးပြီဖြစ်၍ အကျွန်ုပ်၏ အလိုပြည့်ပါပြီ၊ အကျွန်ုပ်အား အရှင်းမင်းကြီးတို့ ပြုလိုသောဒဏ်ကို ပြုပါ” –

ဟု ရဲရင့်စွာ ပြောဆို လျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးသည် ကျီးစစ်သူကြီးစကားကို ကြားလျှင် လူဖြစ်ကြသောငါတို့မှာ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကို ပေးထားပါလျက် ငါ့အား ချစ်နှစ်သက်သောသူကို မရကုန်၊ အသက်ကိုစွန့်သောသူကို မရကုန်။ ဤကျီစစ်သူကြီးကား တိရစ္ဆာန်ဖြစ်လျက် မိမိအသက်ကို ကျီးမင်းအား စွန့်နိုင်ပေ၏။ အလွန်ကောင်းမြတ်သောစိတ် ရှိပေ၏။ သာယာသောအသံ ရှိပေ၏။ တရားဟောတတ်ပေ၏ - ဟု ချီးကျူးကာ ဂုဏ်ကျေးဇူး၌ ကြည်ညိုသဖြင့် ကျီးစစ်သူကြီးအား ထီးဖြူဖြင့် ပူဇော်လေ၏။

ကျီးစစ်သူကြီးလည်း မိမိရသော ထီးဖြူဖြင့်ပင် မင်းကြီးအား တစ်ဖန် ပူဇော်ပြန်၍ ကျီးမင်း၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးတို့ကို ချီးကျူးကာ လျှောက်ထားပြန်၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ကျီးမင်းအား ခေါ်စေပြီးလျှင် တရားတော်ကို ကြားနာရ၍ အလွန်ကြည်ညိုလှသဖြင့် ကျီးမင်းနှင့် ကျီးစစ်သူကြီးအား မိမိ စားသောနည်းဖြင့် ထမင်းအစာကို မပြတ်ပို့စေ၏။ ကြွင်းသော ကျီးတို့အားလည်း နေ့စဉ် *တစ်အမ္ဗဏချက် ထမင်းကို ပေးလှူစေ၏။ မိမိလည်း ကျီးမင်း၏ အဆုံးအမ၌တည်လျက် ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ပေး၍ ပဉ္စသီလကို စောင့်ထိန်းလေ၏။ [ထိုသုပတ္တကျီးမင်း၏ အဆုံးအမသည် နှစ်ပေါင်း ခုနစ်ရာတိုင်အောင် တည်ရှိသတတ်။]

• တစ်အမ္ဗဏ - ဆယ့်တစ်စိတ်ကို တစ်အမ္ဗဏ ခေါ်သည်။ [ဆယ့်တစ်စိတ်ချက်ထမင်း ဟူလို]

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒ။

သုမုခကျီးစစ်သူကြီးသည် - သာရိပုတ္တရာ။

သုဖဿာ ကျီးမိဖုရားသည် - ရာဟုလာမယ်တော်။

သုပတ္တ ကျီးမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) စစ်သူကြီးလုပ်၊ နောက်မဆုတ်၊ အဟုတ်ရဲရမည်။

(၂) အရှင်အတွက်၊ မှုဆောင်ရွက်၊ အသက်စွန့်ရမည်။

(၃) ကျီးသုမုခ၊ လုပ်ထုံးပြ၊ အားကျအပ်ပေသည်။

သုပတ္တဇာတ် ပြီး၏။