သူကရဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၁။ ဒဠှဝဂ် -၁၅၃ - သူကရဇာတ်။ ။ ဥပါယ်တံမျဉ်ကောင်း၍ ခြင်္သေ့မင်းကိုပင် အနိုင်ရသော ဝက် အကြောင်း။

လျှောက်ထားလေငြား အကုန်ဖြေကြား

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် လာဘ်လာဘပေါများလိုသော မထေရ်အိုတစ်ပါး ရှိလေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ညဉ့်အခါ တရားပွဲဖြစ်လာလတ်သော် မြတ်စွာဘုရားသည် တရားဟောပြီး၍ ဂန္ဓကုဋိသို့ ဝင်တော်မူ၏။ ရှင်သာရိပုတ္တရာ၊ ရှင်မောဂ္ဂလာန်တို့သည် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ မိမိတို့ ပရိဝုဏ်သို့ ပြန်ကြကုန်၏။

ရှင်မောဂ္ဂလာန်သည် မိမိ ပရိဝုဏ်ဝယ် တစ်ခဏမျှ အပန်းဖြေပြီးလျှင် ရှင်သာရိပုတ္တရာထံသွားကာ ပြဿနာတို့ကို မေးလေ၏။ တရားစစ်သူကြီး ဖြစ်သော ရှင်သာရိပုတ္တရာလည်း မေးတိုင်းမေးတိုင်းသော ပြဿနာတို့ကို ပေါ်လွင်ထင်ရှားစွာ ဖြေဆိုတော်မူ၏။ ထိုအမေးအဖြေ တရားတော်ကို နာကြားသော ပရိသတ်လည်း များပြားလှ၏။

လာဘ်ကိုခင်မင် မေးလျှောက်တင်

ထိုအခါ ပရိသတ်ထဲတွင် နေသော မထေရ်အိုတစ်ပါးသည် ငါသည် ပရိသတ်အလယ်မှာ ရှင်သာရိပုတ္တရာကို နှောင်နှယ်လျက် ပြဿနာကိုမေးရလျှင် ဤရဟန်းအိုကား အကြားအမြင်များသည်ဟ လူသိများလျက် ရိုသေမြတ်နိုးခြင်း၊ ပေးလှူခြင်းကို ပြုကြပေမည်ဟု ကြံစည်၍ ပရိသတ်အလယ်မှ ထပြီးလျှင် အရှင်သာရိပုတ္တရာအား “အရှင်ဘုရား ခွင့်ပြုတော်မူလျှင် ပြဿနာတစ်ခုကို မေးလိုပါသည်၊ ဖြေဆို ဆုံးဖြတ်တော်မူပါ” ဟု လျှောက်လေ၏။

ရှင်သာရိပုတ္တရာလည်း မထေရ်အိုကို ကြည့်ပြီးလျှင် ဤရဟန်းအိုကား လောဘနိုင်ငံသို့လိုက်၍ အချည်းနှီး ပြုစွတကားဟု နှလုံးသွင်းကာ တစ်စုံတစ်ရာ စကားတုံ့မပြန်ဘဲ ရှက်စနိုး၍ နေရာမှထပြီးလျှင် ပရိဝုဏ်သို့ ပြန်လေ၏။ ရှင်မောဂ္ဂလာန်လည်း မိမိပရိဝုဏ်သို့ ပြန်လေ၏။

ရဟန်းအိုကဲ့ရဲ့ ထပြန်ခဲ့

လူတို့သည် ထကြကုန်လျက် ဤရဟန်းအိုကား ငါတို့တရားမနာရအောင် အချည်းနှီးပြုသည်၊ ဖမ်းကြကုန်ဟုဆိုကာ လိုက်ကြကုန်၏။ ရဟန်းအိုလည်း အတင်းပြေးသည်ရှိသော် ကျောင်းစွန်းရှိ ကျိုးပျက်နေသော ကျင်ကြီးတွင်းထဲသို့ ကျလျက် မစင် အလိမ်းလိမ်းကပ်၍ နေလေ၏။

ထိုအခါ လူတို့သည် မစင်အလိမ်းလိမ်း ကပ်နေသော ရဟန်းအိုကိုမြင်လျှင် စက်ဆုပ်ရွံရှာ နှလုံးမသာသဖြင့် မြတ်စွာဘုရားထံ ကပ်လျက် အကြောင်းစုံ လျှောက်ထားရာ မြတ်စွာဘုရားသည် “ဒါယကာတို့ ... ထိုရဟန်းသည် ယခုအခါ၌သာ မိမိအစွမ်းမရှိဘဲ မတုပြိုင်သင့်သည်ကို တုပြိုင်မိ၍ မစင်အလိမ်းလိမ်း ကပ်နေသည်မဟုတ် ရှေးအခါ၌လည်း မစင် အလိမ်းလိမ်း ကပ်ခဲ့ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်မောမူသတည်း။

ခြင်္သေ့ဉာဏ်ဆင် ဝက်မှားထင်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ခြင်္သေ့မင်းဖြစ်၍ ဟိမဝန္တာဝယ် ဂူတစ်ခု၌ နေလေ၏။ ထိုဂူ၏အနီးဝယ် အိုင်တစ်ခုကို အမှီပြုကာ ဝက်များစွာတို့လည်း နေကြကုန်၏။ ထိုအိုင်ပိုပင် အမှီပြု၍ ရသေ့များစွာတို့လည်း သစ်ရွက်မိုး ကျောင်းဆောက်ကာ နေကြကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ ခြင်္သေ့မင်းသည် အစာရှာသွားရာ ဆင်၊ ကျွဲ စသည်တို့ကို သတ်၍စားပြီးလျှင် အိုင်သို့ဆင်းသက်ကာ ရေသော်၍ အိုင်မှ တက်လေ၏။ ထိုခဏဝယ် လျှပ်ပေါ်သော ဝက်တစ်ကောင်သည် အိုင်ကိုမှီ၍ အစားစားနေခိုက် ခြင်္သေ့မင်း မြင်လျှင် ယနေ့ကား ဝပြီ နောက်တစ်နေ့မှ ဤဝက်ကိုစားမည် စင်စစ်ကား ငါ့ကိုမြင်လျှင် နောက်ကို လာဝံ့တော့မည်မဟုတ်ဟု ကြံစည်ကာ ဝက်မလာမည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့် နံပါးတစ်ဖက်ဖြင့်သွားရန် အားထုတ်လေ၏။

ဝက်သည် ခြင်္သေ့မင်းကိုမြင်လျှင် ဤခြင်္သေ့ကား ငါ့ကိုမြင်၍ ကြောက်သောကြောင့် အနီး၌ မသွားဝံ့ဘဲ ပြေးရှာလေ၏။ ယခုငါသည် ခြင်္သေ့နှင့် စစ်ထိုးသင့်သည်ဟု ခေါင်းကိုမော်၍ စစ်ထိုးရန် -

“အချင်းခြင်္သေ့ ... ငါလည်း အခြေလေးချောင်း ရှိသောသား ဖြစ်၏။ သင်လည်း အခြေလေးချောင်း ရှိသောသားဖြစ်၏။ သို့ပါလျက် သင်သည် အဘယ်ကြောင့် ကြောက်၍ ပြေးသနည်း။ ပြန်ခဲ့ပါဦးလော့၊ သင်နှင့်ငါ စစ်ထိုးမည်” ဟု ပြောဆိုကာ ခေါ်လေ၏။

စစ်တိုက်ဖို့ရာ ချိန်းချက်ကာ

ခြင်္သေ့မင်းသည် ဝက်၏စကားကို ကြားလျှင် “အချင်းဝက် ... ယနေ့ငါသည် သင်နှင့် စစ်မထိုးနိုင်သေး၊ နောက် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့ဝယ် ဤအရပ်၌ပင် သင်နှင့်ငါ စစ်ထိုးမည်” ဟု ချိန်းဆို၍ သွားလေ၏။ ဝက်လည်း ခြင်္သေ့နှင့် စစ်ထိုးရမည်ဟု ရွှင်ရွှင်လန်းလန်း ဆွေးမျိုးဝက်တို့အား ပြောကြားလေ၏။

ဆွေမျိုးဝက်တို့လည်း ထိုဝက်၏စကားကို ကြားလျှင် အလွန်ကြောက်လန့်ကြကုန်၏။ ဤဝက်ကို အမှီပြု၍ ငါတို့တစ်မျိုးလုံး ပျက်စီးတော့မည်။ မိမိ အစွမ်းသတ္တိကို မသိဘဲ ခြင်္သေ့မင်းနှင့် စစ်ထိုးလိုဘိ၏။ ခြင်္သေ့လာ၍ ငါတို့တစ်မျိုးလုံးကို သတ်လတ္တံ့၊ ရုန့်ရင်းကြမ်းတမ်းသောအမှုကို မပြုလင့်ဟု ဆိုကြကုန်၏။

သက်ဘေးချမ်းသာ ကြံပေးရာ

စစ်ထိုးမည့်ဝက်လည်း အလွန်ကြောက်သည်ဖြစ်၍ “ယခုအခါ အဘယ်သို့ ပြုအံ့နည်း” ဟု မေးလေ၏။ ဝက်တို့သည် “အချင်း ... သင်သည် ရသေ့တို့ ကျင်ကြီးစွန့်ရာ အရပ်သို့သွား၍ ကျင်ကြီးဖြင့် အဖန်ဖန် လိမ်းကျံ၍ ခြောက်သွေ့စေပြီးလျှင် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့ဝယ် ကိုယ်ကို နှင်းရေးပေါက်တို့ဖြင့် ဆွတ်ဖျန်းလျက် ခြင်္သေ့မလာမီ စစ်ထိုးမည့် နေရာသို့ သွားနှင့်၍ လေညာအရပ်က နေနှင့်လော့၊ ခြင်္သေ့တို့ကား စင်ကြယ်သန့်ရှင်းသော သဘောရှိကုန်၏။ ဟောင်ပုပ်သော မစင်နံ့ကို နံခြင်းကြောင့် စစ်မထိုးတော့ဘဲ သင့်ကို အနိုင်ပေး၍ ပြန်လိမ့်မည်” ဟု နည်းပေးကြကုန်၏။

ဝက်ဥပါယ်သုံး ခြင်္သေ့ရုံး

စစ်ထိုးမည့်ဝက်လည်း ဝက်တို့ နည်းပေးသောအတိုင်း ပြုလုပ်ကာ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ခြင်္သေ့ မလာမီကပင် သွားနှင့်၍ စစ်ထိုးမည့်နေရာ လေညာအရပ်က နေနှင့်၏။ ခြင်္သေ့မင်းလည်း စစ်ထိုးမည့်နေရာ သို့ လာသောအခါ ဟောင်ပုပ်သောအနံ့နံလျှင် ဝက်၏ကိုယ်၌ မစင်လူးထားသော အဖြစ်ကိုသိ၍ ဝက်အား “ အချင်းဝက် ... သင်ကား အကြံကောင်းကို ကြံမိ၏။ အကယ်၌ မစင်ပုပ်ဖြင့် မလူးငြားအံ့၊ ဤအရပ်မှာပင် သေရလတ္တံ့၊ ယခုမှာကား သင်၏ ကိုယ်ကို နှုတ်သီးဖြင့်လည်း မကိုက်လို၊ ခြေဖြင့်လည်း မကျောက်လို” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် တစ်ဖန် ...

“အချင်းဝက် ... သင်ကား မစင်လူးထားသဖြင့် ပုပ်ဟောင်သော အမွေးရှိ၏။ မကောင်းသောအနံ့လည်း ရှိ၏။ သို့အတွက် စစ်မထိုးလိုတော့ပါ၊ သင့်ကိုပင် အနိုင်ပေးတော့မည်” –

ဟု ပြောဆို၍ ထိုအရပ်မှ ဖဲကာ မိမိနေရာသို့ ပြန်လေ၏။

စစ်ထိုးသည့်ဝက်လည်း ဆွေမျိုးအား ငါ ခြင်္သေ့မင်းကို အောင်နိုင်ပြီဟု ပြောလေ၏။ ဝက်တို့လည်း ခြင်္သေ့မင်းသည် တစ်နေ့နေ့တွင် လာ၍ ဝက်တို့ကို သတ်ကုန်လတ္တံ့ဟု ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်ကာ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွားကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မစင်လူးသော ဝက်သည် - ယခုအခါ မစင်လူးသော ရဟန်း။

ခြင်္သေ့မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) အစွမ်းမတူ၊ ထိုသသူ၊ တုမူမပြိုင်ရာ။

(၂) စွမ်းမရှိဘဲ၊ ဆိုင်ပြိုင်လဲ၊ ရှက်ကွဲကျိုးယုတ်မှာ။

(၃) ခြင်္သေ့ပြိုင်ဖူး၊ ဝက်မိုက်ရူး၊ ချေးလူးကိုယ်လုံးမှာ။

သူသရဇာတ် ပြီး၏။