သေရိဝဝါဏိဇဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - အပဏ္ဏကဝဂ် - (၃) သေရိဝဝါဏီဇဇာတ်။ ။ (အဖိုးတစ်သိန်းထိုက်တန်သော ရွှေခွက်ဆုံးရှုံးရသဖြင့် စိုးရိမ်ပူပန်၍ပျက်စီးရသော ရွဲကုန်သည်မိုက် အကြောင်း)

လုံ့လမရှိပျင်းရိရိ

နတ် လူတို့ ဆရာဖြစ်တော်မူသောမြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိပြည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသု့းနော်မူစဉ် လုံ့လဝီရိယယုတ်လျော့ပျင်းရိသော ရဟန်းတစ်ပါးကို သီတင်းသုံးဖော်ဖြစ်သော ရဟန်းတို့ကမြတ်စွာဘုရားထံ ခေါ်ဆောင်၍ လာကြလျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် လုံ့လဝီရိယ ယုတ်လျော့ပျင်းရိသော ရဟန်းအား “ချစ်သား ရဟန်း ... သင်သည် လုံ့လဝီရိယ ကြီးတော်မူလျက် မဂ်၊ဖိုလ်၊ နိဗ္ဗာန်ကို ပေးတတ်သော ငါဘုရား သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုပါလျက် အဘယ်ကြောင့်လုံ့လဝီရိယ ယုတ်လျော့ ပျင်းရိဘိသနည်း၊ ရှေးအခါက လုံ့လဝီရိယ ယုတ်လျော့ပျင်းရိသဖြင့် အဖိုးတစ်သိန်းတန် ရွှေခွက်မှ ဆုံးရှုံးရသော ရွဲကုန်သည်မိုက်သည်စိုးရိမ်ပူပန်၍ ပျက်စီးသကဲ့သို့ ဖြစ်ချေမည်” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ရွဲကုန်သည်နှစ်ယောက်ရွာစဉ်လျှောက်

လွန်လေပြီးသောအခါဤဘဒ္ဒကမ္ဘာမှ ငါးကမ္ဘာထက်၌ သေရိဝတိုင်းဝယ် ဘုရားအလောင်း ရွဲကုန်သည်နှင့် လောဘရမ္မကြီးသော ရွဲကုန်သည်မိုက်တို့သည် ရှိကြကုန်သတတ်။

တစ်နေ့သ၌ထိုရွဲကုန်သည် နှစ်ဦးတို့သည် ရွဲရောင်းသွားကြသည်ရှိသော် နီဝါဟမည်သော မြစ်ကိုကူး၍အရိဋ္ဌပုရ မည်သော ပြည်သို့ ရောက်ကြလေ၏။ မြို့တွင်းသို့ ဝင်ကြသောအခါ ခရီးလမ်း၊ရပ်ကွက်တို့ကို ခွဲဝေ၍ မိမိတို့ ဆိုင်ရာ ခရီးလမ်း၊ ရပ်ကွက်သို့ လှည့်လည်ကာ အသီးသီးရောင်းချကြလေ၏။

ကြေးခွက်မှတ်မှားမြေးအဘွား

ထိုမြို့၌ သူဌေးတစ်ဦးသည် သား၊သမီး၊ ဆွေမျိုး ဉာတိ ပစ္စည်းဥစ္စာနှင့် တကွ အလုံးစုံ ပျက်စီးကာ သူငယ်မ တစ်ယောက်နှင့်အဘွားအို တစ်ယောက်အားဖြင့် မြေး၊ အဘွား နှစ်ယောက်သာ ကြွင်းကျန်လေ၏။ ထိုမြေး၊အဘွားနှစ်ယောက်တို့သည် သူတစ်ပါးတို့၏ အခစားကူလီအလုပ်ကို လုပ်၍ အသက်မွေးကြကုန်၏။၎င်းတို့အိမ်၌ကားရှေးအခါ သူဌေးကြီး သုံးဆောင်သော ရွှေခွက်တစ်လုံးရှိ၏။ မသုံးဆောင်ဘဲထားသဖြင့်ကြေးညှော်ထူထပ် အလိမ်းလိမ်းကပ်၍နေသဖြင့် ရွှေခွက်မှန်းပင် မသိကြချေ။

ရွဲလိုချင်လှသူငယ်မ

ကြွေးကြော်အော်ဟစ်ကာ ရောင်းချလာသောရွဲကုန်သည်မိုက် အိမ်ရှေ့သို့ ရောက်လေလျှင် သူငယ်မသည် ရွဲကုန်သည်ကိုမြင်၍ရွဲဝယ်ချင်သည့်အတွက် အဘွားအိုအား “အဘွား ... ကျွန်မ ရွဲဝယ်ချင်သည် ရွဲဝယ်ပေးပါ” ဟုဆိုလေ၏။ အဘွားအိုလည်း “ချစ်သမီး ... ကူလီ လုပ်စားသော ငါတို့မှာ ပစ္စည်းဥစ္စာနွမ်းပါးလှသဖြင့် အဘယ်မှာ ဝယ်နိုင်ပါမည်နည်း” ဟု ဆိုလေလျှင် သူငယ်မက “အဘွား ...ကျွန်မတို့မှာ ခွက်တစ်လုံး ရှိသည်၊ အသုံးမကျ၊ ၎င်းခွက်နှင့် လဲလှယ်ဝယ်ယူမည်” ဟုဆိုပြန်သောအခါ အဘွားက သဘောတူ၍ ရွဲကုန်သည်ကို ခေါ်လေ၏။

ကုန်သည်စဉ်းလဲရွှေခွက်လွဲ

ရွဲကုန်သည်ရောက်လျှင်မြေးအဘွားနှစ်ယောက်တို့သည် ညစ်ပေသော ခွက်ဟောင်းကိုယူကာ အဘွားအိုက “အရှင်ရွဲကုန်သည် ... ဤခွက်ကိုယူပါ၊ သင့်နှမငယ်အား အနည်းငယ်သော ရွဲကို ပေးပါ၊ ခွက်နှင့်ရွဲ လဲလှယ်ပါရစေ” ဟု ဆိုလေ၏။ ရွဲကုန်သည်မိုက်လည်း ခွက်ကိုယူကာ ကြေးညှော်တို့ကိုအပ်နှင့် အသာခြစ်၍ကြည့်လျှင် ရွှေခွက်မှန်းသိလျက် တစ်စုံတစ်ရာ အနည်းငယ်မျှပင်မပေးလိုဘဲ အလကားယူလို သဖြင့် လောဘရမ္မက် ငမ်းငမ်းတက်ကာ ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲသောစိတ်ဖြင့်“ သည်ခွက်ဟာ ဘာအသုံးကျသလဲ၊ ပဲဝက်လောက်မျှ အဖိုးမတန်” ဟု ဆို၍ ခွက်ကို ပစ်ချကာ ထ၍သွားလေ၏။

ကုန်သည်တည့်မတ်ရွှေခွက်အပ်

မကြာမီ ဘုရားအလောင်း ရွဲကုန်သည်ရောက်၍လာပြန်လျှင် မြေး၊ အဘွား နှစ်ယောက်တို့သည် ခေါ်ငင်၍ ထိုရွှေခွက်ကိုပြကာရွဲနှင့် လဲလှယ်ကြပြန်၏။ ဘုရားအလောင်း ရွဲကုန်သည်လည်း ခွက်ကိုယူ၍ ကြည့်သောအခါရွှေခွက်မှန်းသိ၍ “ အမိ ... ဤခွက်ကား ရွှေခွက် ဖြစ်သည်၊ အဖိုးတစ်သိန်း ထိုက်တန်၏၊ကျွန်ုပ်မှာ အဖိုးတစ်သိန်း ထိုက်တန်သော ပစ္စည်းမပါ” ဟု မှန်ကန်တည့်မတ်စွာ ပြောလေ၏။ထိုအခါ အဘွားအိုသည် “အရှင် ရွဲကုန်သည် ... အလျင်လာသော ရွဲကုန်သည်မှာ ဤခွက်ကားပဲဝက်မျှ မဖိုးမတန်ဟု ဆိုကာ မြေတွင်ပစ်ချ၍ သွားပါသည်။ သင်၏ ကုသိုလ်ကံကြောင့်ရွှေခွက် ဖြစ်လာဟန် တူပါသည်။ သင့်အား ပေးပါမည်၊ ငါတို့အား သားသမီးငယ်အဖို့အနည်းငယ်မျှသော ရွဲကို ပေးပါ” ဟု ဆိုလေ၏။

ထိုအခါဘုရားအလောင်း ရွဲကုန်သည်သည် မိမိတွင် ပါသော ငွေအသပြာ ငါးရာနှင့် ကျန်ရှိသောငါးရာတန် ပစ္စည်းပါ ပေးပြီးလျှင် ချိန်ခွင်အိတ်နှင့် ကူးတို့ခငွေ ရှစ်သပြာတို့ကိုသာတောင်းကာ ရွှေခွက်ကို ယူ၍ မြစ်နားသို့ အမြန်သွားပြီးလျှင် ငွေရှစ်သပြာပေးကားကူးတို့လှေငှားလျက် မြစ်ကို ကူးလေ၏။

ဆုံးရှုံးပြီးမှနောင်တရ

တစ်ဖန် ရွဲကုန်သည်မိုက်လည်းထိုမြေးအဘွားအိမ်သို့ ပြန်လာကာ “ အရှင်မ ... ခွက်ကို ယူခဲ့လော့၊ ရွဲအနည်းငယ်ပေးမည်”ဟု ဆိုလေလျှင် သူငယ်မသည် ရွဲကုန်သည်မိုက်အား ဆဲရေး၍ “အသင်ကား အဖိုးတစ်သိန်းတန်ငါတို့ ရွှေခွက်ကို ပဲဝက်မျှ မတန်အောင် ပြုလေသည်၊ တရားစောင့်၍ တည့်မတ်မှန်ကန်သောရွဲကုန်သည်တစ်ယောက် လာပြီးလျှင် အဖိုးတစ်ထောင်ပေး၍ ယူသွားလေပြီ” ဟု ဆိုလေလျှင်ရွဲကုန်သည်မိုက်လည်း အဖိုးတစ်သိန်းတန် ရွှေခွက်မှ ဆုံးလေပြီ၊ လက်လွှတ်လေပြီဟု စိုးရိမ်ပူပန်ခြင်း နှိပ်စက်သဖြင့် ပရမ်းပတာမိန်းမောတွေဝေ သတိလစ်၍ မိမိလတ်တွင်ပါသော ငွေအသပြာ ဥစ္စာပစ္စည်းတို့ကို အိမ်ဝတွင်ပစ်ကြဲခဲ့၍ ဘုရားအလောင်းကိုသတ်ရန် ချိန်ရိုးကိုကိုင်ကာ လိုက်လေ၏။

အမျက်ဒေါသခြောင်းခြောင်းထ

မြစ်ကမ်းသို့ရောက်၍ ကူးတို့ဖြင့်ကူးသွားလျက် မြစ်လယ်သို့ ရောက်နေသော ဘုရားအလောင်းကို မြင်လျှင် ယမ်းပုံမီးကျဒေါသအမျက် ခြောင်းခြောင်းထွက်လျက် အသက်ကို စီရင်၍ယူမည်ဟု အံကြိတ်ကာ “ဟေ့ ကူးတို့ သမား ... အမြန် လှေကို ပြန်လှည့်ခဲ့ပါ”ကြုံးဝါး အော်ဟစ်သော်လည်း ဘုရားအလောင်းသည် ကူးတို့သမားကို မသွားရန်တားမြစ်ကာကူးသွားမြဲအတိုင်း သွားလေ၏။

ရန်ငြိုးဖွဲ့ကာသေဆုံးရှာ

ထိုအခါ ရွဲကုန်သည်မိုက်လည်းသောကဖိစီး လောင်မီးဒေါသ ချုပ်တည်း၍ မရနိုင်တော့ဘဲ အူမ၊ အူသိမ်၊ နှလုံးအိမ်၊ အဆုတ်အသည်းတို့ကို မီးစွဲပူလောင်ကာ သွေးအန်လျက် ရန်ငြိုးဖွဲ့ကာ သေဆုံးပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်လေ၏။

တရားပြသဆိုဆုံးမ

ဤသို့ အတိတ်ဇာတ်ကို ဟော်တော်မူကာ -

“ချစ်သားရဟန်း.... လုံ့လဝီရိယ ယုတ်လျော့သော ရွဲကုန်သည်မိုက်သည် အဖိုးတစ်သိန်းတန် ရွှေခွက်မှဆုတ်ယုတ်ကာ ကြီးစွာပူပန်ပျက်စီးရသကဲ့သို့ သင်လည်း ငါ ဘုရား သာသနာတော်ဝယ်လုံ့လဝီရိယ ယုတ်လျော့လျှင် အရိယာမဂ်မှ ဆုတ်ယုတ်၍ သံသရာဝယ် ကြီးစွာပူပန်ပျက်စီးရလိမ့်မည်” –

ဟုမိန့်တော်မူ၏။ ဒေသနာတော်၏ အဆုံး၌ လုံ့လဝီရိယ ယုတ်လျော့သော ရဟန်းသည် အရဟတ္တဖိုလ်၌တည်၍ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့-

- ထိုအခါ ကုန်သည်မိုက်သည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

- ရွဲကုန်သည် လိမ္မာသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ- ဟု ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) လုံ့လမစိုက်၊ကုန်သည်မိုက်၊ သိန်းထိုက်ရွှေခွက်လွဲ။

(၂) အပျင်းလည်းဖက်၊ရဟန်းပျက်၊ မဂ်, ဖိုလ်, နိဗ္ဗာန် လွဲ။

သေရိဝဝါဏိဇဇာတ်ပြီး၏။