အလီနစိတ္တဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၁။ ဒဠှဝဂ် -၁၅၆ - အလီနစိတ္တဇာတ်။ ။ ကျေးဇူးသိတတ်၍ လုံ့လဝီရိယရှိသော ဆင်ဖြူတော်ကြောင့် ဇမ္ဗူဒိပ်မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်သော အလီနစိတ္တမင်းသား အကြောင်း။

လုံ့လကြောင်းပြု ဆုံးမမှု

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် လုံ့လဝီရိယ ယုတ်လျော့သော ရဟန်းတစ်ပါး ရှိလေ၏။

ရဟန်းတို့သည် ထိုရဟန်းကို မြတ်စွာဘုရားထံ ဆောင်ယူကာ လုံ့လဝီရိယ ယုတ်လျော့သော အကြောင်းကို လျှောက်ကြလျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းအား - “ချစ်သား ရဟန်း ... သင်သည် ငါဘုရား သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုပါလျက် အဘယ်ကြောင့် လုံ့လဝီရိယ ယုတ်လျော့ဘိသနည်း။ ရှေးအခါက သင်သည် လုံ့လဝီရိယကို မယုတ်လျော့မူ၍ မွေးဖွားခါစ သူငယ်အား တစ်ဆယ့်နှစ်ယူဇနာ ရှိသော ဗာရာဏသီပြည်ကြီး၌ မင်းအဖြစ်ကိုယူ၍ ပေးဖူးသည် မဟုတ်တုံလော” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

သစ်လုပ်စားကာ လက်သမားရွာ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဗာရာဏသီမြို့တော်မှ မနီးမဝေးသော အရပ်ဝယ် လက်သမားတို့ရွာ ရှိလေ၏။ ထိုရွာ၌ လက်သမား ငါးရာတို့သည် နေကြကုန်၏။

ထိုလက်သမားတို့သည် လှေဖြင့် မြစ်ညာသို့ ဆန်တက်ကာ တောသို့ဝင်၍ ဘုံတစ်ဆင့်နှစ်ဆင့် စသည်ဖြင့် အဆင်သင့် စီမံထားကာ များစွာသော တိုင်၊ ရက်မ၊ ထုပ်၊ လျောက်၊ ဒိုင်း၊ မြား စသော အိမ်အဆောက်အအုံတို့ကို ပြုလုပ်၍ လှေဖြင့် မြို့သို့ တင်ဆောင်လျက် ရောင်းချပြီးလျှင် တစ်ဖန်တောသို့ပြန်ကာ ပြုလုပ်မြဲ ပြုလုပ်ကြပြန်၏။

ရွာသားများကြောင့် ခြေနာပျောက်

ထိုလက်သမားတို့နေရာ မနီးမဝေးအရပ်တွင် ဆင်ကြီးတစ်ကောင်သည် ခြေထောက်ကို ရှားငုတ်စူးသဖြင့် ဖူးဖူးရောင်ကာ ပြည်မှည့်လျက် နာကျင်ကိုက်ခဲ၍ ဝေဒနာ သည်းထန်စွာ ခံစားနေရ၏။ ထိုဆင်ကြီးသည် လက်သမားတို့ သစ်ခုတ်သံ၊ သစ်ရွေသံ ကြားလတ်သော် ငါ့အား ဤလက်သမားတို့ကို မှီ၍ အသက်ချမ်းသာလိမ့်မည်ဟု ကြံစည်လျက် ခြေထောက်သုံးချောင်းဖြင့် ထောက်ကာ လက်သမားတို့ထံ လာလေ၏။

လက်သမားတို့လည်း ဖူးဖူးရောင်နေသော ဆင်ကြီး၏ ခြေထောက်ကိုမြင်လျှင် သနားကြင်နာလှသဖြင့် အနားသို့ ချဉ်းကပ်လျက် ရှားငုတ်စူးဝင်နေသည်ကို မြင်ပြန်လျှင် ရှားငုတ်ကို အပေါ်က ပဲခွပ်ဖြင့် ရစ်ကာ ကြိုးနှင့်ချည်ပြီးလဆင် ရှားငုတ်ကို နုတ်၍ ပြည်ကို ထွက်စေလျက် ရေနွေးဖြင့် သုတ်သင် ဆေးကြောကာ သင့်လျော်သောဆေးဝါး ထည့်ကြလေလျှင် မကြာမီ အနာရောဂါ ပျောက်ကင်းလေ၏။

ကျေးဇူးဆပ်ရေး ဆင်ငယ်ပေး

ဆင်ကြီးသည် အနာကင်းလျှင် ငါ့မှာ ဤလက်သမားတို့ကြောင့် အသက်ချမ်းသာသည်။ ယခုအခါ၌ လက်သမားတို့အား ကျေးဇူးဆပ်အံ့ဟု ကြံစည်ကာ ထိုနေ့မှစ၍ လက်သမားတို့နှင့် သစ်ကိုဆွဲ၏။ ရွေသောအခါလည်း ပဲခွပ်ကိုယူ၍ ပေး၏။ မျဉ်းကြိုးကို လက်မောင်းဖြင့် ကိုင်၏။ ရွေသောအခါ သစ်ကို လှန်၍ပေး၏။ ထိုအခါ လက်သမားတို့သည် ထမင်းစားသောအခါ ဆင်အား တစ်ဆုပ်စီပြု၍ ထမင်းဆုပ် ငါးရာတို့ကို ပေးကြ၏။ ထိုဆင်ကြီးအား ကိုယ်လုံးဖြူဆွတ်သော အာဇာနည် ဆင်သားငယ် တစ်ကောင်လည်း ရှိလေ၏။

ဆင်ကြီးသည် လက်သမားတို့နှင့် အတူတကွ လုပ်ကိုင်စားသောက်ကာ ကာလကြာရှည်လတ်သော် ယခုအခါ ငါအိုမင်းခဲ့ပြီ၊ လက်သမားတို့ အလုပ်ကို လုပ်ကိုင်ရန် သားငယ်ပေး၍ သွားရန်သင့်သည်ဟု ကြံစည်လျက် လက်သမားတို့ကို မပြောကြားဘဲ တောသို့သွား၍ သားငယ်ကို ခေါ်လာပြီးလျှင် “ဤဆင်ငယ်အား ငါ၏ သားတည်း၊ သင်တို့သည် ငါ့အား အသက်ကို ပေးပေးသည်။ ဤဆင်ငယ်ကို ဆေးဖိုး အတွက် ယူကြလော့၊ ဤဆင်ငယ်သည် ဤနေ့မှစ၍ သင်တို့အမှုကို ပြုလုပ်လတ္တံ့” ဟု အပ်နှင်းကာ ဆင်ငယ်ကို ဆုံးမခဲ့၍ တောသို့ဝင်လေ၏။

ပျော်မွေ့နေရှာ လူတို့ရွာ

ဆင်ငယ်လည်း အဖ ဆုံးမသောအတိုင်း လိုက်နာလျက် နေ့စဉ် လက်သမားတို့ အမှုကိစ္စကို ဆောင်ရွက်၏။ လက်သမားတို့သည် ဆင်ငယ်အားလည်း ထမင်းဆုပ် ငါးရာတို့ဖြင့် ကျွေးမွေးကြကုန်၏။ လက်သမား သားငယ်တို့သည် ကြည်းကုန်း၌ လည်းကောင်း၊ ရေ၌ လည်းကောင်း ပွေ့ဖက်စီးနင်းကာ ဆင်ငယ်နှင့် ကစားကြကုန်၏။

စင်စစ်သဖြင့် အာဇာနည် ဖြစ်သော ဆင်၊ မြင်း၊ ယောကျ်ားတို့သည် ရေ၌ ကျင်ကြီး၊ ကျင်ငယ်ကို စွန့်လေ့မရှိကြကုန်။ ထို့ကြောင့် ဆင်ငယ်သည် ဘယ်အခါမျှ ရေ၌ ကျင်ကြီး၊ ကျင်ငယ် မစွန့်လေ။ ကြည်းကုန်း၌သာ စွန့်လေ့ရှိ၏။

ဆင်ဆရာကြံမှ ရေချိုးရ

တစ်နေ့သ၌ မိုးရွာသည်ရှိသော် ဆင်ချေးခြောက်တို့သည် မိုးရေကြောင့် မြစ်သို့ကျဆင်းလျက် အောက်သို့ မျောကာ ဗာရာဏသီမြို့တော်ရှိ မြစ်ဆိပ် ချုံတစ်ခုတွင် တင်နေကုန်၏။ ဆင်ထိန်းတို့သည် ဗာရာဏသီမင်း၏ ဆင်ငါးရာတို့ကို ရေချိုးရန် မြစ်ဆိပ်သို့ ဆောင်ကြကုန်၏။ ဆင်တို့သည် အာဇာနည် ဆင်ချေးနံ့ကိုရသဖြင့် တစ်ကောင်မျှ မြစ်သို့ မသက်ဆင်းဝံ့ကြကုန်။

ထိုအခါ ဆင်ထိန်းတို့သည် ဆင်ဆရာတို့ကို ပြောကြားကြကုန်၏။ ဆင်ဆရာတို့သည် ရေ၌ ဘေးရန်ရှိသည် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု စုံစမ်းရှာဖွေကြရာ ချုံတွင် တင်နေသော အာဇာနည် ဆင်ချေးတို့ကိုမြင်လျှင် ဤဆင်ချေးတို့ကား ဆင်တို့ရေကို မဆင်းဝံ့သော အကြောင်းတည်းဟုသိ၍ ထိုချေးတို့အို အိုးတွင်ထည့်ကာ ရေအပြည့်ဖျော်၍ ဆင်တို့ကိုယ်မှာ လောင်းကြကုန်၏။ ကိုယ်တို့သည် မွှေးကြိုင်ကုန်၏။ ထိုအခါမှ ဆင်တို့သည် ရေသို့ သက်၍ ရေချိုးဆင်းဝံ့ကြကုန်၏။

ဆင်အာဇာနည်ရှာ မင်းကြွလာ

ဆင်ဆရာတို့လည်း မင်းကြီးထံ သွားကြ၍ “မြတ်သော မင်းကြီး မြစ်ညာ၌ ဆင်အာဇာနည် ရှိလိမ့်မည်။ ရှာဖွေစုံစမ်း၍ ယူသင့်သည်” ဟု လျှောက်ထားကြကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း စစ်သည်ဗိုလ်ပါနှင့် ခြံရံကာ လှေဖောင်တို့ဖြင့် မြစ်ညာသို့ ဆန်တက်လက်သော် လက်သမားတို့ နေရာသို့ ရောက်လေ၏။ လက်သမားတို့လည်း မင်းကြီးကို ခရီးဦး ကြိုဆိုကြ၍ “မြတ်သောမင်းကြီး ... ဤအရပ်သို့ အဘယ်အတွက် ကြွလာပါသနည်း၊ သစ်တို့ကို အလိုရှိလျှင် ယူတော်မူပါ ဆက်သပါမည်” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ “အချင်တို့ ... ငါသည် သစ်တို့ကိုလို၍ လာသည်မဟုတ်၊ သင်တို့ထံရှိသော ဆင်အာဇာနည်ကို အလိုရှိ၍လာသည်” ဟု ပြောလေ၏။ “မြတ်သောမင်းကြီး .... ယူတော်မူပါ” ဟု လျှောက်ထားကြကုန်၏။

ကျေးဇူးဆပ်ကာ မင်းနောက်ပါ

ထိုအခါ ဆင်ငယ်သည် မင်းကြီးထံ မလိုက်လို။ မင်းကြီးသည် “အချင်းတို့ ... ဆင်ငယ်သည် အဘယ်သို့ ပြုစေလိုသနည်း” ဟု မေး၏။ “မြတ်သောမင်းကြီး .... လက်သမားတို့ကို ကျေးဇူးဆပ်စေလိုပါသည်” ဟု လျှောက်ထားကြပြန်၏။ မင်းကြီးသည် ဆင်ငယ်၏ အခြေလေးချောင်း၊ နှာမောင်း၊ အမြီး၊ ဤခြောက်ဌာနတွင် အသပြာ တစ်သိန်းစီအားဖြင့် ခြောက်သိန်းတို့ကို စုပုံစေ၏။ ဆင်ငယ်သည် ဤမျှဥစ္စာဖြင့်လည်း မလိုက်လို။ တစ်ဖန် လက်သမားတို့အား ပုဆိုးအစုံတို့ကို လည်းကောင်း၊ အဝတ်ဝတ်စရာတို့ကို လည်းကောင်း ပေးပြန်၏။ ဤမျှဥစ္စာဖြင့်လည်း မလိုက်လို၊ တစ်ဖန် သူငယ်တို့အားလည်း ပေးကမ်းပြန်၏။ ထိုအခါမှ မင်းကြီးထံ လိုက်လေ၏။

ဆင်ချီးမြှောက်ရေး တိုင်းပြည်ပေး

မင်းကြီးလည်း ဆင်ဖြူတော်ကိုယူ၍ မြို့သို့ရောက်လျှင် တစ်မြို့လုံး တန်ဆာဆင်စေလျက် အဘိသိက်သွန်းလျက် မင်္ဂလာဆင်တော်ပြု၍ အဆွေခင်ပွန်းအရာ၌ ထားပြီးလျှင် တိုင်းပြည်တစ်ဝက် ခွဲပေးကာ ပူဇော်သက္ကာရကို အညီအမျှ ခံယူေ၏။ ဆင်ဖြူတော်ရောက်သော ကာလမှစ၍ ဇမ္ဗူဒိပ် တစ်ကျွန်းလုံး မင်းအဖြစ်သည် ဗာရာဏသီ မင်းကြီးလက်သို့ ရောက်ကာ ဧကရာဇ်မင်း ဖြစ်လေ၏။

စစ်ထိုးဖို့ပြောကြား ဆိုင်းငံ့ထား

ကာလရှည်ကြာလတ်သော် ဘုရားအလောင်းသည် ဗာရာဏသီမင်း၏ မိဖုရားကြီးဝမ်းဝယ် ပဋိသန္ဓေ နေလေ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် နတ်ရွာစံလေ၏။ ထိုအကြောင်း ကို နှလုံးကွဲ၍ သေမည်ကို စိုးရိမ်သည့်အတွက် မင်္ဂလာဆင်တော်အား မပြောဝံ့ကြကုန်၏။ လုပ်ကျွေးမြဲသာ လုပ်ကျွေးကြကုန်၏။ မင်းကြီး နတ်ရွာစံသည်ကို ကြားလေလျှင် အနီးရှိ ကောသလမင်းသည် များစွာသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါနှင့် လာ၍ ဗာရာဏသီမြို့တော်ကို ဝန်းရံပိတ်က ဆို့ထားလေ၏။

ထိုအခါ စစ်သူကြီးတို့သည် မြို့ကိုလုံခြုံစွာ ပိတ်ဆို့၍ ကောသလမင်းကြီးအား “အရှင်မင်းကြီး ... အကျွန်ုပ်တို့ မိဖုရားကား ကိုယ်ဝန်ရင့်မာခဲ့ပြီ၊ ခုနစ်ရက်ရှိလျှင် မွေးဖွားပါလိမ့်မည်။ လက္ခဏာဖတ် ပုဏ္ဏားတို့လည်း သားယောကျ်ားဖွားမြင်မည်ဟု ဟောကြားပါသည်။ သို့အတွက် မိဖုရားကြီး မွေးပြီးရုံ ခုနစ်ရက် ဆိုင်းငံ့တော်မူပါ၊ ခုနစ်ရက်လည်လျှင် စစ်ထိုးပါမည်” ဟု သတင်းစကား ပို့လိုက်၏။ ကောသလမင်းကြီးလည်း ခုနစ်ရက် ဆိုင်းငံ့လေ၏။

မင်းသားဖွားမြင် စစ်ရေးဆင်

ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ မိဖုရားကြီးသည် သားယောကျ်ားကို ဖွားမြင်လေ၏။ ထိုမင်းသားအး လူတို့ တွန့်တိုဆုတ်နစ်ခြင်း ကင်းသောစိတ်ကို ဖြစ်စေသောကြောင့် “အလီနစိတ္တမင်းသား” ဟု မှည့်ခေါ်ကြကုန်၏။ စစ်သူကြီးတို့သည် မင်းသား မွေးဖွားသောနေ့မှစ၍ ကောသလမင်းနှင့် စစ်ထိုးကြကုန်၏။ စစ်သည်တို့သည် အကြီးအချုပ် မပါသဖြင့် များပြားပါလျက် နောက်သို့ တစ်စတစ်စ ဆုတ်နစ်လေ၏။

အမတ်တို့သည် မိဖုရားကြီးအား “အရှင်မိဖုရား ... စစ်သည်တို့ ဆုတ်နစ်ကြသည်၊ သည်လိုသာဖြစ်လျှင် ရှုံးလိမ့်မည်။ သို့အတွက် မင်းကြီး နတ်ရွာစံသောအဖြစ်၊ သားတော် ဖွားမြင်သောအဖြစ်၊ ကောသလမင်းလာ၍ စစ်ထိုးသော အဖြစ်ကို မင်္ဂလာဆင်တော်အား ပြောကြားမည်” ဟု လျှောက်ထားကြကုန်၏။ မိဖုရားကြီးလည်း ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံကာ သားတော်ကို တန်ဆာဆင်၍ ဘွဲ့ဖြူပုဆိုး၌ အိပ်စေလျက် နန်းတော်မှ သက်ဆင်းပြီးလျှင် အမတ်အပေါင်းခြံရံကာ ဆင်တင်းကုပ်သို့ သွားလေ၏။

ဆင်မင်းတိုင်ပင် ရန်အောင်မြင်

ရောက်လျှင် သားတော်ကို ဆင်တော်၏ ခြေရင်း၌ အိပ်စေ၍ ဆင်တော်အား “အရှင် ... အရှင်၏ အဆွေတော်မင်းကြီး နတ်ရွာစံပါပြီ၊ နှလုံးကွဲမည် စိုးရိမ်၍ အရှင်အား မပြောကြားကြပါ။ ဤသူငယ်ကား အရှင် အဆွေမင်းကြီး၏ သားတော် ဖြစ်ပါသည်။ ကောသလမင်းလည်း မြို့ကို ဝန်ရံကာ အရှင့်သားတော်နှင့် စစ်ထိုးနေပါသည်။ စစ်သည်တို့လည်း ဆုတ်နစ်ကြပါသည်။ အရှင့်သားတော်ကို စောင့်ရှောက်ပါ၊ မင်းအဖြစ်ကိုယူ၍ ပေးပါ” ဟု အကြောင်းစုံ ပြောကြားကြကုန်၏။

ထိုအခါ ဆင်ဖြူတော်သည် မင်းသားငယ်ကို နှာမောင်းဖြင့် သုံးသပ်ပြီးလျှင် ဦးကင်းပေါ်သို့ တင်ကာ ငိုကြွေးလျက် မိဖုရားလက်သို့ပေး၍ ကောသလမင်းကို ဖမ်းမည်ဟု ဆင်တင်းကုပ်မှ ထွက်လေ၏။ အမတ်တို့လည်း ချပ်မိန်ညိုတို့ကို ဝတ်ဆင်ပြီးလျှင် ဆင်ဖြူတော်ကိုလည်း တန်ဆာဆင်၍ ခြံရံကာ မြို့မှထွက်ကြကုန်၏။ ဆင်ဖြူတော်သည် မြိ်ု့ပြင်သို့ရောက်လျှင် ကြိုးကြာသံကဲ့သို့ မြည်ဟည်းကာ လူအများကို ထိတ်လန့်စေလျက် ပြေးစေပြီးလျှင် ကောသလမင်းကို ဦးသျှောင်၌ ဆွဲငင်ကာ ယူဆောင်ခဲ့၍ မင်းသားငယ်၏ ခြေရင်းမှာ ဝပ်စေ၏။ သတ်မည်လာသူတို့ကို တားမြစ်လေ၏။ ကောသလမင်းအား ဤနေ့မှစ၍ သတိထားလော့၊ မင်းသားသည် ငယ်သေးသည်ဟု မမှတ်လင့်ဟု ဆုံးမ၍ လွှတ်လိုက်၏။

ဆင်မင်းကြောင်းပြု ထင်ရှားမှု

ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌ ဖြစ်သော မင်းအဖြစ်သည် မင်းသားငယ်၏ လက်သို့သာ ရောက်လေ၏။ ဆန့်ကျင်ဘက် ရန်သူမည်သည်မရှိ။ ခုနစ်နှစ်အရွယ်သို့ ရောက်သောအခါ အဘိသိက်သွန်း၍ မင်းပြုတော်မူသဖြင့် အလီနစိတ္တမင်းဟု တွင်လေ၏။ တရားသဖြင့် မင်းပြုကာ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေ၏။

သဗ္ဗညု မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ဘုရားဖြစ်တော်မူသောအခါ လုံ့လဝီရိယ ယုတ်လျော့သော ရဟန်းအား -

“ချစ်သားရဟန်း ... ဗာရာဏသီ စစ်သည်တို့သည် အလီနစိတ္တမင်းသားကို မှီ၍ ငါတို့အနွယ်အဆက် မင်းကို ရစေပြီဟု ရွှင်လန်းစွာ စစ်သည်ဗိုလ်ပါများသော ကောသလမင်းကို ဆင်ဖြူတော်အား ဖမ်းစေသကဲ့သို့၊ ထို့အတူ ယောဂကင်းရာ နိဗ္ဗာန်သို့ရောက်ရန် ဗောဓိပက္ခိယတရား သုံးဆယ့်ခုနစ်ပါးကို ပွားများစေသော အဆွေခင်ပွန်းကောင်းကိုမှီ၍ လုံ့လဝီရိယနှင့် ဖြူစင်သော သီလရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်သည် ဝိပဿနာ အစဉ်ဖြင့် သံယောဇဉ်တို့ ကုန်ဆုံးရာ အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်ရာ၏” –

ဟု မဟာနိဗ္ဗာန်ကို အထွက်တပ်ကာ ဟောတော်မူ၏။

ဤဒေသနာတော်အဆုံး၌ လုံ့လဝီရိယ ယုတ်လျော့သောရဟန်းသည် အရဟတ္တဖိုလ်၌တည်၍ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မယ်တော်သည် - ယခုအခါ မဟာမာယာ။

ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် - သုဒ္ဓေါဓနမင်းကြီး။

ဆင်ဖြူတော်သည် - လုံ့လဝီရယ ယုတ်လျော့သော ရဟန်း။

ကောသလမင်းသည် - မောဂ္ဂလာန်။

အလီနစိတ္တမင်းသားသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကြိုးစားအားထုတ်ဘိ၊ လုံ့လရှိ၊ ပြီး၏ အကျိုးမများ။

(၂) ဆုံးဆယ့်ခုနစ်ချက်၊ ဗောဓိပက်၊ ပွားလျက်နိဗ္ဗာန်သွား။

(၃) အလီနမှီကာ၊ အောင်မြင်ပါ၊ ဗာရာစစ်သည်လား။

အလီနစိတ္တဇာတ် ပြီး၏။