သထုံနယ် (ရှမ်းပြည်): တည်းဖြတ်မှု မူကွဲများ
Content deleted Content added
အရေးမကြီး Bot: Automated text replacement (-ဥာ +ဉာ, -ဥ် +ဉ်, -ုွ +ွု, -ံွ +ွံ, -ှွ +ွှ, -ံု +ုံ, -စျ +ဈ, -သြ +ဩ, -ဪ +ဪ, -၀ိ +ဝိ, -၀ီ +ဝီ, -၀ု +ဝု, -၀ူ +ဝူ, -၀... |
No edit summary |
||
စာကြောင်း ၂ -
သထုံနယ်သည် ရှမ်းပြည်တောင်ပိုင်းရှိ နယ်တစ်နယ်ဖြစ်သည်။
၁၉၅၉ ခုနှစ် စော်ဘွားများ အာဏာမစွန့်မီကာလအထိ မြို့စားအုပ်ချုပ်ခဲ့
သည်။
ဒေသရှိသည်။ နမ့်ပွန်မြစ်သည်
နယ်နှင့်ပိုင်းခြားထားသည်။
နယ်၏အနောက်တောင်ဘက်တွင် စကွယ်နယ်တစ်စိတ်တစ်ဒေသရှိ၍ အ
နောက်ဘက်တွင် စကားနယ်ရှိသည်။
ကုန်းတန်းသည်
ရွှေနယ် တစ်စိတ်တစ်ဒေသသည်
နယ်နိမိတ်ချင်း စပ်လျက်ရှိလေသည်။
စာကြောင်း ၁၅ -
ဆီဆိုင်မြို့နယ်ဖြစ်သည်။ လူဦးရေမှာ ၁၉၇၁ ခု ခန့်မှန်းခြေ ၅၅,ဝဝဝ ရှိသည်။
သထုံနယ်၏မြေမျက်နှာပြင်သည် ကုန်းလှိုင်းထသကဲ့သို့ရှိနေသော
တောင်ကတုံးများ များပြား၍
နယ်၏အလယ်ပိုင်းနှင့် အရှေ့ပိုင်းအခြမ်းသည် ပေ ၄,ဝဝဝ ကျော်ရှိသော
ကုန်းပြင်မြင့် ဖြစ်သည်။ ထိုအပိုင်းတွင် ပအိုး(တောင်သူ)များကို အများဆုံး
စာကြောင်း ၂၂ -
သထုံနယ်အတွင်း ပအိုး(တောင်သူ)နှင့် ရှမ်းလူမျိုးတို့ နေထိုင်
လျက်ရှိကြသည့်အပြင် ကရင်လူမျိုးများကိုလည်းတွေ့ရသည်။
ညောင်ရွှေနယ်စပ်အထိရောက်သည်။ သထုံနယ်သည် ရှမ်းပြည်ရှိ ပအိုးနယ်
တစ်နယ်ဖြစ်၍ ထိုနယ်တွင် ပအိုးလူဦးရေသည်အများဆုံးဖြစ်လေသည်။
စားကြသည်။ သထုံနယ်သည် ချမ်းအေး၍စိုစွတ်သော်လည်း ကျန်းမာရေးနှင့်
ညီညွတ်သည်။ နမ့်တမ်ဖတ်မြစ်ဝှမ်း၌သာ မိုးတွင်းအခါ ငှက်ဖျားရောဂါကို
စာကြောင်း ၃၈ -
သထုံနယ်၏ အဓိကထွက်ကုန်သည် ဆန်စပါးဖြစ်သည်။ ပအိုးတို့
သည် များသောအားဖြင့် တောင်စောင်းဆင်ခြေလျှောများတွင် တောင်ယာ
များလုပ်ကိုင်ကြသည်။ အထူးသဖြင့်
တောင်ယာစိုက်ခင်းများကိုသာ အများဆုံးတွေ့ကြရလေသည်။ ကန်သင်း
လယ်ယာများကို လုပ်ကိုင်ကြသော်လည်း တောင်ယာများလောက်မများပေ။
ထို့ပြင် လယ်များလုပ်ကိုင်ရာဒေသများတွင် ရေရှားပါးသဖြင့်
ရေကို သွယ်ယူလုပ်ကိုင်ကြရသည်။ ပအိုးများသည် လုံ့လဝိရိယ ရှိ၍
အိမ်အနီးအနား ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ငရုတ်၊ ခရမ်းချဉ်စသော ဟင်းသီးဟင်း
ရွက်များ၊ နာနတ်ပင်များကို စိုက်ပျိုးလုပ်ကိုင်ကြသည်။ ကြံခင်းများကိုလည်း
အချို့နေရာများတွင် တွေ့ရလေသည်။
လည်း ဆန်စပါးစိုက်ပျိုးကြ၍ ခြံဥယျာဉ်များကိုလည်း အနည်းငယ် လုပ်ကိုင်
ကြသည်။ နမ့်တမ်ဖတ်မြစ်ရိုးရှိ ကရင်ရွာများမှ ကရင်လူမျိုးများသည် နွား၊
စာကြောင်း ၅၇ -
လုပ်သည့် ရက်ကန်းစင်များကိုတွေ့ရသည်။ မြေ ရေတစ်ကောင်းများကိုတိုင်း
မောင်း၊ လွယ်ပွတ်နှင့် ဆီဆိုင်ရွာကြီးများတွင် လုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်။ ပအိုး
များအကြိုက် ငွေနားဍောင်း၊
လုပ်ကိုင်ရောင်းချကြလေသည်။
စာကြောင်း ၆၄ -
အင်နှင့် ထင်းရှူးပင်များ ပေါက်ရောက်သော တောင်ကုန်းဒေသသည် လေးပုံ
သုံးပုံခန့်ဖြစ်သည်။ ကျွန်းပင်များကို မြေနိမ့်ပိုင်းများ၊ နမ့်ပွန်နှင့် နမ့်တမ်
ရှိသည်။ ရှေးကသထုံနယ်၏ သစ်တော်အကျယ်အဝန်းသည် ၈၁ စတုရန်း
မိုင်ခန့်မျှပင်ကျယ်ဝန်းခဲ့သည်။ နောင်အခါ တောင်ယာခုတ်ထွင်ကြ၍လည်း
ပျက်စီးယုတ်လျော့ခဲ့လေသည်။
သထုံနယ်သည် ရှမ်းပြည်တောင်ပိုင်း၌ ပအိုးတို့၏အချက်အခြာ
ဒေသဖြစ်သည်။ ထိုနယ်ရှိ ပအိုးတို့၏ မူလဇာစ်မြစ်သည်
သထုံပြည်မှ ပြောင်းရွှေ့လာသူများ၏အဆက်အနွယ်များဟု ဆိုကြသည်။
သက္ကရာဇ် ၄၁၈ ခုနှစ်တွင် ပုဂံပြည့်ရှင် အနော်ရထာမင်းသည် သထုံပြည်ကို
တိုက်ခိုက်လာသောအခါ သထုံပြည်ပျက်၍ သထုံပြည့်ရှင် မနုဟာမင်းလည်း
ပုဂံသို့ပါလေသည်။ သထုံပြည်ပျက်ပြီးနောက်တွင် မြန်မာတို့ စိုးမိုးမှုကိုမခံလို
သော သထုံပြည်မှ ပအိုးတို့သည် သထုံမှ
နယ်သစ်မြေသစ်ရှာရန် သထုံမှခွာခဲ့ကြသည်။ အချို့သည် ရှမ်းပြည်တောင်
ပိုင်းသို့ရောက်ခဲ့ကြရာ
မြင့်သော် လူဦးရေ တိုးပွား၍ ရွာအိမ်ခြေတို့လည်း များပြားလာသည်။
စာကြောင်း ၈၆ -
ရွာ၏ ပထမဆုံး အကြီးအကဲလည်းဖြစ်သူသည် ခွန်စံဦးဟုအမည်ရှိသည်။
ထိုအချိန် ကာလသည် မြန်မာနိုင်ငံ၌ အမရပူရမြို့တည် ဘိုးတော် မင်းတရား
(ဗဒုံမင်း)၏ လက်ထက်တော်ဖြစ်သည်။ မင်းတရားကြီးသည်
ချုပ်သော ဒေသများကို ပအိုးတို့၏ မူလဇာတိအရပ်ဒေသကို အစွဲပြုပြီးလျှင်
သထုံနယ်ဟု ခေါ်ဝေါ်သမုတ်စေသည်။ ခွန်စံဦး လွန်သောအခါ ညီတော်သူ
စာကြောင်း ၉၅ -
ရွှေဘိုမင်း၏ လက်ထက် ၁၁၉၉ ခုနှစ်တွင် သထုံနယ်၏ အကြီး
အမှူးကို မြို့စားဘွဲ့ပေးသနားသည်။
ရာဇ် ၁၂၄၂ ခုနှစ်၌ လွယ်ပွတ်သို့ပြောင်း၍မြို့တည်ပြန်လေသည်။ ခွန်အို
သည်လင်းပင်မင်းသား၏ ဖက်တော်သားတစ်ဦးဖြစ်၍ လင်းပင်အရေးတော်ပုံ
တွင်ပါဝင်ခဲ့သည်။ ညောင်ရွှေစော်ဘွားစဝ်မောင်(
တိုက်ခိုက်ခဲ့သဖြင့် စဝ်မောင်သည် ဒဏ်ရာရကာ ဘုရင့်နေပြည်တော်သို့သွား
ရောက် ခိုလှုံနေခဲ့ရသည်။
စာကြောင်း ၁၀၄ -
ထိုစဉ်ကာလက ရှမ်းပြည်၌ စော်ဘွားနယ် အချင်းချင်းထိပါးတိုက်
ခိုက်မှုအရေးအခင်း ဖြစ်ပွားမှုများရှိခဲ့သော်လည်း သထုံနယ်သည် ထိုအရေး
များတွင်မပါဝင်ခဲ့ပေ။
ရောက်တိုက်ခိုက်ခြင်းများကို မောက်မယ်၊ စကွယ်စသော နယ်များသည်
စိုးရိမ်ကြောက်ရွံ့နေကြရသည်။ သထုံနယ်မှာမူ ကရင်နီ(ကယား)တို့က တိုက်
|