|
[[File:Sir Winston S Churchill.jpg|thumb|ဆာ ဝင်စတန် ချာချီ]]
==ချာချီ၊ ဆာဝင်စတန်၊လင်းနတ်၊စပင်ဆာ(ခရစ် ၁၈၇၄ဖွား)==
==Citadel college=
ဗြိတိန်နိုင်ငံ နိုင်ငံပြုသုခမိန်နှင့် ကျမ်းပြုဆရာ ဝင်စတန်ချာချီသည် အဘလော့ရန်းဒေါ့ချာချီနှင့် အမိအမေရိကန်သူ
Winston Leonard Spencer-Churchill (Blenheim Palace, Woodstock, 30 november 1874 – Londen, 24 januari 1965) was de Britse staatsman die als premier van 1940 tot 1945 Hitler weerstond en daarmee een beslissende rol in diens ondergang en de geallieerde overwinning heeft gespeeld. Het lukte hem de Britse oorlogsinspanning op peil te krijgen en de VS daarbij tot steun te bewegen. Geen enkele Britse premier is ooit zo populair geweest als Churchill.[bron?]
ဂျင်နီဂျရုံးတို့မှ ခရစ် ၁၈၇၄ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလ ၃ဝ ရက်နေ့တွင် ဖွားမြင်ခဲ့သည်။ ဟယ်ရိုကျောင်းနှင့် ဆင်းဟတ်စစ်တက္ကသိုလ်တွင် ပညာသင်ကြားခဲ့သည်။ ၁၈၉၅ ခုနှစ်တွင် စစ်ဘက်သို့ ဝင်ရောက်အမှုထမ်းသည်။ ထိုနှစ်တွင်ပင် စစ်တပ်မှ
ခွင့်ခံ၍ ရရှိသည့်အားလပ်ချိန်တွင် [[ကျူးဘား]]ကျွန်းသို့ သွားရောက် အမှုထမ်းသည်။ ထိုနှစ်တွင်ပင် စစ်တပ်မှ ခွင့်ခံ၍
ရရှိသည်အားလပ်ချိန်တွင် ကျူးဗားကျွန်းသို့ သွားရောက်၍
စပိန်တို့အား တော်လှန်တိုက် ခိုက်နေသော ကျူးဘားစစ်ပွဲများတွင် စစ်သတင်းထောက်အဖြစ်ဖြင့် သတင်းယူရင်း
လည်ပတ်ခဲ့သည်။ ၁၈၉၆ ခုနှစ် တွင် အိန္ဒိယပြည်သို့ သွားရောက် စစ်မှုထမ်းရသည်။ ထိုစဉ်အတွင်း အိန္ဒိယအနောက်
မြောက်နယ်စပ်တွင် ဆူပူထကြွမှုများ ဖြစ်သောကြောင့်
မလကန်စစ်ဆင်ရေးမြေပြင်တပ်ဖွဲ့ကို ဗြိတိသျှတို့က ဖွဲ့စည်း၍
နှိမ်နင်းရန် လွှတ်သည်တွင် ချာချီသည် သူ၏တပ်မှ ခွင့်ယူ၍
တစ်ဖန် အင်္ဂလိပ်သတင်းစာများအတွက် စစ်သတင်းထောက်
အဖြစ်ဖြင့် လိုက်ပါသွားလေသည်။ ဤအခါတွင်မူ ကိုယ်ထိလက်ရောက် တိုက်ခိုက်ရသည်ကို ကြုံခဲ့လေသည်။ ချာချီသည်
သူ၏တပ်သို့ ပြန်လည်အမှုထမ်းရသောအခါ မလကန်
စစ်ဆင်ရေးမြေပြင်တပ်ဖွဲ့အကြောင်း မှတ်တမ်းတင်စာအုပ်ကို
ရေးသားထုတ်ဝေရာ၊ လူကြိုက်များလေသည်။ ၁၈၉၈ ခုတွင်
လည်း အင်္ဂလန်ပြည်၌ ခွင့်နှင့်နေစဉ်၊ ဆူဒန်ပြည်၌ ဒါးဗစ်များ
ထကြွနေသည်ကို နှိမ်နင်းရန် ဗိုလ်ချုပ်မှူးကစ်ချနာသည်
[[နိုင်းမြစ်]]ကို ဆန်တက်၍ စစ်တပ်ချီရာ စစ်သတင်းထောက်အဖြစ်
နှင့်ပင် လိုက်ပါသွားသည်။ ထိုစဉ်က ကြုံတွေ့ခဲ့သမျှကို မြစ်ကြောင်းစစ်ပွဲ (သီရီးဗားဝေါ)အမည်ဖြင့် မှတ်တမ်းတင် စာအုပ်တအုပ် ရေးလိုက်ပြန်သည်။ အီဂျစ်မှ ပြန်လာပြီးနောက်
၁၈၉၉ ခုနှစ်တွင် စစ်ဖက်မှ နုတ်ထွက်ခဲ့လေသည်။ ၁၈၉၉
ခုနှစ်မှ ၁၉ဝဝ ပြည့်နှစ်အထိ တောင်အာဖရိကတိုက် ဗိုးဝါး
စစ်ပွဲတွင် မောနင်းပို့သတင်းစာအတွက် စစ်သတင်းထောက်
အဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။ ဗိုးဝါးတို့၏ လက်ရဖမ်းဆီးခြင်းကို
တစ်ခါခံလိုက်ရသော်လည်း ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်ခဲ့လေသည်။
[[File:Sir Winston S Churchill2.jpg|thumb|ဆာ ဝင်စတန် ချာချီ]]
၁၉ဝဝ ပြည့်နှစ်တွင် အင်္ဂလန်ပြည်သို့ ပြန်လာခဲ့ပြီးလျှင်
Churchill was een van de bekendste staatslieden van de 20e eeuw. Voor zijn aantreden als premier op zijn 64e had hij al een lange en wisselvallige carrière achter de rug, waarin hij twee maal van politieke partij wisselde. In 1901 werd hij voor het eerst verkozen in het Lagerhuis en in 1910 benoemd tot minister van Binnenlandse Zaken. Als minister van Marine en als minister van Munitie was hij betrokken bij de Eerste Wereldoorlog en hij was later ook minister van Financiën. Daarnaast was hij een productief en succesvol schrijver en ontving hij in 1953 de Nobelprijs voor de Literatuur voor zijn geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog. Als een van de weinige Europeanen was hij Amerikaans ere-staatsburger.
အိုဒမ်နယ်မှ ကွန်ဆားဗေးတစ်ပါတီဝင် လွှတ်တော်အမတ်အဖြစ်
Inhoud
ရွေးကောက်ခံရသည်မှစ၍ ချာချီသည် နိုင်ငံရေးသမား ဖြစ်လာ
ခဲ့သည်။ ၁၉ဝ၃ ခုနှစ်တွင်၊ ဂျိုးဇက်ချိန်ဗာလိန်၏ ဆိပ်ကမ်းခွန်
တိုးတက်ကောက်ခံရေးအဆိုများကို ချာချီသည် အပြင်းအထန်
ကန့်ကွက် ၍ ကွန်ဆားဗေးတစ်ပါတီမှ ထွက်လိုက်သည်။ ၁၉ဝ၆
ခုနှစ်တွင် အနောက်မြောက် မန်ချက်စတာနယ်မှ လစ်ဗရယ်အဖွဲ့
ဝင် လွှတ်တော်အမတ်အဖြစ် ပြန်လည်ရွေးကောက်ခြင်း ခံခဲ့ရ
ပြန်သည်။ ၁၉ဝ၆ ခုနှစ်တွင် ချာချီသည် လစ်ဗရယ်ဝန်ကြီးချုပ်
ကင်းဗဲဗန်းနားမန်း၏ အစိုးရအဖွဲ့တွင် ကိုလိုနီနယ်များဆိုင်ရာ
ပါလီမန် ဝန်ကလေးအဖြစ်ဖြင့် ဆောင်ရွက်ခဲ့ပြီး၊ ၁၉ဝ၈ ခုနှစ်
တွင် ဝန်ကြီးချုပ်သစ် အက်စကွစ်လက်အောက်တွင် ကူးသန်း
ရောင်းဝယ်ရေးဝန်ကြီး ဖြစ်လာခဲ့လေသည်။ ချာချီသည် အသက်
၃၄ နှစ်တွင် ဝန်ကြီးရာထူးကို ပထမ ၅ ဦး ထွန်းကား၏။
၁၉၁ဝ ခုနှစ်တွင် ချာချီသည် ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီးရာထူးကို
ပြောင်းလွဲလက်ခံသည်။ ၁၉၁၁ ခုနှစ်တွင် ဂျာမနီပြည်နှင့် စစ်
ဖြစ်မည့်အရိပ်အယောင်များ ပေါ်လာရာ၊ ရေတပ်ဝန်ကြီးအဖြစ်
ဖြင့် ပြောင်းလွှဲ အမှုထမ်းရပြန်သည်။ ရေတပ်ဝန်ကြီးအဖြစ်ဖြင့်
ချာချီသည် ရေတပ်ကို တိုးချဲ့၍ လက်နက်ကိရိယာများ
ပြည့်စုံအောင် တပ်ဆင်စေသည်။ ရေတပ်ဌာနချုပ် စစ်ဦးစီး
အဖွဲ့ကိုလည်း ဖွဲ့စည်းသည်။ ရေတပ်သင်္ဘော(၂ သန်း)ဖိုးမျှ
အင်္ဂလိုပါးရှင်ရေနံကုမ္ပဏီတွင် အစိုးရအရင်းအနှီး မြှုပ်ခဲ့စေ၏။
ဤကား ချာချီ၏ အမြော်အမြင်ကြီးမှုတစ်ရပ်ပင်တည်း။ ၁၉၁၄
1 Biografie
ခုနှစ် နွေရာသီတွင် ရိုးရိုးရေတပ် လေ့ကျင့်ခဏ်းများအစား
1.1 Militair
ရေတပ်ကို တိုက်ပွဲအတွက် အဆင်သင့်ပြုလုပ်ခြင်းကို စမ်းသပ်
1.2 Politicus
ခဲ့ရာ၊ ပထမကမ္ဘာစစ်ကြီး ဖြစ်ပွားချိန်တွင် ဗြိတိသျှရေတပ်သည်
1.3 Tweede Wereldoorlog
ချက်ခြင်း တိုက်ပွဲဝင်နိုင်ခဲ့၏။ ထို့ကြောင့် ထိုစစ်ကြီးတွင် ဂျာမနီ
1.4 Naoorlogse periode
ရှုံး၍ ဗြိတိန်နှင့် မဟာမိတ်တို့ အနိုင်ရခြင်းမှာ ချာချီ၏ အမြော်
1.4.1 Verkiezingsnederlaag
အမြင်ရှိမှု၊ ထကြွနိုးကြားမှု၏ကျေးဇူးတစ်ရပ်ဟု ဆိုနိုင်ပေသည်။
1.4.2 Tweede termijn
သို့ရာတွင် ၁၉၁၅ ခုနှစ်တွင်၊ ရန်သူတူရကီနယ်ဖြစ်သော
1.4.3 Laatste dagen
ဒါးဒနဲရေလက်ကြား ကမ်းပေါ်သို့ ဗြိတိသျှနှင့် အင်ပိုင်ယာတပ်
2 Familie
များ တက်ရောက်တိုက်ခိုက်ရန် ချာချီက ရေတပ်ဝန်ကြီးအဖြစ်
3 Churchill en de VS
ဖြင့် စီစဉ်ခဲ့ရာ၊ ဗြိတိသျှတပ်များ မရှုမလှရှုံး၍ တပ်လန်ခဲ့
4 Churchill in Nederland
သည်။ ထိုအခါ ဝိုင်းဝန်း အပြစ်တင်ခြင်းကို ခံရပြီးလျှင်၊
5 Churchill als schrijver
ချာချီ၏တန်ခိုး မှိန်သွားသည်။ ထိုအခိုက်တွင် လစ်ဗရယ်
6 Bekende uitspraken
ပါတီအစိုးရသည် ကွန်ဆားဗေးတစ်ပါတီနှင့် ပူးပေါင်း၍
7 Trivia
ညွန့်ပေါင်းအစိုးရ ဖွဲ့စည်းလိုရာ၊ ကွန်းဆားဗေးတစ်ပါတီ
8 Literatuur
ခေါင်းဆောင် ဗိုနာလောက ချာချီကို ရေတပ်ဝန်ကြီးရာထူးမှ
9 Externe link
ပယ်ရှားပေးရမည်ဟု တောင်းဆိုလိုက်လေသည်။ ထိုတောင်း
10 Voetnoten
ဆိုချက်အတိုင်း ဝန်ကြီးချုပ် အက်စကွစ်က ချာချီအား ဝန်
ကလေးရာထူးတစ်ခုဖြစ်သော လက်ကက်စတာနယ်မှူးအဖြစ်သို့
ပြောင်းလွှဲလိုက်၏။
Biografie
Churchill als jong officier
ထိုသို့ ဝန်ကြီးမှ ဝန်ကလေးအဖြစ်သို့ ရာထူးအပြောင်းခံ
Churchill werd geboren in Blenheim Palace te Oxfordshire. Hij was een directe nakomeling van de Engelse veldheer John Churchill, de 1e hertog van Marlborough, die Blenheim Palace cadeau had gekregen als beloning voor de overwinning in de Slag bij Blenheim in 1704. Churchills vader was Lord Randolph Henry Spencer-Churchill, de derde zoon van de zevende hertog van Marlborough, die in 1886 minister van Financiën was. Net als zijn vader gebruikte Churchill alleen 'Churchill' als achternaam, hoewel hij officieel geregistreerd stond als ‘Spencer-Churchill’. Zijn moeder was Jennie Jerome, de dochter van de Amerikaanse miljonair Leonard Jerome. Churchill bezocht de Britse jongenskostschool Harrow. De jonge Churchill beleefde op de kostschool een harde jeugd. Hij werd door zijn klasgenoten 'copperknob' en 'ginger' genoemd omwille van zijn rood haar. Hij was er eenzaam en had nauwelijks contact met zijn ouders. Gezag werd door Churchill steeds in twijfel getrokken, daarom was studeren voor hem een zeldzaamheid. Als gevolg haalde hij slechte cijfers, zeker voor Latijn en wiskunde. Hierdoor werd hij door zijn onderwijzers veelvuldig gestraft. Toch had Churchill ook lievelingsvakken zoals geschiedenis en literatuur, vakken waarin hij uitblonk en waar hij op latere leeftijd de vruchten zou van plukken.
ရသော ချာချီသည် ၁၉၁၅ ခု နိုဝင်ဘာလတွင် ရာထူးမှ နုတ်
Militair
ထွက်ပြီးလျှင် ဗဲလဂျီယမ်စစ်မျက်နှာသို့ သွားရောက်၍ ဒုတိယ
ဗိုလ်မှူးကြီးအဖြစ်ဖြင့် စစ်မှုထမ်း ပြန်သည်။
Na Harrow vervolgde hij in 1893 zijn opleiding aan de Koninklijke Militaire Academie te Sandhurst. In 1895 ging Churchill als militair waarnemer naar Cuba, waar hij met de Spaanse troepen meeging, die een anti-koloniale guerrilla de kop probeerden in te drukken. Hij was indertijd niet slechts militair waarnemer; hij schreef ook een artikel over de vuurdoop op zijn 21e verjaardag in de Graphic Review.
၁၉၁၆ ခုနှစ်ကုန်ခါနီးတွင် ပါလီမန်သို့ တစ်ဖန်ပြန်လာ
ပြီးလျှင် ၁၉၁၇ ခုနှစ်တွင် ဝန်ကြီးချုပ်သစ် လွိုက်ဂျော့က
ချာချီအား လက်နက်တိုက်ဝန်ကြီးအဖြစ် ခန့်လိုက်၏။ ၁၉၁၉
ခု၊ စစ်ကြီးပြီးဆုံးသောအခါ ချာချီသည် စစ်ဝန်ကြီး ဖြစ်လာ၍
၁၉၂၁ ခုနှစ်တွင် ကိုလိုနီနယ်များဆိုင်ရာ ဝန်ကြီး ဖြစ်လာ
သည်။ ၁၉၂၂ ခုနှစ် ရွေးကောက်ပွဲတွင် လစ်ဗရယ်ပါတီမှ နုတ်
ထွက်၍ ပါလီမန်ရွေးကောက်ပွဲတွင် ဝင်ရောက်ယှဉ်ပြိုင်ရာ
အရွေးခံရသည်။ ၁၉၂၄ ခုနှစ်မှ ၁၉၂၉ ခုနှစ်အထိ (ရွှေတိုက်
စိုးဝန်ကြီး) ဘဏ္ဍာရေးဝန်ကြီးအဖြစ် ထမ်းရွက်သည်။ ၁၉၃၁
ခုနှစ်တွင် ဖွဲ့စည်းသော အမျိုးသားအစိုးရအဖွဲ့တွင်မူ အိန္ဒိယ
ပြည်အရေး၊ လက်နက်တပ်ဆင်ရေး၊ ချိန်ဗာလိန်၏ ဟစ်တလာ
ကို လိုက်လျောရေးဝါဒတို့နှင့် စပ်လျဉ်း၍ ချာချီသည် ကွန်ဆားဗေးတစ်တို့နှင့် သဘောကွဲလွဲမှုကြောင့် ပါဝင်ခွင့် မရခဲ့ချေ။
၁၉၃၉ ခုနှစ်တွင် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီး ဖြစ်ပွားလာသော
In de rang van tweede luitenant, gestationeerd in Bombay, vroeg en kreeg hij uiteindelijk een aanstelling bij de strijdmacht in het noordwesten van Brits Indië, het huidige Afghaans-Pakistaanse grensgebied. Mede dankzij de invloed van vrienden van zijn moeder waren enkele kranten bereid zijn verslagen te publiceren over het neerslaan van een Pathaanse opstand in 1897 in dit gebied. Hij schreef reportages voor The Pioneer en The Daily Telegraph. Zijn boek over deze campagne, The Story of the Malakand Field Force, verscheen op 14 maart 1898.
အခါ ချာချီသည် ရေတပ်ဝန်ကြီးအဖြစ် ခန့်အပ်ခြင်း ခံရ
ပြန်သည်။ ၁၉၄၁ ခုနှစ်မှ ၁၉၄၅ ခုနှစ်အထိ ဝန်ကြီးချုပ်
အဖြစ်ဖြင့် ထမ်းရွက်သည်။ ထိုစဉ်က ညွန့်ပေါင်းအစိုးရကို
ဦးစီးရွက်ဆောင်ခဲ့သော ချာချီအား စစ်ဆင်မှုရေးရာ၌
ကျွမ်းကျင်သူ နိုင်ငံရေးသုခမိန်အဖြစ် ကမ္ဘာက အသိအမှတ်
ပြုခဲ့ရလေသည်။
Op 2 september 1898 was Churchill te Omdurman, nabij Khartoem in Soedan, deelnemer aan de laatste echte cavaleriecharge van het Britse leger. In een brief aan zijn moeder meldde Churchill dat hij zelf tenminste vijf en mogelijk zeven tegenstanders had gedood. Die cavaleriecharge was overigens maar een bijzaak in de Slag bij Omdurman: het leger van kalief Abdullahi, de opvolger van de Mahdi (1844-1885), werd hoofdzakelijk met mitrailleurs vanaf schepen op de Nijl uitgeschakeld. In oktober was Churchill terug in Engeland, waar hij begon aan zijn tweedelige werk The River War, dat het jaar daarop werd gepubliceerd. Op 5 mei 1899 nam hij ontslag uit het Britse Leger.
၁၉၄၁ ခုနှစ် ဩဂုတ်လတွင် ချာချီသည် သမ္မတ ရူးဇဗဲ့
In de Tweede Boerenoorlog werkte Churchill als oorlogsverslaggever. Hij werd gevangengenomen door de Afrikaners, ook wel Boeren genoemd, die een hinderlaag hadden gelegd voor een Brits treinkonvooi. Hij slaagde er echter in te ontsnappen naar Lourenço Marques, het huidige Maputo, in de toenmalige Portugese kolonie Mozambique.
နှင့် ဗြိတိန်၏ စစ်ရည်ရွက်ချက်များကို ထုတ်ဖော်သော
Politicus
အတ္တလန္တိတ်စာတမ်းကို လက်မှတ်ထိုး ကျေညာခဲ့၏။ ထိုနှစ်
ဒီဇင်ဘာလတွင် ဂျပန်က စစ်ကျေညာပြီးနောက် အမေရိကန်
ပြည်ထောင်စုသည် ကမ္ဘာစစ်ထဲသို့ ပါဝင်လာရာ အမေရိကန်
ကွန်ဂရက် လွှတ်တော်အား ချာချီသည် မိန့်ခွန်းပြောကြားခဲ့
လေသည်။ ချာချီသည် ဝါရှင်တန်၊ ကာဆာဗလန်ကာ၊ ကိုင်ရို၊
မောစကိုနှင့် တဟီရန်းမြို့များသို့ သွားရောက်၍ မဟာမိတ်
စစ်ဆင်ရေးအတွက် မဟာမိတ်ရှေ့တန်းခေါင်းဆောင်ကြီးများ
နှင့် တွေ့ဆုံဆွေးနွေးခဲ့လေသည်။ မဟာမိတ်တို့ စစ်အောင်နိုင်
ရေးတွင် ချာချီသည် အရေးပါဆုံး ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်ဟုပင်
အဆိုရှိလေသည်။ ၁၉၄၅ ခုနှစ် ဖေဖော်ဝါရီလတွင် သမ္မတ
ရူးဇဗဲ့၊ စတာလင်တို့နှင့် တွေ့ဆုံဆွေးနွေးခဲ့သည်။ ထိုနှစ် မေလ
၈ ရက်နေ့တွင် ဂျာမနီသည် ခြွင်းချက်မရှိ လက်နက်ချကြောင်း
ကျေညာခဲ့၏။ ထိုလထဲတွင် ညွန့်ပေါင်းအစိုးရကို ဖျက်သိမ်း
သော ကွန်ဆားဗတစ်များ၏ အိမ်စောင့်အစိုးရအဖွဲ့ ဖွဲ့စည်းခဲ့ပြီး
ဇူလိုင်လ ရွေးကောက်ပွဲကြီးတွင် ကွန်ဆားဗတစ်များ အရေးနိမ့်
သောကြောင့် ချာချီသည် ရာထူးမှ နုတ်ထွက်လိုက်ရသည်။
ထို့နောက် အတိုက်အခံခေါင်းဆောင်အဖြစ် ဆောင်ရွက်
ခဲ့၏။ ၁၉၄၆ ခုနှစ်တွင် အောဒါးအော့မဲရစ်ခေါ် ဘွဲ့ဖြင့် ချီးမြှင့်
ခြင်းခံခဲ့ရသည်။
Eenmaal terug in het Verenigd Koninkrijk begon hij aan zijn loopbaan in de politiek. Van 1901 tot 1922[1] en van 1924 tot 1964 was hij lid van het Lagerhuis. In het begin was hij lid van de Conservative Party, maar omdat deze partij zich kantte tegen het principe van internationale vrijhandel, ging hij in 1904 over naar de Liberal Party. In de jaren 1906 tot 1910 legde hij als lid van de regering de basis voor onder meer de werkloosheidsverzekeringen, arbeidsbureaus, de onafhankelijkheid van Ierland en een forse beperking van de macht van het Hogerhuis (waarin geen gekozen vertegenwoordigers zitting hadden en hebben). Door onenigheid met de liberale premiers Asquith en Lloyd George keerde Churchill tijdens het interbellum terug naar de Conservatieven.
၁၉၅ဝ ပြည့်နှစ် ရွေးကောက်ပွဲကြီးတွင် ချာချီခေါင်း
In 1910 werd Churchill benoemd tot minister van Binnenlandse Zaken en diende hij een verzoek in om ongeveer 100.000 "geestelijk gedegenereerde" mensen te steriliseren en een paar duizend anderen te laten werken in op te richten staatskampen. Dit was "om het Engelse ras te redden van deze zich voortplantende inferieuren." In de in 1913 aangenomen wet werd de mogelijkheid tot sterilisatie geschrapt. Als minister van Binnenlandse Zaken was Churchill tegenstander van het vrouwenkiesrecht, wat er zelfs toe leidde dat hij door een suffragette fysiek werd aangevallen.
ဆောင်သော ကွန်ဆားဗေးတစ်ပါတီသည် သိုးကာ သီကာဖြင့်
တစ်ဖန် ရှုံးနိမ့်ခဲ့ရသော်လည်း ၁၉၅၁ ခုနှစ်တွင်ကား အနိုင်ရ
ခဲ့သဖြင့် ချာချီသည် ဝန်ကြီးချုပ် ဖြစ်ပြန်လေသည်။ ၁၉၅၃ ခု
ဧပြီလ ၂၄ ရက်နေ့တွင် ချာချီသည် ဆာဘွဲ့ဖြင့် သူကောင်းပြု
ခြင်းကို ခံရသည်။ ချာချီသည် ၁၉၅၃ ခုနှစ် နိုဗဲဆုကို လက်ခံ
ရရှိသည်။ အသက် ၈၁ နှစ်ရှိပြီးဖြစ်သော ချာချီသည် ၁၉၅၅
ခု၊ ဧပြီလ ၅ ရက်နေ့တွင် ဝန်ကြီးချုပ်ရာထူးမှ နုတ်ထွက်
အနားယူလိုက်လေသည်။
In 1911 werd hij benoemd tot minister van Marine (First Lord of the Admiralty). Hij zou in deze functie actief blijven tot in de Eerste Wereldoorlog. Gedurende deze tijd was hij als lid van het 'Committee of Imperial Defense', samen met onder anderen de minister van Buitenlandse Zaken Edward Grey, betrokken bij de voorbereiding van de Britse strijdkrachten op de dreigende oorlog in Europa. Churchill en de First Sea Lord (Chef staf van de marine) Prins Louis von Battenberg zorgden ervoor dat de reusachtige Britse vloot in de zomer van 1914 na oefeningen niet uiteenviel en zo bij het uitbreken van de oorlog direct inzetbaar was. Hij speelde in die tijd een belangrijke rol bij de ontwikkeling van de eerste Britse tank, de Mark I.
Winston Churchill als jong politicus in Amerika
ချာချီသည် နိုင်ငံပြုသုခမိန်အဖြစ်လည်းကောင်း၊ အပြော
Churchill was in 1915 als Minister van Marine betrokken bij de rampzalige Gallipoli-landingen bij de Dardanellen, die bedoeld waren om de hoofdstad van de Ottomaanse bondgenoot van Duitsland te veroveren en een bevoorradingsroute naar bondgenoot Rusland open te leggen. Aan Britse en Franse zijde waren hierbij niet minder dan 220.000 doden, gewonden en vermisten te betreuren (voor het Ottomaanse Rijk was dit getal ongeveer 250.000). Dit bezorgde hem bij zijn critici de bijnaam "Slager van Gallipoli". Hij nam een groot deel van de verantwoordelijkheid op zich door af te treden als minister van Marine, hoewel de hoofdschuldigen voor de mislukking de plaatselijke bevelhebbers waren. Toen er spoedig daarna een regering gevormd werd die uit alle partijen bestond werd Churchill Kanselier van het Hertogdom Lancaster (Chancellor of the Duchy of Lancaster), een niet erg belangrijke post. Churchill voelde zich daar niet op zijn plaats, nam al snel weer ontslag uit de regering en voegde zich bij het leger. Hij diende aan het westelijk front, maar bleef lid van het Lagerhuis.
အဟောကောင်းသူအဖြစ်လည်းကောင်း၊ ထင်ရှားရုံမျှမက စာရေး
ဆရာအဖြစ်နှင့်လည်း ရှေ့တန်းမှလိုက်ခဲ့သူ ဖြစ်လေသည်။ သူ
ပထမဆုံး ရေးခဲ့သော စာအုပ်များမှာ သူပါဝင်ဆင်နွဲခဲ့ရသော
စစ်ပွဲများအကြောင်း စာအုပ်များ ဖြစ်၏။ ၁၉ဝ၆ ခုနှစ်တွင်
ထုတ်ဝေခဲ့သော သူ့ဖခင်၏ အတ္တုပ္ပတ္တိမှာ ကျော်ကြားလှ၏။
သူ၏ ကမ္ဘာ့အရေးတကြီး အခြေအနေ (သီဝါးခရိုက်ဆစ်)ခေါ်
စာအုပ် (၄ အုပ်တွဲ)မှာ ပထမကမ္ဘာစစ်သမိုင်းပင် ဖြစ်၏။
မာလဗာရာခေါ် စာအုပ်မှာ အထင်ရှားဆုံးလက်ရာ ဖြစ်သည်။
သူ၏မိန့်ခွန်းများကို စုပေါင်းထုတ်ဝေသော စာအုပ်များလည်း
ရှိသည့်အပြင် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီး မှတ်တမ်း (ဝေါမင်မွာ)ကို
၁၉၄၈ ခုနှစ်က ထုတ်ဝေခဲ့လေသည်။ ချာချီပြုစုရေးသားသော
အောင်မြင်မှုနှင့် ဆုံးရှုံးမှုများ (ထရိုင်းအန့်အင်ထရက်ဂျက်စီ)
စာအုပ်မှာ ၁၉၅၃-၅၄ ခုအတွက် အရောင်းရဆုံး စာအုပ်
တစ်အုပ် ဖြစ်ခဲ့သည်။
In 1917 werd hij benoemd tot minister van Munitie. Toen de Eerste Wereldoorlog afgelopen was werd hij tevens aangesteld als minister van Oorlog en minister van Luchtvaart. Hij stelde in 1919 voor om gifgas te gebruiken "als experiment tegen weerspannige Arabieren." In zijn ogen was het gebruik van chemische wapens slechts "de toepassing van de Westerse wetenschap op moderne oorlogsvoering." Het was dan ook een betrekkelijk nieuw wapen, dat tijdens de Eerste Wereldoorlog met wisselend succes was gebruikt door de Duitsers, de Fransen en de Britten. Ook was hij er voorstander van om in te grijpen in de Russische revolutie. Hij zag het als zijn persoonlijke queeste om het Bolsjewisme "te wurgen bij de geboorte". Hij werd hierna benoemd tot minister van Koloniën en was de ondertekenaar van het Engels-Ierse verdrag van 1921, waarmee de Ierse Republiek onafhankelijkheid werd verleend.
ချာချီသည် ပန်းချီပညာတွင်လည်း လက်မြောက်သူတစ်ဦး
In oktober 1922 werd bij Churchill de blindedarm verwijderd. Toen hij na de operatie bijkwam was de regering inmiddels gevallen en waren er verkiezingen uitgeschreven. Bij deze verkiezingen verloor hij zijn zetel (voor het kiesdistrict het Schotse Dundee). In 1924 kwam hij, met Conservatieve steun, uit voor Epping (gelegen ten noorden van Londen) en werd verkozen. Churchill werd nu benoemd tot Chancellor of the Exchequer (Minister van Financiën). In 1925 werd hij weer lid van de Conservatieve Partij.
ဖြစ်ရကား ၁၉၄၇ ခုနှစ်တွင် သူရေးဆွဲသော ပန်းချီကား ၂
ချပ်၊ ၁၉၄၈ ခုနှစ်တွင် ၃ ချပ် တော်ဝင်အနုပညာတံခွန်အသင်း
တွင် ချိတ်ဆွဲခံရ၍ ချာချီအား လည်း ၁၉၄၈ ခုနှစ်တွင်ပင်
ယင်းအသင်းသို့ ဂုဏ်ထူးဆောင်တော်ဝင်အနုပညာကျော်အဖြစ်
ရွေးချယ် တင်မြှောက်၍ ချီးကျူးခြင်းခံရလေသည်။
<ref>မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း၊ အတွဲ(၂)</ref>
== ကိုးကား ==
Bij de verkiezingen van 1929 werden de Conservatieven verslagen. Door interne meningsverschillen werd Churchill geen leider van de partij. Toen de eerste Labour Premier Ramsay MacDonald een coalitie-regering vormde was er geen plaats voor Churchill, die toen zijn tijd verder besteedde aan schrijven. Na 1933 was hij één van de weinigen in zijn land die konden en wilden inzien dat de opkomst van nazi-Duitsland tot een nieuwe oorlog zou leiden en die pleitte voor een sterker leger. De slachtpartijen van de 'Great War' lagen echter nog zo vers in het geheugen, dat velen de realiteit niet onder ogen wensten te zien. Churchill was een fel tegenstander van premier Neville Chamberlains Appeasementpolitiek. Zijn positie als roepende in de woestijn werd nog erger toen hij partij koos voor Eduard VIII bij diens dramatische keuze voor een huwelijk met de gescheiden vrouw Wallis Simpson, wat Eduard uiteindelijk de troon kostte.
<references/>
[[Category:ဗြိတိသျှ ဝန်ကြီးချုပ်များ]]
In 1937 schreef Churchill het pas 70 jaar later opgedoken controversiële artikel How The Jews Can Combat Persecution, dat verboden werd voor publicatie. Hierin nam hij het de joden onder meer kwalijk dat ze niet wilden integreren, dat ze te veel rente rekenden voor leningen (met gebruik van de term "Hebreeuwse bloedzuiger") en dat ze daardoor hun vervolging zelf min of meer in de hand hadden gewerkt. Zijn gedachten hieromtrent stemden in dit opzicht overeen met die van de Engelse fascistische partij BUF, Oswald Mosleys British Union of Fascists; deze partij was een jaar eerder opgericht en leidde indertijd anti-semitische rellen in de Londense Cable Street. Desalniettemin was Churchill zeker geen antisemiet en correspondeerde hij veel met joodse en zionistische prominenten. In de periode dat de Duitse ambassadeur Joachim von Ribbentrop in Londen was kwam het bij een diner tot een incident toen Churchill opmerkte dat "het stompzinnig was om mensen te beoordelen op basis van toevalligheden zoals geboorte".
[[Category:ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ်]]
Door het schijnbare succes en de grote populariteit van Chamberlains appeasementpolitiek werd Churchill in de politieke marge gedrukt. Waarschijnlijk mede hierdoor maakte hij een periode van depressies door. Op 1 oktober 1938, de dag na de triomfantelijke terugkeer van Chamberlain uit Berlijn, zwaaiend met het inmiddels beruchte papiertje en de belofte van "peace with honour, peace for our time", kreeg Churchill bezoek van Guy Burgess - naar later zou blijken toen al mol voor de Sovjet-Unie en lid van de Cambridge Five. Burgess - zelf ook een groot tegenstander van Hitler en van fascisme in het algemeen - scheen in de uren bij Churchill te hebben bereikt dat deze zijn wil om terug te keren in de politiek om Hitler te weerstaan herwon. Churchill gaf Burgess als dank hiervoor een gesigneerd exemplaar van een boek met zijn toespraken en de belofte dat Burgess altijd bij Churchill zou mogen aankloppen voor hulp.[2]
Tweede Wereldoorlog
Toen op 1 september 1939 de oorlog uitbrak, die Chamberlain had willen voorkomen, werd hij benoemd tot minister van Marine (First Lord of the Admiralty). Toen Chamberlain na rampzalige nederlagen in Noorwegen op 10 mei 1940, toen de Duitsers aan het Westelijk Front hun opmars begonnen, als premier aftrad, werd hij opgevolgd door Churchill. Zijn vriend, vertrouweling en krantenmagnaat Max Aitken, werd benoemd tot toezichthouder over de vliegtuigproductie.
Churchills toespraken waren een inspiratie voor het Britse volk. Zijn beroemde toespraak "I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat" ("Ik heb niets anders te bieden dan bloed, hard werk, tranen en zweet") (13 mei 1940) was zijn eerste toespraak als premier.
Kort voor de Battle of Britain sprak hij deze legendarische woorden tot het Britse volk: "We shall defend our island, whatever the cost may be, we shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender" ("We zullen ons eiland verdedigen, wat het ook zal kosten, we zullen vechten op de stranden, We zullen vechten op de landingsplaatsen, we zullen vechten in de velden en op de straten, we zullen vechten in de heuvels. We zullen ons nooit overgeven"). Nadat duidelijk werd dat de (lucht)slag om Engeland gewonnen was sprak hij in een toespraak de woorden: "Never in the field of human conflict was so much owed by so many to so few" ("Nog nooit in de geschiedenis van de oorlogvoering hebben zovelen zoveel te danken gehad aan zo weinigen"). Daarmee refereerde hij aan de piloten van het Britse Fighter Command, de Britse gevechtsvliegers.
Churchill (links) samen met zijn vriend Franklin Roosevelt
Door zijn persoonlijke vriendschap met de President van de Verenigde Staten Franklin Delano Roosevelt was het Verenigd Koninkrijk verzekerd van de aanvoer van goederen via de Atlantische Oceaan. Het Verenigd Koninkrijk moest zich voor deze goederen wel diep in de schulden steken. Om de financiële situatie niet al te zeer aan te tasten werd tussen het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten de Lend Lease-constructie bedacht: het Amerikaanse leger kreeg vrij toegang tot het Verenigd Koninkrijk en haar koloniën om daar legerbases op te zetten.
Churchill richtte de Special Operations Executive (SOE) op, die operaties in vijandelijk gebied uitvoerde. Deze SOE viel onder de verantwoordelijkheid van het Ministerie van Oorlog, dat geleid werd door Hugh Dalton. Ook de commando's werden opgericht. De meeste Special Forces in de wereld zijn georganiseerd naar het voorbeeld van deze commando's.
Sommige van Churchills militaire acties werden later controversieel genoemd. Tijdens de Grote Bengaalse Hongersnood van 1943 kon Churchill op zijn best onverschillig genoemd worden en er werd later gezegd dat hij er misschien (doordat hij niets deed) medeplichtig aan was. In Brits-Indië werd echter de dreiging van de Japanse troepen, nadat die Brits Birma ingenomen hadden, steeds groter. In 1943 besloot Churchill om Hamburg te laten bombarderen met brandbommen, waarbij tenminste 48.000 burgers om het leven kwamen. Vervolgens huurde hij Britse wetenschappers in om voor een grotere Duitse stad "een andere weersvoorspelling te doen", daarmee verwijzend naar de vuurstorm die door het bombardement op Hamburg was veroorzaakt. Ook het bombardement op Dresden in februari 1945 was later omstreden. Dresden was geen militair doelwit en tienduizenden burgers kwamen om. Churchill schreef later in zijn mémoires dat hij de illusie had dat Dresden "een communicatiecentrum voor het oostfront" vormde.
Churchill was ook één van de drijvende krachten achter de verdragen die de grenzen van de Europese en Aziatische landen van voor de Tweede Wereldoorlog veranderden. De grens tussen Noord-Korea en Zuid-Korea werd voorgesteld op de conferentie van Jalta, zoals ook de verwijdering van Japanse troepen uit dat gebied. Voorstellen voor de Europese grenzen werden pas gedaan in 1943 door Roosevelt en Churchill. De uiteindelijke schikking werd te Potsdam gedaan door Churchill, Stalin en President Truman.
Een van bovengenoemde schikkingen ging over de grens tussen Polen en de Sovjet-Unie, de zogenoemde Curzon-lijn, en de grens tussen Polen en Duitsland, de Oder-Neissegrens. Ondanks het feit dat Polen het eerste land was dat zich tegen Adolf Hitler verzet had werden de grenzen vastgesteld door de grote drie (het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie), zonder dat de Poolse regering hierin gekend werd. De Poolse soldaten, die aan geallieerde zijde hadden gestreden, voelden zich hierdoor verraden.
Een onderdeel van de uiteindelijke schikking was het overbrengen van Duitsers uit het betreffende gebied. De exacte getallen van de verplaatsingen van bevolkingsgroepen over de Duits-Poolse en Pools-Russische grenzen waren later moeilijk te bepalen, maar het waren vooral miljoenen Duitsers, die met geweld uit hun voormalige Ostgebiete werden verdreven. Churchill en zijn minister van Buitenlandse Zaken Anthony Eden waren hier fel tegen, want zij voorzagen dat het onttrekken van de oostelijke graangebieden aan Duitsland in dat land binnen de kortste keren tot hongersnood zou leiden. De kwestie bleef echter liggen tot na de Britse verkiezingen van 25 juli, die Churchill nog tijdens de Conferentie van Potsdam van het toneel deden verdwijnen. De Russen gingen later gewoon door met het verdrijven van de Duitse bevolking tot over de Oder en de oostelijke Neisse, en plaatsten de Britten en de Amerikanen aldus steeds meer voor een voldongen feit.
Naoorlogse periode
Verkiezingsnederlaag
Hoewel Churchill een (zeer) belangrijke rol in de Tweede Wereldoorlog heeft gespeeld maakte hij veel vijanden in eigen land. Onder andere zijn kritiek op de onafhankelijkheid voor Brits-Indië - hij noemde Mahatma Gandhi een "opruiend advocaatje, verkleed als fakir" - en op sociaal vooruitstrevende ideeën, zoals openbare gezondheidszorg en beter onderwijs voor het volk, veroorzaakte veel onvrede, met name onder de veteranen uit de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de verkiezingen, die gehouden werden toen de oorlog in Europa was afgelopen, werden Churchill en zijn Conservatieve Partij met een groot verschil aan stemmen verslagen door Clement Attlee en diens Labour Party.
Ondanks het feit dat de verkiezingsnederlaag van Churchill onverwacht kwam was deze wel verklaarbaar te noemen. Churchill was een grote oorlogsheld voor de Britten, maar zij wilden na de zware oorlog met een schone lei beginnen. Daarom kozen ze een volledig nieuwe regering met een nieuwe premier aan het hoofd.
Churchills reactie op zijn verlies was opmerkelijk: "That's democracy" sprak hij, daarmee aanduidend hoe de wisseling van de staatsmacht in een land behoorde te verlopen. Zijn bitterheid bleek later wel uit zijn weigering om in 1945 de zeer prestigieuze en voor ex-premiers gebruikelijke Orde van de Kousenband aan te nemen; "wanneer het Britse volk me de hiel heeft laten zien kan ik de kousenband niet aannemen". Churchill werd in plaats van met eerder genoemde ridderorde vervolgens gedecoreerd met de "Order of Merit". Hoewel hij de zeventig al was gepasseerd, werd hij oppositieleider, want hij wilde de leiding van de Conservatieve Partij nog niet overgeven aan ex-minister van Buitenlandse Zaken Anthony Eden, die hij eigenlijk daarvoor eigenlijk niet goed genoeg vond. Dat zou pas 10 jaar later gebeuren. Tijdens een rondreis in Amerika in 1946 hield hij zijn 'Fulton Speech' in Fulton, Missouri, waarin hij constateerde dat Oost-Europa bezig was in de Sovjet-invloedssfeer te geraken en daarmee achter een IJzeren Gordijn te verdwijnen. Hij verzette zich tegen Britse deelname aan de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal en pleitte voor gepaste afstand van het Verenigd Koninkrijk ten opzichte van Europa, handhaving van het Britse Rijk en nauwere banden met Amerika. Niettemin werden India en Pakistan in 1947 onafhankelijk.
Tweede termijn
Nobelprijs voor de Literatuur
Nadat de Labour Party in 1951 verslagen was werd Churchill opnieuw premier. Een aantal maatregelen van Labour werd teruggedraaid, zoals de nationalisatie van de staalindustrie en de transportsector. Belangrijke ministers in deze periode waren Harold MacMillan en Anthony Eden.
In 1953 werd Churchill alsnog benoemd tot ridder in de Orde van de Kousenband (en werd daarna 'Sir Winston' genoemd). Ook kreeg hij de Nobelprijs voor de Literatuur voor zijn vele boeken over de Britse- en de wereldgeschiedenis. Een beroerte in juni 1953 had tot gevolg dat hij aan zijn linkerkant tijdelijk verlamd raakte. De bevolking kreeg echter niet te horen dat de gezondheid van de premier sterk verminderd was. In 1955 legde Churchill zijn premierschap wegens gezondheidsredenen neer. Hij bleef nog wel hoofd van de Universiteit van Bristol. In 1956 kreeg hij van de stad Aken de Internationale Karelsprijs, voor zijn ideeën over een Verenigde Staten van Europa. In 1959 erfde hij de titel Father of the House als langstzittend parlementslid sinds 1924. Hij zou dit blijven tot zijn afscheid van het Lagerhuis in 1964. Hierna ging de titel naar Richard Austen Butler.
Laatste dagen
Op 15 januari 1965 kreeg Churchill een tweede beroerte en zijn gezondheid verslechterde als gevolg hiervan snel. Negen dagen later stierf hij, op 90-jarige leeftijd. Hij werd drie dagen lang opgebaard in de Westminster Hall en kreeg vervolgens een staatsbegrafenis. De rouwdienst werd gehouden in de St Paul's Cathedral. Toen zijn kist langzaam de Theems afvoer bogen de kranen en groetten hem op die manier voor de laatste keer.
Churchill werd begraven in het familiegraf op Saint Martin's Churchyard, Bladon, vlakbij Woodstock, Oxfordshire, Engeland.
Familie
Sir Winston Churchill als ridder in de Orde van de Kousenband, met zijn zoon en kleinzoon.
Churchill trouwde op 2 september 1908 met Clementine Hozier (1885-1977). Zij was van adellijke komaf, maar had geen fortuin of erfenis te verwachten.
Het echtpaar kreeg vijf kinderen:
Sarah Millicent Hermione Churchill
Randolph Frederick Edward Churchill
Marigold Frances Churchill (overleed als kind)
Diana Churchill
Mary Churchill
Vanwege Churchills levensstijl op grote voet en door enorme verbouwingen aan hun Kentse buitenverblijf Chartwell kende het gezin Churchill een chronisch geldtekort. Churchill probeerde dit te verhelpen door aan de lopende band artikelen en boeken te schrijven, die in de Verenigde Staten en Engeland werden gepubliceerd.
Hoziers moeder was Lady (Henrietta) Blanche Ogilvy (1852-1925), de tweede vrouw van sir Henry Montague Hozier. De identiteit van haar vader is niet helemaal zeker. Haar moeder had kennelijk nogal losse opvattingen over seksualiteit en zou daarom later ook gescheiden zijn. Ze heeft altijd volgehouden dat kapitein William George "Bay" Middleton Clementines vader zou zijn, maar volgens de biografe van Churchill zou de zwager van Clementines moeder (Algernon Bertram Freeman-Mitford) haar echte vader zijn.
Churchills zoon en kleinzoon traden beiden in zijn voetspoor en werden later lid van het parlement. Zijn jongste dochter, Lady Mary Soames, ontving ook de Orde van de Kousenband en daarmee werd een uniek moment geschapen in de geschiedenis van deze Orde: nog nooit eerder kregen een niet-Koninklijke vader en diens niet-Koninklijke zoon/dochter allebei deze Orde.
In de Tweede Wereldoorlog met de generaals Brooke en Montgomery
Churchill en de VS
Door zijn Amerikaanse moeder was Churchill al vroeg in zijn loopbaan zeer gezien in de Verenigde Staten. Al bij het uitbreken van de oorlog in Europa op 1 september 1939 zag hij de noodzaak tot het sluiten van een bondgenootschap met Amerika. Vanaf zijn aantreden als premier op 12 mei 1940 ijverde hij onafgebroken voor dit idee, waarbij hij op een gewillig oor kon rekenen bij president Roosevelt. Groot-Brittannië werd echter in de VS niet gewaardeerd zoals Churchill dat werd: zijn land gold daar, vooral in politieke kringen, als aanmatigend, reactionair, bedilzuchtig en arrogant. Ook bestond er een sterke stroming die pleitte voor een neutrale positie van de Verenigde Staten, vooral in Republikeinse kringen.
Churchill deed er alles aan om dat te veranderen en wendde zijn invloed aan voor het in maart 1941 tot stand komen van Roosevelts Lend-Lease Act, een leen- en pachtwet die de Britten levering op krediet garandeerde van vrijwel alles waaraan zij uit de Verenigde Staten voor de duur van de oorlog behoefte konden hebben. Daarbij werd in de eerste plaats aan militaire middelen gedacht, zoals torpedobootjagers als wapen tegen het gevaar van de Duitse onderzeeërs.
Op 7 december 1941 werd de neutrale positie van de Verenigde Staten doorbroken door de Japanners: door de aanval op Pearl Harbor werden de Verenigde Staten direct bij de Tweede Wereldoorlog betrokken, omdat Japan al in oorlog was met het Verenigd Koninkrijk. Bovendien verklaarde nazi-Duitsland op 11 december de oorlog aan de Verenigde Staten als gevolg van het bondgenootschap tussen Tokio en Berlijn, waardoor Duitsland tevens de Amerikaanse bevoorradingsschepen op de Atlantische Oceaan kon aanvallen.
Na de oorlog was de omslag in de Amerikaanse waardering voor de Britten totaal: het land werd als moedig, vasthoudend en respectabel gezien. De ontwikkeling van de NAVO was daar een logisch uitvloeisel van. Churchill werd benoemd tot Amerikaanse ereburger.
Churchill in Nederland
Erepromotie van Sir Winston Churchill in de Leidse Pieterskerk
Vanaf 8 mei 1946, precies een jaar nadat Britse en Canadese soldaten West-Nederland bevrijd hadden, bracht Churchill een bezoek van een week aan Nederland. Langs de route stonden bij zijn aankomst honderdduizenden belangstellenden. Tijdens zijn verblijf in Amsterdam werd hij op de Dam toegejuicht door circa 30.000 personen. In Den Haag hield hij in de Staten-Generaal een pleidooi voor een verenigd Europa. Hij ontving daarbij het Grootkruis in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Hij bezocht ook Rotterdam en Leiden, waar hem in de Pieterskerk het eredoctoraat van de Rijksuniversiteit Leiden werd uitgereikt op voordracht van professor R.P. Cleveringa.
Churchill als schrijver
Churchill was een productief schrijver; hij had uiteindelijk 38 titels, verdeeld over 59 boeken (enkele titels beslaan meerdere delen), op zijn naam staan. Hij was een broodschrijver, niet alleen omdat hij niet over een eigen vermogen beschikte, maar ook omdat aan het begin van de twintigste eeuw leden van het Lagerhuis geen bezoldiging kregen. Daarnaast wilde hij, na de dood van zijn vader (1895), zijn naam vestigen, alvorens de politieke arena te betreden. In zijn latere leven stelden de inkomsten uit zijn geschriften hem ertoe in staat een aristocratische levensstijl erop na te houden.
Zijn eerste boeken waren gebaseerd op zijn ingezonden verslagen als oorlogscorrespondent: The Story of the Malakand Field Force, The River War, London to Ladysmith via Pretoria en Ian Hamilton’s March. Churchills boeken vonden veel aftrek omdat zij voldeden aan de behoefte aan heldendaden van het Britse Rijk en hij kreeg menig compliment, onder meer van de toenmalige kroonprins, de latere koning Edward VII. In zijn Indiase periode schreef Churchill zijn enige roman, Savrola, maar dit boek was geen succes.
Na zijn verkiezing in 1900 als lid van het Lagerhuis was de eerste schrijversambitie van Churchill om de eer van zijn vader, een groot politicus die roemloos aan zijn einde was gekomen, te herstellen met een tweedelige biografie, getiteld Lord Randolph Churchill, die hem veel lof opleverde. Daarnaast schreef Churchill in die periode enkele politieke pamfletten, waaronder Mr. Brodrick’s Army, For Free Trade, Liberalism and the Social Problem en The People’s Rights, waarin hij zijn politieke standpunten kon verwoorden, zowel voor als na zijn verandering van politieke partij.
The World Crisis
Toen Churchill in de regering werd opgenomen betekende dat een tijdelijk einde van zijn productiviteit als schrijver; dat was uiteraard vanwege het totale beslag dat de verantwoordelijkheid van regeringsgezag op hem legde, maar ook omdat deze functies beter betaald werden. Als minister van Binnenlandse Zaken in 1910 en minister van Marine in de Eerste Wereldoorlog, als Lagerhuislid in de loopgraven en als minister van Materieel, minister van Oorlog en minister van Koloniën verzamelde hij het materiaal voor zijn eerste monumentale werk: The World Crisis. Dit werk werd in 4 titels (5 boeken) tussen 1923 en 1929 gepubliceerd en werd beschouwd als één van de standaardwerken over de 'Great War', zoals de Eerste Wereldoorlog indertijd in het Engels heette.[3]
Deze titels werden goed verkocht en leverden Chruchill veel geld op. Hij betaalde in 1922 zijn buitenhuis Chartwell in Kent met het voorschot op The World Crisis. In 1929 leidden twee zaken tot een hernieuwde verhoogde schrijfproductie. Ten eerste verloor Churchill zijn kabinetszetel als minister van Financiën en had hij dus geen vast inkomen meer. Daarnaast had hij via zijn goede Amerikaanse vriend Bernard Baruch veel geld belegd op de beurs in Amerika. Na de crash van oktober 1929 was een groot deel van zijn vermogen verdwenen en was hij genoodzaakt om zijn toen reeds kostbare levensstijl te bekostigen met de opbrengsten uit zijn schrijfarbeid.
"Schrijffabriekje"
In die tijd had Churchill zijn schrijfwijze inmiddels aangepast en maakte hij gebruik van stenografen om zijn gedicteerde monologen vast te leggen, die hij vervolgens corrigeerde. Dit, samen met zijn victoriaanse, aristocratische opvoeding, zou zijn gedragen stijl en archaïsche woordkeus hebben verklaard. In de jaren dertig ontstond een klein schrijffabriekje in Chartwell met secretaresses en onderzoeksassistenten, allen ingeschakeld om de schrijfproductie op peil te houden, niet alleen van boeken, maar ook van talloze (betaalde) artikelen in kranten en tijdschriften.
Zo verscheen het vierde deel The Aftermath van zijn geschiedenis van de Eerste Wereldoorlog in 1929. De volgende titel was in 1930 My Early Life,[4] dat geschreven was als een soort jongensboek. In 1930 verscheen ook een verkorte en gereviseerde versie van de eerste drie titels: The World Crisis 1911-1918 Abridged and Revised en in 1931 een addendum aan The World Crisis, getiteld The Eastern Front, over de oorlog aan het oostfront tussen Rusland en Duitsland en de Dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije. Het politieke pamlet India uit 1931 zou hem in later jaren worden nagedragen, omdat hij zich hierin zou laten kennen als een aartsimperialist. Thoughts and Adventures, een bundel van essays die eerder in verschillende kranten en tijdschriften waren verschenen, werd gepubliceerd in 1932.
Churchill stak veel tijd en moeite in zijn derde grote vierdelige werk dat tussen 1933 en 1938 verscheen: Marlborough: His Life and Times,[5] over zijn voorvader John Churchill, de eerste Hertog van Marlborough, die zijn titel en zijn kasteel Blenheim als beloning voor zijn overwinningen in de Spaanse Successieoorlog verkreeg.
In 1937 verscheen Great Contemporaries,[6] een serie biografische schetsen van uiteenlopende figuren als Joseph Chamberlain, Paul von Hindenburg, Lawrence of Arabia, Maarschalk Foch, Leon Trotski, Hitler en Franklin D. Roosevelt. In de edities die tijdens de Tweede Wereldoorlog verschenen werden de essays over Savinkov, Trotski (nu Stalin een bondgenoot was) en Roosevelt (idem) geschrapt. Andere titels waren Arms and the Covenant en Step by Step 1936-1939. De laatste was een bundeling van ruim tachtig reeds eerder in kranten verschenen artikelen over de toestand in de wereld, die een goed tijdsbeeld gaven van de dramatische internationale ontwikkelingen en Churchills mening hierover, toen hij in een politiek isolement verkeerde. In dit werk werden in de herdrukken, die tijdens de Tweede Wereldoorlog verschenen, enkele artikelen weggelaten die kritisch waren ten opzichte van de Sovjet-Unie.
Tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog verschenen bundelingen van zijn redevoeringen Into Battle, The Unrelenting Struggle, The End of the Beginning, Onwards to Victory, The Dawn of Liberation, Victory en Secret Session Speeches. Daarnaast verscheen in 1945 een samenvatting hiervan: War Speeches 1940-1945.[7]
The Second World War
Vanaf 1948 verscheen Churchills vierde grote werk The Second World War,[8] waarvoor hij, naast al zijn andere literaire prestaties, in 1953 de Nobelprijs voor de Literatuur ontving. Dit was volgens critici zeker niet zijn beste werk; de reden voor kritiek was dat Churchill zijn eigen rol in de wereldpolitiek en in de oorlogsstrategie groter zou hebben voorgesteld dan zij in werkelijkheid zou zijn geweest en omdat hij selectief zou zijn geweest in zijn weergave van de feiten. Onder andere over het feit dat men de Duitse Enigma-code had gebroken wilde Churchill de Sovjet-Unie niet wijzer maken dan zij al was.
Tussen 1947 en 1961 verschenen nog de bundelingen van zijn redevoeringen van na de Tweede Wereldoorlog, met daarin zijn beroemde Fultonspeech, waarin hij de term IJzeren Gordijn lanceerde en zich profileerde als voorvechter van Europese eenwording, in The Sinews of Peace, Europe Unite, In the Balance, Stemming the Tide en The Unwritten Alliance. In de periode tussen zijn twee premierschappen vond hij tijd om een klein boekje over zijn favoriete schilderhobby te schrijven, onder de titel Painting as a Pastime.
Na zijn aftreden als Eerste Minister in 1955 ten gunste van Anthony Eden schreef Churchill niet veel meer. Zijn laatste literaire inspanning was het afronden en redigeren van zijn vijfde en laatste grote vierdelige werk History of the English Speaking Peoples,[9] waaraan hij al in de jaren dertig was begonnen en dat hij bijna voltooid had toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak en hij door Neville Chamberlain in de regering als minister van Marine werd opgenomen.
Niet alleen zal Winston Spencer Churchill blijven voortleven als een groot staatsman, die met zijn inspirerende redevoeringen in staat was zijn land samen te brengen om zich desnoods alleen te weer te stellen tegen nazi-Duitsland, maar ook als een groot schrijver, wiens boeken tot op de dag van vandaag worden herdrukt.
Bekende uitspraken
"Alle belangrijke zaken zijn eenvoudig en veel kunnen worden uitgedrukt in een enkel woord: vrijheid, rechtvaardigheid, eer, plicht, genade, hoop."[bron?]
"Men zal mij nooit horen beweren dat de Amerikaanse indianen en de zwarten in Australië een groot onrecht is aangedaan. Hun is absoluut geen onrecht aangedaan doordat een sterker ras, een hoogwaardiger ras, een intelligenter ras zoals u wilt, is gekomen om hun plaats in te nemen." (1937)[bron?]
"Je hebt moed nodig om op te staan en te spreken; je hebt ook moed nodig om te zitten en luisteren."[bron?]
"Zou ik een Italiaan zijn geweest, dan stond ik van het begin tot aan het einde geheel aan uw zijde in uw strijd tegen de bestiale lusten en passies van het leninisme." (brief aan Mussolini, 1927)
"Het beste argument tegen democratie is een conversatie van vijf minuten met een gemiddelde stemgerechtigde."[bron?]
"Een hond in zijn hok heeft nog geen recht op dat hok, ook al ligt hij er al heel lang in. Dat recht hebben ze niet." (over de Palestijnen tegenover de "Peel Commissie", 1937)[bron?]
"Ik heb mijn woorden vaak moeten innemen [terugnemen] en heb dat in het algemeen als een voedzaam dieet ervaren."[bron?]
"De inherente ondeugd van kapitalisme is de ongelijke verdeling van zegeningen, de inherente deugd van socialisme is de gelijke verdeling van ellende."[bron?]
Nancy Astor, het eerste vrouwelijke lid van het Lagerhuis en groot voorstandster van 'appeasement': "Als ik uw vrouw was dan zou ik gif in uw koffie doen.". Churchill: "Nancy, als ik uw man was dan zou ik het opdrinken." (Deze uitspraak is apocrief)
"[...] er is wel gesteld dat democratie de slechtste regeringsvorm is, behalve alle andere vormen die van tijd tot tijd zijn uitgeprobeerd."[10]
"Politiek is bijna even opwindend als oorlog, en even gevaarlijk. Tijdens een oorlog kan je maar één keer worden neergeschoten, maar in de politiek telkens opnieuw." (tegen een collega-journalist tijdens de oorlog in Soedan.)[11]
"Ik zal duidelijk zijn: ik ben een zionist." (aan de Amerikaanse pers, 1954)[bron?]
Toen Churchill op een bezoek aan de VS juist uit bad kwam en Roosevelt onverwacht de badkamer binnenkwam zei Churchill: "As you can see, Mr. President, I have nothing to conceal from you" [12] ("Zoals u kunt zien, meneer de President, heb ik niets voor u te verbergen".)
Als men geen haven kan veroveren, moet men er zelf één bouwen.
Trivia
Op theevisite bij koningin Wilhelmina: Het echtpaar Churchill werd om 4 uur ’s middags bij koningin Wilhelmina verwacht. Winston Churchill, toen 72 jaar, liet zich pas om kwart voor 4 wekken uit zijn middagdutje door de latere hofmaarschalk Robbert van Zinnicq Bergmann die erover schreef in zijn autobiografie In dienst van drie vorstinnen. Terwijl Churchill het wereldrecord aankleden verpulverde, vroeg hij Van Zinnicq Bergman een whisky – een slappe – in te schenken. Binnen 5 minuten was Churchill aangekleed en genoot hij van zijn aperitief. Om precies 4 uur zat het echtpaar Churchill bij Wilhelmina. De vorstin vroeg aan de Churchills welke thee ze wilden. 'Nee, dank u mevrouw, ik heb juist al wat gedronken,’ antwoordde Winston Churchill.
Op het eind van zijn leven werd Winston Churchill door een journalist gevraagd hoe hij dat toch allemaal klaargespeeld had: boeken schrijven, een aantal keren minister-president geweest, een aantal andere ministersposten, journalist in zijn jeugd, schilderijen maken, enzovoort, enzovoort. Hoe kon hij dat allemaal in één leven proppen? Hij had daar een heel duidelijk antwoord op. Hij nam de sigaar uit zijn mond en zei: “No sports.”
Churchill kreeg eens 2 kaarten opgestuurd voor een toneelvoorstelling. De afzender had erbij geschreven: Hierbij twee kaarten, voor u en een vriend, als u die tenminste nog heeft. Churchill stuurde de kaarten terug, met daarbij de toevoeging: Helaas ben ik op die datum verhinderd, graag ontvang ik twee kaarten voor een volgende voorstelling, als die er tenminste nog komt.
Churchill leed zijn hele leven aan lange perioden van depressies die hij zijn "Black Dogs" noemde. Veel leden van zijn familie leden hier aan. Kay Redfield Jamison concludeert in een standaardboek over de bipolaire stemmingsstoornis, dat Churchill een cyclothyme stoornis had. De depressies werden afgewisseld door perioden met veel werklust, opgetogen stemming, verhoogde prikkelbaarheid, onstuimig gedrag, en, van tijd tot tijd, gebrekkig oordeelsvermogen.[13]
Churchill rookte per jaar ongeveer 4000 dubbele corona's. Bij zijn dood had hij er ongeveer 250.000 verbruikt.
In 2002 organiseerde de BBC een serie televisieprogramma's met daaraan gekoppeld een verkiezing van 100 Greatest Britons. Sir Winston werd hierbij op de eerste plaats verkozen, gevolgd door Isambard Kingdom Brunel, Prinses Diana en Charles Darwin.
Churchill wordt meestal als agnosticus beschouwd, maar behoorde officieel tot de Church of England.
Ten onrechte wordt wel eens gedacht dat het volgende citaat van Churchill afkomstig is: "Als een man geen socialist is tegen de tijd dat hij 20 is, heeft hij geen hart. Als hij nog steeds socialist is tegen de tijd dat hij 40 is, heeft hij geen hersens". Churchill is nooit socialist geweest. Hij veranderde tweemaal van politieke partij. In 1904 liep hij over van de Conservatieven naar de Liberalen en in 1925 ging hij terug naar de Conservatieven.
Tegen Leo Amery staatssecretaris van India zei hij ooit : Ik haat de Indiërs. Ze zijn een beestachtig volk met een beestachtige religie.
Acteur Timothy Spall speelde Winston Churchill in 2012 tijdens de slotceremonie van de Olympische Spelen in Londen. Hij droeg, verkleed als Churchill, een tekst voor van William Shakespeare uit The Tempest en citeerde de staatsman dus niet: "I dreamed of clouds opening up and dropping such riches on me that when I woke up, I cried because I wanted to dream again."
Literatuur
Martin Gilbert: Churchill: A Life. Holt, New York, 1992. ISBN 9780805023961
Anthony Storr: Churchill's Black Dog and Other Phenomena of the Human Mind. Harper, London / New York, 1997. ISBN 9780006375661
Geoffrey Best: Churchill: A Study in Greatness. Oxford University Press, Oxford, 2001. ISBN 9781852852535
Carlo D'Este: Warlord: a life of Winston Churchill at war, 1874–1945. Harper, New York, 2008. ISBN 9780060575731
Max Hastings: Finest Years: Churchill as Warlord, 1940–45. Harper, London / New York, 2009. ISBN 9780007263677
Ingrid Baraitre: Churchill, zijn tocht met het noodlot, Lannoo, Tielt, 2009. ISBN 9789020984422
Richard Toye: Churchill's Empire: The World that Made Him and the World He Made. Macmillan, London, 2010. ISBN 9780230703841
Martin Bossenbroek: De boerenoorlog. Amsterdam, Atheneum Polak & Van Gennep, 2012. ISBN 9789025369934
Externe link
Het leven van Winston Churchill in foto's
Voetnoten
↑ Martin Gilbert: Winston S. Churchill, Vol. IV 1917-1922, Heinemann, Portsmouth, 1975, p. 901.
↑ (en) The Day Churchill Met Traitor Guy Burgess - Deze gebeurtenis is verwerkt in het toneelstuk The Turning Point van Michael Dobbs, zie (en) The Turning Point op Youtube
↑ Van één titel werd in 1927 de eerste Nederlandse vertaling gemaakt, een overdruk Drie Jaar Wereldbrand 1916-1918 van artikelen die in De Telegraaf en De Courant het Nieuws van de Dag verschenen waren.
↑ (nl) Mijn Jonge Jaren, Allert de Lange, 1947
↑ (nl) Marlborough: Zijn Leven en Zijn Tijd, Kroonder, 1947
↑ (nl) Groote Tijdgenooten, Universum, 1937
↑ (nl) Oorlogsredevoeringen, Cassell, 1945. De Nederlandse vertaling werd eerder uitgegeven dan de Engelse editie.
↑ (nl) Memoires over de Tweede Wereldoorlog, Elsevier, 1948-1954
↑ (nl) Geschiedenis van de Engels Sprekende Volken, Elsevier, 1956-1958
↑ The Official Report, House of Commons (5th Series), vol. 444, 11 november 1947: "Indeed, it has been said that democracy is the worst form of Government except all those other forms that have been tried from time to time; (...)"
↑ Tegen journalist Harold Begbie, aangehaald in Master Workers, Begbie, Methuen & Co. (1906), p. 177
↑ The American Spectator, 15 juli 2009
↑ Kay Redfield Jamison: Manic Depressive Illness, Creativity and Leadership. In: Frederick K. Goodwin en Kay Redfield Jamison: Manic Depressive Illness, Oxford University Press, Oxford, 1990, p. 359.
| 