|
[[File:Voyager Path.svg|right|thumb|လမ်းကြောင်းများသည် အာကာယာဉ်အား ဂြိုဟ်များအား လေ့လာခွင့်ရှိစေသည့်အပြင် နေစကြာဝဠာပြင်ပသို့ စွန့်ခွာရန် အရှိန်ရှိစေခဲ့သည်]]
ဗွိုင်ယေဂျာ အာကာသယာဉ်များသည် မူလအားဖြင့် မာရီနာ ပရိုဂရမ်တို့၏ အစိတ်အပိုင်းများဖြစ်သည်။ ယင်းတို့သည် မာရီနာ ၁၁၊ မာရီနာ ၁၂ ဟုအသီးသီး ခေါ်ဆိုသည်။ ယင်းတို့အား နောက်ပိုင်းတွင် မာရီနား-ဂျူပီတာ-စေတန်ဟု ပြောင်းလဲခဲ့ပြီး ဗွိုင်ယေဂျာဟု ပြောင်းလဲခဲ့သည်။ ဗွိုင်ယေဂျာ ပရိုဂရမ်သည် ''ဂရန်းတာဝါ''၏ အဓိကအချက်ချာကျသော ပရိုဂရမ်တစ်ခုဖြစ်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဂရန်းတာဝါသည် နေအဖွဲ့အစည်းအတွင်းမှာ ဂြိုဟ်များသို့ အာကာသယာဉ်များ အမြောက်အများ ပစ်လွှတ်ရန် စီမံထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ဂြိုဟ်တာရာတို့သည် ဖြောင့်မတ်နေကြမည်ဖြစ်သဖြင့် ဒြပ်ဆွဲအား အကူညီဖြင့် ဂျူပီတာမှ စေတန်၊ ထို့နောက် ယူရေးနစ်ပ်မှ နက်ပကျွန်း စသည်ဖြင့် ပလူတိုအထိ ပျံသန်းရန် ဖြစ်သည်။ စီမံကိန်းနှစ်ခုထဲမှ ပထမဆုံးစီမံကိန်းအဖြစ် ဗွိုင်ယေဂျာ ၂ အား ပစ်လွှတ်ခဲ့သည်။ ယင်းသည် ဂျူပီတာ၊ စေတန်၊ ယူရေးနစ်ပ်၊ နက်ပကျွန်းဂြိုဟ်လေးစင်းအား ပျံသန်းမည်ဖြစ်သည်။
The ''Voyager'' space probes were originally conceived as part of the [[Mariner program]], and they were thus named ''[[Mariner 11]]'' and ''[[Mariner 12]]'', respectively. They were then moved into a separate program named ''Mariner Jupiter-Saturn'', later renamed the ''Voyager Program'' because it was thought that the design of the two space probes had progressed sufficiently above those of the ''Mariner'' family that they merited a separate name.<ref>[http://history.nasa.gov/SP-4219/Chapter11.html '' Chapter 11 "Voyager: The Grand Tour of Big Science"] (sec. 268.), by Andrew,J. Butrica, found in ''From Engineering Science To Big Science'' ISBN 978-0-16-049640-0 edited by Pamela E. Mack, NASA, 1998</ref>
ဗွိုင်ယေဂျာ ၁ အားကိုမူ ညီအစ်မ ဗွိုင်ယေဂျာ ၂ အားပစ်လွှတ်ပြီး မကြာခင်တွင် ပစ်လွှတ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ယင်း၏လမ်းကြောင်းလည်းတိုတောင်းပြီး လျင်မြန်ကာ ဂျူပီတာနှင့် စေတန်ဂြိုဟ်အား စောလျင်စွာ ရောက်ရှိစေခဲ့သည်။ ဗွိုင်ယေဂျာ ၁ အာကာသယာဉ်တွင် စေတန်ဂြိုဟ်ရံလ [[တိုက်တန်]]အား လေ့လာရန် ဦးစားပေးထားသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ယင်းသည် သိပ်သည်းသော လေထုလွှာအားပိုင်ဆိုင်ကာ အလွန်ကြီးသဖြင့် လေ့လာမှုပြုလုပ်ရန် အလွန်ထိုက်တန်သောကြောင့်ပင်တည်း။
The ''Voyager Program'' is essentially a scaled-back version of the program [[Planetary Grand Tour|"Grand Tour" of the Outer Planets]] planned during the late 1960s and early 70s. [[Gary Flandro]], an [[aerospace engineer]] at the Jet Propulsion Laboratory on the study team, discovered that the alignment of the outer planets would make it possible to use [[gravitational assist]]s from Jupiter to go to Saturn, and thence and on to Uranus and Neptune. The plan of the "Grand Tour" was to send several pairs of probes to fly by all the outer planets, including [[Pluto]], along various trajectories, including Jupiter-Saturn-Pluto and Jupiter-Uranus-Neptune.
၁၉၉ဝ ဝန်းကျင်အတွင်း ဗွိုင်ယေဂျာ ၁ သည် နှေးကွေးလှသော ပိုင်အိုနီးယား ၁ဝ နှင့် ပိုင်အိုနီးယား ၁၁ အာကာသယာဉ်အား ဖြတ်ကျော်ခဲ့သည်။ စတင်ပစ်လွှတ်စဉ်က ပိုမိုလျင်မြန်သော New Horizons အာကာသယာဉ်သည်ပင် ဗွိုင်ယေဂျာ ၁ အား ကျော်သွားနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။ ဗွိုင်ယေဂျာ ၁ နှင့် ပိုင်အိုးနီးယား အာကာသယာဉ်တို့သည် နေအဖွဲ့အစည်းတွင် လားရာဆန့်ကျင်ဖက်အတိုင်း ပျံသန်းကြသောယာဉ်များဖြစ်ကြသည်။ ဗွိုင်ယေဂျာ ၁ နှင့် ဗွိုင်ယေဂျာ ၂ အာကာသယာဉ် ျွှစ်စင်းလုံးအား ပုံမှန် ဆက်သွယ်မှုပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ရေဒီယိုသတ္တိကြွ ပါဝါရင်းမြစ်သည် ယာဉ်နှစ်ခုစလုံးတွင် လုံလောက်သော လျှပ်စစ်[[စွမ်းအင်]]ပေးနိုင်သည်ဟု ၂ဝ၁၂ ခုနှစ်အရ သိရသည်။ ၂ဝဝ၇ ခုနှစ်တွင် ဗွိုင်ယေဂျာ ၁ သည် မိုင်ပေါင်း ၁ဝ ဘီလီယံအကွာသို့ ရောက်ရှိခဲ့ပြီး [[နေအဖွဲ့အစည်း]]အပြင်ဘက်သို့ တစ်နှစ်လျင် ၃.၃ [[AU]]နှုန်းဖြင့် ပျံသန်းလျက်ရှိသည်။ ၂ဝဝ၉ ခုနှစ် သြဂုတ်လတွင် ဗွိုင်ယေဂျာ ၁ သည် နေမှ ၁၁ဝ.၇ [[AU] (မိုင်ပေါင်း ၁ဝ.၂ ဘီလီယံ) အကွာသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ထို့နောက် ဟီလီယိုပေါ့နယ်မြေသို့
The major plans for the "Grand Tour" were dramatically scaled back because of lack of money appropriated by [[U.S. Congress|Congress]]. In the end, the ''Voyager Program'' fulfilled many of the flyby objectives of the "Grand Tour" excepting any mission to Pluto, and dual missions to Uranus and Neptune.
တိုးဝင်ခဲ့သည်။ ဟီလီယိုပေါ့စ်၏ အလွန်တွင် ကြယ်တာရာကြားခံနယ်မြေပင်ဖြစ်သည်။ ယင်းနေရာတွင် နေ၏ဒြပ်ဆွဲအားသက်ရောက်မှုထက် [[နဂါးငွေ့တန်း ဂယ်လက်ဆီ]]၏ ဒြပ်ဆွဲအားသက်ရောက်မှုက ပိုများသည်။ အာကာသယာဉ်သို့ နေမှအလင်းရောင်ရောက်ရှိရန် ၁၆ နာရီကြာမြင့်မည်ဖြစ်သည်။
၂ဝ၁ဝ ခုနှစ်တွင် ဗွိုင်ယေဂျာ ၁ သည် နေလေ၏တွန်းကန်အားမရှိသော နယ်မြေသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။
Of the two space probes of the ''Voyager Program'', ''[[Voyager 2]]'' was launched first. Its trajectory was designed to take advantage of an unusual alignment of the planets (that occurs once every 177 years) that allowed one space probe to fly by Jupiter, Saturn, Uranus, and Neptune, if everything went well. Of course, in case of a serious malfunction, such as in all of the space probe's [[radio transmitter]]s or receivers, then that would have been the end of the long mission (to four planets), since there was not a second space probe to fill the gap. That was the gamble that NASA and the JPL were forced to take.
''[[Voyager 1]]'' was launched after its sister probe, but along a shorter and faster trajectory that sent it to Jupiter and Saturn sooner—but at the cost of not visiting any more of the outer planets. ''Voyager 1'' also had the high-priority mission of making a close fly-by of the saturnian moon [[Titan (moon)|Titan]], which was known to be quite large and to possess a dense atmosphere very much worth studying.<ref>[http://history.nasa.gov/SP-4219/Chapter11.html '' Chapter 11 "Voyager: The Grand Tour of Big Science"] (sec. 269.), by Andrew,J. Butrica, found in ''From Engineering Science To Big Science'' ISBN 978-0-16-049640-0 edited by Pamela E. Mack, NASA, 1998</ref>
During the 1990s, ''Voyager 1'' overtook the slower deep-space probes ''[[Pioneer 10]]'' and ''[[Pioneer 11]]'' to become the most distant manmade object from Earth, a record that it will keep for the foreseeable future. Even the faster (at its launch) ''[[New Horizons]]'' space probe will not pass it, since the final speed of ''New Horizons'' (after maneuvering within the solar system) will be less than the current speed of ''Voyager 1''.
''Voyager 1'' and ''Pioneer 10'' are the most widely separated manmade objects anywhere, since they are traveling in roughly opposite directions from the [[Solar System]].
Periodic contact has been maintained with ''Voyager 1'' and ''Voyager 2'' to monitor conditions in the outer expanses of the Solar System. The [[radioactive]] power sources of both spacecraft were still producing significant amounts of [[electric power]] {{As of|2012|lc=on}}, keeping them operational, and it is hoped that this will allow the [[Heliopause (astronomy)|heliopause]] of the Solar System to be located and investigated.
In late 2003 ''[[Voyager 1]]'' began sending data that seemed to indicate it had crossed the [[termination shock]], but interpretations of these data are in dispute, and it was later believed that the termination shock was crossed in December 2004. The heliopause remains an unknown distance ahead.
On December 10, 2007, instruments on board Voyager 2 sent data back to Earth indicating that the [[solar system]] is [[Asymmetry|asymmetrical]]. It has also reached the termination shock, about 10 billion miles from where ''Voyager 1'' first crossed it, and is traveling outward at roughly 3.3 [[Astronomical unit|AU]] per year.
In August 2009 ''Voyager 1'' was over 16.5 [[terameter]]s (16.5{{e|12}} meters, or 16.5{{e|9}} km, 110.7 [[astronomical unit|AU]], or 10.2 [[1000000000 (number)|billion]] miles) from the Sun, and thus had entered the [[heliosheath]] region between the [[solar wind]]'s [[termination shock]] and the [[Heliopause (astronomy)|heliopause]] (the limit of the solar wind). Beyond the heliopause is the [[bow shock]] of the [[interstellar medium]], beyond which the probes enter interstellar space and the Sun's gravitational influence on them is exceeded by that of the [[Milky Way galaxy]] in general. At the heliopause, light from the Sun takes over 16 hours to reach the probe.
By December 2010 ''Voyager 1'' had reached a region of space where there was no net velocity of the solar wind. At this point, the wind from the Sun may be canceled out by the interstellar wind. It does not appear that the spacecraft has yet crossed the heliosheath into interstellar space.<ref>{{cite news
| author=Brown, Dwayne; Cook, Jia-Rui; Buckley, M.
| title=Nearing Interstellar Space, NASA Probe Sees Solar Wind Decline
| publisher=Applied Physics Lab, Johns Hopkins University
| date=December 14, 2010
| url=http://www.jhuapl.edu/newscenter/pressreleases/2010/101214.asp | accessdate=2011-01-28 }}</ref>
On June 10, 2011, scientists studying the Voyager data noticed what may be giant [[magnetic]] bubbles located in the [[heliosphere]], the region of our solar system that separates us from the violent [[solar winds]] of [[interstellar space]]. The bubbles, scientists theorize, form when the [[magnetic field]] of the Sun becomes warped at the edge of our Solar System.<ref>{{cite news| url=http://www.huffingtonpost.com/2011/06/10/nasa-voyager-bubbles-solar-system-heliosphere_n_874733.html?icid=maing-grid7%7Cmain5%7Cdl1%7Csec3_lnk3%7C69958 | work=Huffington Post | first=Catharine | last=Smith | title=WATCH: NASA Discovers 'Bubbles' At Solar System's Edge | date=2011-06-10}}</ref>
==အာကာသယာဉ်ဒီဇိုင်း==
| 