ဖိုးစိန်၊ ဦး (ဂရိတ်): တည်းဖြတ်မှု မူကွဲများ
Content deleted Content added
အရေးမကြီး Robot: Cosmetic changes |
No edit summary |
||
စာကြောင်း ၁ -
==ဘိုးစိန်၊ ဦး ( မြန်မာ ၁၂၄၄-၁၃၁၅ ) ==
===မြန်မာ့ဇာတ်သဘင်ပါရမီရှင်===
ရုပ်ချော အသံကောင်း၍ အဆိုပိုင်၊ အကနိုင်သူအဖြစ်
ကျော်ကြားသူမှာ မြန်မာဇာတ်သဘင် လောကတွင်
ရှာမှရှားပေမည်။ ထိုကဲ့သို့သော ပါရမီထူးသူ
ပေါ်ပေါက်လာသည်နှင့်အမျှ ဇာတ်သဘင်တစ်ခေတ်
မဆန်းဘဲ မနေနိုင်သည်ကို တင်ပြ ထားသည်။
ထူးခြားသော သဘင်ပါရမီရှင် တစ်ဦးဖြစ်၍၊ အဆို၊
အကသာမက အပြကိုလည်း ဆန်းသစ် တီထွင်ကာ
မြန်မာ့သဘင်ကို တိုးချဲ့ခဲ့သဖြင့် မြန်မာ့ဇာတ်သဘင်ကို
တစ်ခေတ်ထွင်ခဲ့သူဟု ခေါ်ဆိုကြလေသည်။
မြန်မာ့သဘင်လောကတွင်သာမက အနောက်နိုင်ငံတစ်လွှား၌ပါ ထင်ရှားသော
ဇာတ်ဆရာနှင့် ဇာတ်မင်းသားကြီးကား ဘုရားဒါယကာ
ဦးဘိုးစိန် ဟူ၍ လည်းကောင်း၊ ဂရိတ် ဘိုစိန် ဟူ၍
လည်းကောင်း ကျော်ကြားသော ဦးဘိုးစိန်ကြီးဖြစ်သည်။
ဦးဘိုးစိန်ကို ၁၂၄၄ ခုနှစ် ကဆုန်လဆန်း ၁ ရက်
တနင်္လာနေ့တွင် မြောင်းမြမြို့နယ် လူဂေါင်းကျွန်း ဌာနအပိုင်
ခလောက်သိုက်ရွာ၌ အဘဦးစံဒွန်း၊ အမိ ဒေါ်ရွှေရုပ်တို့မှ
ဖွားမြင်သည်။ ဖွားမြင်ရာ ခလောက်သိုက်ရွာကို အကြောင်း
ပြု၍ ငယ်မည်မောင်သိုက်ဟု တွင်သည်။ မိခင်ရော ဖခင်ပါ
မြေဝိုင်းခေတ် မင်းသမီးမင်းသားကြီးများ ဖြစ်သည်။ ဦးဘိုးစိန်
၏ မွေးချင်းမောင်နှမတို့သည် မင်းသမီး၊ မင်းသား၊ ဇာတ်
သမားများပင် ဖြစ်သည်။ ဦးဘိုးစိန်၏ အစ်မကြီး မသက်ပု၊
ယောက်ဖ ကိုအောင်မင်း၊ အစ်ကို ကိုကြာယုံတို့သည် ထိုခေတ်
က မင်းသမီး မင်းသားများ ဖြစ်ကြသည်။ ချစ်စရာရေးမွှေး
ဟူသော အမည်တွင်သည့် နာမည်ကျော် မင်းသား ကိုချစ်စရာ
သည် ဦးဘိုးစိန်၏ အစ်ကို ကိုကြာယုံဖြစ်သည်။
သက် ၇ နှစ်အရွယ်မှစ၍ မောင်ဘိုးစိန်သည် ကျုံပျော်
မြို့ဦးနန္ဒိယကျောင်း၌ ပညာဆည်းပူးရာ ၁၂ နှစ် သားအထိ
ဖြစ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ အကခုန်များရှိသောခါ မောင်ဘိုးစိန်
ကလေးအား သင်ကြားပြသ၍ ပါဝင်ကပြ စေသည်။ ပညာ
သင်နေခိုက်ပင် အစ်မဖြစ်သူ မင်းသမီးကြီး မစိန်တုပ်နှင့်
ဦးရီးစမ္ပယ်ညွန့်တို့ဇာတ်ထဲတွင် လင်းကွင်းတီးမှအစ ဆိုင်း
နောက်ထ အဖြစ်အထိ ဝင်ရောက်အမှုထမ်းခဲ့ရသည်။ ညီဖြစ်သူ
၏ သဘင်ဝါသနာကို ရိပ်မိသော အစ်ကို ကိုကြာယုံသည်
ဘိုးစိန်ကလေးအား ညောင်တုန်းမြို့မှ ကျုံပျော်မြို့သို့ဇာတ်
ကရန် ရောက်လာ သော ဆိုင်းဆရာ ဦးစံချိန်ထံတွင် ပညာ
သင်ရန် အပ်နှံလိုက်သည်။ ထိုအခါမှစ၍ မောင်သိုက်ဟူသော
ငယ်မည်မှ မောင်စိန်ဟူသော အမည်သို့ပြောင်းသည်။
ဦးစံချိန်ထံတွင် ရှေးဦးစွာ ဝါးလက်ခုပ်တီးရ၍ မကြာမီပင်
လင်းကွင်းကြီးနှင့် ဝါးလက်ခုပ်ဖက်၍ ကိုင်နိုင်လာသည်။
အားလပ်သည့်အခါတွင်လည်း ကြေးနောင်ဝိုင်းထဲဝင်၍ တီးယင်း
ဆိုင်းပါ တီးတတ်လာသည်။ ရပ်ရွာဘုရားပွဲများ ရှိသည့်အခါ
အရပ်ဇာတ်မင်းသားအဖြစ် ဝင်ရောက်ကပြရသည်။ ကျုံပျော်မြို့
မြတ်ချမ်းသာ ဘုရားပွဲတော်တွင် ဘုရားလူကြီး ဦးစံဦးက
ညောင်တုန်းမြို့မှ အငြိမ်းမင်းသမီး မစိန်ခင်နှင့် ဘိုးစိန်ကလေး
အား တွဲဖက်ကစေရာ၊ နာမည်ရမင်းသမီးကိုပင် မီအောင်ကနိုင်
သောကြောင့် နာမည်ပို၍ ထွက်လာသည်။ ထိုအချိန်က ဘိုးစိန်
ကလေးသည် ၁၂ နှစ်သားသာ ရှိသေးကြောင်းကို လက်တစ်
သစ်ကယ်မှ မကြွားပါဘူး၊ ၁၂ နှစ်သားရယ်က မင်းသား
ဖြစ်တယ်တဲ့ကွယ် ဟု သူ့သီချင်းထဲတွင် ထည့်၍ ဆိုထား
လေသည်။ ထိုအချိန်က ရှင်ပင်မပြုရသေးချေ။
၁၂၅၈ ခုနှစ်တွင် သာမဏေ ဝတ်ပြီးနောက် လူထွက်
သောအခါ အစ်ကိုဖြစ်သူ ထောင်သော ဇာတ်အဖွဲ့တွင်
မောင်ဘိုးစိန်သည် အကူအညီ ဇာတ်ဆရာဖြစ်လာသည်။
ယင်းဇာတ်ဖွဲ့တွင် ကံကြီးဒေါင့်သူ မင်းသမီး မမြညွန့်နှင့်
တွဲဖက်၍ ခေါင်းဆောင်မင်းသားအဖြစ် ကခဲ့ရသည်။ ၁၆ နှစ်
သားအရွယ်တွင် မင်းသမီး မမြညွန့်နှင့် အကြောင်းပါသည်။
သဘင်ပညာဆက်လက် မကြိုးစားနိုင်မည် စိုးသဖြင့် ဆွေမျိုး
များက မမြညွန့်နှင့် ခွဲသည်။ ထို့နောက် အစ်ကိုဖြစ်သူ
ဦးချစ်စရာမ မန္တလေးမြို့တွင် သဘင်ပညာဆည်းပူးရန်ခေါ်သွား
ရာ တွဲဖက်ကရန် မင်းသားကောင်း အရှာထွက်လာကြသော
ဆင်ဖြူကျွန်း ဆရာအေး၊ ယောကျာ်းမင်းသမီး အောင်ဗလတို့
နှင့် ဘိုးစိန်တို့အစမ်းတစ်ပွဲ တွဲဖက်ကပြသောအခါ၊ ပရိသတ်
အလွန်ကြိုက်လေသည်။ ဘိုးစိန်နှင့် အောင်ဗလတို့သည် ၁၂၆ဝ
ပြည့်နှစ်မှ ၁၂၆၅ ခုနှစ်အထိ ၅ နှစ်နီးနီး တွဲဖက်ကပြရာမှာ
ဘိုးစိန် [[အောင်ဗလ]] ဟူသော အမည်သည် တောရောမြို့ပါ
ထင်ရှားလာသည်။ သူတို့၂ ဦး တွဲမိမှပင် ဘိုးစိန်
ရန်ကုန်ရောက်လာသည်။
၁၂၆၅ ခုနှစ်တွင် ဘိုးစိန်သည် ဇာတ်ဆရာ ဦးစိန္တာ၊
မသောင်းတို့၏ ဇာတ်အဖွဲ့တွင် မင်းသမီး ငွေစိန်၊ ငွေရီ၊
ညိုညိုစသော ညီအစ်မတစ်စုနှင့် တွဲဖက်ကရသည်။ ငွေစိန်
အခြားဇာတ်သို့ရောက်သွားသောအခါမှ မင်းသမီး မစိန်ဥနှင့်
တွဲကရသည်။ ယင်းသို့ကပြရင်း မစိန်ဥနှင့် အကြောင်းပါ
သည်။ တစ်ဖန် ၁၂၆၉ ခုနှစ်တွင် မြန်မာမင်းလက်ထက်
ရွှေတိုက်စိုးတောင်ခွင်မင်းကြီး၏ သမီး ခင်ခင်လတ်ကြီးနှင့်
လက်ထပ်လေသည်။ ထိုအချိန် ကစ၍ ကိုယ်ပိုင် ဇာတ်ဆရာ
နှင့် ဇာတ်ပိုင်ရှင် ဖြစ်လာသည်။ ထို့နောက် လက်ထောက်
မင်းသမီးလေး မကြင်ယုံနှင့် အကြောင်းပါရာ ဦးဘိုးစိန်
ကွယ်လွန်သည်အထိ ထင်းပုံခေါင်းချ ပေါင်းကြလေသည်။
ဦးစိန်နှင့် ဒေါ်ကြင်ယုံတို့တွင် သားသမီး ၇ ယောက်ရှိသည့်
အနက် သားများဖြစ်သော ကနက်စိန်၊ ကိုစန်ကြိုင်နှင့် တသက်
စိန်တို့သည် ဘခင်၏ သဘင်ပညာ မတိမ်ကောစေရန်
စိန်မဟာ သဘင်အဖွဲ့ကြီးကို ဆက်လက် ကပြနေကြသည်။
ဦးဘိုးစိန် သည် ၁၃၁၅ ခုနှစ်၊ ပြာသိုလဆန်း ၇ ရက်နေ့တွင်
အသက် ၇၁ နှစ်အရွယ်၌ ရန်ကုန်မြို့နေအိမ်တွင် ကွယ်လွန်
သည်။ မကွယ်လွန်မီ၊ လွတ်လပ်ရေးရပြီး နောက်တစ်နှစ်တွင်
ပြည်ထောင်စု မြန်မာနိုင်ငံအစိုးရက ဦးဘိုးစိန်အား ဝဏ္ဏကျော်
ထင်ဘွဲ့ဖြင့် ချီးမြ|င့်သည်။ ဗြိတိသျှ အစိုးရလက်ထက် ပထမ
ကမ္ဘာစစ်ကြီးတွင်းကလည်း ကြက်ခြေနီ သူနာပြုတပ် ရန်ပုံငွေ
အတွက် ကပြကူညီသည်ကို ဂုဏ်ပြုသောအားဖြင့် တီ၊ ပီ၊
အက် (စ) ခေါ် တိုင်းကျိုးပြည်ပြု ကျိုးဆောင်ဘွဲ့ချီးမြ|င့်ခြင်း
ခံခဲ့ရလေသည်။
ဦးဘိုးစိန်သည် ဗုဒ္ဓစာပေ၌ နှံ့စပ်သည်။ ဗဟုသုတ
ကြွယ်ဝသည်။ ဗုဒ္ဓတရားတော်ကို လူအများဆုံး အလွယ်တကူ
နားလည်သဘောပေါက်အောင် ဝါဒဖြန့်ရန်လည်း စေတနာ
အလွန်ထက်သန်သည့် အလျောက်၊ သီချင်းဆိုရာ၌ပင် ပါမ္ဗိ
ပါဌ်သား တရားစကားများကို ထည့်၍ ဆိုတတ်သည်။
တရားမသိဘဲ သဘင်လုပ်ခြင်းသည် တဏှာသက်သက်
အားပေးခြင်း ဖြစ်သည်ဟု ယူဆသော ဦးဘိုးစိန်သည်
သဘင်ပညာကို အနုပညာမြောက်အောင် ပြုရုံသာမက၊ တရား
အနှစ်သာရ ပါအောင်လည်း အားထုတ်သည်။ ဦးဘိုးစိန်တို့
ဇာတ်စကစဉ်က ဇာတ်သဘင် လောကတွင် ချင်းဖဝေး၊
ချင်းရွှေလုံး၊ ဆင်ကဲဘို့မယ်၊ ကံသဒေဝကြည် လက်ခြောက်
ဘက်စသော ဒဏ္ဍာရီဇာတ်များ ကို အကများသော်လည်း
ဦးဘိုးစိန်သည် ဇာတ်နိပါတ်တော်များကို ကပြလျှင်
အပြစ်ရှိမရှိ၊ မန်လည်ဆရာတော် ဘုရားကြီးအား မေးလျှာက်
ပြီးနောက် တရားပြသည့် သဘောနှင့် ကလျှင် အပြစ်မရှိ
ကြောင်း အဆုံးအဖြတ် ပေးသည်နှင့် ဒဏ္ဍာရီများကိုစွန့်ကာ၊
ဇာတ်နိပါတ်များကို ချည်းကသည်။ ပထမကသည့် ဇာတ်မှာ
ဝိနည်းတော်မှ ရှင်သုဒိန်ဇာတ်ဖြစ်သည်။ ဦးဘိုးစိန်၏ ဇာတ်ကို
ကြည့်မြင်ရသော ဆရာတော်အချို့က တရားဟောသည်ထက်
ဘိုးစိန် ကပြသည်ကပို၍ ထိရောက်ကြောင်း မိန့်မြွက်ကြ
သည်ဟု ဆိုလေသည်။
ဦးဘိုးစိန်တွင် ထူးခြားသော သူပိုင်ဟန်ရှိသည်။
ထိုဟန်ကို လူကြိုက်များသည်။ ရှေးဆိုဟန် ဆိုနည်းတို့ဖြင့်
မရောင့်ရဲဘဲ၊ ယင်းတို့ကို အခြေခံ၍ ဟန်သစ် ဖန်တီးလေ့ရှိ
သည်။ သီချင်းများကို နိုင်ငံခြားသံယူ၍ စသုံးသူမှာလည်း
ဦးဘိုးစိန်ပင်ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် နိုင်ငံခြားသံကို ငုံယူပြီး
နောက် မြန်မာအသံထဲသို့နားဝင်ချိုအောင်၊ မထောင့်အောင်
ပြုပြင်သွင်းယူသည်။ ဦးဘိုးစိန်သည် ငိုချင်းဆို၌လည်း တစ်မူ
ထူးသူဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် ပတ်စာပိုးငို၊ သို့မဟုတ်
တစ်ပေါက်တင်ငိုသည် ဦးဘိုးစိန် စထွင်သည့် ငိုချင်းဖြစ်သည်
ဟု ကျော်ကြားသည်။ ဆွဲမြည|ာ ငယ်လေခွဲရမှာတဖေလွမ်းပါ
ဘိ၊ ငွေစန်းယုန်စန္ဒီသို့၊ ပုံဟန်ချီလဲ့လဲ့သင်းငယ်ကြောင့်
အစချီသော လေးချိုးကို လည်းကောင်း ပတ်စာပိုးငိုဟန်သစ်ဖြင့်
ဆိုလေရာ ပရိသတ်များစွာ စွဲလမ်းနှစ်သက်သည်။ ဇာတ်ခုံပေါ်
၅ ပေါက် သံဖြင့် ရှေးက သီချင်းဆိုရိုးရှိခဲ့သော်လည်း ၆ပေါက်
သံဖြင့် စထွင်သီဆိုသူမှာ ဦးဘိုးစိန် ဖြစ်သည်။ မဲဇာတောင်
ခြေပတ်ပျိုးမှ ၆ ပေါက်သံကို ဦးဘိုးစိန် စယူလေသည်။
အဆိုပိုင်ရုံသာမက ဦးဘိုးစိန်သည် သံလည်းသာသည်။
အသံကိုသာအောင်၊ စိတ်နေသဘာဝနှင့် လိုက်လျောအောင်
နေရာနှင့်နေရာ သွင်းသွားတတ်သူ ဖြစ်သည်။ ပိုးခန်းပန်းခန်း၌
ထေ့သံ၊ ငေါ့သံ၊ ထသံ၊ ညုသံ၊ ဆွေးသံများ သွင်းနိုင်သည်။
အသံကောင်းရုံသာမဟုတ်၊ အပြောလည်း ပိုင်သူဖြစ်သည်။
ဇဝနဥာဏ်ထက်သူ ဖြစ်သည့်အလျောက် ခဏခြင်း၌ပင်
လိုရာကို စီကာပတ်ကုံး ပြောလိုက်ဆိုလိုက် လုပ်နိုင်သည်။
နာရီဝက် ၄၅ မိနစ် အမျှင်မပြတ်အောင် ပြောပြီးနောက်မှ
သီချင်းကို ဖြတ်ထားသောနေရာမှ ပြန်ကောက်ဆိုနိုင်သူ
ဖြစ်သည်။ အပြောတွင် ဦးဘိုးစိန်ကို မီသူမည်သည့် ဇာတ်မင်း
သားမျှ ယခုတိုင် မပေါ်သေးချေ။
ဦးဘိုးစိန်သည် အဆိုအပြော၌ သာမက၊ အက၌လည်း
ထွင်သူဖြစ်သည်။ မင်းသမီး တစ်လက်သာမဟုတ်၊ ၂ လက် ၃
လက်နှင့် တွဲကသည်မှာလည်း ဦးဘိုးစိန်အစ ဖြစ်သည်။
အနောက်နိုင်ငံ ခြေကကို အတုခိုး၍ နရီစည်း ပိုကျအောင်
ထွင်ယူသည်။ လူဟန်အလှ၊ ကိုယ်ခါးပခုံးတို့ကိုလည်း မြန်မာ
ပီအောင် ဖြည့်စွက်ပေးရာ၊ ဘိုးစိန်ခြေက ဟူ၍ပင်
ဇာတ်သဘင်လောကတွင် ထင်ရှားလာသည်။ မြန်မာအကရိုးရိုး
တွင် ဘိုးစိန်သည် ခြေကို နောက်ထိုး၍ကသည်။ ယခုခေတ်
အရပ်သူ အရပ်သားများက စ၍သင်လျှင် သင်ချင်းခြေကို
နောက်ထိုး၍ ကခြင်းသည် ဘိုးစိန်စကသော အကဖြစ်သည်။
သစ္စာထားခန်းတို့၌ တီးလုံးနှင့် အကိုက်၊ ဒူးကြိုး၊ ပေါင်ကြိုး၊
လက်ကြိုး၊ ခေါင်းကြိုးတို့ဖြင့် ထထကြွကြွ ခြေမြေ|ာက်
လက်မြေ|ာက်၊ ခုန်က၊ လက်မြေ|ာက်က၊ ပရိသတ် အာရုံ မပြတ်
အောင် ကကြိုးတစ်ပုဒ်ဆို ဆိုသလောက် ကခုန်စွမ်းနိုင်အောင်
အရည်အချင်းရှိသည်။ ယင်းအကကိုပင် ဇာတ်သမားများ အတု
ခိုး၍ ဘိုးစိန်အကဟု ဆိုကြသည်။ မင်းသမီး ၁၂ ယောက်၊
၁၆ ယောက်၊ အယောက် ၂ဝ စသည်နှင့် [[ယိမ်း]]ဟူ၍ စသည်
မှာလည်း ဦးဘိုးစိန် ထွင်မှုဖြစ်သည်။ အင်္ဂလိပ် ကပြားမ
ကလေးများကိုပင် [[ယိမ်းသမ]] အဖြစ် ငှား၍ကသည်။
အက၌သာမဟုတ် အပြဘက်၌လည်း ဦးဘိုးစိန်သည်
ကောင်းသူဖြစ်သည်။ သူ့လက်ထက်ကျမှ ဇာတ်ခုံပေါ်တွင်
အဆောင်အယောင် ဟိတ်ဟန်ဆန်းပြားလာသည်။ ဇာတ်ခုံပေါ်၌
ရေနံဆီမီးတိုင်ထွန်း၍ ကရာမှ လသာမှန် အိမ်၊ လျှပ်စစ်
ဓာတ်မီး စသည်ဖြင့် စ၍ထွန်းသူမှာ ဦးဘိုးစိန်ဖြစ်သည်။
ဘိုးစိန်တို့ကတော့ ဖန်သီးကတောင် မီးထတောက်အောင်
လုပ်နိုင်သဟေ့ ဟု ရင်အပ်အံ့သြရသည်အထိ ဖြစ်သည်။
ဇာတ်ကွက်နှင့် လိုက်အောင်လည်း မီးအလင်းအမှောင်
ပြုပြင်ပေးသည်။ အဝတ်အစားကိုလည်း လှသည်ထက်လှ၍
ပရိသတ် စွဲသည်ထက် စွဲအောင် မင်းသမီး မင်းသား ဆင်တူ
ဝတ်သည့် အလေ့ကို ဦးဘိုးစိန်ပင် စထွင်သည်။ လူရွှင်တော်
များအား တိုက်ပုံ အကျ၊ ခေါင်းပေါင်းစသည်တို့နှင့် ဆင်ပေး
ကာ အပြကို အရေးပေးခဲ့သည်။
ဇာတ်သဘင်လောကတွင် ဦးဘိုးစိန်သည် ဇာတ်ဆောင်
လှုပ်ရှားမှု၊ သီချင်းအဆိုအက၊ အပြော၊ ဇာတ်ခန်း၊ ဇာတ်ကွက်၊
အဆင်အပြင်၊ မီးအယူအဆ စသည်ဖြင့် အများအပြား တီထွင်
ခဲ့သဖြင့် ဦးဘိုးစိန်အား သဘင့် ဥသျှောင်အဖြစ် ဥဒေါန်းတွင်
စေသည်။ နာမည်ကျော် ဇာတ်မင်းသားကြီးများ ဖြစ်ကြသော
ဦးစိန်အုပ်၊ အီနောင် ဦးစံတုပ်၊ ဦးစိန်ကတုံးတို့နှင့် အပြိုင်
ကရသည့်ကြားမှပင် ဦးဘိုးစိန်၏ နာမည်မသေဘဲ ကျော်သည်
ထက် ကျော်လာခြင်းမှာ ဦးဘိုးစိန်သည် အမျိုးသား အနု
ပညာကို ထိန်းရုံမက နယ်ကျယ်အောင် တိုးချဲ့နိုင်သူ ဖြစ်ခြင်း
ကြောင့်ဟု ဆိုရပေမည်။ သဘင်သည် ကလေးများသည်
ဦးဘိုးစိန် ကပြီးသော ဇာတ်ထုပ် ဇာတ်ကွက် ငိုချင်းများကို
ရိုသေစွာ လာရောက် တောင်းယူကာ၊ မိမိတို့မြို့ရွာရောက်
သောအခါ ကိုဘိုးစိန် ကပြသော မည်သည့်ဇာတ်ကို ယနေ့
ကမည် ဟု ကြော်ညာလိုက်လျှင် ရုံလျှံအောင် စည်လှသည်
ဟု ဆိုကြသည်။<ref>မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း၊ အတွဲ(၈)</ref>
မြန်မာ့သဘင်လောက၌ သရဖူဖြစ်ခဲ့သော် ဦးဘိုးစိန်သည် မြန်မာပြည်တွင် အဘယ်မျှရေပန်းစားခဲ့ကြောင်း သက်သေပြချက်တစ်ခုမှာ သူနေထိုင်ခဲ့ရာ တာမွေလမ်းကို ဘိုးစိန်လမ်းအဖြစ် နာမည်တွင်သွားခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်သည် ။ ရုပ်ရည်ချောမောလှပခါ အချိုးအဆစ်ကျသော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နှင့် ဦးဘိုးစိန်သည် အဆိုကောင်း ၊ အကကောင်း ၊ အပြောကောင်း စသည်ဖြင့် ဘက်စုံထူးချွန်သူ တဦးဖြစ်သည် ။ သူသည် ရိုးရာမြန်မာအကကို ကျွမ်းကျင်နိုင်နင်းသည်နှင့် အားမရ ၊ ကနည်း ကကွက် အသစ်အဆန်း တို့ကို တီထွင်နိုင်ရန် ရောက်လေရာတွင် အမြဲလေ့လာတတ်သူ ဖြစ်သည် ။
| |||