ကဉ္စနက္ခန္ဓဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၆။ အာသီသဝဂ် -၅၆- ကဉ္စနက္ခန္ဓဇာတ်။ ။ လယ်ထွန်နေစဉ်တွေ့ရှိသော တစ်ယောက် မထမ်းနိုင်သဖြင့် ရွှေတုံးကြီးကို ထမ်းနိုင်အောင် စိတ်ကိုလှည့်စားသည် လယ်ထွန်ယောကျ်ား အကြောင်း။

သိက္ခာလွန်များမစောင့်အား

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသောမြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အမျိုးသား တစ်ယောက်သည်တရားတော်ကိုနာ၍ သံဝေဂရသဖြင့် သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုလေ၏။

ဆရာဥပဇ္ဈာယ်တို့သည် ထိုရဟန်းကို စောင့်ထိန်းရန် သီလသိက္ခာပုဒ်တို့ကို များစွာပြောဆိုကြရာ သီလတွေများလှ၍ မစောင့်ထိန်းနိုင်သဖြင့် စိတ်ညစ်ပြီးလျှင် “လူထွက်တော့မည်” ဟု လျှောက်ထားသောအခါ ဆရာ ဥပဇ္ဈာယ်တို့သည် “ ငါ့ရှင် ...မစောင့်ထိန်းနိုင်သော်လည်း မြတ်စွာဘုရား ထံ လိုက်ခဲ့ပါဦး” ဟု ခေါ်သွားကြကုန်၏။

သိက္ခာသုံးဝဟောဖော်ပြ

မြတ်စွာဘုရားအားအကြောင်းစုံ လျှောက်ထား၍ သိတော်မူလျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့အား “သင်တို့သည်ရဟန်းကို သီလသိက္ခာပုဒ် အကြောင်း မပြောလေနှင့်” ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် “ချစ်သားရဟန်း ... ကိုယ်၊ နှုတ်၊ စိတ် သုံးပါးတွင် -

(၁) ကိုယ်ဖြင့် -မကောင်းမှု မပြုလင့်။

(၂) နှုတ်ဖြင့်လည်း- မကောင်းမှု မပြုလင့်။

(၃) စိတ်ဖြင့်လည်း- မကောင်းမှု မပြုလင့်။

ဤသုံးပါးကိုစောင့်ထိန်းနိုင်ပါမည်လော” ဟု မေးတော်မူ၏။

ထိုအခါ ရဟန်းသည်“ဤသုံးပါးလောက်တော့ စောင့်ထိန်းနိုင်ပါသည်” ဟု ဝန်ခံ၍ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဖြစ်လျက်သီလသိက္ခာပုဒ်ကို လုံခြုံစွာ စောင့်ရှောက်လေ၏။ နောက်အခါ ဝိပဿနာကိုပွားများအားထုတ်သဖြင့် ရဟန္တွာအဖြစ်သို့ ရောက်လေ၏။

ရဟန်းတို့သည်တရားသဘင်ဝယ် စကားစပ်မိ၍ “ငါ့ရှင်တို့ .... မြတ်စွာဘုရားတို့ ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်သည်အံ့ဖွယ်ရှိပေစွ၊ သီလသိက္ခာပုဒ်များ၍ မစောင့်ထိန်းလိုသော ရဟန်းအား သုံးစုပြုကာစောင့်ထိန်းစေသဖြင့် ရဟန္တာ ဖြစ်လေပြီ” ဟု ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ထားကြလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ယခု အခါမှသာ အစုပြု၍ဝန်ကိုချီစေသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါကလည်း ပညာရှိတို့သည် ရွှေတုံးကို ရရာ၌မချီနိုင်သဖြင့် အစုပြု၍ ချီဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကိုဆောင်တော်မူသည်း။

ရွှေတုံးရွှေစိုင်မယူနိုင်

လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ရွာငယ်တစ်ခုဝယ်လယ်ထွန်ယောကျ်ား ဖြစ်လေ၏။

တစ်နေ့သ၌လယ်ထွန်ယောကျ်ားသည် ရွာဆိုးကုန်း တစ်ခုဝယ် ထွန်လေ၏။ ထိုရွာဆိုးကုန်း၌သူဌေးတစ်ဦးသည် အလျား လေးတောင်၊ လုံးပတ် ပေါင်လုံးခန့်ရှိ ရွှေတုံးကို မြှုပ်နှံ၍ထားခဲ့ဖူး၏။ ထွန်သွားသည် ထိုရွှေတုံး၌ ငြိလေ၏။

လယ်ထွန်ယောကျ်ားလည်းသစ်မြစ်ထင်၍ မြေကို ယက်သောအခါ ရွှေတုံးကိုမြင်လျှင် သူတစ်ပါး မသိအောင် မြေဖြင့်ဖုံး၍ထားလေ၏။ နေဝင်လတ်သော် ထမ်းပိုး၊ ထွန်တုံး စသည်တို့ကို သင့်ရာ၌ထားကာ“ရွှေတုံးကို ယူသွားမည်” ဟု လက်ဖြင့် ချီမလေသော် မမနိုင်လေ။

လေးစုခွဲမှယူဆောင်ရ

ထိုအခါ ရွှေတုံးအနီး၌ထိုင်၍“ဤမျှလောက်ကို စားမည်၊ ဤမျှလောက်ကို မြေမြှုပ်ထားမည်၊ ဤမျှလောက်ကို အလုပ်အကိုင်တွင်အရင်းအနှီး ပြုလုပ်မည်၊ ဤမျှလောက်ကို ကုသိုလ်ကောင်းမှုပြုမည်” ဟု လေးစုပြုကာဝေဖန်၏။ ထိုသို့ ဝေဖန်ပြီးသောအခါ ရွှေတုံးသည် ပေါ့သကဲ့သို့ ဖြစ်လာ၏။လယ်ထွန်ယောကျ်ားသည် ရွှေတုံးကို အိမ်သို့ ယူဆောင်ပြီးလျှင် လေးစုပြုကာဝေဖန်ထားသောအတိုင်း အသုံးပြုလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ လယ်ထွန်ယောကျ်ားသည် - ယခုအခါ ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟုဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) လေးသည့်ဝန်စု၊ ခွဲဝေပြု၊ ပေါ့မှု ဖြစ်လာပြီ။

(၂) ကုသိုလ်ပြုကာ၊ နှစ်သက်စွာ၊ ရောက်နာနိဗ္ဗာန်ပြည်။

ကဉ္စနက္ခန္ဓဇာတ် ပြီး၏။