ကဋ္ဌဝါဟနဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - အပဏ္ဏကဝဂ် -၇- ကဋ္ဌဝါဟနဇာတ်။ ။ ထင်းခွေသည်မနှင့်ရသောသားပင်ဖြစ်လင့်ကစား မိမိ၏သားရင်း ဖြစ်နေ၍ အိမ်ရှေ့မင်းအရာပေးခြင်း အကြောင်း။

ကောသလမင်းမြတ် မိန့်တော်မှတ်

နတ် လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိပြည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ်မဟာနန်သာကီဝင်မင်းကြီး၏ သမီးတော်ဖြစ်သော ဝါသဘခတ္တိယာ မင်းသမီးသည် ကောသလမင်းကြီး၏မိဖုရားကြီး ဖြစ်သတတ်။ ထိုမိဖုရားကြီးဝယ် ဝိဋဋူဘ မည်သော သားတော်တစ်ယောက် ရှိ၏။

တစ်နေ့သ၌ကောသလမင်းကြီးသည် ဝါသဘခတ္တိယာမှာ သာကီဝင် မင်းသမီး မဟုတ်၊ ကျွန်မ၏ သမီး ဖြစ်ကြောင်းသိလေလျှင် မိဖုရားကြီးနှင့် သားတော် ဝိဋဋူဘ တို့ကို ရာထူးမှချ၍ ထားလေ၏။ ထိုသားအမိနှစ်ယောက်တို့သည် နန်းတော်တွင်းမှာပင် ဆင်းရဲပင်ပန်းစွာ နေကြရ၏။

ရှင်တော်ဗုဒ္ဓပမာပြ

မြတ်စွာဘုရားသည်ဝါသဘခတ္တိယာနှင့် သားတော် ဝိဋဋူဘတို့၏ အကြောင်းကို သိတော်မူလေသော် နံနက်အခါ သံဃာအခြံအရံနှင့် နန်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၍ ဝါသဘခတ္တိယာကို မေးတော်မူပြီးလျှင်ကောသလမင်းကြီးအား “မြတ်သောမင်းကြီး ... ဝါသဘခတ္တိယာနှင့် သားတော် ဝိဋဋူဘကိုအဘယ်ကြောင့် ရာထူးမှချ၍ ထားသနည်း၊ ဝါသဘခတ္တိယာမှာ မင်းသမီးပင် ဖြစ်သည်၊ ဝိဋဋူဘလည်း အသင်မင်းကြီးနှင့် ရသောသားဖြစ်၍ မင်းသားပင် ဖြစ်သည်” ဟု မိန့်တော်မူကာ ရာထူးကို ပြန်၍ပေးစေပြီးလျှင်“မြတ်သော မင်းကြီး ... ရှေးမင်းတို့ကား တစ်ခဏသာ ပေါင်းသင်းဖူးသော ထင်းခွေမိန်းမနှင့်သားတော်တို့ကိုပင် နန်းတော်သို့ တင်ကာ ချီးမြှောက်ဖူးသည်” ဟု မိန့်တော်မူကာအောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဥယျာဉ်ပျော်ပါးထင်းခွေသူနှင့်ညား

လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုတော်မူ၏။ ထိုမင်းကြီးသည် တစ်နေ့သ၌ဥယျာဉ်ကစားထွက်တော်မူကာ ဥယျာဉ်တွင်းဝယ် လှည့်လည်ပျော်ပါးနေစဉ်ထင်းခွေမိန်းမတစ်ယောက်၏ သီချင်းသံကို ကြားသောအခါ တပ်မက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ထိုထင်းခွေမိန်းမနှင့် သံဝါသပြုလေသော် ပဋိသန္ဓေ ရလေ၏။ ထင်းခွေမိန်းမလည်းမင်းကြီးအား ပဋိသန္ဓေရကြောင်းကို လျှောက်ထားလေလျှင် မင်းကြီးသည် လက်စွပ်ကိုပေးကာ “သမီး မွေးလျှင် ထိုလက်စွပ်ကို ရောင်းချ အသက်မွေးလေ၊ သားမွေးလျှင် ထိုလက်စွပ်နှင့်သားကို ငါ့ထံသို့ ဆောင်ယူခဲ့” ဟု မှားထား၍ သွားလေ၏။

သားအမိနှစ်ယောက်မင်းထံရောက်

ထင်းခွေမိန်းမလည်းလစေ့သောအခါ သားယောကျ်ားကို ဖွားမြင်လေ၏။ သူငယ်သည် ဖြေဖြင့် သွားနိုင်သော အခါတစ်ပါးသော သူငယ်တို့နှင့် ကစားသည်ရှိသော် အဖော် သူငယ်တို့သည် “ မုဆိုးမသား၊အဖမဲ့သား” ဆိုကြလေလျှင် အမိထံသို့သွားကာ အဖေအကြောင်း မေးလေ၏။ မိခင်လည်း “ချစ်သား ...သင်၏ အဖေမှာ တခြားသူ မဟုတ်၊ ဗာရာဏသီပြည်ကြီးရှင် ဗြဟ္မဒတ်မင်း ဖြစ်သည်” ဟုပြောလေလျှင် “မိခင် တစ်စုံတစ်ရာ သက်သေပြနိုင်သလော” ဟု မေးပြန်လေ၏။ “ချစ်သား ...ဤလက်စွပ်ကား သင့်အဖေ မင်းကြီး ပေးခဲ့သော လက်စွပ်ဖြစ်သည်” ဟု ပြောလေလျှင် သူငယ်လည်း“မိခင် ... လက်စွပ်နှင့်တကွ ကျွန်တော့်ကိုအဖေမင်းကြီးထံ ပို့ပါ” ဟု တောင်းပန်လေ၏။

ထင်းခွေမိန်းမလည်းသားကို ချီပွေ့ကာ မင်းကြီးထံတော်သို့ ဝင်ပြီးလျှင် ရိုသေစွာ ရှိခိုးလျက် -

အရှင်မင်းကြီး ...ဤသူငယ်ကား အရှင်မင်းကြီး၏ သား ဖြစ်ပါသည်ဟု တင်လျှောက်လျှင် -

မင်းကြီးလည်းသိလျက်နှင့် ပရိသတ်အလယ်၌ ရှက် သဖြင့် လိမ်လည်ကာ -

ငါ့သား မဟုတ်ပေ ဟုမိန့်ဆို၏။

ဤလက်စွပ်မှာအရှင်မင်းကြီး၏ လက်စွပ်ပါ၊ သိတော်မူပါ၏လောဟု တင်လျှောက်လျှင် -

ငါ့လက်စွပ်လည်းမဟုတ်ပေဟု မိန့်ဆို၏။

သစ္စာပြုရသားမြှောက်ပြ

ဤသို့ အငြင်းအခုံဖြစ်၍နေသောအခါ ထင်းခွေမိန်းမက “အရှင်မင်းကြီး .. ကျွန်ုပ်မှာ သစ္စာပြုခြင်းမှ တစ်ပါးအားထားစရာ သက်သေမရှိပြီ” ဟု ဆိုကာ သားငယ်ကို ကိုင်လျက် “ဤသူငယ်သည် မင်းကြီး၏သားဟုတ်မှတ်လျှင် ကောင်းကင်၌ ပန်းဆိုင်းဆွဲသကဲ့သို့ တည်မြဲပါစေ၊ မဟုတ်မှန်လျှင်မြေသို့ကျ၍ သေဆုံးပါစေ” ဟု သစ္စာဓိဋ္ဌာန်ပြုကာ မင်းကြီးနှင့် ပရိသတ်တို့ရှေ့တွင်ကောင်းကင်သို့ ပစ်လေ၏။ သူငယ်လည်း ကောင်းကင်၌ တင်ပျဉ်ခွေကာ တည်နေလျက် အဖမင်းကြီးအား-

“အရှင်မင်းကြီး ...ကျွန်ုပ်ကား အရှင်မင်းကြီး၏ သားတော်ဖြစ်ပါသည်။ အရှင်မင်းကြီးသည် တခြားသူတို့ကိုပင်ချီးမြှောက် မွေးမြူနိုင်ပါလျက် မိမိ သားတော် စစ်စစ်ဖြစ်သော အကျွန်ုပ်ကိုအဘယ်ကြောင့် မချီးမြှောက် မမွေးမြူနိုင်ပါသနည်း” ဟု တရားဟောလေသတည်း။

သားတော်ကလေးကောင်းကင်မှနေ၍ တရားဟောသောအခါ မင်းကြီးလည်း “ချစ်သား ... လာပါ၊ အဖ ချီးမြှောက်မွေးမြူပါမည်” ဟု ဆိုကာ အထောင်မကသော လက်တို့လည်း ဖြန့်၍ ခံလင့်ကုန်၏။ သူငယ်သည်တခြားလက်သို့ မသက်ဆင်းဘဲ ခမည်းတော် မင်းကြီး၏ လက်သို့ သက်ဆင်းကာ ရင်ခွင်၌ နေလေ၏။

သားကြီးအရာဥပရာဇာ

မင်းကြီးလည်း သားတော်ကိုအိမ်ရှေ့အရာ ပေး၍ ထင်းခွေသည် မိန်းမကို မိဖုရားကြီး အရာ ပေးလေ၏။ မင်းကြီးနတ်ရွာစံသောအခါ အိမ်ရှေ့မင်းသည် မင်းအဖြစ်ကို ယူ၍ တရားသဖြင့် မင်းပြုကာကဋ္ဌဝါဟနမင်းဟု တွင်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည်အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသေန္ဓ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

- ထိုအခါထင်းခွေမိန်းမသည် - ယခုအခါ မယ်တော်မာယာ။

- ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည်- သုဒ္ဓေါဒန။

- ကဋ္ဌဝါဟနမင်းသည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဟုဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁)မိမိသားစစ်၊ မယားချစ်၊ မပစ်သိမ်းပိုက်ရာ။

(၂)ကြီးပွားစေတူ၊ ကျွေးမွေးမြူ၊ ကြည်ဖြူချီးမြှောက်ရာ။

ကဋ္ဌဝါဟနဇာတ်ပြီး၏။