ကဏဝေရဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၂။ ပုစိမန္ဒဝဂ် -(၃၁၈) ကဏဝေရဇာတ်။ ။ ခိုးသူကြီးကို ချစ်ကြိုက်မိသဖြင့် ကုလားဇလတ်ချုံတွင် ခိုးသူကြီး၏ အနှိပ်စက်ကို ခံရသော ပြည့်တန်ဆာမ အကြောင်း။

မိန်းမမှီပြု ငြီးငွေ့မှု

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတစ်ပါးသည် မယားဟောင်းသည် ဖြားယောင်း သွေးဆောင်အပ်သည်ဖြစ်၍ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ ပျင်းရိလေ၏။ ရဟန်းတို့သည် ထိုရဟန်းကို မြတ်စွာဘုရားထံသို့ ဆောင်ယူလာကြရာ မြတ်စွာဘုရား သိတော်မူ၍ “ချစ်သားရဟန်း ... သင်သည် အဘယ်ကြောင့် မိန်းမကို အမှီပြု၍ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ ပျင်းရိသနည်း၊ သင်သည် ရှေးအခါ၌လည်း ဤမိန်းမကိုအမှီပြု၍ သန်လျက်ဖြင့် ဦးခေါင်းကို အဖြတ်ခံရဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသနတည်း။ [ဣန္ဒြိယဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။]

သူခိုးဖြစ်လတ် လောင်းတော်မြတ်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကာသိကရွာဝယ် သူကြွယ်တစ်ဦးအိမ်၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် စောရနက္ခတ်နှင့်ယှဉ်၍ ဖွားသောကြောင့် ခိုးမှုကိုပြုလျက် အသက်မွေး၏။ လောက၌ အလွန်ထင်ရှား၏။ ဆင်ပြောင်အားကို ဆောင်နိုင်၏။ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသမျှ မဖမ်းဆီးနိုင်။ တစ်နေ့သ၌ ထိုသူခိုးကြီးသည် သူဌေးတစ်ဦးအိမ်မှ များစွာသော ဥစ္စာတို့ကို ခိုးယူလေ၏။ ထိုအခါ မြို့သူမြို့သားတို့သည် မင်းကြီးအား တိုင်ကြားကြကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း မြို့စောင့်ကို ဖမ်းစေ၏။ မြို့စောင့်လည်း ညဉ့်အခါ ရပ်ကွက်တိုင်း အပေါင်းအစုဖွဲ့ကာ ဝိုင်းဝန်းဖမ်းသဖြင့် ခိုးရာပါဥစ္စာနှင့်တကွ မိလတ်သော် မင်းကြီးထံ ဆက်သလေ၏။

သူခိုးကိုဖမ်း သတ်ကြစမ်း

မင်းကြီးလည်း မြို့စောင့်ကို သူခိုးကြီး ဦးခေါင်းကို သန်လျက်ဖြင့်ဖြတ်၍ သတ်လော့ဟု အမိန့်ပေး၏။ မြို့စောင့်လည်း သူခိုးကြီးကို မြဲမြံစွာ လက်ပြန်ကြိုးဖြင့် နှောင်ဖွဲ့၍လည်ပင်းတွင် ကုလား ဇလပ်ပန်းနီကိုဆွဲလျက် ဦးခေါင်းတွင် အုတ်မှုန့်ကြဲကာ မြို့တွင်းရှိ လမ်းဆုံတိုင်း၊ လမ်းဆုံတိုင်း ကြိမ်လုံးဖြင့် ရိုက်နှက်လျက် ကြမ်းတမ်းစူးရှသော အသံရှိသောစည်ကိုတီး၍ သခိုးသတ်ရာ သုသာန်သို့ ဆောင်လေ၏။ ထိုအခါ သူခိုးကြီး ဖမ်းမိပြီဟု တစ်မြို့လုံး ချောက်ချားလျက် ရှိ၏။

သာမာချစ်ရေး တစ်ထောင်ပေး

ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် အသပြာတစ်ထောင်ပေး၍ သွးလာရသော သာမာ မည်သော ပြည့်တန်ဆာတစ်ယောက်ရှိ၏။ ထိုပြည့်တန်ဆာမသည် မင်းကြီးနှင့် အကျွမ်းဝင်၏။ အခြံအရံ ကျွန်မငါးရာ ရှိ၏။ ထိုပြည့်တန်ဆာမသည် ပြာသာဒ်ထက်၌နေလျက် ပြတင်းကိုဖွင့်၍ကြည့်ရာ သုသာန်သို့ ဆောင်ယူသွားသော သူခိုးကြီးကိုမြင်လျှင် တပ်စွန်းလှသော စိတ်ရှိရကား ဥပါယ်တံမျဉ်ဖြင့် လွတ်စေ၍ လင်ယောကျ်ားပြုမည်ဟု ကြံစည်ကာ မိမိအကျိုးကို ဆောင်ရွက်သော မိန်းမတစ်ယောက်ကိုခေါ်၍ အသပြာတစ်ထောင်ပေးကာ “ရှင်မ... မြို့စောင့်အား ဤသူခိုးကြီးကား သာမာ၏ မောင်ဖြစ်သည်၊ သာမာမှတစ်ပါး ကိုးကွယ်ရာမရှိ၊ သင်တို့သည် ဤအသပြာ တစ်ထောင်ကိုယူ၍ ဤသူခိုးကြီးကိုလွှတ်ပါ” ဟု ပြောချဟု စေလွှတ်လိုက်၏။ ထိုမိန်းမလည်း မသပြာတစ်ထောင်ကို ယူ၍သွားကာ သာမာ ခိုင်းတိုင်းပြုလေ၏။ မြို့စောင့်သည် ထိုမိန်းမ၏ စကားကိုကြားလျှင် “ရှင်မ ... ဤသူခိုးကြီးအား အလွန် ထင်ရှားသော သူခိုးကြီးဖြစ်၏၊ ဤနည်းဖြင့် မလွှတ်နိုင်၊ လူစားရလျှင် ဤသူခိုးကြီးကို ဖုံးလွှမ်းသောယာဉ်၌ စီးစေလျက် လွှတ်နိုင်လိမ့်မည်” ဟု ပြောကြားလိုက်၏။ ထိုမိန်းမလည်း ပြန်၍ သာမာအား ထိုအကြောင်းကို ပြောကြားလေ၏။

သူခိုးလင်ပြု လှည့်ပတ်မှု

ထိုအါ သူဌေးသား တစ်ယောက်သည် သာမာ၌ တပ်စွန်းသဖြင့် နေ့တိုင်း၊ နေ့တိုင်း အသပြာ တစ်ထောင်၊ တစ်ထောင်ပေး၍ ပျော်ပါးလေ့ရှိ၏၊ ထိုနေ့၌လည်း နေဝင်သောအခါ ပျော်ပါးရန် အသပြာတစ်ထောင်ကို ယူ၍လာ၏။ သာမာသည် အသပြာတစ်ထောင်ကို ယူပြီးလျှင် ပေါင်ပေါ်၌ထားကာ ငိုကြွေးလျက် “အရှင် ... သူခိုးကြီးအား အကျွန်ုပ်မောင် ဖြစ်ပါသည်၊ နှိပ်စက်သဖြင့် အကျွန်ုပ်ထံ မလာဝံ့ပါ မြို့စောင့်ထံ စေလွှတ်သောအခါ အသပြာတစ်ထောင်ရမှ လွှတ်မည် ပြောပါသည်၊ မြို့စောင့်ထံ အသပြာပို့သူ မရှိပါ” ဟု ပရိယာဖြင့် ဖြားယောင်းကာ ပြောဆိုလေ၏။ သူဌေးသားလည်း အဟုတ်အမှန် ထင်မှတ်ကာ သည်လိုဖြစ်လျှင် ငါသွားပို့မည်ဆို၍ အသပြာတစ်ထောင်ကို ယူကာ မြို့စောင့်ထံ သွားလေ၏။ မြို့စောင့်လည်း အသပြာတစ်ထောင်ကိုယူ၍ သူဌေးသားကို ဖမ်းဆီးပြီးလျှင် သူခိုးကြီးကို ဖုံးလွှမ်းသောယာဉ်၌ စီးစေပြီးကာ သာမာအိပ်သို့ ပို့စေ၏။ မြို့စောင့်လည်း သူခိုးကြီးကို လွှတ်ပြီးလျှင် သူဌေးသားကို သူခိုးကြီး ပြုလုပ်ကာ ဤသူခိုးကြီးကား တိုင်းပြည်၌ ထင်ရှားသော သူခိုးကြီး ဖြစ်သည်၊ ညဉ့်မှောင်မိုက်၍ လူတို့ စကားပြောသောအခါမှ သတ်မည်ဟု ယိုးမယ်ဖွဲ့ကာ တစ်ခဏမျှလွန်စေ၍ လူတို့ စကားပြောလတ်သော် သူဌေးသားကို ကြီးစွာသော အနှောင်အဖွဲ့ဖြင့် သုသာန်သို့ယူ၍ ဦခေါင်းကို သန်လျက်ဖြင့်ဖြတ်ကာ ကိုယ်ကို တံကျင်လျှိုပြီးလျှင် မြို့တွင်းသို့ ဝင်လေ၏။

သူခိုးနှင့်လေ မွေ့လျော်နေ

ထိုအခါမှစ၍ သာမာသည် သူတစ်ပါးလက်မှ လက်ဆောင်ကို မယူ၊ သူခိုးကြီးနှင့်သာ မွေ့လျော်၍နေ၏။ တစ်နေ့သ၌ သူခိုးကြီးသည် ဤသာမာ မိန်းမယုတ်ကား ယောကျ်ားတစ်ပါး၌ တပ်စွန်းပြန်သော် ငါ့ကိုလည်း သတ်စေ၍ ထိုတပ်စွန်းသူနှင့် မွေ့လျော်ပြန်လတ္တံ့။ စင်စစ် အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားတတ်၏။ ငါသည် ဤမိန်းမယုတ်ထံ၌မနေဘဲ အမြန် ပြေးသွားသင့်၏။ ပြေးသွားသော ငါသည်လည်း လက်ချည်းသက်သက်မသွားဘဲ သာမာ၌ ဝတ်ဆင်ထားသော လက်ဝန်တန်ဆာတို့ကို ယူ၍သွားမည်ဟု ကြံစည်ကာ အခွင့်ကိုသာ စောင့်၍နေ၏။ တစ်နေ့သ၌ သူခိုးကြီးသည် သာမာအား “နှမ ... ငါကား ဆောင်းဖြင့်အုပ်ထားသော ကြက်ကဲ့သို့ အိမ်၌နေရသဖြင့် ကျဉ်းကျပ်လှသည်၊ ဥယျာဉ်ကစားသွားရအောင်” ဟု ပြောဆိုလေ၏။ သာမာလည်း အဟုတ်ထင်မှတ်၍ ကောင်းပြီဟု ပြောဆိုကာ ခဲဖွယ်ဘောဇဉ်တို့ကို စီရင်ပြီးလျှင် အလုံးစုံသော တန်ဆာတို့ကို ဝတ်ဆင်လျက် သူခိုးကြီးှနှင့်အတူ ယာဉ်စီးကာ ဥယျာဉ်သို့သွားကြ၏။

သာမာနှင့်ဝေး လွတ်ရာပြေး

သူခိုးကြီးသည် သာမာနှင့်တကွ ဥယျာဉ်ကစား၍ ငါပြေးဖို့ အချိ်န်ပြီဟု ကိလေသာဖြင့် မွေ့လျော်လိုဘိသကဲ့သို့ ကုလားဇလပ်ချုံသို့ဝင်ကာ သာမာကို လည်ဖက်သကဲ့သို့ နှိပ်၍ မိန်းမောအောင်ပြုကာ သတ်ပုတ်ပြီးလျှင် အဆင်တန်ဆာ အလုံးစုံကို ချွတ်ယူ၍ အပေါ်ရုံပုဆိုးဖြင့် ထုပ်ပြီးလျှင် ထမ်း၍ ဥယျာဉ်စည်းကို ခုန်လွှားလျက် ပြေးလေ၏။

ချင်လင်ကိုရှာ မယ်သာမာ

သာမာလည်း အတန်ကြာသော် သတိရ၍ ထပြီးလျှင် အလုပ်အကျွေးတို့ထံသွား၍ သူခိုးကြီးကို မေးမြန်းရာ မသိကြသဖြင့် ငါသေပြီမှတ်၍ ပြေးလိမ့်မည်ဟု နှလုံးမသာဖြစ်ကာ အိမ်သို့ပြန်ပြီးလျှင် ချစ်လှစွာသောလင်ကို မမြင်ရသောအခါမှစ၍ တန်ဆာဆင်သော အိပ်ရာ၌ မအိပ်၊ နှစ်သက်ဖွယ်သော အဝတ်ကို မဝတ်၊ နှစ်သက်ဖွယ်သော အစာကို မစား၊ ပန်းကို မပန်၊ နံ့သာ စသည်တို့ကိုလည်း မလိမ်းလေ။ တစ်စုံတစ်ခုသော ဥပါယ်ဖြင့် ချစ်လင်ကိုရှာ၍ ခေါ်စေမည်ဟု ကြံစည်ကာ ကချေသည်မတို့ကိုခေါ်၍ သျီင်း တစ်ပုဒ်ကို သီကုံးစေပြီးလျှင် “ကချေသည်မတို့ ... သင်တို့ရောက်လေရာရာ မြို့နိဂုံးရွာ၌ ပွဲသလင်ခံသည်ရှိသော် ရှေးဦးစွာ သီချင်းကို ဆိုပါကုန်၊ ငါ၏ချစ်လင်သည် အကယ်၍ ပရိသတ်အလယ်၌ ရှိပါမူ သင်တို့နှင့် စကားပြောလိမ့်မည် ထိုအခါ အနာရောဂါ ကင်းသည်ကို ပြောဆိုပြီးလျှင် ငါ၏ ချစ်လင်ကို ခေါ်လာကြပါကုန်၊ အကယ်၍ မလိုက်လာပါမူ သတင်းစကား မှာထားလိုက်ကြပါကုန်” ဟု ပြောဆိုကာ ရိက္ခာအပြည့်အစုံပေး၍ လွှတ်လိုက်၏။

ကချေသည်များ လင်မှာကြား

ကချေသည်တို့သည် ဗာရာဏသီပြည်မှထွက်ကာ ထိုထိုအရပ်၌ ပွဲသဘင်ခံလျက် ပစ္စန္တရာဇ်သို့ သွားကြကုန်။ ထိုပစ္စန္တရာဇ်သို့ သူခိုးကြီးလည်း ရောက်၍နေနှင့်၏။ ပွဲသဘင်ခံသည်ရှိသော် ရှေးဦးစွာ - “အချင်းတို့ ... ဝသန္တရာအခါဝယ် နီမြန်းသော ကုလားဇလပ်ချုံ၌ လက်မောင်းဖြင့် အနှိပ်ခံရသော သမာသည် ထိုနှိပ်သော ချစ်လင်အား အနာရောဂါကင်းကြောင်းကို ပြောကြားလိုက်ပါ၏။” –ဟု သမာ သီကုံး၍ ပေးလိုက်သော သီချင်းကို သီဆိုကုန်၏။ ထိုအခါ ပရိသတ်အလယ်၌ရှိသော သူခိုးကြီးသည် ထိုစကားကိုကြားလျှင် ကချေသည်တို့ထံ ကပ်လာ၍ - “အချင်း ကချေသည် ... သာမာ မည်သော မိန်းမသည် သေလွန်ခဲ့၏၊ ထိုသာမာသည် ငါ့ကို အနာရောဂါ ကင်းကြောင်းကို ပြောကြားလိုက်၏ ဟူသော စကားကို ငါ မယုံကြည်နိုင်ပေ၊ လေသည် တောင်နှင့်မြေအလုံးစုံကို ဆောင်ယူ၍သွားသည်ဆိုသော စကားကဲ့သို့ဖြစ်၍ ငါ မယုံကြည်နိုင်” –ဟု ကချေသည်အား ပြန်ကြားပြောဆိုလေ၏။ ကချေသည်လည်း သူခိုးကြီးစကားကြားလျှင် - “အရှင် ... သာမာ မည်သော မိန်းမ မသေပါ၊ ထိုသာမာသည် တခြားလင်ကိုလည်း အလိုမရှိပါ၊ ဝယ်ယူထားရသော လင်တစ်ကောင်ကိုသာ အလိုရှိပါ၏”-ဟု သူခိုးကြီးအား ပြောဆိုပြန်၏။

သမာစွန့်ရေး ခိုးသားပြေး

သူခိုးကြီးသည် ကချေသည်စကားကိုကြားလျှင် သာမာသည် အသက်ရှင်သည်မူလည်း ဖြစ်စေ၊ သေသည်မူလည်း ဖြစ်စေ သာမာကို အလိုမရှိတော့ပြီဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် - “အချင်း ကချေသည် ... သာမာသည် မပေါင်းဖော်ဖူးသေးသော ငါ့ကို ကြာမြင့်စွာ ပေါင်းဖော်ဖူးသော သူဌေးသားနှင့် လဲလှယ်၍ယူဘိ၏၊ ငါနှင့်လည်း တစ်ပါးသောလင်ကို လဲလှယ်၍ ယူပြန်ရာ၏၊ ငါသည် ဤအရပ်မှ အလွန်ဝေးသော အရပ်သို့ သွားတော့အံ့” –ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ကချေသည်တို့ ကြည့်ရှုနေစဉ်လျှင် ပုဆိုးကို မြဲမြံစွာဝတ်၍ အလွန်လျင်မြန်သော အဟုတ်ဖြင့် ပြေးလေ၏။ ကချေသည်တို့လည်း ဗာရာဏသီပြည်သို့ပြန်၍ နောက်သောအခါ သာမာအား သူခိုးကြီး ပြုလုပ်သော အမူအရာအလုံးစုံကို ပြောဆိုကုန်၏။ သာမာလည်း ကချေသည်တို့စကားကိုကြားလျှင် နှလုံးမသာသည်ဖြစ်၍ မိမိသဘောအတိုင်းသာ နေရလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒေသနာကိုဆောင်၍ သစ္စာကိုပြသည်၏ အဆုံး၌ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ပျင်းရိသောရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် - ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ သူဌေသားသည် - ယခုအခါ ငြီးငွေ့သောရဟန်း။

သာမာသည် - မယားဟောင်း။

သူခိုးကြီးသည် - ယခုအခါ ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) မိန်းမစရိုက်၊ အလွန်မိုက်၊ နှစ်ခြိုက်မသင့်ရာ။

(၂) ဟောင်းဖြင့်သစ်လဲ၊ လင်မမြဲ၊ မြဲဖြင့်ပြောင်းလွှဲကာ။

(၃) လင်သူဌေးသား၊ သူခိုးအား၊ လဲထားမိသာမာ။

ကဏဝေရဇာတ် ပြီး၏။