ကဏှဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၃။ ကုရုင်္ဂဝဂ် -၂၉- ကဏှဇာတ်။ ။ မိမိကျွေးမွေးထားသော အမယ်အိုအား ကျေးဇူးဆပ်သော အယျိကာကာဠက နွားလား အကြောင်း

အတုမရှိ ဝန်ဆောင်ဘိ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သင်္ကသဿမြို့ဝယ်ပြတော်မူသော တန်ခိုးပြာဋိဟာနှင့် စင်လျဉ်း၍ တရားသဘင်၌ “မြတ်စွာဘုရား ဝန်ကိုရွက်ဆောင်ရာဝယ် အတုမရှိ၊ သူတစ်ပါးတို့ မရွက်ဆောင်နိုင်သော ဝန်ကို ရွက်ဆောင်နိုင်သည်”ဟု မြတ်စွာဘုရား၏ အသဒိသဖြစ်သော ဂုဏ်တော်ကျေးဇူးတော်ကို ချီးကျူး၍နေကြရာမြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ... ယခုအခါမှသာ ငါဘုရား ရွက်ဆောင်တော်မူသောဝန်ကို သူတစ်ပါးတို့ မရွက်ဆောင်နိုင်သည် မဟုတ်၊ ရှေးတိရစ္ဆာန် ဖြစ်သောအခါ၌ပင်မရွက်ဆောင်နိုင်ကြောင်း” ကို မိန့်တော်မူကာအောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

[ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု အကျယ်ကား တေရသနိပါတ်၊ သရဘမိဂဇာတ်တွင်ထင်ရှားလတ္တံ့။]

အမယ်အိုမွေးနွားကလေး

လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် အဘွားအို တစ်ယောက်တွင် အိမ်ခရသောနွားငယ်တစ်ကောင် ရှိသတတ်။ ထိုအဘွားအိုသည် နွားငယ်ကို ယာဂုထမင်း စသည်တို့ဖြင့်မွေးမြူကာ သားအရာ၌ ထားလေ၏။ အမည်အားဖြင့် အယျိကာကာဠကဟု ခေါ်ဆိုကြ၏။အရွယ်ရောက်လတ်သော် မျက်စဉ်းညိုသကဲ့သို့ ညိုမှောင်သော အဆင်းရှိ၏။ အကျင့်သီလနှင့်ပြည့်စုံ၏။ ရွာသူ သားငယ်တို့သည် ဦးချို၌ လည်းကောင်း၊ နားရွက်၌ လည်းကောင်း၊အမြီး၌လည်းကောင်း ကိုင်ဆွဲကာ ကစားကြကုန်၏။ ကျောပေါ်၌လည်း စီးကြကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ထိုအယျိကာကာဠကသည် “ ငါ့အမိအိုသည် ငါ့ကို ဆင်းဆင်းရဲရဲ မွေးမြူရ၏၊ ငါ အခစားလုပ်၍ငါ့ အမိအိုကို ဆင်းရဲမှ လွတ်မြောက်အောင် ပြုလုပ်မည်” ဟု ကြံစည်ကာနေ၏။ ထို့နေ့မှစ၍အခစားအလုပ်ကို စုံစမ်းရှာဖွေလေ၏။

နွားဟူသမျှရုန်းမရ

အခါတစ်ပါး လှည်းကုန်သည်တစ်ယောက်သည် လှည်းငါးရာဖြင့် လာလတ်သော် မညီမညွတ် အသွားခက်ခဲသော နေရာသို့ရောက်၍လှည်းတို့ကို တက်စေရန် မတတ်နိုင်လေ။ ထိုအခါ နွားတို့ကိုဖြုတ်၍ ထမ်းပိုးအဆက်ဆက်စီမံလျက် လှည်းတစ်စီးကိုပင် နွားအလုံးစုံ ရုန်းစေသော်လည်း မတက်နိုင်လေ။အယျိကာကာဠကလည်း ထိုနေရာ အနီးဝယ် နွားအပေါင်းတို့နှင့်တကွ ကျက်စားလျက်နေ၏။

အားအင်ကြီးမားအလောင်းနွား

လှည်းကုန်သည်သည်နွားကောင်းလက္ခဏာကို ကောင်းစွာ သိသူဖြစ်၏။ နွားအုပ်အနီးသို့လာကာအားကောင်းသောနွားကို ရှာဖွေလတ်သော် အယျိကာကာဠကကိုမြင်၍ နွားကျောင်းသားတို့ကို“အမောင်တို့ ... ဤနွားကား အဘယ်သူ့နွားနည်း၊ ဤနွားကိုယူ၍ လှည်းငါးရာကိုမညီညွတ်သောနေရာမှာ ထုတ်ဆောင်စေလိုသည်၊ အဖိုးအခါ ပေးပါမည်” ဟု ဆို၏။နွားကျောင်းသားတို့လည်း နွားရှင်အနီးမှ မရှိ၊ သို့သော်လည်း အဖိုးအခပေးလျှေင်ယူနိုင်ပါသည်ဟု ဆို ဆိုကုန်၏။

အသေအချာရုန်းရန်လာ

လှည်းကုန်သည်လည်းနွားကျောင်းသားတို့ထံမှ အခွင့်ရ၍ နွားကို နဖားကြိုးဖြင့် ဆွဲလတ်သော် နေရာမှရွေ့အောင်ပင် မဆွဲနိုင်။ ထိုအခါ လှည်းကုန်သည်လည်း အဖိုးအခကို အသေအချာ ပြောစေလိုဟန်တူသည်ဟု နှလုံးသွင်းလျက် “အချင်း ... လှည်းငါးရာတို့ကို မညီညွတ်သော နေရာမှထုတ်ဆောင်ပေးလျှင် လှည်းတစ်စီးလျှင် နှစ်သပြာထား၍ အသပြာတစ်ထောင် ပေးပါမည်” ဟုဆို၏။ ထိုအခါ အယျိကာကာဠကသည် မဆွဲရတော့ဘဲ အလိုလိုသွားလေ၏။

အခမပြေတား၍နေ

နွားကျောင်းသားတို့လည်းရှေ့ဆုံးလှည်းမှစ၍ တစ်စီးစီ လှည်းငါးရာ ကုန်သည်တိုင်အောင် ထမ်းပိုးတွင်တပ်ကာလမ်းသာယာသို့ရောက်အောင် ဆွဲစေကုန်၏။ လှည်းကုန်သည်လည်း ပြီးလျှင် လှည်းတစ်စီးကိုတစ်သပြာကျထားကာ အသပြာ ငါးရာထုပ်ကာ လည်ပင်းတွင် ဆွဲ၍ပေးလေ၏။ အယျိကာကာဠကလည်းဤကုန်သည်ကား အသပြာ ငါးရာသာ ပေးသည်၊ ထားပြီးသော ကတိ မတည်၊ လှည်းတို့ကိုမသွားစေအံ့ဟု လှည်းတို့ရှေ့မှ ရပ်လျက် တားလေ၏။

အမိငွေအပ်ကျေးဇူးဆပ်

လှည်းကုန်သည်လည်း “ဤနွားကားတိရစ္ဆာန် ဖြစ်သော်လည်း အဖိုးအခ လျော့နေသည်ကို သိဟန်တူသည်” ဟု လှည်းတစ်စီးကိုနှစ်သပြာပြုကာ ယခင် ကတိထားသောအတိုင်း အသပြာတစ်ထောင်ကို ထုပ်၍ လည်တွင် ဆွဲပေးလေ၏။ထိုအခါ နွားလည်း အသပြာတစ်ထောင်ကို ယူကာ အမိအိုထံသို့ သွားလေ၏။ ရွာသူ သားငယ်တို့မြင်လျှင် လည်ပင်း၌ ဘာထုပ်ဖြစ်သည်ကို သိလိုကြသဖြင့် အနားသို့ ချဉ်းကပ်ကုန်၏။အယျိကာကာဠကလည်း သူငယ်တို့ကို ခြောက်လှန့်၍ အမိအိုထံသာ အရောက်သွားလေ၏။

အဘွားအိုလည်းနွားလည်ပင်း၌ အသပြာထောင်ထုပ်ကို မြင်၍ နွားကျောင်းသားတို့ကို မေးကာအကြောင်းသိလတ်သော် “ချစ်သား ... လှည်းငါးရာကို ရုန်းရသဖြင့် ပင်ပန်းလှ၏၊ချွေးဒီးဒီးကျနေ၏၊ သင် လုပ်၍ရသော အသပြာတစ်ထောင်ဖြင့် မွေးကျေးဇူးဆပ်သလော၊ဘာ့ကြောင့် ဤမျှလောက် အဆင်းရဲခံရသနည်း” ဟု ပြစ်တင်ပြောဆိုကာ ရေနွေးဖြင့် ရေချိုး၍တစ်ကိုယ်လုံး ဆီလိမ်းကာ ရေသောက်စေလျက် ကောင်းသော ဘောဇဉ်ခဲဖွယ်တို့ကိုကျွေးမွေးလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ အဘွားအိုသည် - ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ်။

အယျိကာကာဠကသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ဝန်ကြီးဆောင်ရာ၊ တို့မြတ်စွာ၊ ပြိုင်ရာဘက်မမြင်။

(၂) ငါးရာလှည်းများ၊ ရုန်းသည့်နွား၊ ရှုစားရှေးပုံပြင်။

ကဏှာဇာတ် ပြီး၏။