ကာကဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၄။ အသမ္ပဒါနဝဂ် -၁၄၀-ကာကဇာတ်။ ။ ကျီးဆီ ဆင်နာပျောက်သည်ဟုလျှောက်သဖြင့် ကျီးများကိုသတ်ဖြတ်ရာ ကျီးမင်းတရားဟော၍ ချမ်းသာပေးသော ဗာရာဏသီမင်းကြီး အကြောင်း

ရန်ငြိုးဖွဲ့သော ပုဏ္ဏားက ကျီးဆီ ဆင်နာပျောက်သည်ဟု လျှောက်သဖြင့် ကျီးများကို သတ်ဖြတ်ရာ ကျီးမင်း တရားဟော၍ ချမ်းသာပေးသော ဗာရာဏသီမင်းကြီး အကြောင်း။

ဆွေးမျိုးကြောင်းပြု ကျင့်ကြံမှု

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဆွေတော် မျိုးတော်တို့ အကျိုးစီးပွားကျင့်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ အေက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။ [ပစ္စုပ္ပန် ဝတ္ထုသည် ဒွါဒသနိပါတ် ဘဒ္ဒသာလဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။]

ကျီးမိုက်ပြောင်လှောင် ရန်ဖွဲ့နှောင်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကျီးမင်းဖြစ်၍ သုသာန်တွင် ကျီးရှစ်သောင်း ခြံရံကာနေလေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားသည် မြို့ပြင်မြစ်နားတွင် ရေချိုး၍ နံ့သာလိမ်းကျံလျက် ပန်းပန်ကာ မွန်မြတ်သောအဝတ်ကို ဝတ်ဆင်ပြီးလျှင် မြို့တွင်းသို့ဝင်လေ၏။

ထိုအခါ တံခါးတိုင်ဖျားဝယ် ကျီးနှစ်ကောင်တို့သည် နားလျက်ရှိကုန်၏။ တစ်ကောင်က “အဆွေ ... ငါပုဏ္ဏား အပေါ် မစင်စွန့်ချမည်” ဟု ဆို၏။ တစ်ကောင်က “အဆွေ ... မလုပ်ပါနှင့်၊ ဤပုဏ္ဏားကား အစိုးရသူ ဖြစ်သည်၊ အစိုးရသူနှင့် ခိုက်ရန်ဖြစ်ခြင်းသည် မကောင်းပါ၊ ဤပုဏ္ဏား အမျက်ထွက်လျှင် ငါတို့ တစ်မျိုးလုံး ပျက်စီးမည်” ဟု ဆိုလေ၏။ တစ်ကောင်က “အဆွေ ... ငါသည် မလုပ်ဘဲ မနေနိုင်” ဟု ဆိုပြန်၏။ တစ်ကောင်က “အဆွေ ... သည်လိုဖြစ်လျှင် အမှန် ဘေးဖြစ်တော့မည်” ဟု ဆို၍ ပျံလေ၏။ ကျန်သော ကျီးသည် ပုဏ္ဏား တံခါးတိုင်အောက်သို့ ရောက်သည်ရှိသော် ခေါင်းပေါ်တွင် မစင်စွန့်ချလေ၏။ ပုဏ္ဏားလည်း အမျက်ထွက်္က ရန်ငြိုးဖွဲ့လေ၏။

ဆိတ်ကိုရန်ထောင် ဆင်မီးလောင်

ထိုအခါ စပါး အခစားထောင်းသော ကျွန်မ တစ်ယောက်သည် အိမ်တံခါး နေပူစာတွင် စပါးကိုဖြန့်၍ လှန်းထာ ထိုင်စောင့်ရင်း အိမ်ပျော်နေစဉ် အမွေးရှည်သော ဆိတ်တစ်ကောင်သည် လာ၍ စား၏။ ကျွန်မ နိုး၍ ဆိတ်ကိုမြင်လျှင် မောင်းနှင်လိုက်၏။ နောက်တစ်ကြိမ်၊ နှစ်ကြိမ် လာ၍ စားပြန်၏။ မောင်းနှင်လိုက်ပြန်၏။ နောက်အကြိမ်ကြိမ် လာပြန်ရာ ငါ့စပါးတစ်ဝက်ကုန်၍ ယုတ်လျော့တော့မည်၊ သည်တစ်ခါ ဆိတ် နောက်မလာဝံ့အောင် ပြုလုပ်မည်ဟု ကြံစည်ကာ မီးစတစ်ခုကိုကိုင်၍ စောင့်ရင်း အိပ်ပျော်ဟန် ဆောင်နေ၏။ ဆိတ်လည်း လာ၍ စားပြန်၏။ ထိုအခါ ဆိတ်ကို မီးစဖြင့် ရိုက်နှက်လေ၏။

ဆိတ်လည်း အမွေးများကို မီးလောင်လျှင် ပူလောင်သဖြင့် ငြိမ်းအေးစေရန် လျင်စွာသွား၍ ဆင်တင်းကုန်အနီးရှိ မြက်တင်းကုပ်ကို ကိုယ်ဖြင့်ပွတ်လေ၏။ ထိုအခါ မြက်တင်းကုပ် မီးလောင်လေ၏။ ကူးစက်ကာ အနီးရှိ ဆင်တင်းကုတ်လည်း မီးလောင်လေတော့၏။ တင်းကုပ်ကို မီးလောင်လျှင် ဆင်တို့ကို လောင်၍ တစ်ကိုယ်လုံး မီးလောင်နာတို့ဖြင့် ပြည့်လျက်ရှိကြကုန်၏။

ဆင်နာကြောင်းပြ နောက်ရန်စ

ဆင်စရာတို့သည် ဆင်တို့ကို မီးလောင်နာပျောက်အောင် မကုသနိုင်ကြသဖြင့် မင်းကြီးအား လျှောက်ထားကြကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း မိမိထံ ခစားလာသော ပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားအား “ဆရာ ... ဆင်တို့ မီးလောင်နာ ပျောက်ကင်းသည့်ဆေးကို သိပါသလော” ဟု မေးလေ၏။ ပုဏ္ဏားလည်း အချက်ကောင်းရပြီ၊ ကျီးတွေ ပျက်စီးသည်ကို မြင်ရတော့မည်ဟု အောက်မေ့ကာ “အရှင်မင်းကြီး သိပါသည်၊ ကျီးဆီကိုရလျှင် အမြန် ပျောက်ကင်းနိုင်ပါသည်” ဟု လျှောက်လေ၏။ မင်းကြီးလည်း မင်းချင်းတို့အား ကျီးတို့ကို သတ်၍ အဆီကို ဆောင်ခဲ့ကြကုန်ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။ လူတို့သည် ထိုအခါမှစ၍ ကျီးတို့ကိုသတ်ကာ အဆီမရသဖြင့် နေရာတကာတွင် ကျီးတို့ကိုသတ်ကာ စုပုံထားကြကုန်၏။ ကျီးတို့မှာ ဘေးကြီးစွာ ဖြစ်ကြလေ၏။

ထိုအခါ ကျီးတစ်ကောင်သည် သုသာန်တွင် နေသောကျီးမင်းထံသွား၍ ကျီးတို့မှာ ဘေးကြီးစွာဖြစ်နေကြောင်း လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ ကျီးမင်းသည် “ငါမှတစ်ပါး ကျီးတို့ဘေးကို တားမြစ်နိုင်သူ မရှိ” ဟု ပါရမီဆယ်ပါးတို့ကို ဆင်ခြင်လျက် မေတ္တာပါရမီကို ရှေ့သွားပြုကာ တစ်ဟုန်တည်း ပျံသန်း၍ လေသွန်ပြတင်းဖြင့်ဝင်၍ မင်းကြီးနေရာအောက်သို့ ဝင်လေ၏။ မင်းချင်းတို့ ဖမ်းမည်ပြုရာ မင်းကြီးက တားမြစ်လေ၏။

ကျီးမင်းလျှောက်တင် မင်းထံဝင်

ကျီးမင်းလည်း အပန်းဖြေပြီးလျှင် မေတ္တာပါရမီကို ဆင်ခြင်လျက် နေရာအောက်မှ ထွက်၍ မင်းကြီးအား -

“မြတ်သောမင်းကြီး ... မင်း မည်သည်မှာ ဆန္ဒာဂတိ စသော အဂတိလေးပါးသို့ မလိုက်စားရာ၊ မည်သည့် အမှုမဆို စူးစမ်းဆင်ခြင်၍သာ ပြုအပ်၏။ ပြုလုပ်ပြီး ပြီးလောက်သော အမှုကိုသာ ပြုရာ၏။ မပြီးလောက်သော အမှုကို မပြလုပ်ရာ။ မပြီးလောက်သော အမှုကို ပြုမိလျှင် လူတို့အား ဘေးအမျိုးမျိုး ဖြစ်လိမ့်မည်။ ကျီးဆီဖြင့် ဆင်နာ ပျောက်လိမ့်မည် ဆိုခြင်းကား ပုရောဟိတ်သည် ကျီးတို့၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့၍ မုသားဆိုခြင်း ဖြစ်၏။ ကျီးတို့၌ အဆီ ဘယ်အခါမှ မရှိခဲ့ဖူးပါ” –

ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးလည်း ကျီးမင်း၏ စကားကိုကြားလျှင် အလွန်ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ကျီးမင်းကို ရွှေအင်းပျဉ်၌ ထားပြီးလျှင် အကြိမ်တစ်ရာ ချက်အပ်သော ဆီကို အတောင်ကြားတို့၌ လိမ်းစေ၍ ကျီးမင်းအား ထိုက်သော ဘောဇဉ်ကို ရွှေခွက်ငယ်တွင် ထည့်ကာ ကျွေးစေ၏။

လောင်းတော်ကယ်မှ ချမ်းသာကြ

မင်းကြီးသည် ဘောဇဉ် စားစေပြီးသော် ကျီးမင်းအား “အို ပညာရှိ ... သင်သည် ကျီးတို့မှာ အဆီမရှိဟု ဆိုပေ၏။ အဘယ်ကြောင့် အဆီမရှိသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ ထိုအခါ ကျီးမင်းသည် မင်းကြီးအား -

“မြတ်သောမင်းကြီး ...ကျီးတို့မှာ အမြဲ ထိတ်လန့်သောစိတ် ရှိကြကုန်၏။ သတ္တဝါ အလုံးစုံတို့ကို ညှဉ်းဆဲတတ်ကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ငါတို့အမျိုး ကျီးတို့၌ အဆီမရှိကုန်” –

ဟု သာယာစွာသောအသံဖြင့် ကျီးတို့၌ အဆီမရှိခြင်း အကြောင်းကို ဟောလေ၏။ “မြတ်သောမင်းကြီး ... ကျီးတို့၌ အဆီသည် ယခုအခါ၌သာ မရှိသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါကလည်း မရှိခဲ့ဖူးပါ၊ နောင်အခါလည်း ရှိလိမ့်မည် မဟုတ်ပါ”ဟဟု ထပ်မံထင်ရှားအောင် ဟောပြန်၏။

မင်းကြီးလည်း နှစ်သက်ကြည်ညိုတော်မူသဖြင့် ကျီးမင်းအား မင်းစည်းစိမ်ဖြင့် ပူဇော်လေ၏။ ကျီးမင်းလည်း ပူဇော်သော မင်းစည်းစိမ်ကို ခံယူကာ မင်းကြီးအား ပြန်အပ်နှင်းပြီးလျှင် ငါးပါးသီလ၌ တည်စေလျက် ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ပေးပါဟု တောင်းပန်လေ၏။

မင်းကြီးလည်း ကျီးမင်း၏တရားကို ကြားနာရ၍ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ပေးတော်မူ၏။ ကျီးတို့အား နေ့တိုင်း၊ နေ့တိုင်း ဆန်ဆယ့်တစ်စိတ်ချက် ထမင်းနှင့် အထူးထူးသော ဘောဇဉ်တို့ကို လှူစေ၏။ ကျီးမင်းအား မင်းကြီး စားတော်မူသော ဘောဇဉ်ကို လှူစေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။

ကျီးမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ထိတ်လန့်အမြဲ၊ လူညှဉ်းဆဲ၊ ကျီးမည်းဆီမရှိ။

(၂) မင်းမည်သည်မှာ၊ ဆင်ခြင်ကာ၊ ရာရာပြုလေဘိ။

(၃) ပြီးလောက်ရာပြု၊ မပြီးပြု၊ လူထုဘေးကြီးထိ။

ကာကဇာတ် ပြီး၏။