ကာမနီတဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၈။ ကာသာဝဝဂ် -(၂၂၈) ကာမနီတဇာတ်။ ။ ကာမတဏှာ နှိပ်စက်၍ ဝမ်းသွေးသွန်သော မင်းကြီးအား သိကြားမင်းက အပါယ်ဘေးနှင့် ခြောက်၍ ရောဂါပျောက်အောင် ဆေးကုသခြင်း အကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ကာမနိတမည်သော ပုဏ္ဏားကိုအကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

လောဘလွန်ကဲ မရောင့်ရဲ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်းမင်းပြုသည်ရှိသော် ြဟ္မေဒတ်မင်းအား သားနှစ်ယောက် ရှိလေ၏။

ထိုသားနှစ်ယောက်တို့တွင် မင်းသားကြီးသည် ဗာရာဏသီပြည်သို့ လာလတ်၍ မင်းဖြစ်လေ၏။ မင်းသားငယ်ကား အိမ်ရှေ့မင်း ဖြစ်လေ၏။ ထိုမင်းကြီးကား ဝတ္ထုကာမ၊ ကိလေသာကာမတို့၌ မရောင့်ရဲဘဲ ဥစ္စာ၌ တပ်မက်သော လောဘရှိ၏။

ထိုအခါ ဘုရားအလောင်းသည် သိကြားမင်းဖြစ်၍ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းကို ကြည့်လတ်သော ထိုမင်း၏ ဝတ္ထုကာမ၊ ကိလေသာကာမတို့၌ မရောင့်ရဲသည်အဖြစ်ကို သိလျှင် မင်းကိုနှိပ်စက်၍ ရှက်စေမည်ဟု နှလုံးသွင်းကာ ပုဏ္ဏားလုလင်အသွဖြင့် မင်းကြီးထံသွား၍ ဖူးမြင်လေ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် လုလင်အား -

“လုလင် ... ဘယ်ကိစ္စအတွက် လာသနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... ဘေးရန်ကင်းလျက် ဝပြောသာယာ၍ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ ရတနာရွှေငွေများစွာတို့နှင့် ပြည့်စုံလောက်သော ပြည်ကြီးသုံးပြည်ထောင်တို့ကို မြင်ခဲ့ပါသည်။ ထိုသုံးပြည်ထောင်တို့ကို အရှင်မင်းကြီးအား အနည်းငယ်မျှသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါဖြင့် ယူ၍ ဆက်သရန်လာခဲ့ပါသည်”ဟု လျှောက်၏။ “လုလင် ဘယ်အခါ သွားမည်နည်း” ဟု မေးလျှင် “နက်ဖြန်သွားပါမည်” ဟု ပြော၏။ “ကောင်းပြီ သွားပါ၊ နံနက်စောစော ပြန်လာပါဦး”ဟု ပြောလေလျှေင်၊ “ကောင်းပြီ လာပါမည်” ဟု ဝန်ခံပြီးလျှင် မိမိနေရာ နတ်ရွာသို့ သွားလေ၏။

လောဘရမ္မက် နှလုံးသွေးပျက်

မင်းကြီးသည် နက်ဖြန်နေ့၌ စည်ကိုလည်စေ၍ စစ်သည်ဗိုလ်ပါတို့ကို စီရင်စေပြီးလျှင် အမတ်အပေါင်းကို ခေါ်စေ၍ “အမတ်တို့ ... မနေ့က ငါ့ထံသို့ ပုဏ္ဏားလုလင် တစ်ယောက်လာ၍ ဥတ္တရပဉ္စာလမြို့၊ ဣန္ဒပတ္တမြို့၊ ကေကကမြို့ ဤသုံးမြို့တို့ကို အနည်းငယ်မျှသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါဖြင့် ယူပေးမည်ဆိုသောကြောင့် ထိုလုလင်နှင့်တကွ သုံးပြည်ထောင်ကို အရယူမည်။ ထိုလုလင်ကို လျင်မြန်စွာ ခေါ်ကြကုန်လော့” ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။ ထိုအခါ အမတ်တို့သည် “အရှင်မင်းကြီး ထိုလုလင်အား နေရာကို အဘယ်အရပ်မှာ ပေးထားသနည်း”ဟု လျှောက်၏။ “အမတ်တို့ ... ဘယ်အရပ်မှ မပေးထားမိပါ” ဟု ပြောလေ၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... အဝတ်တန်ဆာ ရိက္ခာကိုလည်း ပေးထားပါသလော”ဟု လျှောက်ပြန်ရာ၊ “အမတ်တို့ ... မပေးထားမိပါ” ဟု ပြော၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... ထိုသို့မပေးထားလျှင် ထိုလုလင်ကို အဘယ်မှာ တွေ့မြင်ရမည်နည်း” ဟု လျှောက်ပြန်၏။ “အမတ်တို့ ... မြို့လမ်းတို့၌ ကြည့်ရှုကြကုန်လော့” ဟု ပြော၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... မမြင်ကုန်ပါ” ဟု လျှောက်ကုန်၏။

ထိုအခါမှစ၍ လုလင်ကို မမြင်ရသော မင်းကြီးအား ငါ့မှာ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာ အစိုးရခြင်းမှ ဆုတ်ယုတ်ခဲ့ပြီတကား - ဟု ပြင်းထန်သော စိုးရိမ်ပူဆွေးခြင်းသည် ဖြစ်ခဲ့၏။ စိုးရိမ်ပူဆွေးခြင်းကြောင့် ဟဒယဝတ္ထုရုပ်သည် ပူလောင်ခဲ့၏။ ဟဒယဝတ္ထုရုပ်သည် ပူလောင်ခြင်းကြောင့် နှလုံးသွေးပျက်၏။ နှလုံးသွေးပျက်ခြင်းကြောင့် ဝမ်းသွေးသွန်သောရောဂါသည် ဖြစ်ခဲ့၏။ ဆေးသမားတို့သည် မင်းကြီး ရောဂါကို ဆေးမကုနိုင်ကြကုန်၏။

သိကြားကြွလာ ဆေးကုရာ

သုံးလေးရက် လွန်သောအခါ သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် မင်းကြီးမှာ ဝမ်းသွေးသွန်သောရောဂါ ဖြစ်နေသည်ကိုသိလျှင် ဆေးကုရန် ပုဏ္ဏားအသွင်ဖြင့် မင်းအိမ်တံခါးသို့လာ၍ အကြောင်းကြားစေပြီးလျှင် မင်းကြီးထံဝင်၍ “အောင်စေသတည်း”ဟု ဆုတောင်းပြီး လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေ၏။ မင်းကြီးသည် ပုဏ္ဏားအး “ပုဏ္ဏား ... သင်သည် ငါ့ကိုဆေးကုမည်လော” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... ကုပါမည်” ဟု ပြော၏။ အရှင်းမင်းကြီး ... ကောင်းပြီ ကုပါမည်။ ရောဂါ၏ လက္ခဏာကို မိန့်တော်မူပါ၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ဖြစ်ပါသနည်း။ ခဲဖွယ်၊ စားဖွယ်၊ သောက်ဖွယ်ကိုမှီ၍ ဖြစ်ပါသလော၊ သို့တည်းမဟုတ် မြင်ခြင်း၊ ကြားခြင်းကိုမှီ၍ ဖြစ်ပါသလော”ဟု လျှောက်၏။ “ပုဏ္ဏား ... ငါ၏ အနာကား သောကနှိပ်စက်၍ ဖြစ်သည်” ဟု ပြော၏။ “အရှင်မင်းကြီး ... အဘယ်ကို မိန့်ကြားပါသနည်း” ဟု မေး၏။ “ပုဏ္ဏား ... လုလင်တစ်ယောက်လာပြီးလျှင် ငါ့ကို ပြည်ကြီးသုံးပြည်ထောင်ကို ယူ၍ဆက်သမည်” ဟု လျှောက်ထားသည်။ နက်ဖြန်နေ့ဝယ် ထိုလုလင်ကို ရှာ၍မတွေ့ စသည်ဖြင့် ရောဂါဖြစ်ပုံအကြောင်းစုံကို မိန့်ကြားပြီးလျှင် -

“အို- ပုဏ္ဏား ... တောင်းကြီးသဖွယ် ဖြစ်သော မြို့ကြီးသုံးမြို့ကို လည်းကောင်း၊ ဥတ္တရပဉ္စာလတိုင်း၊ ကုရုတိုင်း၊ ကေကကတိုင်း ဤတိုင်းကြီးသုံးတိုင်းတို့ကို လည်းကောင်း ငါလိုချင်၏။ ပုဏ္ဏား ... ထိုဗာရာဏသီ မင်းအဖြစ်ထက် သာလွန်သောသုံးပြည်ထောင်ကိုလည်း ငါလိုချင်၏။ ဝတ္ထုကာမ၊ ကိလေသာကာမ နှိပ်စက်၍ဖြစ်သော ငါ့ရောဂါကို အကယ်၍ ဆေးကုနိုင်မူ ကုသပါ” ဟု ပြောဆိုလေ၏။

အပါယ်နှင့်ခြောက် ရောဂါပျောက်

ထိုအခါ မင်းကြီးကို ပုဏ္ဏားသည် “အရှင်မင်းကြီး ... သင်မင်းကြီး ရောဂါကို သစ်ဥ၊ သစ်မြစ် စသောဆေးတို့ဖြင့် မကုစားကောင်းပါ၊ ဉာဏ်ဖြင့်သာ ကုစားကောင်းပါသည် ”ဟု လျှောက်ထားပြီးလျှင် -

“မြတ်သောမင်းကြီး ... တချို့ပညာရှိတို့သည် မည်းနက်သော မြွေကိုက်သူအား ဆေးကုကြကုန်၏။ တချို့ပညာရှိတို့သည် ဘီလူးဖမ်းစားသူအား ဆေးကုကြကုန်၏။ တချို့ပညာရှိတို့သည် ကာမနှိပ်စက်သူအား ဆေးမကုကုန်၊ အဘယ်ကြောင့်နည်းဟူမူ - အကုသိုလ်တရား နှိပ်စက်နေသူအား ဆေးဝါးမန္တရား စသည်တို့ဖြင့် မကုစားနိုင်သောကြောင့် ဖြစ်၏” – ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုနောက် ပုဏ္ဏားသည် မင်းကြီးအား -

“မြတ်သောမင်းကြီး ... သင်မင်းကြီးသည် သုံးပြည်ထောင်တို့ကို အကယ်၍ရသဖြင့် မြို့ကြီးလေးမြို့တို့၌ မင်းပြုရသည်ရှိသော် တစ်ပြိုင်နက်ခြင်း ပုဆိုးလေးထည်တို့ကို ဝတ်ဆင်မည်လော၊ ရွှေခွက်လေးခွက်တို့၌ စားမည်လော၊ အိပ်ရာလေးခုတို့၌ အိပ်မည်လော၊ မြတ်သောမင်းကြီး ... တဏှာ၏ အလိုသို့ မလိုက်သင့်ပါ၊ တဏှာမည်သည် ပျက်စီးခြင်းအကြောင်း ဖြစ်သည်။ တဏှာပွားသည်ရှိသော် စိုးရိမ်ခြင်းကို ပွားစေ၏။ တဏှာ၏ တည်ရာဖြစ်သော ပုဂ္ဂိုလ်ကို အပါယ်ဆင်းရဲတို့၌ ပစ်ချတတ်၏” ဟု အပါယ်ဘေး၊ ငရဲဘေးတို့ဖြင့် ခြိမ်းခြောက်ကာ တရားဟော၏။

မင်းကြီးသည် ပုဏ္ဏား၏တရားတော်ကို ကြားနာရလျှင် စိုးရိမ်ခြင်းကင်းပျောက်လျက် ခဏခြင်းပင် ဝမ်းသွေးသွန်သောရောဂါ ကင်းပျောက်လေ၏။ သိကြားမင်းလည်း မင်းကြီးအား အဆုံးအမပေးကာ သီလတို့၌ တည်စေ၍ ပုဏ္ဏားအသွင်ကို ပယ်ဖျောင်လျက် မိမိနေရာ နတ်ရွာသို့ သွားလေ၏။ မင်းကြီးသည် ထိုအခါမှစ၍ ဒါန၊ သီလစသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုစုအားထုတ်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် - ယခုအခါ ကာမနီတပုဏ္ဏား။

သိကြားမင်းသည် - ယခုအခါ ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) တဏှာဖြစ်ပွား၊ ရောဂါများ၊ လားလိမ့်အပါယ်ဘုံ။

(၂) တဏှားပွားပြန်၊ သောကလွန်၊ သွေးသွန်မင်းကြီးပုံ။

ကာမနီတဇာတ် ပြီး၏။