ကာသာဝဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၈။ ကာသာဝဝဂ် -(၂၂၁) ကာသာဝဇာတ်။ ။ သင်္ကန်းဝတ်ဆင်၍ ပစ္စေကဗုဒ္ဓအသွင်ဆောင်သော ဆင်သတ်မုဆိုးအား တရားပြ၍ ဆိုဆုံးမသော ဆင်မင်း အကြောင်း။

ဒေဝဒတ်ကြောင်းပြု ကဲ့ရဲ့မှု

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရှင်သာရိပုတ္တရာသည် တပည့်ငါးရာနှင့်တကွ ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ နေ၏။ ဒေဝဒတ်လည်း မိမိနှင့်လျော်သော သီလမရှိသော ပရိသတ်ဖြင့် ခြံရံလျက် ဂယာသီသ၌နေ၏။

ထိုအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သားတို့သည် တပေါင်းတည်းညီညွတ်ကာ ကသိုလ်ကောင်းမှုပြုရန် အလှူဝတ္ထုကို စီမံကြကုန်၏။ ကုနသည်တစ်ယောက်သည် ကုန်ကူးလာရာ ကြုံကြိုက်သဖြင့် မွှေးကြိုင်သော သင်္ကန်းလျာပုဆိုးကို အလှူထည့်ဝင်ခဲ့၏။ အဖိုးများစွာ ထိုက်တန်၏။ တခြားသင်္ကန်းလျာ ပုဆိုးတို့ထက် ကဲလွန်၏။

သူတို့သည် စည်းဝေကုန်၍ ထိုမွှေးကြိုင်သော သင်္ကန်းလျာပုဆိုးကို အဘယ်မထေရ်အား လှူရအံ့နည်းဟု ဆွေးနွေးတိုင်ပင်ကြသောအခါ “တချို့က ရှင်သာရိပုတ္တရာအား လှူမည်၊ တချို့က ရှင်ဒေဝဒတ်အား လှူမည်” ဟု အချင်းချင်း ငြင်းခုံကြရာ ရှင်ဒေဝဒတ်အး လှူလိုသူက များနေသဖြင့် ရှင်ဒေဝဒတ်အား လှူကြကုန်၏။ ရှင်ဒေဝဒတ်သည် သင်္ကန်းလျာပုဆိုးကို ချုပ်ဆိုးကာ ဝတ်ရုံလေ၏။

ထိုအခါ ရဟန်းသုံးကျိပ်တို့သည် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်မှ ထွက်ကာ မြတ်စွာဘုရားကို ဖူးမြော်ရန် သာဝတ္ထိပြည်သို့ သွားကြ၍ မြတ်စွာဘုရားထံတော်သို့ရောက်လျှင် ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ထားကြရာ မြတ်စွာဘုရားသည် “ရဟန်းတို့ ... ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာ မိမိအား မလျောက်ပတ်သော ရဟန္တာတို့၏ တံခွန်းသဖွယ်ဖြစ်သော သင်္ကန်းကို ဝတ်ရုံသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဝတ်ရုံဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

သူတော်ဆောင်ငြား ဆင်သတ်စား

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဆင်မျိုး၌ဖြစ်၍ ဟိမဝန္တာ တောနက်ရာအရပ်၌ ဆင်အပေါင်း ခြံရံကာ နေလေ၏။

ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌နေသော သူဆင်းရဲတစ်ယောက်သည် ဆင်စွယ်ပွတ်သမားတို့ထံသွား၍ “အချင်းတို့ ... ဆင်စွယ် ယူကြမည်လော” ဟု မေးရာ “အမောင် ယူကြမည်” ဟု ဆိုကုန်၏။ သူဆင်းရဲသည် လက်နက်ကိုယူ၍ ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်ကိုဝတ်ဆင်ကာ ပစ္စေကဗုဒ္ဓ အသွင်ကို ယူပြီးလျှင် ဦးခေါင်းကိုခြုံ၍ ဆင်တို့သွားရာလမ်း၌နေလျက် ဆင်တို့သွားလာသောအခါ နောက်ဆုံးဖြစ်သော ဆင်ကိုသတ်၍ အစွယ်ကိုယူပြီးလျှင် ရောင်းချကာ အသက်မွေးလေ၏။

ဆင်တို့သည် နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း လျော့ကုန်သည်ရှိသော် ဘယ်အကြောင်းကြောင့် ဆင်တို့ လျော့ကုန်ဘိသနည်းဟု ဆင်မင်းအား ပြောကြားကြကုန်၏။ ဆင်မင်းလည်း စုံစမ်းသည်ရှိသော် ဆင်တို့သွားရာလမ်း၌ ပစ္စေကဗုဒ္ဓအသွင်ကိုယူ၍နေသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်ရှိသည်။ ထိုယောကျ်ားသည်ပင် သတ်လေသလော၊ သိရအောင် စုံစမ်းမည်ဟု ကြံစည်ကာ တစ်နေ့သ၌ အခြံအရံဖြစ်သော ဆင်တို့ကို ရှေ့ကထားလျက် မိမိမူကား သတိထားကာ နောက်ဆုံးမှ လိုက်လေ၏။

အကြောင်းကိုပြ ဆိုဆုံးမ

ထိုသူဆင်းရဲယောကျ်ားသည် ဆင်မင်းကိုမြင်လျှင် လက်နက်ကိုကိုင်ကာ ပြေးလာ၏။ ဆင်းမင်းလည်း နောက်သို့လှည့်၍ ကြည့်ရာ မြင်သဖြင့် “ထိုယောကျ်ားကို မြေကြီးတွင် ရိုက်ပုတ်ကာ သတ်မည်” ဟု နှာမောင်းကို ဆန့်ပြီးမှ တစဖန် ဝတ်ထားသော သင်္ကန်းကိုမြင်၍ “ရဟန္တာတို့ တံခွန်အောင်လံ ဖြစ်သော သင်္ကန်းတော်ကို ငါသည် အလေးအမြတ်ပြုခြင်းငှာ သင့်၏” ဟု နှလုံးသွင်းကာ နှာမောင်းကို ရုပ်သိမ်းပြီးလျှင် -

“အို - ယောကျ်ား ... ကိလေသာကို မနှင်ထုတ်ရသေးသော “ဣန္ဒြေကို ဆုံးမခြင်းဟူသော ဓမ္မ၊ နိဗ္ဗာန်ဟူသော ပရမတ္ထသစ္စာမှ ကင်းဝေးသော သင်ယောကျ်ားကား ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်ကိုရုံရန် မထိုက်တန်ပေ။

ကိလေသာကို ပျို့အန်နှင်ထုတ်ပြီးသော “ဣန္ဒြေကို ဆုံးမခြင်းဟူသော ဓမ္မ၊ နိဗ္ဗာန်ဟူသော ပရမတ္ထ သစ္စာနှင့်ပြည့်စုံသော မဂ်ဖိုလ်သီလ၌ တည်သောသူသည်သာ ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်ကို ဝတ်ရုံန် ထိုက်တန်ပေ၏” – ဟု အကြောင်းကိုပြ၍ ပြောဆိုဆုံးမပြီးလျှင် “ဤနေ့မှစ၍ ဤအရပ်သို့ မလာလေနှင့်၊ အကယ်၍ သင်လာလျှင် အသက်သေရမည်” ဟု ခြိမ်းခြောက်၍ ပြေးစေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ဆင်သတ်ယောကျ်ားသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

ဆင်မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကိသောပြွမ်း၊ သစ္စာကန်း၊ ဆိုးသွမ်းဣန္ဒြေ။

(၂) ရဟန္တာတံခွန်၊ သင်္ကးန်မွန်၊ မတန်မထိုက်ပေ။

(၃) ကိလေသာစင်၊ သစ္စာမြင်၊ သွန်သင်ဣန္ဒြေ။

(၄) ရဟန္တာတံခွန်၊ သင်္ကန်းမွန်၊ အလွန်ထိုက်တန်ပေ။

ကာသာဝဇာတ် ပြီး၏။