ကိံဖလဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၆။ အာသီသဝဂ် -၅၄- ကိံဖလဇာတ်။ ။ သရက်သီးနှင့်တူသောအဆိပ်သီးများကို မဆင်ခြင်သူများစားမိ၍ ဆင်ခြင်သူများ မစားဘဲနေသော အကြောင်း။

သစ်သီးအရာ သိလိမ္မာ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ်ဗာရာဏသီသူဌေးထံဝယ် သစ်သီးအရာ၌ လိမ္မာကျွမ်းကျင်သော ဥယျာဉ်စောင့် တစ်ယောက် ရှိလေ၏။

ထိုဗာရာဏသီသူဌေးသည်တစ်နေ့သ၌ ဘုရား အမှူးရှိသော သံဃာတော်များကို မိမိဥယျာဉ်သို့ ပင့်ဆောင်ကာယာဂုခဲဖွယ် လှူဒါန်းပြီးလျှင် ဥယျာဉ်စောင့်ကို ခေါ်၍ “အချင်း ဥယျာဉ်စောင့် ....ရဟန်းတော်တို့နှင့်တကွ ဥယျာဉ်တွင်းသို့ လှည့်လည်ကာ သစ်သီးတို့ကို လှူဒါန်းလော့” ဟုစေခိုင်း၏။

ဥယျာဉ်စောင့်လည်းရဟန်းတို့နှင့် လှည့်လည်ကာ သစ်ပင်အောက်ကနေလျက်ပင် “ဤသစ်သီး နုသည်၊ ဤသစ်သီးစိမ်းသည်၊ ဤသစ်သီးမှည့်သည်” ဟု လျှောက်ထားပြီး ဆွတ်ခူးရာ လျှောက်ထားတိုင်းဟုတ်မှန်နေလေ၏။

ရဟန်းတို့သည်ထိုအကြောင်းကို မြတ်စွာဘုရားထံ လျှောက်ထားကြရာ မြတ်စွာဘုရားသည် “ ချစ်သားရဟန်းတို့... ဤဥယျာဉ်စောင့်သာ သစ်သီးအရာ၌ ကျွမ်းကျင်လိမ္မာသည် မဟုတ်၊ ရှေးပညာရှိတို့လည်းကျွမ်းကျင်လိမ္မာသည်” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

လှည်းမှူးမှာကြားတပည့်များ

လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည်လှည်းကုန်သည်မျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် လှည်းငါးရာတို့ အကြီးအမှူး ဖြစ်လေ၏။

တစ်နေ့သ၌လှည်းမှူးသည် လှည်းငါးရာတို့ဖြင့် ကုန်သွယ်သွားရာ တောအုပ်တစ်ခုသို့ ရောက်လျှင်တော်ထဲသို့ မဝင်မီ လှည်းသမားတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ “အမောင်တို့ ... ဤတောအုပ်ဝယ်အဆိပ်ပင်၊ အဆိပ်ရွက်၊ အဆိပ်သီး၊ အဆိပ်ပွင့်၊ အဆိပ်ပျားတို့ ရှိကြသည်။ ရှေးအခါမသုံးဆောင်ဖူးသော အရာဟူသမျှကို ငါ့ကို မပြောကြားဘဲ မသုံးဆောင်ကြနှင့်” ဟု မှာထားဆုံးမလေ၏။

ဆင်တူရိုးမှားဆိပ်သီးများ

တောအုပ်သို့ ဝင်လတ်သော်အဝင်ဝတွင် တစ်ခုသော ရွာတံခါးဝယ် ကိံဖလ မည်သော သစ်ပင်တစ်ပင် ရှိလေ၏။ ပင်စည်၊ ကိုင်း၊ခက်၊ အရွက်၊ အသီး၊ အပွင့်၊ အနံ့၊ အရသာ တို့မှာ သရက်ပင်နှင့် အလုံးစုံတူကုန်၏။အဆင်းသဏ္ဌာန်ခြင်းသာ မတူကုန်။ စားသောသူတို့ကား လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်ကဲ့သို့ခဏချင်းသာ လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်ကဲ့သို့ ခဏချင်းသာ သေစေကုန်၏။

ထိုသစ်ပင်အောက်သို့ရောက်နှင့်သော လှည်းသမားတို့တွင် လျှပ်ပေးလော်လည်သော တချို့ လှည်းသမားတို့သည်သရက်သီး အမှတ်ဖြင့် စားနှင့်ကြကုန်၏။ တချို့လည်း လှည်းမှူးကိုပြရန်စောင့်ဆိုင်းနေကြကုန်၏။

စားသောက်မဆင်ခြင်သေပွဲဝင်

လှည်းမှူးရောက်၍အသီးကိုမြင်လျှင် “ အမောင်တို့ ... ဤအသီးကား သရက်သီး မဟုတ်၊ အဆိပ်သီး ဖြစ်သည်မစားကြနှင့်၊ စားလျှင် ခဏချင်း သေစေတတ်သည်” ဟု ပြောဆိုတားမြစ်လျက်စားပြီးသူတို့ကိုလည်း အန်စေပြီးလျှင် စတုမဓုကျွေးကာ အနာရောဂါ မရှိအောင်ပြုလုပ်ပေးလေ၏။

ရှေးက သွားဖူးသောလှည်းငါးရာတို့မှာ သစ်သီး၌ ကျွမ်းကျင်လိမ္မာသူ မပါ၊ သရက်သီး ထင်မှတ်၍ စားကြသဖြင့်သေကြဖူးကုန်၏။ ရွာနေလူတို့သည် နံနက်လင်းသောအခါ လာကြ၍ လူသေတို့ကို တော်ရာသို့ပို့ကာလှည်းနွား ပစ္စည်းတို့ကို ရဖူးကြကုန်၏။

ဆင်ခြင်နိုင်ရေးဆုံးမပေး

ထို့ကြောင့် ရွာနေလူတို့မှာ“ ညချမ်းတွင် ရောက်လာသော လှည်းကုန်သည်တို့လည်း သေနေကြဦးမည်” ဟု ထင်မှတ်ကာလှည်းနွား ပစ္စည်းတို့ကို ရလိမ့်ဦးမည် အနေဖြင့် အရုဏ်တက်၍ လာကြရာ အနာရောဂါမရှိသည်ကို သိ၍ လှည်းသမားတို့ကို “အမောင်တို့ ... အဘယ့်ကြောင့် ဤသစ်ပင်ကို သရက်ပင်မဟုတ်မှန်း သိကြသနည်း” ဟု မေးကြရာ “ကျွန်ုပ်တို့ မသိကြပါ၊ ကျွန်ုပ်တို့လှည်းမှူးသိပါသည်” ဟု ဆိုလျှင် လှည်းမှူးထံသွား၍ “အို ပညာရှိ ... အဘယ်ကြောင့်ဤသစ်ပင်ကို သရက်ပင် မဟုတ်မှန်း သိပါသနည်း” ဟု မေးကြကုန်၏။ လှည်းမှူးသည် သိခြင်းအကြောင်း နှစ်ပါးကို ပြလိုသဖြင့် -

“အမောင်တို့ ...

ဤသစ်ပင်ကား တက်၍လည်း မခက်ခဲ။

ရွာနှင့်လည်း မဝေး။

ဤအကြောင်းနှစ်ပါးကိုမြင်သဖြင့် သရပ်ပင် မဟုတ်၊ အဆိပ်ပင်မှန်း သိရသည်၊ အကယ်၍ အဆိပ်ပင် မဟုတ်လျှင်အသီးရှိတော့မည် မဟုတ်” –

ဟုလူအပေါင်းကို တရားဟောပြီးလျှင် လှည်းငါးရာနှင့်တကွ ချမ်းသာစွာ သွားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ လှည်းမှူးပရိသတ်သည် - ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်။

လှည်းမှူးသည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဟုဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) တက်လွယ်လူနီး၊ ရှိအသီး၊ ဆိပ်သီးဖြစ်၍သာ။

(၂) ရသာကြိုင်မွှေး၊ အပြစ်ဝေး၊ စားလွေးကြမည်သာ။

ကိံဖလဇာတ် ပြီး၏။