ကုဋိဒူသကဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၃။ ကုဋိဒူသကဝဂ် -(၃၂၁) ကုဋိဒူသကဇာတ်။ ။ အရှင်မဟာကဿပ၏ ကုဋိ ကျောင်းငယ်ကို မီးရှို့ဖျက်ဆီးသည် ရဟန်း၏ အတိတ်ဘဝ မျောက်ဖြစ်စဉ်က ငှက်သိုက်ကို ဖျက်ဆီးခဲ့သော အကြောင်း။

ရဟန်းပေါ့ပျက် ဆုံးမခက်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အရှင်မဟာကဿပမထေရ်သည် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်ကို အမှီပြုကာ ကုဋီကျောင်း၌ နေတော်မူ၏။ ထိုမထေရ်အား ရဟန်းငယ်နှစ်ပါးတို့သည် လုပ်ကျွေးလျက် ရှိကုန်၏။ တစ်ပါးကား အရှင်မဟာကဿပအား ကျေးဇူးများ၏။ တစ်ပါးကား အဆုံးမခက်၏။ ကျေးဇူးများသော ရဟန်းငယ် ပြုလုပ်တိုင်း ပြုလုပ်တိုင်း အဆုံးမခက်သော ရဟန်းငယ်သည် အတုလိုက်၍ ပြုလုပ်လေ့ရှိ၏။ သူတစ်ပါး ပြုလုပ်ထားသော အမှုကို မိမိပြုလုပ်ထားလေဟန် ပြုလေ့ရှိ၏။

ကျေးဇူးများသော ရဟန်းငယ်သည် မျက်နှာသစ်ရေတည်ထားပြီးသောအခါ အဆုံးမခက်သော ရဟန်းငယ်သည် မထေရ်မြတ်ထံသွား၍ မျက်နှာသစ်တော်မူရန် လျှောက်ထား၏။ သောက်ရေ သုံးဆောင်ရေ တည်ထားရာ၌ လည်းကောင်း၊ တံမြက်လှည်းရာ၌ လည်းကောင်း၊ ဝတ်ကြီး ဝတ်ငယ် ဟူသမျှတို့၌ လည်းကောင်း ကျေးဇူးများသော ရဟန်းငယ် ပြုလုပ်ပြီးသောအခါ အဆုံးမခက်သော ရဟန်းငယ်သည် မထေရ်မြတ်ထံ ဦးဆောင်သွား၍ လျှောက်ထားကာ မျက်နှာယူလေ့ရှိ၏။

ဝတ်ပြည့်စုံမှု ထင်ရှားမှု

တစ်နေ့သ၌ ကျေးဇူးများသော ရဟန်းငယ်သည် ဤအဆုံးမခက်သော ရဟန်းငယ်ကား ငါပြုလုပ်ထားသမျှ သူပြုလုပ်ထားလေဟန် မျက်နှာယူလေ့ရှိသည်၊ ဤအမှုကို ထင်ရှားအောင် ပြုမည်ဟု ကြံစည်ကာ အဆုံးမခက်သော ရဟန်းငယ် အိပ်နေစဉ် မီးတင်းကုပ်၌ ချိုးရေကိုနွှေး၍ ထိုရေနွေးကို ရေချိုးအုံ ပြင်ပ၌ထားကာ တစ်မှုတ်စာမျှသော ရေနွေးကိုချန်၍ အိုးကို ခုံလှောက်ထက်တွင် ထားလေ၏။

ထိုအခါ အဆုံးမခက်သော ရဟန်းငယ်သည် အိပ်ရာမှ နိုး၍သွားကာ ရေနွေးအိုး၌ အငွေ့ထွက်နေသည်ကို မြင်လျှင် ရေနွေးအိုး ရေချိုးအုံ၌ထားသည် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု အောက်မေ့လျက် မျက်နှာရအောင် မထေရ်မြတ်ထံသွား၍ ရေချိုးရန်လျှောက်ထားလေ၏။ မထေရ်မြတ်လည်း ရေချိုးရန် ထိုရဟန်းနှင့်အတူ လိုက်လာရာ ရေချိုးအုံသို့ရောက်လျှင် ရေနွေးမမြင်၍ မေးသောအခါ လျင်မြန်စွာ မီးတင်းကုတ်သို့သွား၍ ရေနွေးအိုးတွင် ရေရှိသည်ထင်မှတ်လျက် ရေမှုတ်ကို ချ၏။ ရေမရှိသဖြင့် အိုးသည် ခေါက်ခေါက်မည်လေ၏။ ထိုအခါ မှစ၍ အဆုံးမခက်သော ရဟန်းငယ်အား ဥလုင်္ကသဒ္ဒ ဟူသော အမည်တွင်လေ၏။

ဆုံးမသည့်တွကက် အမျက်ထွက်

ထိုခဏ၌ ကျေးဇူးများသော ရဟန်းငယ်သည် ပြင်ပမှ ရေနွေးအိုးကို ယူခဲ့၍ မထေရ်မြတ်အား ရေချိုးရန် ကပ်လေ၏။ မထေရ်မြတ်သည် ရေချိုးစဉ် ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုအကြောင်ကိုသိ၍ ညချမ်းသောအခါ ဆည်းကပ်ရန်လာသော ဥလုင်္ကသဒ္ဒကို “ငါ့ရှင် ... ရဟန်း မည်သည်ကား မိမိ ပြုသောအမှုကိုသာ ပြုသည်ဟု ပြောဆိုရာ၏၊ မပြုသောအမှုကို ပြုသည်ဟု မပြောဆိုရာ၊ ဆိုခဲ့သော် မုသာဝါဒ ဖြစ်၏၊ ဤနေ့မှစ၍ ဤလိုအမှုမျိုးကို မပြုလင့်” ဟု ဆုံးမလေ၏။ ဥလုင်္ကသဒ္ဒသည် မထေရ်မြတ်အား အမျက်ထွက်၍ ရန်ငြိုးဖွဲ့ကာ မထေရ်မြတ်နှင့် ဆွမ်းအတူမခံတော့ပေ။

ရန်ငြိုးဖွဲ့ပြန် မနာခံ

ဥလုင်္ကသဒ္ဒသည် တစ်ပါးတည်း ဆွမ်းခံဝင်ကာ မထေရ်မြတ် အလုပ်အကျွေးအိမ်သို့ဝင်၍ ဒါယကာတို့ မထေရ်မြတ်ကို မေးရာ မကျန်းမာ၍ ကျောင်းမှာ နေရစ်သည်၊ မည်သည့်အာဟာရကို အလိုရှိသည်ဟု ပြောဆိုအလှူခံကာ မထေရ်မြတ်ကို မလှူဘဲ မိမ်ိ အလိုရှိတိုင်း စားလေ၏။ နောက်တစ်နေ့ မထေရ်မြတ်သည် အလုပ်အကျွေးအိမ် ကြွပြန်ရာ ဒါယကာတို့သည် မနေ့က မည်သည့်အာဟာရကို လှူလိုက်ကြောင်း လျှောက်ထားလေလျှင် ဆိတ်ဆိတ်သာနေ၍ ဆွမ်းဘုဉ်ပေးပြီးလျှင် ကျောင်းသို့ ပြန်ခဲ့၏။ ညချမ်းသောအခါ ဆည်းကပ်ရန်လာသော ဥလုင်္ကသဒ္ဒကို “ငါ့ရှင် ... သင်ကား မည်သည့်အိမ်မှ မည်သည့်အာဟာရကို မထေရ်မြတ်ဖို့ဆို၍ တောင်းရမ်းကာ စားသတတ်၊ ဝစီဝိညက် မည်သည်ကား မအပ်၊ ဤလိုအမှုကို ဤနေ့မှစ၍ မပြုလင့်” ဟု ဆုံးမပြန်၏။ ဥလုင်္ကသဒ္ဒသည် မနာယူဘဲ အမျက်ထွက်၍ ရန်ငြိုးဖွဲ့ပြန်၏။

ရဟန်းဒုဿီ မီးရှို့ပြီ

နောက်တစ်နေ့ မထေရ်မြတ် ဆွမ်းခံဝင်သည်ရှိသော် ဥလုင်္ကသဒ္ဒသည် လက်ရိုက်ဖြင့် မထေရ်မြတ်၏ အသုံးအဆောင်တို့ကို ရိုက်နှက်ထုချေကာ သစ်ရွက်မိုး ကုဋီကျောင်းကို မီးတိုက်၍ ပြေးလေ၏။ ထိုရဟန်းငယ်သည် အသက်ရှင်စဉ်လျှင် လူပြိတ္တာ ဖြစ်၍ သေလွန်သောအခါ အဝီစိငရဲ၌ ကျလေ၏။

ထိုအခါ အချို့ရဟန်းတို့သည် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်မှ မြတ်စွာဘဘုရားထံ အဖူးအမြော်သွားကြရာ မြတ်စွာဘုရားသည် ပဋိသန္ဓာရ ပြုတော်မူပြီးလျှင် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်မှ လာကြောင်းကိုသိ၍ ရှင်မဟာကဿပ အကြောင်းကို မေးတော်မူသောအခါ ရဟန်းတို့သည် ရှင်မဟာကဿပ၏တပည့် ဥလုင်္ကသဒ္ဒရဟန်း အကြောင်းကို လျှောက်ထားကြပြန်ရာ မြတ်စွာဘုရားသည် “ရဟန်းတို့ ... ဤရဟန်းငယ်သည် ယခုအခါ၌သာ ကုဋီကို ဖျက်သည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဖျက်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ၌လည်း ဆုံးမသောသူအား အမျက်ထွက်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း အမျက်ထွက်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ပညာမဲ့မျောက် အိမ်မဆောက်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် သိင်္ဂါလငှက်မျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ် နှစ်သက်ဖွယ်ရှိ၍ မိုးလုံသော အသိုက်ကို ပြုလုပ်ကာနေ၏။

ထိုအခါ မျောက်တစ်ကောင်သည် မိုးအခါ အယဉ်မပြတ် မိုးရွာလတ်သော် ချမ်းအေးခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ မေးခေါက်လျက် သိင်္ဂါလငှက်၏ အနီး၌နေ၏။ သိင်္ဂါလငှက်သည် ပင်ပန်း ဆင်းရဲနေသော မျောက်ကိုမြင်လျှင် -

“အို-မျောက် ... သင်၏ဦးခေါင်းသည် လူ၏ ဦးခေါင်းနှင့်တူ၏။ လက်ခြေတို့လည်း လူ၏ လက်ခြေနှင့် တူကုန်၏၊ သို့ပါလျက် သင်အား အဘယ်ကြောင့် အိမ်မရှိသနည်း”

ဟု မျောက်အား မေးလေ၏။ မျောက်သည် သိင်္ဂါလငှက်၏ စကားကို ကြားလျှင် -

“အို-သိင်္ဂါငှက် ... ငါ၏ဦးခေါင်းသည် လူ၏ ဦးခေါင်းနှင့် တူကုန်၏၊ သို့သော်လည်း လူတို့မှာ မွန်မြတ်သော ပညာရှိကုန်၏၊ ငါ့မှာကား မရှိပေ”

ဟု သိင်္ဂါလငှက်အားပြန်၍ ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ သိင်္ဂါလငှက်သည် -

“အို-မျောက် ... မတည်မကြည် ပေါ့ပျက်သည်ဖြစ်၍ ခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားသောစိတ်ရှိလျက် သီလမရှိသောသူအား ချမ်းသာ မည်သည် မရှိလေ၊ အိုမျောက် - သင်ကား အားအစွမ်းကို ပြုလော့၊ သီလမရှိသော အဖြစ်ကို လွန်မြောက်စေလော့၊ အချမ်းလေကို ကာကွယ်နိုင်သောအိမ်ကို ဆောက်လုပ်လော့” –

ဟု မျောက်အား ပြောဆို တိုက်တွန်းပြန်၏။ ထိုအခါ မျောက်သည် ဤငှက်ကား မိုးမစိုရာ အရပ်တွင် နေရ၏။ ဤအသိုက်၌မနေစေရဟု ကြံစည်ကာ ငှက်ကို ဖမ်းလိုသည်ဖြစ်ရကား ပြေး၍လာ၏။ ငှက်သ ပျံ၍ တစ်နေရာသို့ သွားလေ၏။ မျောက်သည် အသိုက်ကို မှုန့်မှုန့်ညက်ညက်ကြေအောင် ဖျက်ဆီး၍သွားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မျောက်သည် - ယခုအခါ ကုဋီကို ဖျက်သော ရဟန်းငယ်။

သိင်္ဂါလငှက်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ခေါင်း, လက်, ခြေဟန်၊ လူသဏ္ဌာန်၊ ဉာဏ်မဲ့ မျောက်တို့မှာ။

(၂) ပေါ့,မတည်ငြား၊ ဆွေပြစ်မှား၊ မဲ့ငြားချမ်းသာ-ဒုဿီမှာ။

ကုဋိဒူသကဇာတ် ပြီး၏။