ကုသနာဠိဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၃။ ကုသနာဠိဝဂ် -၁၂၁ - ကုသနာဠိဇာတ်။ ။ ဗိမာန် ပျက်လုဆဲတွင် မိတ်ဆွေနတ် အကြံဉာဏ်ထုတ်သဖြင့် ဗိမာန် မပျက်စီးဘဲ ချမ်းသာစွာနေရသော ရုက္ခစိုးနတ် အကြောင်း။

ပေါင်းဖော်ဟူက မခွဲခြားရ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အနာထပိဏ်သူဌေးကြီးဝယ် အမျိုးအနွယ် စည်းစိမ်ဥစ္စာ အားယုတ်နိမ့်သော အဆွေခင်ပွန်းတစ်ယောက် ရှိလေ၏။

ထိုအခါ အနာထပိဏ် သူဌေးကြီး၏ ဆွေမျိုးဉာတိ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည် သူဌေးကြီးအား “အရှင်သူဌေးကြီး ... ဤသူကား သူဌေးကြီးနှင့် အမျိုးအနွယ် စည်းစိမ်ဥစ္စာအားဖြင့် တူညီသူလည်း မဟုတ်ပါ၊ လွန်မြတ်သူလည်း မဟုတ်ပါ၊ ဤသူနှင့် အဆွေခင်ပွန်း မဖွဲ့ပါနှင့်” ဟု အဖန်ဖန်တားမြစ်ကြလေ၏။

သူဌေးကြီး၏ သဘောကား ယုတ်နိမ့်သူတို့နှင့် လည်းကောင်း၊ တူညီသူတို့နှင့် လည်းကောင်း၊ လွန်မြတ်သူတို့နှင့် လည်းကောင်း အထိုက်အလျောက် အဆွေခင်ပွန်း ဖွဲ့သင့်သည်ဟု ယူဆသဖြင့် အကြိမ်ကြိမ် တားမြစ်ကြသော်လည်း မိမိ အဆွေခင်ပွန်းကို စွန့်ပယ်ခြင်း မရှိလေ၏။

ပေါင်းသင်းကောင်းလျက် စီးပွားတက်

တစ်နေ့သ၌ မိမိစားသောရွာသို့ သွားသည်ရှိသော် ထိုယုတ်နိမ့်သူ အဆွေခင်ပွန်းအား အိမ်ရှိ ပစ္စည်းဥစ္စာတို့ကို စောင့်ရှောက်ရန် အပ်နှင်းခဲ့၏။ ညဉ့်အခါ သူခိုးတို့လာလတ်သော် မယူနိုင်အောင် ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ထားနှင့်သဖြင့် တစ်စုံတစ်ရာ ပျက်စီးပျောက်ဆုံးခြင်း မရှိလေ။

သူဌေးကြီး ပြန်လာ၍ ထိုအကြောင်းကိုသိလျှင် ငါ့မှာ ဆွေမျိုးဉာတိ အဆွေခင်ပွန်းတို့စကားကို နားထောင်ကာ ထိုယုတ်နိမ့်သော အဆွေခင်ပွန်းကို စွန့်ပယ်လိုက်လျှင် အိမ်၌ စောင့်ရှောက်သူ မရှိသဖြင့် သူခိုးတို့ ယူဆောင်ကာ ပစ္စည်းဥစ္စာ ဆုံးပါးပျက်စီးတော့မည်၊ ယခုမှာကား ထိုသူတို့စကားကို နားမထောင်ဘဲ ထိုယုတ်နိမ့်သော အဆွေခင်ပွန်းကို မစွန့်ပယ်သဖြင့် စောင့်ရှောက်နှင့်သည့်အတွက် တစ်စုံတစ်ရာ ပစ္စည်းဥစ္စာ ပျက်စီးဆုံးရှုံးခြင်း မရှိ၊ ပစ္စည်းရှင် ဖြစ်ရပေသည်ဟု ကြံစည်ပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားထံ ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ထားလေ၏။

မြတ်စွာဘုရားရှင်လည်း “သူဌေးကြီး ... အဆွေခင်ပွန်းမည်သည် သေးငယ်သည်မရှိ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ ဝတ္တရားကို ကျေကုန်အောင် ဆောင်ရွက်နိုင်သည်သာ ပဓာန ဖြစ်သည်၊ မိမိအောက် ယုတ်နိမ့်သည် ဖြစ်စေ၊ မြင့်မြတ်သည်ဖြစ်စေ၊ အယုတ်, အလတ်, အမြတ် သုံးမျိုးလုံးပင် အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့သင့်သည်၊ ယခုအခါ သူဌေးကြီးမှာ ယုတ်နိမ့်သော အဆွေခင်ပွန်းကိုမှီ၍ ဥစ္စာရှင် ဖြစ်ရသည်၊ ရှေးသူဟောင်းတို့သည် ယုတ်နိမ့်သော အဆွေခင်ပွန်းကိုမှီ၍ ဗိမာန်ရှင်ဖြစ်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

မိတ်ဖွဲ့လေငြား နတ်နှစ်ပါး

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်းမင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် မင်းကြီး၏ ဥယျာဉ်တော်ဝယ် သမန်းမြက်ဖုတ် ကျူရုံတစ်ခု၌ နတ်ဖြစ်လေ၏။

ထိုဥယျာဉ်တော်ဝယ် မင်္ဂလာကျောက်ဖျာကို မှီလျက် ပေါက်နေသော ရုစာမည်သော သို့မဟုတ် သုမုလက မည်သော သစ်ပင်သည် ရှိလေ၏။ ထိုသစ်ပင်ကား တောက်ပြောင် ဝိုင်းဝန်း၍ ပင်စည်၊ ခက်မနှင့် ပြည့်စုံ၏။ မင်းကြီး ပူဇော်သက္ကရာ ပြုအပ်သော မင်္ဂလာသစ်ပင် ဖြစ်၏။ ထိုသစ်ပင်ဝယ် ဘုန်းတန်ခိုးကြီးမားသော ရုက္ခစိုးနတ်မင်းသည် နေ၏။ ထိုနတ်မင်းနှင့် သမန်းမြက်ဖုတ် ကျူရုံစောင့်နတ်သည် အဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်ကြ၏။

ဗိမာန်ဖျက်ရန် မိန့်တော်ပြန်

ထိုအခါ မင်းကြီးနေသော တစ်ပင်တိုင် နန်းပြာသာဒ်ဝယ်ပြာသာဒ်တိုင်သည် နဲ့လေ၏။ မင်းကြီးသည် လက်မသားတို့ကိုခေါ်၍ “အမောင်တို့ ... ပြာသာဒ်တိုင် နဲ့နေသည်၊ မနဲ့အောင် အနှစ်ရှိသော တိုင်လုံးနှင့် ကျားထောက်ကြလော့” ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။

လက်သမားတို့လည်း နန်းတော်တိုင်ကို ကျားထောက်ရန် လျောက်ပတ်သော သစ်ပင်ကို ရှာလတ်သော် မတွေ့ကြသည်ဖြစ်၍ မင်းကြီး ဥယျာဉ်တော်သို့ ဝင်၍ ရှာကြပြန်ရာ ရုစာ မည်သော သစ်ပင်ကို တွေ့ကြသော်လည်း မင်းကြီး၏ မင်္ဂလာသစ်ပင်ဖြစ်၍ မခုတ်ဝံ့ကြသဖြင့် မင်းကြီးထံ လျှောက်ကြကုန်၏။

မင်းကြီးလည်း လက်သမားတို့အား “အမောင်တို့ သွားကြကုန်၊ မင်္ဂလာသစ်ပင် ဖြစ်သော်လည်း ခုတ်ကြကုန်၊ တခြားသစ်ပင်ကို မင်္ဂလာသစ်ပင် ပြုလုပ်မည်” ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။ လက်သမားတို့လည်း ပူဇော်ပသဖွယ်တို့ကို ယူဆောင်ကာ ဥယျာဉ်တော်သို့သွား၍ မင်္ဂလာသစ်ပင်အား ပူဇော်ပသပြီးလျှင် နက်ဖြန် ခုတ်မည်ဟု တိုင်ပင်ကာ ပြန်ခဲ့ကြကုန်၏။

ငိုကြွေးလျက်သော ဗိမာန်ရှာ

ရုက္ခစိုးနတ်သည် ထိုအကြောင်းကိုသိလျှင် နက်ဖြန် ငါ့ဗိမာန်ကို ဖျက်ဆီးကြတော့မည်၊ ငါ့သားငယ်တို့ကိုယူ၍ ဘယ်အရပ်သို့ ရွှေ့ပြောင်းရပါမည်နည်းဟု စူးစမ်းဆင်ခြင်လတ်သော် ရွှေ့ပြောင်းဖို့နေရာကို မမြင်သဖြင့် သားငယ်တို့ကို လည်၌ဖက်ကာ ငိုကြွေးလေ၏။

အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ရုက္ခစိုးနတ်တို့သည် ငိုကြွေးသံကိုကြားလျှင် လာလတ်ကုန်၍ “အဆွေ ... အဘယ်ကြောင့် ငိုကြွေးသနည်း” ဟု မေးကြလေလျှင် “အဆွေတို့ ... နက်ဖြန် ဤသစ်ပင်ကို လက်သမားတို့လာ၍ ခုတ်ကြတော့မည်၊ ငါ့ဗိမာန်ပျက်တော့မည်” ဟု ပြောလျက် လက်သမားတို့ကို တားမြစ်ရန် အကြောင်းကိုရှာ၍ မရကြသဖြင့် အဆွေရုက္ခစိုးနတ်ကိုဖက်ကာ ငိုကြွေးကြပြန်၏။

သမန်းမြက်နတ်ကြံ ဥပါယ်ဉာဏ်

သမန်းမြက်ဖုတ် ကျူရုံစောင့်နတ်လည်း ရုက္ခစိုးနတ်မင်းကု တွေ့မြင်လို၍ မင်္ဂလာသစ်ပင်သို့ သွားလေသော် ထိုအကြောင်းကိုသိလျှင် “အရှင်နတ်မင်း ... သည်အတိုင်း ဖြစ်ပါစေ၊ မစိုးရိမ်ပါလင့်၊ နက်ဖြန် လက်သမားတို့ မခုတ်ရဲအောင် အကျွန်ုပ်တို့ တားမြစ်ပါမည်၊ လက်သမားတို့ လာသောအခါ အကျွန်ုပ်၏ ပညာဉာဏ်စွမ်းကိုသာ စောင့်၍ ကြည့်ကြပါ” ဟု ဝန်ခံကာ နတ်တို့ကို သက်သာရာရစေ၏။

နက်ဖြန် လက်သမားတို့ သစ်ပင်ခုတ်ရန် လာကြသောအခါ သမန်းမြတ်ဖုတ် ကျူရုံစောင့်နတ်သည် ပုတ်သင်အသွင်ဖန်ဆင်းကာ လက်သမားတို့ ရှေ့မှသွား၍ မင်္ဂလာသစ်ပင်၏ အမြစ်ကြားသို့ ဝင်ပြီးလျှင် အခေါင်းရှိသကဲ့သို့ ပြုလျက် သစ်ပင်၏အလယ်ဖြင့် တက်လတ်၍ ပင်စည်၏ ထိပ်မှထွက်လျက် ဦးခေါင်းညိတ်ကာ ဝပ်လေ၏။

မိတ်ဆွေစောင်မ ချမ်းသာကြ

လက်မသားကြီးသည် ပုတ်သင်ကိုမြင်လျှင် သစ်ပင်ကို လက်ဖြင့်ပုတ်ကာ “ဤသစ်ပင်ကား အခေါင်းရှိသည်၊ အနှစ်မရှိ၊ မနေ့က ငါတို့ မဆင်ခြင်မိ၍ ပူဇော်ပသခဲ့သည်” ဟု ပြောဆို၍ မခုတ်တော့ဘဲ သွားကြလေ၏။ ရုက္ခစိုးနတ်မင်းသည် သမန်းမြက်ဖုတ် ကျူရုံစောင့်နတ်ကို အမှီပြု၍ ငါ့ဗိမာန် မပျက်စီးဘဲ ဗိမာန်ရှင် ဖြစ်ရလေ၏။

ရုက္ခစိုးနတ်မင်းလည်း ကြွရောက် စည်းဝေးလာကြသော အဆွေခင်ပွန်း ရုက္ခစိုးနတ်တို့အလယ်တွင် မိမိ၏ ဗိမာန်ကို ပြန်ရသည့်အတွက် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ “အဆွေတို့ ... အကျွန်ုပ်တို့ကား တန်ခိုးကြီးကုန်လျက် ပညာနုကြသောကြောင့် ဤအကြောင်းကို မသိကြချေ၊ သမန်းမြက်ဖုတ်ကျူရုံစောင့်နတ်ကား တန်ခိုးသေးသော်လည်း ပညာရင့်သောကြောင့် ဤအကြောင်းကို သိချေသည်၊ သို့အတွက် အကျွန်ုပ်ကို ဗိမာန်ရှင်ဖြစ်အောင် ဆောင်ရွက်နိုင်ပေသည်” ဟု အဖန်ဖန် ချီးကျူးလေ၏။

ထို့နောက်တစ်ဖန် -

“အဆွေတို့ ... မိမိတို့အောက် အမျိုးအနွယ် တန်ခိုးရှိန်ဝါ ပစ္စည်းဥစ္စာ ယုတ်နိမ့်သော သူတို့နှင့် လည်းကောင်း၊ တူညီသောသူတို့နှင့် လည်းကောင်း၊ မြင့်မြတ်သောသူတို့နှင့် လည်းကောင်း အယုတ်၊ အလတ်၊ အမြတ်မရွေး အဆွေခင်ပွန်း ဖွဲ့သင့်၏။ ယုတ်နိ်မ့်ခြင်း၊ တူညီခြင်း၊ မြင့်မြတ်ခြင်းတို့မှာ ပဓာန မဟုတ်ပါ၊ အဆွေခင်ပွန်တို့ ဝတ္တရားကို ကျေကုန်အောင် ဆောင်ရွက်နိုင်ခြင်းသာ ပဓာန ဖြစ်၏။ အဆွေခင်ပွန်းတို့ မည်သည်ကား ပျက်စီးသောအခါ အကျိုးစီးပွားကို ရွက်ဆောင်ကြ၏။ ဆင်းရဲမှ လွတ်မြောက်စေကြ၏။ သို့အတွက် အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိသူ ဆင်းရဲမှ လွတ်မြောက်လိုသူတို့သည် အကျွန်ုပ်နှင့် သမန်းမြက်ဖုတ် ကျူရုံစောင့်နတ်တို့ အဆွေခင်ပွန်း ဖွဲ့အပ်သကဲ့သို့ အယုတ်၊ အလတ်၊ အမြတ်မရွေး အဆွေခင်ပွန်း ဖွဲ့ကြရာ၏” –

ဟု စည်းဝေးရောက်ရှိလာကြသော နတ်အပေါင်းတို့အား အဆွေခင်ပွန်း ဖွဲ့ခြင်းအကြောင်းကို အကျယ်တဝင့် ရှင်းလင်းကာ တရားဟောပြော ဆုံးမလေ၏။

ရုစာ မည်သော သစ်ပင်စောင့်နတ်မင်းနှင့် သမန်းမြက်ဖုတ် ကျူရုံစောင့် နတ်နှစ်ဦးတို့သည် အသက်ထက်ဆုံး အဆွေခင်ပွန်းဖြစ် တည်ကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ရုစာရုက္ခစိုးနတ်သည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။

သမန်းမြက်ဖုတ် ကျူရုံစောင့်နတ်သည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ယုတ်, လတ်, မြတ်ပေ၊ လူသုံးထွေ၊ အဆွေဖွဲ့သင့်သည်။

(၂) အဆွေချင်းချင်း၊ ဝတ်ကျေခြင်း၊ လိုရင်းဖြစ်တော့သည်။

(၃) အဆွေရှိက၊ အကျိုးရ၊ ဘေးမှလွတ်မြောက်သည်။

(၄) ရုစာနတ်မြတ်၊ ကျူရုံနတ်၊ ဖွဲ့လတ်ထုံးကိုရည်။

ကုသနာဠိဇာတ် ပြီး၏။