ကုဟကဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၉။ အပါယိမှဝဂ် -၈၉ - ကုဟကဇာတ်။ ။ သူကြွယ် ယုံကြည်၍ ဥစ္စာအပ်သဖြင့် အံ့ဖွယ်ပြုကာ ကောက်ကျစ်သော ရသေ့ အကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၍ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အံ့ဖွယ်သရဲကို ပြုလုပ်တတ်သော ရဟန်းတစ်ပါး ရှိလေ၏။ [ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် ဥဒ္ဒါလကဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။]

ယုံကြည်ထင်မှတ် ဥစ္စာအပ်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ရသေ့တစ်ဦးသည် ရွာငယ်တစ်ခုကို အမှီပြု၍နေလေ၏။ ထိုရသေ့သည် ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲသော အကျင့်ရှိ၏။ ဆံကျစ်ထုံးကာ အံ့ဖွယ်သရဲကို ဖြစ်စေ။

သူကြွယ်တစ်ယောက်သည် ထိုရသေ့ကို သီလရှိသည်ဟု ယုံကြည်လျက် အလွန်ကြည်ညိုသဖြင့် တောကျောင်းဆောက်လုပ်ကိုးကွယ်၍ အိမ်တွင် အမြဲ ဆွမ်းလုပ်ကျွေးလေ၏။

တစ်နေ့သ၌ သူခိုးရန်ကိုကြောက်သဖြင့် အချိန်လေးသိန်းရှိ ရွှေစင်နိက္ခတစ်ရာကို ဆရာရသေ့ကျောင်းသို့ ဆောင်ယူ၍ မြေမြှုပ်ပြီးလျှင် “အရှင်ဘုရား ... ဤရွှေစင်ကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်တော်မူပါ” ဟု လျှောက်ထား အပ်နှင်းလေ၏။ ရသေ့လည်း “ဒါယကာ ... ရသေ့ရဟန်းတို့အား ဤသို့သော စကားကို ကြားရခြင်း၊ သိခြင်းပင် မအပ်ပေ။ ငါတို့မှာ သူတစ်ပါးဥစ္စာ၌ လိုချင်သော လောဘမည်သည် မရှိပေ” ဟု ဆိုလေ၏။ သူကြွယ်လည်း ရသေ့စကားကို ယုံကြည်ကာ ရသေ့ထံမှ ဖဲခဲ့လေ၏။

ပရိယာယ်ဉာဏ်ဆင် လိမ်ဉာဏ်ထွင်

ရသေ့ပျက်လည်း နှစ်ရက်၊ သုံးရက် လွန်လျှင် ဤရွှေစင်နိက္ခတစ်ရာဖြင့် ငါ့မှာ သည်ဘဝတွင် အသက်မွေးလောက်ပေပြီဟု နှလုံးသွင်းလျက် ဖော်ယူကာ ခရီးအကြား တစ်နေရာ၌ ထားပြီးလျှင် ထိုတောကျောင်း၌သာ နေလေ၏။

နက်ဖြန်နေ့၌ ထိုသူကြွယ်၏ အိမ်မှာပင် ဆွမ်းစားပြီးလျှင် သူကြွယ်အား “ဒါယကာ ... သင်တို့ကိုမှီ၍ နေသည်မှာ ကြာမြင့်ပေပြီ၊ တစ်နေရာတွင် အလွန် ကြာမြင့်စွာနေသော ရသေ့တို့အား လူတို့နှင့် ရောနှောခြင်းသည် အညစ်အကြေး ဖြစ်သည်၊ သို့အတွက် သင်တို့ကျောင်းမှ ငါ သွားတော့မည်” ဟု ပြောဆိုလေ၏။

သူကြွယ်လည်း သဘောရိုးဖြင့် ပြောဆိုသည်ဟု ထင်မှတ်ကာ မသွားရန် အဖန်ဖန် တားမြစ်သော်လည်း မရတော့သဖြင့် “အရှင်ဘုရား ... အလိုရှိရာ ကြွတော်မူပါ” ဟု လျှောက်ထားခွင့်ပြုကာ ရွာတံခါးတိုင်အောင် လိုက်ပို့ပြီးလျှင် ပြန်ခဲ့လေ၏။

အံ့ဖွယ်ရှိလတ် သူကြွယ်မှတ်

ရသေ့ပျက်လည်း အတန်ငယ် သွားမိသောအခါ ဤသူကြွယ်ကို ငါ လှည့်စားရလျှင် ကောင်းမည်ဟု ကြံစည်၍ ဆံကျစ်ကြား၌ မြက်ခြောက်ကို ထားပြီးလျှင် တစ်ဖန် ပြန်လာ၏။ သူကြွယ်လည်း “အရှင်ဘုရား ... ဘယ့်အတွက် ပြန်ခဲ့ပါသနည်း” ဟု လျှောက်ထား၏။ ရသေ့လည်း “ဒါယကာ ... အမှတ်မဲ့ ငါထွက်အလာတွင် သင့်အိမ်အမိုးမှ မြက်ခြောက်တစ်ပင် ငြိလျက်ပါလာသည်၊ အဒိန္နာဒါန်မည်သည် ရသေ့ရဟန်းတို့အား မအပ်ပေ၊ ထို့ကြောင့် မြက်ခြောက်ပင်ကိုယူ၍ ပြန်ပေးရန်လာသည်” ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ သူကြွယ်သည် “အရှင်ဘုရား ... မြက်ခြောက်ပင်ကိုစွန့်၍ ကြွတော်မူပါ၊ အရှင်ရသေ့ကိုကား မြက်ဝါးခြမ်းစိတ်မျှကိုပင် သူတစ်ပါး ပစ္စည်းဥစ္စာကို မယူပေ၊ ဩော် ... ယုံမှားသံသယ ကုက္ကုစ္စ ရှိပေစွတကား” ဟု အတိုင်းထက်အလွန် ကြည်ညိုကာ ရှိခိုး၍ လွှတ်လိုက်၏။

ရသေ့ကျင့်ပျက် ဖမ်းနှိပ်စက်

ထိုစဉ်အခါ ပညာရှိတစ်ယောက်သည် ပစ္စည်းဥစ္စာတို့ကို ရရှိရန် ပစ္စန္တရာဇ်သို့ သွားလေသာ် သူကြွယ်အိမ်၌ တည်းခိုလေ၏။ သူကြွယ်နှင့် စကားစပ်မိ၍ ပြောကြရာ ရသေ့အကြောင်းကို ကြားလျှင် ဤရသေ့ပျက်သည် အမှန်မုချ သူကြွယ်၏ ပစ္စည်းဥစ္စာ တစ်စုံတစ်ရာကို ခိုးယူပေလိမ့်မည်ဟု ကြံစည်၍ “အဆွေ ... ရသေ့ထံ ပစ္စည်းဥစ္စာ တစ်စုံတစ်ရာကို အပ်နှံထားဖူးသလော” ဟု မေး၏။ “အဆွေ ... ရွှေစင်နိက္ခတစ်ရာ အပ်နှံထားဖူးပါသည်” ဟု ပြော၏။ “အဆွေ ... သည်လိုဖြစ်လျှင် ရှိတော့မည်မထင်၊ အမြန်စုံစမ်းချေ” ဟု ပြောဆိုလေ၏။

သူကြွယ်လည်း ကျောင်းသို့ အမြန်သွား၍ စုံစမ်းရာ ရွှေစင်နိက္ခတစ်ရာ မရှိတော့သဖြင့် တစ်ဖန် ပြန်လာ၍ ယူမည် မဟုတ် ဤရသေ့ပျက်ပင် ယူလိမ့်မည်၊ လာပါ ရသေ့ပျက်ကို ဖမ်းမည်” ဟု တိုင်ပင်၍ နှစ်ယောက်အတူ အမြန်သွား၍ ရှာဖွေကြရာ ရသေ့ပျက်ကို တွေ့သောအခါ တုပ်နှောင်ဖမ်းဆီး၍ ရိုက်နှက်ပုတ်ခတ်ကာ ရွှေစင်နိက္ခတစ်ရာကို အရတောင်းပြီးလျှင် ရွှေကိုပြလျက် -

“ဟယ် ရသေ့ကောက် ရသေ့ပျက် ... သင် ပြောသော စကားမှာ အလွန်နူးညံ့လှ၏။ သင်ကား ရွှေစင်နိက္ခတစ်ရာကို ခိုးယူခြင်း၌ သံသယကုက္ကုစ္စ မရှိဘဲ မြက်ခြောက်တစ်ပင် ကပ်ငြိလာရာ၌ သံသယကုက္ကုစ္စ ရှိခြင်းမှာ အလွန်အံ့ဖွယ်ကောင်းပေစွ” –

ဟု ကဲ့ရဲပြစ်တင်လျက် ရသေ့ပျက်အား နောက်အခါ ဤကဲ့သို့သော အမှုကို မပြုလေနှင့်ဟု ဆုံးမ၍ လွှတ်လိုက်၏။ ပညာရှိလည်း အဆွေသူကြွယ်အား ပျောက်ဆုံးပြီးသော ရွှေစင်နိက္ခတစ်ရာကို ပြန်ရစေပြီးလျှင် မိမိအလိုရှိရာအရပ်သို့ သွားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ကောက်ကျစ်သောရသေ့သည် - ယခုအခါ အံ့ဖွယ်သရဲကိုပြုသော ရဟန်း။

ပညာရှိသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) အံ့ဖွယ်သရဲ၊ ပြုသည်နဲ၊ စဉ်းလဲကောက်ကျစ်ပြန်။

(၂) ရွှေနိက္ခရာ၊ ယူပြီးခါ၊ မြက်မှာယုံမှားဟန်။

ကုဟကဇာတ်ပြီး၏။