ခန္တီဝါဒီဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၂။ ပုစိမန္ဒဝဂ် -(၃၁၃) ခန္တီဝါဒီဇာတ်။ ။ ခြေ လက် နား နှာခေါင်း စသည်များကို ဖြတ်သည့် ကလာဗုမင်းအား မေတ္တာမပျက် သည်းခံလျက်ရှိသော ခန္တီဝါဒီရသေ့ အကြောင်း။

ရဟန်းဖြစ်လျက် အမျက်ထွက်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတစ်ပါးသည် အမျက်ထွက်တတ်၏။ ထိုရဟန်းကို မြတ်စွာဘုရား သိတော်မူလျှင် ချစ်သားရဟန်း ... သင်သည် အမျက်မထွက်အပ်သော ငါဘုရား သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုပါလျက် အဘယ်ကြောင့် အမျက်ထွက်ဘိသနည်း၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် မိမိကိုရိုက်ပုတ်ညှဉ်းဆဲသော် လည်းကောင်း၊ လက်၊ ခြေ၊ နား၊ နှာခေါင်းတို့ကိုဖြတ်သော်လည်းကောင်း သူတစ်ပါးတို့အား အမျက်မထွက်ကုန်ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆော်တော်မူသတည်း။

သေရာယူမည် သူကြံစည်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏီသီပြည်ဝယ် ကလာဗုမင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကုဋေရှစ်ဆယ် ကြွယ်ဝချမ်းသာသော ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အမည်အားဖြင့် ကုဏ္ဍလလုလင်ဟု ခေါ်ဝေးကြကုန်၏။ ထိုကုဏ္ဍလလုလင်သည် အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်ပညာတို့ကို သင်ကြားပြီးလျှင် ဥစ္စာစုကို ဖြစ်စေ၍ အမိအဖတို့ သေလွန်သောအခါ ကြွင်းကျန်ရစ်သော ဥစ္စာစုကို မြင်လတ်သော် ငါ့ဆွေမျိုးတို့သည် ဤဥစ္စာစုကို မယူဘဲသွားကြကုန်၏။ ငါမူကား ယူ၍သွားမည်ဟု ကြံစည်ကာ ဥစ္စာစုကို လှူဒါန်းစွန့်ကြဲပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုလျက် သစ်သီးကြီးငယ်တို့ဖြင့် မျှတကာ ကြာမြင့်စွာနေ၏။

ကျောင်းဆောက်လှူပြီး စစ်သူကြီး

တစ်နေ့သ၌ ချဉ်ဆားမှီဝဲအံ့သောငှာ သွားလေရာ ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်၍ မင်း၏ဥယျာဉ်၌ နေ၏။ နက်ဖြတ် မြို့တွင်းသို့ ဆွမ်းခံဝင်လတ်သော် စစ်သူကြီးအိမ်တံခါးသို့ရောက်၏။ စစ်သူကြီးလည်း ရသေ့၏ ဣရိယာပုတ်၌ ကြည်ညိုသဖြင့် အိမ်သို့ပင့်ဆောင်ကာ မိမိအဖို့ စီရင်ထားသော ဆွမ်းဘောဇဉ်တို့ကို လှူဒါန်းပြီးလျှင် ရသေ့အား သီတင်းသုံးရန် ဝန်ခံစေ၍ ဥယျာဉ်တော်၌ ကျောင်းဆောက်ကာ ကိုးကွယ်လေ၏။

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် သုရာယစ်မူးလျက် ကချေသည်မတို့ဖြင့် ခြံရံ၍ များစွာသောစည်းစိမ်ဖြင့် ဥယျာဉ်တော်သို့ သွားပြီးလျှင် မင်္ဂလာကျောက်ဖျာတွင် နေရာခင်းစေ၍ ချစ်လှစွာသော မိန်းမ၏ရင်ခွင်၌ ကျိန်းစက်လေ၏။ ကချေသည်မတို့သည် ကခြင်း၊ သီခြင်း၊ တီးမှုတ်ခြင်းတို့ကို ပြုကြကုန်၏။ သိကြားနတ်မင်း၏ စည်းစိမ်ကဲ့သို့ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်သည် ဖြစ်လေ၏။ မင်းကြီးလည်း အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။

မိန်းမအတွက် အမျက်ထွက်

ကချေသည်မတို့ မင်းကြီး အိပ်ပျောနေမှန်း သိကြလျှင် ဥယျာဉ်တော်၌ လှည့်လည်ကြည့်ရှုကြရာ တင့်တယ်လှပသော အရွက်နု အပွင့် အသီးတို့သည် ဖြားယောင်းသွေးဆောင်အပ်သည်ဖြစ်၍ အလွန်ပျော်မွေ့ကြကုန်၏။ ထိုအခါ ရသေ့သည် တစ်ပင်လုံးပွင့်သော အင်ကြင်ပင်းရင်း၌ ရဟန်းချမ်းသာကို ခံစားလျက် အမုန်ယစ်သောဆင်ကဲ့သို့ နေတော်မူ၏။ ကချေသည်မတို့မြင်လျှင် မင်းကြီးနိုးသည်တိုင်အောင် တရားနာမည်ဟု ကြံစည်ကုန်လျက် ရသေ့ထံကပ်၍ တရားဟောရန် လျှောက်ထားကြကုန်၏။ ရသေ့လည်း တရားဟောလေ၏။

ထိုအခါ မင်းကြီးအနီး၌နေရစ်သော မိန်းမတို့နှိုးသဖြင့် မင်းကြီးနိုး၍ ကချေသည်မတို့ကို မေးတော်မူရာ ရသေ့တစ်ပါးထံ ခြံရံနေကြကြောင်းကို လျှောက်ထားကုန်၏။ မင်းကြီးသည် အမျက်ထွက်သဖြင့် သန်လျက်ကို ကိုင်ကာ ရသေ့စဉ်းလဲကို သတ်မည်ဟု သွားလေ၏။ ကချေသည်မတို့မြင်လျှင် အလွန်အကျွမ်းဝင်သော မိန်းမတို့သည် မင်းကြီးသွားကာ သန်လျက်ကိုယူ၍ အမျက်ဒေါသကို ငြိမ်းစေကုန်၏။

ဝါဒကိုမေး မင်းစစ်ဆေး

မင်းကြီးသည် ရသေ့ထံသို့ရောက်လျှင် “ရဟန်း ... သင်အဘယ်ဝါဒရှိသနည်း” ဟု မေး၏။ “မြတ်သောမင်းကြီး .... ခန္တီဝါဒရှိပါ၏”ဟု ပြောရာ “ခန္တီမည်သည် အဘယ်နည်း” ဟု မေးပြန်၏။ “ဆဲရေးကုန်သောသူတို့၌ လည်းကောင်း၊ ပုတ်ခတ်ကုန်သောသူတို့၌ လည်းကောင်း အမျက်မထွက်ခြင်းသည် ခန္တီဝါဒမည်၏” ဟု ပြောလေလျှင် သင်အား ခန္တီဝါဒရှိသည်၊ မရှိသည်ကို သိရမည်ဟုဆိုပြီးကာ မင်းကြီးသည် သူသတ်ကိုခေါ်၍ “အချင်း-သူသတ် ... ဤသူခိုးရသေ့ပျက်ကို ဆွဲငင်ကာ မြေ၌လှဲ၍ အဆူးတပ်သောကြိမ်တို့ဖြင့် နံပါးလေးဖက်လုံး အချက်ပေါင်းနှစ်ထောင် ရိုက်လော့’ ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။ သူသတ်လည်း ရိုက်လေ၏။ ရသေ့၌ အရေအသားတို့သည် စုတ်ပြတ်ကာ သွေးတို့ ဖြာဖြားစီးလေ၏။

ခန္တီဝါဒ ဖျက်မရ

မင်းကြီးသည် တစ်ဖန် “ရဟန်း ... သင်အဘယ်ဝါဒရှိသနည်း” ဟု မေးပြန်ရာ “မြတ်သောမင်းကြီး .... ခန္တီဝါဒရှိပါ၏။ သင်မင်းကြီးတို့သည် ငါ၏ခန္တီဝါဒ အရေကြား၌ ရှိသည်ဟု မှတ်ထင်ကြ၏။ ခန္တီဝါဒကို မမြင်နိုင်၊ ငါ၏ခန္တီဝါဒကား စိတ်အတွင်း၌သာရှိ၏” ဟု ပြောဆိုလေ၏။ တစ်ဖန်မင်းကြီးသည် လက်နှစ်ဖက်တို့ကို ဖြတ်စေပြန်၏။ ထိုနောက် ခြေတို့ကို ဖြတ်စေပြန်၏။ ဖြတ်အပ်သော လက်စွန်း၊ ခြေစွန်းတို့မှ သွေးတို့သည် ချိပ်ရည်ကဲ့သို့ ယိုစီးကုန်၏။

တစ်ဖန် “အဘယ်ဝါဒ ရှိသနည်း” ဟု မေးပြန်၏။ ခန္တီဝါဒရှိ၏ဟု ဖြေပြန်၏။ တစ်ဖန် နှာခေါင်းတို့ကို ဖြတ်စေပြန်၏။ တစ်ကိုယ်လုံး သွေးတို့သည် ယိုစီးကုန်၏။ တစ်ဖန် အဘယ်ဝါဒ ရှိသနည်းဟု မေးပြန်၏။ ခန္ဒီဝါဒရှိ၏ဟု ဖြေပြန်၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် “ဟယ်-ရသေ့ စဉ်းလဲ ... သင့်ခန္တီဝါဒကို သင်သည်ပင် ရွက်၍နေတော့” ဟု ဆိုကာ ရသေ့၏ရင်ဘတ်၌ ဖြေဖြင့် ကျောက်ကန်ကာ သွားလေ၏။

မေတ္တာပွားကာ သည်းခံရှာ

မင်းသွားလတ်သော် စစ်သူကြီးသည် ရသေ့၏ကိုယ်မှ သွေးတို့ကို သုတ်သင်၍ လက်၊ ခြေ၊ နား၊ နှာခေါင်းအစွန်းအပြတ်တို့ကို အိပ်ထောင့်ဖြင့် ထည့်ပြီးလျှင် ဖြည်းညင်းသက်သာစွာ ထိုင်စေ၍ ရိုသေစွာ ရှိခိုးပြီးသော် -

“အို-ကြီးမြတ်သော လုံ့လရှိသော ရှင်ရသေ့... မင်းကြီးသည် အရှင်ရသေ့၏ လက်၊ ခြေ၊ နား၊ နှာခေါင်းတို့ုကို ဖြတ်ပါ၏။ ထိုဖြတ်သော မင်းကြီးအားသာ အမျက်ထွက်တော်မူပါ၊ ဤတိုင်းနိုင်ငံကြီးကို မပျက်စီးစေပါလင့်” - ဟု လျှောက်ထား တောင်းပန်လေ၏။

“အို-စစ်သူကြီး... မင်းကြီးသည် ငါ၏ လက်၊ ခြေ၊ နား၊ နှာခေါင်းတို့ကို ဖြတ်ဘိ၏။ ထိုဖြတ်သော မင်းကြီးသည် ကြာမြင့်စွာ အသက်ရှည်ပါစေ၊ ငါကဲ့သို့သော ပညာရှိတို့သည် အမျက်ထွက်လေ့ မရှိပါကုန်” –

ဟု မိမိမေတ္တာပွားကာ သည်းခံနိုင်ကြောင်းကို မိ်န့်တော်မူ၏။

ကလာဗုမင်း မြေမျိုခြင်း

မင်းကြီးသည် ဥယျာဉ်တော်မှထွက်၍ ရသေ့မြတ် မြင်ကောင်းသော အရပ်ဥပစာကို လွန်လျှင်ပင် နှစ်သိန်းလေးသောင်းအထုရှိသော မဟာပထဝီမြေကြီးသည် ကော်ဖြင့်ကပ်တွယ်၍ထားအပ်သော အဝတ်ပုဆိုးကဲ့သို့ အက်ကွဲလေ၏။ အဝီစိငရဲမှထွက်သော ငရဲမီးလျှံသည် ကမ္ဗလာနီဖြင့် ရစ်ပတ်ခြုံရုံကသဲ့သို့ မင်းကြီးကို ရစ်ပတ်ခြုံရုံကာ ယူဆောင်သွားလေ၏။ ထိုကလာဗုမင်းကြီးသည် ဥယျာဉ်တံခါး၌ပင် မြေမျို၍ အဝီစိငရဲကြီးသို့ ကျလေ၏။

ရသေ့မြတ်လည်း ထိုဥယျာဉ်၌ပင်လျှင် သေလွန်၍ မင်းပရိသတ်နှင့်တကွ တိုင်းသူပြည်သားတို့သည် ပန်းနံ့သာအခိုးအထုံတို့ဖြင့် ပူဇော်ကုန်လျက် အလောင်းတော်ကို သင်္ဂြိုဟ်ကြကုန်၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီးသောအခါ -

“ရဟန်းတို့ ... ရှေးအခါ သည်းခံခြင်းရှိသော ရသေ့ဖြစ်ဖူးပြီ၊ သည်းခံခြင်းအယူဝါဒ တည်မြဲသော ထိုရသေ့တို့ ကလာဗုမင်းသည် လက်၊ ခြေ၊ နား၊ နှာခေါင်းတို့ကို ဖြတ်ပြီ၊ ကြမ်းကြုတ်သော မကောင်းမှုကိုပြုသော ထိုကလာဗုမင်းသည် ကြမ်းကြုတ်သော အကျိုးကိုရခဲ့ပြီ၊ အဝီစီငရဲသို့ကျ၍ ဆင်းရဲကိုခံစားရပြီ” ဟ

ဟု ဟောကြားတော်မူ၏။

ဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူပြီး၍ သစ္စာကိုပြသည်၏အဆုံး၌ အမျက်ထွက်သောရဟန်းသည် အနာဂါမိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။ တခြားများစွာသော ရဟန်းတို့လည်း သောတာပတ္တဖိုလ် စသည်တို့၌ တည်ကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ကလာဗုမင်းသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

စစ်သူကြီးသည် - သာရိပုတ္တရာ။

ခန္တီဝါဒီရသေ့သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) သူတော်ပကတိ၊ မျက်မရှိ၊ မြဲ၏ခန္တီမှာ။

(၂) ဆဲရေးပုတ်ခတ်၊ ပြုကုန်တတ်၊ မြဲလတ်ခန္တီမှာ။

(၃) လက်၊ ခြေ၊ နှာ၊ နား၊ ဖြတ်သူအား၊ မျှငြားချစ်မေတ္တာ။

(၄) ကလာဗုမှတ်၊ ရသေ့သတ်၊ မြေဟပ်ဝီစိမှာ။

ခန္တီဝါဒီဇာတ် ပြီး၏။