ဂင်္ဂေယျဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၆။ ဒဠှဝဂ် -၂၀၅ - ဂင်္ဂေယျဇာတ်။ ။ ဂင်္ဂါငါးနှင့် ယမုနာငါးနှစ်ကောင်တို့ အလှပြိုင်ကြရာတွင် ခုံသမာဓိ လူကြီးလိပ်က မိမိသာ သင်တို့ထက် သာလွန်၍ လှသည်ဟု အဆုံးအဖြတ်ပေးခြင်း အကြောင်း။

အလှပြိုင်ငြား ရဟန်းနှစ်ပါး

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်သား ဖြစ်သော ရဟန်းငယ်နှစ်ပါးတို့သည် ရဟန်းပြုပြီးသောအခါမှစ၍ အသုဘ ဘာဝနာကို အားမထုတ်ကြဘဲ ကိုယ်အဆင်းကိုသာ ချီးမွမ်းကြကုန်လျက် လှပတင့်တယ်ရန်ကိုသာ ပြုပြင်အားထုတ်ကာ နေကြကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ ထိုရဟန်းငယ်နှစ်ပါးတို့သည် သင် အဆင်းမလှ၊ ငါးအဆင်းလှသည်ဟု အဆင်းကိုအမှီပြုကာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အငြင်းအခုံ ဖြစ်လတ်သော် အနီးတွင်ရှိသော မထေရ်အိုတစ်ပါးကို မြင်လျှင် “အရှင်ဘုရား ... အကျွန်ုပ်တို့နှစ်ယောက်တွင် ဘယ်သူလှသနည်း” ဟု မေးလျှောက်ကြကုန်၏။ ရဟန်းအိုသည် “ငါ့ရှင်တို့ ... သင်တို့ထက် ငါသာလျှင် သာလွန်၍ အဆင်းလှသည်”ဟု ဖြေဆိုလေ၏။

သတိရအောင် အတိတ်ဆောင်

ထိုအခါ ရဟန်းငယ်တို့သည် ဤရဟန်းအိုကား ငါတို့မေးအပ်သည်ကို မဖြေဆို၊ မမေးအပ်သည်ကို ဖြေဆိုသည် ဟု မကျေမနပ်ဖြစ်ကာ ဆဲရေးကြကုန်၏။ ထိုသတင်းသည် သံဃာဘောင်တွင် ထင်ရှားလေ၏။ ရဟန်းတို့သည် တရားဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့ ... ဤမည်သော ရဟန်းအိုသည် အဆင်းလှပြိုင်သော ရဟန်းငယ်နှစ်ပါးကို ရှက်စေသည်”ဟု စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဤရဟန်းငယ်နှစ်ပါးကား ယခုအခါ၌သာလျှင် အဆင်းကိုမှီ၍ ချီးမွမ်းကြသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ချီးမွမ်းကြဖူးကုန်ပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ငါးနှစ်ကောင်ပြိုင် လိပ်ကနိုင်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဂင်္ဂါဖြစ်နားတွင် ရုက္ခစိုးနတ် ဖြစ်လေ၏။

ထိုအခါ ဂင်္ဂါမြစ်နှင့် ယမုံနာမြစ်တို့ ဆုံရာအရပ်၌ ဂင်္ဂါငါးနှင့် ယမုံနာငါးနှစ်ကောင်တို့သည် သင်အဆင်းမလှ၊ ငါအဆင်းလှသည်ဟု အဆင်းကို အမှီပြုကာ အငြင်းအခုံ ဖြစ်ကြသည်ရှိသော် ဂင်္ဂါမြစ်နား၌နေသော လိပ်ကိုမြင်ကြလျှင် ဤလိပ်သည် ငါတို့အဆင်းမလှသည်အဖြစ်ကို သိလိမ့်မည်ဟု ကြံစည်ကာ လိပ်ထံသို့ ကပ်ကြ၍ “အဆွေ ... ငါတို့ နှစ်ကောင်တွင် ဂင်္ဂါငါးသည် အဆင်းလှသလော၊ သို့တည်းမဟုတ် ယမုံနာငါးသည် အဆင်းလှသလော”ဟု မေးကြကုန်၏။ ထိုအခါ လိပ်သည် ငါးနှစ်ကောင်တို့အား -

“အိုငါးတို့ ... ဂင်္ဂါငါးလည်း အဆင်းလှပေ၏။ ထို့ပြင် ယမုံနာငါးလည်း အဆင်းလှပေ၏။ သို့ရာတွင် အခြေလေးချောင်းရှိ၍ ပညောင်ပင်ကဲ့သို့ ဝန်းဝိုင်းသော ကိုယ်ရှိသော ရထားသံသဲ့သို့ရှည်သော လည်ပင်းရှိသော ယောကျ်ားမြတ် ဖြစ်သော ငါလိပ်သည်သာ သင်တို့ထက် သာလွန်၍ အဆင်းလှပေ၏” – ဟု ဖြေဆိုလေ၏။ ထိုငါးနှစ်ကောင်တို့သည် လိပ်၏ စကားကိုကြားလျှင် လိပ်အား -

“ဟယ်-လိပ်ယုတ်မာ ... သင်ကား ငါတို့မေးအပ်သည်ကို မဖြေဆို၊ မမေအးပ်သည်ကို ဖြေဆိုဘိ၏။ မိမိကိုယ်ကို ချီးမွမ်းသော ဤယောကျ်ားယုတ်ကို ငါတို့မနှစ်သက်ကုန်” – ဟု ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင်ကာ ပြောဆို၍ လိပ်၏အပေါ်သို့ ရေဖြင့်ပက်ပြီးလျှင် မိမိတို့နေရာသို့ သွားကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ငါးနှစ်ကောင်တို့သည် - ယခုအခါ ရဟန်းငယ်နှစ်ပါး။

လိပ်သည် - ရဟန်းအို။

ရုက္ခစိုးနတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) မိမိကိုယ်ပင်၊ သုဘမြင်၊ အထင်မကြီးရာ။

(၂) ငါးနှစ်ကောင်ဆိုင်၊ အလှပြိုင်၊ အနိုင်လိပ်ယူပါ။

ဂင်္ဂေယျဇာတ် ပြီး၏။