ဂါမဏိစန္ဒဇာတ်

တိကနိပါတ် - ၁။ သင်္ကပ္ပဝဂ် -၂၅၇ - ဂါမဏိစန္ဒဇာတ်။ ။ ခုနစ်နှစ်သာရှိသည် မင်းငယ်ကလေးကို မခစားလို၍ ထွက်ခွာသွားရာ ခိုးမှုသင့်သဖြင့် ခိုးမှုနှင့်တကွ အရပ်ရပ် မှကြားလိုက်သော ပြဿနာ ၁၄ ရပ်ကို အဆုံးဖြတ်ခံရန် မင်းထံရောက်လာသော ဂါမိဏိစန္ဒ အမတ်ကြီး အကြောင်း။

ပညာစွမ်းလို ချီးမွမ်းလို

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် “ငါ့ရှင်တို့ .... မြတ်စွာဘုရားသည် ကြီးသောပညာရှိတော်မူ၏။ မြေကြီးအထုနှင့်တူသော ပညာရှိတော်မူ၏။ ရွှင်သောပညာ ရှိတော်မူ၏။ လျင်သောပညာ ရှိတော်မူ၏။ ထက်သောပညာ ရှိတော်မူ၏။ ထိုးထွင်းသောပညာ ရှိတော်မူ၏။ နတ်ပြည့်နှင့်တကွသော လောက၌ ပညာဖြင့် ဖုံးလွှမ်းတော်မူ၏” ဟု မြတ်စွာဘုရား၏ ပညာတော်ကို ချီးမွမ်းကာ နေကြကုန်၏။

မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ပညာရှိတော်မူသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပညာရှိတော်မူသည်သာတည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ခုနစ်နှစ်အတွင်း ပညာနှင်း

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဇနသန္ဓမင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုဇနသန္ဓမင်း၏ သားတော် ဖြစ်လေ၏။ မျက်နှာသည် ကောင်းစွာ ပွတ်တိုက်အပ်သော ရွှေကြေးမုံအပြင်ကဲ့သို့ စင်ကြယ်သန့်ရှင်း၏။ အလွန်တင့်တယ်ခြင်း အစုသို့ရောက်၏။ အမည်ကား အာဒါသမုခမည်၏။ ခမည်းတော်သည် ထိုမင်းသားကို အသက် ခုနစ်နှစ်အတွင်း၌ လောကတွင် တတ်သင့်တတ်ထိုက်သော ဗေဒင်သုံးပုံနှင့် အတတ်မျိုးအပေါင်းကို သင်ကြားစေ၍ သေလွန်လေ၏။

အမတ်တို့သည် မင်း၏အလောင်းကို ကောင်းစွာသင်္ဂြိုဟ်၍ *မတကဘတ် အစရှိည်တို့ကို ပြုပြီးလျှင် ခုနစ်ရက်မြောက်နေ့၌ မင်းရင်ပြင်တွင် စည်းဝေးကြ၍ “အချင်းတို့ ... မင်းသားသည် အလွန်ငယ်သေး၏။ ယခု အဘိသိက်သွန်းခြင်းငှာမသင့်၊ အရည်းအချင်းကို စုံစမ်းပြီးမှ အဘိသိက်သွန်းကြမည်” ဟု တိုင်ပင်ကြကုန်၏။ (*မတကဘတ် - သေသူကိုရည်မှတ်၍ လှူဒါန်းကျွေးမွေးအပ်သော ဆွမ်း၊ ထမင်း။)

ပညာရှိ၊ မရှိ စုံစမ်းကြည့်

တစ်နေ့သ၌ အမတ်တို့သည် မြို့ကို တန်ဆာဆင်စေ၍ တရားစီရင်ရာအရပ်၌ ပလ္လင်ကိုခင်းစေပြီးလျှင် အခြံအရံနှင့်တကွ မင်းသားငယ်ကို နေစေ၏။ ထိုအခါ မျောက်တစ်ကောင်ကို အိမ်ရာမြေကိုသိသော ဆရာအသွင်ကို ယူစေပြီးလျှင် မင်းသားထံ ဆောင်ယူကာ “အရှင်မင်းမြတ် ... ဤသူကား ခမည်းတော် လက်ထက်တော်ဝယ် အိမ်ရာမြေကိုသိသော ဆရာဖြစ်၏။ အတတ်၌ လေ့လာပွန်းတည်း၏။ မြေအတွင်း ခုနစ်တောင်ရှိသောအရပ်၌ အကျိုးအပြစ်ကို မြင်၏။ မင်းမျိုးတို့ အိမ်ရာတို့ကို ဤဆရာသည်ပင်လျှင် စီရင်ရ၏။ ဆရာကို ချီးမြှောက်၍ အရာအထူး၌ ထားပါလော့” ဟု လျှောက်ထားကြကုန်၏။ မင်းသားသည် လူမဟုတ် မျောက်မှန်းသိ၍ -

“အို - အမတ်တို့ ... ဤမျောက်ကား အိမ်ရာကို စီရင်ခြင်းငှာ လည်းကောင်း၊ အိမ်ကိုဆောက်လုပ်ခြင်းငှာ လည်းကောင်း မလိမ္မာပေ။ ဤမျောက်ကား လျှပ်ပေါ်လော်လည်သော အလေ့ရှိ၏။ တွန့်လိမ်သော မျက်နှာရှိ၏။ ဤမျောက်မျိုးတို့ သဘောကား လူတို့ပြုလုပ်တိုင်း ပြုလုပ်တိုင်း ဖျက်ဆီးတတ်သော သဘောရှိ၏” ဟု အမတ်တို့အား မိန့်ဆိုလေ၏။

ဤသို့တစ်ဖန် စုံစမ်းပြန်

ထိုအခါ အမတ်တို့သည် “အရှင်မင်းမြတ် ... မိန့်တော်မူတိုင်း ဖြစ်လိမ့်မည်” ဟု လျှောက်ထားကာ ထိုမျောက်ကို ပယ်ပြီးလျှင် တစ်ဖန် မျောက်တစ်ကောင်ကိုပင် တန်ဆာဆင်၍ တရားစီရင်ရာအရပ်သို့ ဆောင်ယူကာ “အရှင်မင်းမြတ် ... ဤသူကား ခမည်းတော်လက်ထက်တော်၌ တရားစီရင်သော အမတ်တည်း၊ ၎င်းကို ချီးမြှောက်၍ အရာအထူး၌ ထားတော်မူပါ” ဟု လျှောက်ကြပြန်၏။ မင်းသားသည် ထိုမျောက်ကို ကြည့်၍ -

“အို-အမတ်တို့ ... ဤအမွေးကား ပညာနှင့်ယှဉ်သော စိတ်ရှိသော အမွေးမဟုတ်၊ ဤသတ္တဝါကား သက်သာရာရစေနိုင်သော သတ္တဝါမဟုတ်၊ သားမျိုးမျောက်ဖြစ်၏။ ဤလိုငါ၏ ခမည်းတော် *ဇနသန္ဓမင်းသည် ဆုံးမခဲ့၏။ ဤမျောက်ကား တစ်စုံတစ်ခုသော တရားအဆုံးအဖြတ်ကို မသိ” – ဟု - အမတ်တို့အား မိန့်ဆိုပြန်လေ၏။ (*ဇနသန္ဓ - လူတို့ကို သင်္ဂဟဝတ္ထု လေးပါးတို့ဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်တတ်သောကြောင့် ဇနသန္ဓ ခေါ်သည်။)

တကယ်သိရန် စုံစမ်းပြန်

ထိုအခါ အမတ်တို့သည် “အရှင်မင်းမြတ် ... မိန့်တော်မူတိုင်း ဖြစ်လိမ့်မည်” ဟု လျှောက်ထားကာ ထိုမျောက်ကိုဖယ်ပြီးလျှင် တစ်နေ့သ၌ မျောက်တစ်ကောင်ကိုပင် တန်ဆာဆင်ပြန်၍ တရားစီရင်ရာအရပ်သို့ပင် ဆောင်ယူကာ - “အရှင်မင်းမြတ် ... ဤသူကား ခမည်းတော် လက်ထက်တော်၌ အမိအဖတို့အား လုပ်ကျွေး၍ အမျိုးကြီး၌ ကြီးသောသူတို့ကို အရိုအသေပြုသောသူတည်း၊ ၎င်းကိုချီးမြှောက်၍ အရာအထူး၌ ထားတော်မူပါ” ဟု လျှောက်ကြပြန်၏။ မင်းသားသည် ထိုမျောက်ကို ကြည့်၍ -

“အို-အမတ်တို့ ... ထိုကဲ့သို့သောသူကား - မိမိတို့၏ အမိ၊ အဖ၊ အစ်ကို၊ နှမတို့ကို မလုပ်ကျွေး မမွေးမြူရာ။ ဤလို ငါ၏ ခမည်းတော် *ဒသရထမင်းကြီးသည် ဆုံးမတော်မူခဲ့၏” – ဟု အမတ်တို့အား မိန့်ဆိုတော်မူပြန်၏။ (*ဒသရထ - ဆယ်ခုသော ရထားဖြင့် ပြုအပ်သော ကိစ္စကို တစ်ခုသော ရထားဖြင့်သာ ပြုတတ်သောကြောင့် ဒသရထခေါ်သည်။)

မင်းသားငယ်အား မင်းမြှောက်ထား

မင်းသား၏စကားကို ကြားလျှင် အမိန့်တော်အတိုင်းပင် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု မျောက်ကိုပယ်၍ ဤမင်းသားကား အလွန်ပညာရှိ၏။ မင်းပြုအံ့သောငှာ စွမ်းနိုင်လိမ့်မည် မင်းသားငယ်ကို အဘိသိက်သွန်း၍ မင်းမြှောက်ကြကုန်ဟု - မြို့တော်၌ စည်လည်စေကုန်၏။

ထိုအခါမှစ၍ အာဒါသမုခမင်းသည် တရားသဖြင့် မင်းပြုတော်မူ၏။ ပညာရှိသောအဖြစ်လည်း ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ ပျံ့နှံ့၍သွားလေ၏။ ပညာရှိသောအဖြစ်ကို ပြအံ့သောငှာ နွား၊ သား၊ မြင်း၊ တောင်းရွေသမား၊ ရွာစား။ ပြည့်တန်ဆာမ၊ မိန်းမပျို၊ မြွေ၊ သမင်၊ ခါ၊ ရုက္ခစိုးနတ်၊ နဂါး၊ ရသေ့၊ ပုဏ္ဏားလုလင် ဤတစ်ဆယ့်လေးပါးသော တရားတို့သည် ဖြစ်ပေါ်လာကုန်၏။

မင်းသားငယ်ကို မ စလို

အာဒါသမုခမင်းသားကို မင်းအဖြစ်၌ အဘိသိက်သွန်းသည်ရှိသော် ခမည်းတော် ဇနသန္ဓမင်း၏ ခြေက်ရင်း၌ အမြဲခစားသော ဂါမဏိစန္ဒအမတ်ကြီးသည် အရွယ်တူဖြစ်သော မင်းအား ခစားရခြင်းသည် တင့်တယ်၏။ ငါလည်း ကြီးရင့်ပြီ၊ မင်းငယ်အား မခစားလို၊ ဇနပုဒ်တွင် လယ်ထွန်းခြင်းအမှုကိုပြုကာ အသက်မွေးတော့မည်ဟု ကြံစည်လျက် မြို့တော်မှ သုံးယူဇနာကွာဝေးသော အရပ်သို့သွားလျက် ရွာငယ်တစ်ခုတွင် နေလေ၏။

၁။ နွားတရား

နွားရှင်နွားငှား အငြင်းပွား ဂါမဏိစန္ဒသည် မိုးရွာလတ်သော် လယ်ထွန်ရန် နွားမရှိသဖြင့် အဆွေခင်ပွန်းတစ်ယောက်ထံမှ နွားနှစ်ကောင်ကို ငှားရမ်းကာ တစ်နေ့လုံးထွန်ပြီးလျှင် အစာကျွေး၍ အပ်နှံရန် နွားရှင်အိမ်သို့ သွား၏။ ထိုခဏ၌ နွားရှင်လင်မယားလည်း ထမင်းစားနေ၏။ နွားတို့လည်း ဝင်နေကျဖြစ်၍ အိမ်သို့ဝင်ကုန်၏။ နွားရှင်လင်မယားတို့ နွားတို့ကို မြင်ပေပြီဟု မအပ်နှင်းခဲ့ဘဲ ပြန်ခဲ့၏။ ညဉ့်အခါ နွားတို့ကို သူခိုးတို့ခိုးကုန်၏။ နံနက်လင်းသောအခါ နွားခြံဝယ် နွားတို့ကိုမမြင်လျှင် သူခိုးတို့ ခိုးယူမှန်းသိလျက် လျော်စေမည်ဟု ဂါမဏိစန္ဒထံ သွား၍ -

နွားရှင်။ ။ အရှင် ... ငှားရမ်းသော နွားတို့ကိုပေးပါ။

နွားငှား။ ။ နွားတို့ကို သင့်အိမ်ထဲ ဝင်သည်ကို မြင်သည် မဟုတ်လော။

နွားရှင်။ ။ အကျွန်ုပ်အား အပ်နှင်းသလော။

နွားငှား။ ။ ငါ - မအပ်မိပေ။

နွားရှင်။ ။ မအပ်လျှင် “ဤသည်ကား သင့်အားခေါ်သော မင်းတန်တည်း၊ လာလော့” ဟု ဆို၍ ထွက်လေ၏။ [ဤသည်ကား သင့်အားခေါ်သော မင်းတန်တည်း၊ လာလော့ - ဟု ဆိုလတ်သော် မသွားသောသူအား ရာဇဝတ်ဒဏ်သင့်၏။]

ထို့ကြောင့် ဂါမဏိစန္ဒသည် မင်းအမိန့်ဟူသော စကားကိုကြားလျှင် သွားရ၏။

၂။ သားတရား

အမတ်ကြီးမဟေ အမှုပွေ

ဂါမဏိစန္ဒသည် နွားရှင်နှင့်တကွ မင်းထံသို့သွားသည်ရှိသော် အဆွေခင်ပွန်းနေသော နိဂုံးရွာတစ်ခုသို့ ရောက်လျှင် အလွန်ထမင်းဆာမွတ်လှသဖြင့် - ရွာထဲ ထမင်းစားသွားပါဦးမည် ပြန်လာသည်တိုင်အောင် စောင့်ပါဟုဆို၍ အဆွေခင်ပွန်း အိမ်သို့ဝင်၏။ ယောကျ်ားသည် အိမ်၌မရှိ၊ မိန်းမသည် ဂါမဏိစန္ဒကိုမြင်လျှင် “အရှင် ... ချက်ပြီးထမင်း မရှိတော့ပါ၊ ခဏဆိုင်းပါဦး၊ ယခုပင်ချက်၍ ကျွေးပါမည်” ဟု ဆို၍ လှေကားဖြင့် လျင်မြန်စွာ ကျီသို့တက်လတ်သော် မြေသို့ကျ၍ ခုနစ်လရှိသော ကိုယ်ဝန်သည် ပျက်လေ၏။ ထိုခဏတွင် လင်ယောကျ်ားလည်းလာ၍ ဂါမဏိစန္ဒကိုမြင်လျှင် သင်ကား ငါ့မယားကိုယ်ဝန်ကို ပျက်စီးစေသည်။ ဤသည်ကား သင့်အားခေါ်သော မင်းတမန်တည်း လာလော့ - ဆို၍ ထွက်လေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ အမှုသည်နှစ်ယောက်တို့သည် ဂါမဏိစန္ဒကို အလယ်ကထား၍ သွားကြကုန်၏။

၃။ မြင်းတရား

ထိုအခါ ရွာတစ်ခု၏တံခါးဝယ် မြင်းထိန်းတစ်ယောက်သည် မြင်းကိုပြန်လည်စေရန် မတတ်နိုင်။ မြင်းလည်း ဂါမဏိစန္ဒာဘက်သို့သွား၏။ မြင်းထိန်းသည် ဂါမဏိစန္ဒာအား - “ဦးရီး ... မြင်းကို တစ်စုံတစ်ခုဖြင့် ပစ်ခတ်၍ ပြန်လည်အောင် ခြောက်လိုက်ပါ” ဟု ဆို၏။ ဂါမဏိစန္ဒာလည်း ကျောက်ခဲဖြင့်ပစ်၍ ခြောက်ရာ ခြေကျိုးလေ၏။ ထိုအခါ မြင်းထိန်းသည် ဂါမဏိစန္ဒာအား - “သင်သည် ငါ့မြင်းခြေကို ချိုးဘိသည် လျော်ရမည်၊ ဤသည်ကား သင့်အားခေါ်သော မင်းတမန်တည်း၊ လာလော” - ဟု ဆို၍ ထွက်လေ၏။ ထိုအခါမှ စ၍ အမှုသည်သုံးယောက် ဖြစ်ကုန်၏။

၄။ တောင်းရွေသမားတရား

သေမည်အားထုတ် အမှုရှုပ်

ဂါမဏိစန္ဒာသည် လမ်းခရီးအကြားဝယ် တောအုပ်တစ်ခုသို့ ရောက်လျှင် - ငါ့မှာ နွားဖိုး၊ ကိုယ်ဝန်ဖိုး၊ မြင်းဖိုးပေးရမည်များလှ၏။ ပေးစရာမရှိ - သေရခြင်းသာ မြတ်သေးသည်ဟု ကြံစည်ကာ တောင်ကမ်းပါးပြတ်တစ်ခုကို မြင်လျှင် မင်းတန်တို့အား “အမောင်တို့ ... ကိုယ်လက် သုတ်သင်လိုသည် ဆိုင်းပါဦး” ဆိုကာ ကိုယ်လက် သုတ်သင်မည်အဟန်ဖြင့် တောင်ပေါ်သို့တက်ကာ ကမ်းပါးပြတ်မှာ ခုန်ချလေ၏။ ထိုအခါ တောင်ရိပ်တွင် ဖျာရက်နေသော တောင်းရွေသမား သားအဖနှစ်ယောက်တို့ရှိရာ အဖပေါ်သို့ကျ၍ ခဏချင်းပင် သေဆုံးလေ၏။ တောင်းရွေသမားသည် ဂါမဏိစန္ဒာ အား - “သင်သည် အဖကိုသတ်ဘိသည်၊ ဤသည်ကား သင်အားခေါ်သော မင်းတမန်တည်း၊ လာလော” ဟု ဆို၍ တခြားမင်းတမန်များရှိရာသို့ သွားကြ၏။ ထိုအခါမှစ၍ အမှုသည်လေးယောက် ဖြစ်ကုန်၏။

၅။ ရွာစားတရား

ဟိုက သည်က မှာလိုက်ကြ

အမှုသည်လေးယောက်နှင့်တကွ သွားလတ်သော် ရွာတစ်ခု၏ တံခါးဝယ် ရွာစားမင်းသည် ဂါမဏိစန္ဒာကိုမြင်၍ မေးရာ မင်းထံသွားကြောင်း သိလေလျှင် “ဦးရီး ... အကျွန်ုပ်သတင်းစကား ပေးလိုက်ပါရစေ။ အကျွန်ုပ်သည် ရှေးအခါအဆင်းလှ၏။ ဥစ္စာရှိ၏၊ အခြံအရံပေါ၏၊ ရောဂါကင်း၏။ ယခုအခါ အဆင်းမလှ၊ ဆင်းရဲ၏။ ဖျော့တော့သော ရောဂါစွဲကပ်၏။ အကြောင်းအသို့ရှိနည်းဟု မင်းကိုလျှောက်ပါ၊ မင်းသည် ပညာရှိ၏။ ဖြေကြားပါလိမ့်မည်။ ၎င်းအဖြေကို အကျွန်ုပ်အား ပြန်ကြားပါ” ဟု သတင်းစကားကို ပေးလိုက်၏။

၆။ ပြည့်တန်ဆာမတရား

ရှေ့သို့သွားကြပြန်သော် ရွာတစ်ခုသို့ ရောက်ပြန်၍ ပြည့်တန်ဆာမတစ်ယောက်သည် ဂါမဏိစန္ဒာကို မြင်လျှင် ရှေးနည်းအတိုင်းမေးမြန်းကာ အကျွန်ုပ် သတင်းစကားပေးလိုက်ပါရစေ “ဦးရီး ... ရှေးအခါ ကျွန်မမှာ အဖိုးအခ များစွာရပါ၏။ ယခုအခါကား ကွမ်းဖိုးမျှကိုလည်း မရပါ၊ ကျွန်မထံ တစ်စုံတစ်ယောက်မျှ မလာတော့ပါ၊ အကြောင်းအသို့ရှိသနည်း၊ မင်းလျှောက်ထား၍ ကျွန်မအား ပြန်ကြားပါ” ဟု သတင်းစကားကို မှာလိုက်ပြန်၏။

၇။ မိန်းမပျိုတရား

ရှေ့သို့ပြန်သော် ရွာတစ်ခုသို့ရောက်ပြန်၍ မိန်းမပျိုတစ်ယောက်သည် ဂါမဏိစန္ဒာကိုမြင်လျှင် ရှေးနည်းအတိုင်း မေးမြန်းကာ “ကျွန်မသည် လင်အိမ်၌လည်း မနေနိုင်၊ မိဘတို့အိမ်၌လည်း မနေနိုင်၊ အကြောင်းအသို့ရှိသနည်း၊ မင်းကိုလျှောက်ထား၍ ကျွန်မအား ပြန်ကြားပါ” ဟု မှာကြားလိုက်ပြန်၏။

၈။ မြွေတရား

ရှေ့သို့သွားပြန်သော် လမ်းခရီးဝယ် တောင်ပို့တစ်ခု၌နေသော မြွေသည် ဂါမဏိစန္ဒာကိုမြင်လျှင် ရှေးနည်းအတိုင်း မေးမြန်းကာ - “ဦးရီး ... အကျွန်ုပ်အစာရှာရန် တွင်းမှထွက်သောအခါ ဆာမွတ်ပိန်းချုံးနေပါလျက် ကိုယ်မှာ တွင်းတစ်ခုလုံးပြည့်လျက် ကျပ်ကျပ်တည်းတည်း ထွက်ပါရသည်။ အစာစားပြီး၍ ပြန်ဝင်သောအခါ ဝဖြိုးသောကိုယ်ရှိလျက် တွင်းနံပါးကို မထိစေဘဲ ချောင်ချောင်ချိချိ ဝင်ရပါသည်။ အကြောင်းအသို့ရှိသနည်း၊ မင်းကို လျှောက်ထား၍ အကျွန်ုပ်အား ပြန်ကြားပါ”ဟု သတင်းစကားကို မှာလိုက်ပြန်၏။

၉။ သမင်တရား ရှေ့သို့သွားပြန်သော် သမင်တစ်ကောင်သည် ဂါမဏိစန္ဒာကိုမြင်လျှင် ရှေးနည်းအတိုင်း မေးမြန်းကာ - “ဦးရီး ... အကျွန်ုပ်သည် တစ်ပါးသောအရပ်၌ မြက်ကိုမစားနိုင်၊ သစ်ပင်ရင်းတစ်ခု၌သာ မြက်ကိုစားနိုင်သည်။ အကြောင်းအသို့ရှိသနည်း၊ မင်းကိုလျှောက်ထား၍ အကျွန်ုပ်အား ပြန်ကြားပါ” ဟု သတင်းစကားကို မှာလိုက်ပြန်၏။

၁၀။ ခါတရား ရှေ့သို့သွားပြန်သော် ခါတစ်ကောင်သည် ဂါမဏိစန္ဒာကိုမြင်လျှင် ရှေးနည်းအတိုင်း မေးမြန်းကာ “ဦးရီး ... အကျွန်ုပ်သည် တောင်ပို့ ခြေက်ရင်းတစ်ခု၌နေ၍ တွန်သည်ရှိသော် နှစ်သက်ဖွယ်သောအသံဖြင့် တွန်နိုင်ဒ။ တခြားအရပ်၌နေ၍ တွန်သည်ရှိသော် နှစ်သက်ဖွယ်သောအသံဖြင့် မတွန်နိုင်ပါ၊ အကြောင်းအသို့ရှိသနည်း၊ မင်းကို လျှောက်ထား၍ အကျွန်ုပ်အား ပြန်ကြားပါ” ဟု သတင်းစကားကို မှာလိုက်ပြန်၏။

၁၁။ ရုက္ခစိုးတရား ရှေ့သို့သွားပြန်သော် ရုက္ခစိုးနတ်တစ်ဦးသည် ဂါမဏိစန္ဒာကိုမြင်လျှင် ရှေးနည်းအတိုင်း မေးမြန်းကာ - “ဦးရီး ... အကျွန်ုပ်သည် ရှေးအခါ ပူဇော်သက္ကာရကိုရပါ၏။ ယခုအခါမူကား ပန်းတစ်ဆုပ်မျှမရပါ၊ အကြောင်းအသို့ရှိသနည်း၊ မင်းကို လျှောက်ထား၍ အကျွန်ုပ်အား ပြန်ကြားပါ” ဟု သတင်းစကားကို မှာလိုက်ပြန်၏။

၁၂။ နဂါးတရား ရှေ့သို့သွားပြန်သော် နဂါးမင်းသည် ဂါမဏိစန္ဒာကို မြင်လျှင် ရှေးနည်းအတိုင်း မေးမြန်းကာ “ဦးရီး ... ရှေးအါ၌ ဤရေကန်ဝယ် ရေသည် ကြည်လင်၏။ မြအဆင်းနှင့် တူ၏။ ယခုအခါ၌မူကား နောက်ကျူလှ၏။ မှော်ကြီး မှော်သေးဖြင့် မြှေးယှက်၍နေ၏။ အကြောင်းအသို့ရှိသနည်း၊ မင်းကိုလျှောက်ထား၍ အကျွန်ုပ်အား ပြန်ကြားပါ” ဟု သတင်းစကား မှာလိုက်ပြန်၏။

၁၃။ ရသေ့တရား ရှေ့သို့သွားပြန်သော်မြို့အနီး တစ်ခုသောအရပ်၌ နေကုန်သော ရသေ့တို့သည် ဂါမဏိစန္ဒာကို မြင်လျှင် ရှေးနည်းအတိုင်း မေးမြန်းကာ - “ဒါယကာကြီး ... ရှေးအခါ ဤအရပ်ဝယ် သစ်သီးကြီးငယ်တို့သည် ချိုမြိန်ကောင်းမြတ်ကုန်၏။ ယခုအခါမူကား ဩဇာမရှိကုန်၊ အကြောင်းအသို့ရှိသနည်း၊ မင်းကိုလျှောက်ထား၍ ငါတို့အား ပြန်ကြားပါ” ဟု သတင်းစကားကို မှာလိုက်ပြန်၏။

၁၄။ ပုဏ္ဏားလုလင်တရား ရှေ့သို့သွားပြန်သော် မြို့တံခါးအနီး ဇရပ်တစ်ခု၌ ပုဏ္ဏားလုလင်ငယ်သည် ဂါမဏိစန္ဒာကိုမြင်လျှင် ရှေးနည်းအတိုင်း မေးမြန်းကာ - “ဦးရီး ... အကျွန်ုပ်တို့အား ရှေးအခါသင်ကြားပေးအပ်သော ဗေဒင်တို့သည် ထင်ရှားမှတ်မိပါကုန်၏။ ယခုအခါမူကား အိုးကွဲတွင် ရေမတည်သကဲ့သို့ မထင်ရှား မမှတ်မိပါကုန်၊ အမိုက်တိုက်ကဲ့သို့ ဖြစ်ကုန်၏။ အကြောင်းအသို့ရှိသနည်း၊ မင်းကိုလျှောက်ထား၍ ပြန်ကြားပါ” ဟု သတင်းစကားကို မှာလိုက်ပြန်၏။

၁။ နွားပြဿနာ

ဤသို့လျှင် ဂါမဏိစန္ဒာသည် တစ်ဆယ့်လေးပါးသော ပြဿနာတို့ကို ယူဆောင်ကာ မင်းထံသို့သွားလေ၏။ မင်းလည်း တရားဆုံးဖြတ်ရာအရပ်၌ နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ နွားရှင်သည် ဂါမဏိစန္ဒာကိုခေါ်၍ မင်းထံသို့ဝင်၏။ မင်းသည် ဂါမဏိစန္ဒာကို မြင်လျှင် ဤသူကား ငါ့ခမည်းတော် အလုပ်အကျွေးတည်း၊ ငါ့ကိုချီပိုး ထိန်းသိမ်းခဲ့ဖူး၏ ဟု သိတော်မူ၍ - “အချင်းစန္ဒ ... ငါ့ထံမှာခစားသည်ကို မမြင်၊ ဤမျှလောက်ကြာအောင် ဘယ်အရပ်မှာနေသနည်း၊ ယခု အဘယ်ကိစ္စကြောင့် လာနသည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းမြတ် ... အကျွန်ုပ်သည် အရှင့်ခမည်းတော် နတ်ရွာစံကတည်းကပင် ဇနပုဒ်သို့သွားကာ လယ်လုပ်၍ အသက်မွေးပါ၏။ ထိုဇနပု်ဒ်မှ ဤသူသည် အကျွန်ုပ်ကို နွားမှုဖြင့် မင်းတမန်ပြုကာ ခေါ်ဆောင်လာသောကြောင့် အရှင့်ရှေ့တော်သို့ ရောက်ပါသည်။ ခေါ်ဆောင်လာသည်မှာ ကောင်းပါ၏။ ယခုအခါ အကျွန်ုပ် ရအပ်သည်ကို ရရှိပေ၏” ဟု လျှောက်၏။ “အချင်း စန္ဒ ... သင့်ကိုခေါ်ဆောင်သူ အဘယ်မှာနည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းမြတ် ... လက်ညှိုးညွှန်ကာ ဤသူပင်ဖြစ်ပါသည်” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။

ပြဿနာ ၁၄ပါး ဖြေဆိုငြား

ထိုအခါ မင်းသည် “အချင်း ... သင်သည် ငါတို့စန္ဒအား မင်းတမန်ပြုသူ မှန်သလော” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းမြတ် မှန်ပါသည်၊ စန္ဒသည် အကျွန်ုပ် နွားနှစ်ကောင်ကို ငှားရမ်းပြီး ပြန်၍မပေးပါ” ဟု လျှောက်၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် “အချင်းစန္ဒ ... မှန်သလော” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းမြတ် ... အကျွန်ုပ်စကားကို နာတော်မူပါ” ဟု တောင်းပန်ကာ အကြောင်းစုံကို လျှောက်ထားလေ၏။ စန္ဒစကားကို ကြားလျှင် မင်းသည် နွားရှင်အား “အချင်း ... သင့်အိမ်သို့ဝင်သော နွားတို့ကို မြင်သလော” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းမြတ် ... မမြင်ပါ” ဟု လျှောက်၏။ “အချင်း ... ငါ့ကို အာဒါသခုခမင်းဟု ပြောဆိုသံကိုမျှ သင်မကြားဖူးသလော၊ မှန်စွာ လျှောက်ထားလော့” ဟု ပြော၏။ နွားရှင်သည် မြင်သည် မှန်ပါ၏ - ဟု မလိမ့်ဝံ့တော့ဘဲ အမှန်ကို လျှောက်ထားပြန်၏။ မင်းသည် “အချင်းစန္ဒ ... သင်သည် နွားတို့ကို မအပ်ခဲ့သည့်အတွက် နွားဖိုးကို လျော်ရမည်၊ ဤနွားရှင်လည်း မဟုတ်မမှန် ပြောဆိုသည့်အတွက် သင်သည်ပင်လျှင် မင်းမှုထမ်း ပြုလုပ်ကာ နွားရှင်လင်မယား နှစ်ယောက်လုံး မျက်စိတို့ကို ထုတ်ရမည်။ သင်လည်း ငါ့ဘဏ္ဍာတိုက်မှယူ၍ နွားဖိုးနှစ်ဆယ့်လေးသပြာကို ပေးလျော်ရမည်” ဟု ဆုံးဖြတ်တော်မူ၏။

မင်းချင်းတို့သည် နွားရှင်ကို အပသို့ထုတ်ကြ၏။ နွားရှင်သည် မျက်စိတို့ကို အထုတ်ခံရမည်ဖြစ်လျှင် နှစ်ဆယ့်လေးသပြာတို့ဖြင့် အဘယ်ကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ဂါမဏိစန္ဒာ၏ ခြေက်ရင်း၌ ရှိခိုး၍ “အရှင်စန္ဒ... နွားဖိုးအသပြာတို့သည် အရှင့်အားသာ ဖြစ်ပါစေ၊ ဤအသပြာတို့ကိုလည်းယူပါ” ဟု တစ်ပါးသော အသပြာတို့ကိုလည်း ပေး၍ ပြေးလေ၏။

၂။ သားပြဿနာ

ထိုနောက် နှစ်ယောက်မြောက် အမှုသည်သည် “အရှင်မင်းမြတ် ... ဤစန္ဒကား အကျွန်ုပ်မယား ကိုယ်ဝန်ကို ကျစေပါသည်” ဟု လျှောက်ထားပြန်၏။ မင်းသည် “အချင်းစန္ဒ ... မှန်သလော” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းမြတ် ... နာတော်မူပါ” ဟု တောင်းပန်ကာ အကြောင်းစုံကိုလျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ မင်းသည် “အချင်းယောကျ်ား ... သင့် သင့်မယား ကိုယ်ဝန်ကို ကျစေသည့်အဖြစ်ကို သက်သေလုံလောက်အောင် ပြနိုင်သလာ” ဟု မေး၏။ “အရှင်းမင်းမြတ် ... မပြနိုင်ပါ” ဟု လျှောက်၏။ “အချင်း ... ယခု အသို့ပြုရအံ့နည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းမြတ် ... အကျွန်ုပ် သားကို ရလိုပါသည်” ဟု လျှောက်၏။ “အချင်းစန္ဒ ... သင်သည် သူ၏မယားကို အိမ်၌ထား၍ သွားဖွားလာသောအခါ ပြန်၍ပေးလော့” ဟု ဆုံးဖြတ်တော်မူ၏။

ထိုအခါ အမှုသည်သည် ဂါမဏိစန္ဒာ၏ ခြေတို့ကို ရှိခိုး၍ “အရှင်စန္ဒ ... ကျွန်ုပ်၏မယားကို မဖျက်ဆီးပါလင့်” ဟု ဆိုကာ အသပြာတို့ကိုပေး၍ ပြေးပြန်၏။

၃။ မြင်းပြဿနာ

ထိုနောက် သုံးယောက်မြောက် အမှုသည်သည် “အရှင်မင်းမြတ် ... ဤစန္ဒကား အကျွန်ုပ်မြင်း၏ ခြေကို ကျောက်ခဲ့နှင့်ပစ်၍ ချိုးပါသည်” ဟု လျှောက်ပြန်၏။ “အချင်းစန္ဒ ... မှန်သလော” ဟု မေး၏။ “အရှင် မင်းမြတ် ... နာတော်မူလော့” ဟုဆိုကာ အကြောင်းစုံကို လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ မင်းသည် မြင်းထိန်းအား “အချင်း ... သင်သည် မြင်းကိုပစ်ခတ်၍ ပြန်လည်အောင် ခြောက်လိုက်ပါဟု ခိုင်းမိသလော” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းမြတ် ... မခိုင်းပါ” ဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် တစ်ကြိမ်ထပ်၍ မေးပြန်သော် “ခိုင်းမိပါသည်” ဟု လျှောက်ထားပြန်၏။ “အချင်းစန္ဒ ... ဤမြင်းထိန်းသည် ခိုင်းလျက်နှင့်မခိုင်းဟု မဟုတ်မမှန် ပြောဆိုသည်။ မြင်းထိန်း၏ လျှာကိုဖြတ်၍ ငါ၏ ဘဏ္ဍာတိုက်မှယူကာ မြင်းဖိုး အသပြာတစ်ထောင်ကို ပေးလျော်ရမည်” ဟု ဆုံးဖြတ်တော်မူ၏။ မြင်းထိန်းသည် “အရှင်စန္ဒ ... အကျွန်ုပ်လျှာကို မဖြတ်ပါလင့်၊ မြင်းဖိုးကိုလည်း အလိုမရှိတော့ပါ” ဟု တစ်ပါးသော အသပြာတို့ကိုလည်းပေး၍ ပြေးပြန်၏။

၄။ တောင်းရွေသမားပြဿနာ

ထိုနောက် တောင်းရွေသမားသည် “အရှင်မင်းမြတ် ... ဤစန္ဒကား အကျွန်ုပ်၏အဖကို သတ်ပါသည်” ဟု လျှောက်၏။ “အချင်းစန္ဒ ... မှန်သလော” ဟု မေး၏။ စန္ဒသည် အကြောင်းကို အကျယ်တဝင့် လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ မင်းသည် တောင်းရွေသမားအား “အချင်း ... ယခုအခါ အသို့ပြရအံ့နည်း” ဟု မေး၏။ “အရှင်မင်းမြတ် ... အကျွန်ုပ်အဖကို ရလိုပါသည်” ဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် “အချင်းဆန္ဒ ...ဤသူကား အဖကို ရလိုသည်၊ သေလေပြီးသော အဖကို ယူဆောင်ကာမပေးနိုင်၊ သို့အတွက် သင်သည် ဤသူ၏ အမိကို မိမိအိမ်၌ထားကာ အဖဖြစ်လော့” ဟု ဆုံးဖြတ်တော်မူ၏။ တောင်းရွေသမားသည် “အရှင်ဆန္ဒ ...အကျွန်ုပ်အဖ၏မယား (အမိ)ကို အဖျက်ဆီးပါလင့်” ဟု ဆိုကာ အသပြာတို့ကို ပေး၍ ပြေးပြန်၏။ ဂါမိဏိစန္ဒသည် တရားလေးထုံးအနိုင်ရကာ နှစ်သက်သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ “အရှင်မင်းမြတ် ... အရှင့်ထံတော်သို့ တခြားသူများသည် သတင်းစကားကို မှာလိုက်ကြပါသေး၏။ လျှောက်ထားပါစေ” ဟု ခွင့်တောင်းလေ၏။ မင်းလည်း လျှောက်ထားလော့ဟု ခွင့်ပြုတော်မူ၏။

ထိုအခါ ပုဏ္ဏားလုလင်၏ သတင်းစကားမှစ၍ ပဋိလောမအစဉ်အားဖြင့် တစ်ပါးစီသော စကားတို့ကို လျှောက်ထားလေ၏။ မင်းလည်း အစဉ်အတိုင်း ဖြေဆိုတော်မူ၏။

၅။ ပုဏ္ဏားလုလင်ပြဿနာ

မင်းသည် ပုဏ္ဏားလုလင်၏ သတင်းစကားကိုကြားလျှင် “ရှေးအခါ ထိုပုဏ္ဏားလုလင်တို့နေရာအရပ်၌ အချိန်အခါကိုသိ၍ တွန်သောကြက်ရှိ၏။ ထိုလုလင်တို့သည် ကြက်တွန်သံကိုမှတ်၍ အိပ်ရာမှထကာ ဗေဒင်တို့ကို သရဇ္ဈယ်ကြကုန်စဉ် အရုဏ်တက်၏။ ထိုကြောင့် ဗေဒင်တို့သည် မမေ့မပျောက်ကုန်၊ ယခုအခါမူကား ... ထိုလင်တို့နေရာ အရပ်၌ အချိန်အခါမဲ့ တွန်သောကြက်ရှိ၏။ ထိုကြက်သည် အလွန်စောစောလည်း တွန်၏။ အလွန်လင်းမှလည်း တွန်၏။ အလွန်စောစော တွန်သောအခါ ဗေဒင်တို့ကို သရဇ္ဈာယ်ကုန်စဉ် အိပ်ချင်သဖြင့် မသရဇ္ဈာယ်နိုင်ဘဲ အိပ်ပျော်ကြကုန်၏။ အလွန်လင်းမှ တွန်သောအခါ သရဇ္ဈာယ် အချိန်မရကြကုန်၊ သို့အတွက် ပုဏ္ဏားလုလင်တို့အား သင်ကြားအပ်သော ဗေဒင်တို့သည် မထင်မြင် မမှတ်မိကြကုန်၊ မေ့ပျောက်ကြကုန်၏။” ဟု ဖြေကြားတော်မူ၏။

၆။ ရသေ့ပြဿနာ

ရသေ့တို့ သတင်းကားကိုကြားလျှင် “ထိုရသေ့တို့သည် ရှေးအခါ ရဟန်းတရားကို ကျင့်ကုန်လျက် ကသိုဏ်းပရိကံ၌ လုံ့လပြုကုန်၏။ ယခုမူကား ရဟန်းတရားကို မကျင့်ကြဘဲ လုံ့လမပြုသင့်သည်ကို ပြုကြကုန်၏။ သစ်သီးကြီးငယ်နှင့် လဲလှယ်ကာ ဆွမ်းကို အတုံ့ယူ၍ စားကြကုန်၏။ ထိုကြောင့် သစ်သီးကြီးငယ်တို့သည် မချိန်မြန်ကုန်၊ ဩဇာမရှိကုန်၊ ရှေးအခါ၌ကဲ့သို့ ရဟန်းတရားကို ကျင့်လျက်ကသိုဏ်းပရိကံ၌ လုံ့လပြုကြကုန်အံ့၊ သစ်သီးကြီးငယ်တို့လည်း ချိုမြိန်ကုန်လတ္တံ့၊ ဩဇာရှိကုန်လတ္တံ့၊ ဩဇာရှိကုန်လတ္တံ့၊ ထိုကြောင့် ရသေ့တို့အား ရဟန်းတရားကို ကျင့်ရန် ပြောဆိုလေလော့” ဟု ဖြေကြားတော်မူ၏။

၇။ နဂါးပြဿနာ

နဂါးမင်း၏ သတင်းကားကိုကြားလျှင် “ထိုနဂါးမင်းတို့သည် အချင်းချင်း ခိုက်ရန်ဖြစ်ကြကုန်၏။ ထိုကြောင့်နဂါးတို့ ရေကန်သည် နောက်ကျူ၏။ မှော်တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းမြှေးယှက်၏။ ရှေးအခါကဲ့သို့ အချင်းချင်း သင့်တင့်ညီညွတ်ကုန်အံ့၊ ရေလည်းတစ်ဖန် ပတ္တမြားကဲ့သို့ ကြည်လင်၍ လာလတ္တံ့” ဟု ပြောကြားတော်မူ၏။

၈။ ရုက္ခစိုးပြဿနာ

ရုက္ခစိုး သတင်းစကားကို ကြားလျှင် “ထို ရုက္ခစိုးနတ်သည် ရှေးအခါ တောအုပ်၌ ခရီးသွားသူတို့ကို စောင့်ရှောက်၏။ ထိုကြောင့် ပူဇော်သက္ကာရကို ရသည်။ ယခုအခါမူကား စောင့်ရှောက်ခြင်းကိုမပြု၊ ထိုကြောင့် ပူဇော်သက္ကာရကိုမရလေ။ ရှေးအခါ၌ကဲ့သို့ စောင့်ရှောက်ပြန်အံ့၊ တစ်ဖန်မြတ်သော ပူဇော်သက္ကရာကို ပြန်ရလတ္တံ့” ဟု ဖြေကြားတော်မူ၏။

၉။ ခါပြဿနာ

ခါ၏ သတင်းစကားကိုကြားလျှင် “ထိုအခါသည် နှစ်သက်ဖွယ်သောအသံဖြင့် တွန်နိုင်သော တောင်ပို့ခြေက်ရင်းအောက် အရပ်တွင် များစွာသော ဥစ္စာစုရှိသည်၊ ထိုဥစ္စာတို့ကို တူးဖော်၍ သင်ယူလော့” ဟု ပြောကြားတော်မူ၏။

၁၀။ သမင်ပြဿနာ

သမင်၏ သတင်းစကားကိုကြားလျှင် “ထိုသမင် စားနိုင်သော သစ်ပင်ခြေက်ရင်း၌ရှိသော မြက်၏ အပေါ်တည့်တည့် သစ်ပင်မှာ ပျားအုံရှိသည်။ ထိုသမင်သည် ပျားလူးမြက်ကို စားရ၍တစ်ပါးသောအရပ်၌ မြက်တို့ကိုမစားနိုင်၊ သင့်သည် ထိုပျားကိုယူ၍ ငါ့အား ပျားဦးကိုဆက်လော့၊ ကြွင်းသောပျားရည်ကို သင်စားလော့” ဟု ဖြေကြားတော်မူ၏။

၁၁။ မြွေပြဿနာ

မြွေသတင်းစကားကိုကြားလျှင် “ထိုမြွေနေသော တောင်ပို့၏အောက်တွင် ကြီးစွာသော ရွှေအိုးရှိသည်။ မြွေသည်ထိုရွှေအိုးကို စောင့်၍နေရကား တွင်းမှ ထွက်သောအခါ လောဘ၏ အစွမ်းဖြင့် ငြိမ်ဝပ်လျက် ကျပ်ကျပ်တည်းတည်း ထွက်ရသည်။ အစာစားပြီး၍ ပြန်ဝင်သောအခါ ဥစ္စာ၌ချစ်ခင်သဖြင့် မငြိုမငြင် ချောင်ချောင်ချိချိ ဝင်ရသည်။ ထိုရွှေအိုးတို့ကို သင်ထုတ်ဖော်၍ယူလော့” ဟု ဖြေကြားတော်မူ၏။

၁၂။ မိန်းမပျိုပြဿနာ

မိန်းမပျိုသတင်းစကားကို ကြားလျှင် “ထိုမိန်းမပျိုမှာ လင်နေသောရွာနှင့် မိဘတို့နေသော ရွာနှစ်ခုအကြား တစ်ခုသောရွာငယ်၌ သယောင်လင်ရှိသည်။ ထို်မိန်းမပျိုသည် သယောက်လင်ကို ချစ်ခင်အောက်မေ့သဖြင့် လင်အိမ်၌လည်း မနေနိုင်၊ မိဘတို့အိမ်၌လည်း မနေနိုင်။ မိဘတို့အိမ်သွားမည်ဟု ပြော၍သွားသောအခါ သယောက်လင်အိမ်၌ နှစ်ရက်၊ သုံးရက်နေသည်။ တစ်ဖန် မိဘတို့အိမ်၌လည်း နှစ်ရက်၊ သုံးရက် နေပြီးသော် လင်အိမ်သို့ သွားမည်ဟု သွားပြန်သောအခါ၌လည်း ထိုသယောက်လင်အိမ်၌ပင် နေပြန်၏” ဟု ဖြေကြားတော်မူ၏။

၁၃။ ပြည့်တန်ဆာမ ပြဿနာ

ပြည့်တန်ဆာမ၏ သင်းစကားကိုကြားလျှင် “ထိုပြည့်တန်ဆာမသည် ရှေးအခါ သူတစ်ယောက်၏လက်မှ အဖိုးအခကိုယူ၍ မကျေသေးမီ နောက်တစ်ယောက်လက်မှ အဖိုးအခကို မယူလေ၊ ထိုကြောင့် အဖိုးအခများစွာ ရ၏။ ယခုမူကား မိမိ၏သဘောကိုစွန့်၍ သူတစ်ယောက်၏လက်မှယူသော အဖိုးအခ မကျေသေးမီ နောက်တစ်ယောက်၏ လက်မှ အဖိုးအခကိုယူပြန်၏။ ရှေ့ယောကျ်ားအား အခွင့်ကို မယူမူ၍ နောက်ယောကျ်ားအား အခွင့်ကိုယူ၏။ ထို့ကြောင့် ယခုအခါ ကွမ်းဖိုးကိုမျှမရ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူမျှ မသွားလာ၊ မိမိ၏ရှေးသဘော၌ တည်အံ့၊ ရှေးကအတိုင်း အဖိုးအခများစွာ ရလတ္တံ့” ဟု ဖြေကြားတော်မူ၏။

၁၄။ ရွာစားပြဿနာ

ရွာစားမင်း၏ သတင်းစားကိုကြားလျှင် “ထိုရွာစားသည် ရှေးအခါ ဟုတ်မှန်သဖြင့် တရားကို ဆုံးဖြတ်၏။ ထိုကြောင့် လူတို့ချစ်ခင်မြတ်နိုးကြသဖြင့် များစွာသော လက်ဆောင်ပဏ္ဏာကို ပေးကြ၏။ ထိုကြောင့် အဆင်းလှ၏။ ဥစ္စာပေါများ၏။ အခြံအရံနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ယခုမူကား တံစိုးစား၍ မဟုတ်မမှန် တရားဆုံးဖြတ်၏။ ထိုကြောင့် ဆင်းရဲနွမ်းပါး၏။ အထီးကျန်၏။ ဖျော့တော့သောရောဂါ နှိပ်စက်၏။ ရှေး၌ကဲ့သို့ ဟုတ်မှန်သဖြင့် တရားဆုံးဖြတ်ငြားအံ့၊ ရှေး၌ကဲ့သို့ ဖြစ်လတ္တံ့၊ ရွာစားသည် မင်းရှိသည်၏ အဖြစ်ကိုမသိ၊ ဟုတ်မှန်သဖြင့် တရားဆုံးဖြတ်စိမ့်သောငှာ ပြောဆိုလော့” ဟု ဖြေကြားတော်မူ၏။

မင်းသည် ဤသို့တရားဆုံးဖြတ် ဖြေကြားပြီးလျှင် ဂါမဏိစန္ဒာ နေသောရွာကို ဂါမဏိစန္ဒာအားသာလျှင် မြတ်သောပေးခြင်းဖြင့် ပေးတော်မူ၍ လွှတ်လိုက်၏။ ဂါမဏိစန္ဒာလည်း မြို့တော်မှထွက်၍ အာဒါသခုခမင်း ဖြေကြားသောအတိုင်း ပုဏ္ဏားလုလင်၊ ရသေ့၊ နဂါး၊ ရုက္ခစိုးနတ်တို့အား ပြောကြားပြီးလျှင် ခါ၏နေရာအရပ်မှ ဥစ္စာကိုယူ၍ သမင်၏ မြက်စားရာအရပ်မှလည်း ပျားကိုယူကာ မင်းကြီးထံ ပို့စေ၏။ မြွေ၏နေရာ တောင်ပို့အောက်မှလည်း ဥစ္စာကိုယူလျက် မိန်းမပျို၊ ပြည့်တန်ဆာ၊ ရွာစားတို့အားလည်း မင်းဖြေကြားသော အတိုင်း ပြောကြားပြီးလျှင် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ရွာသို့သွားပြီးလျှင် အသက်ထက်ဆုံးတည်၍ ကံအားလျော်စွာ လားလေ၏။

အာဒါသမုခမင်းလည်း ဒါနစသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုစုအားထုတ်ကာ သေသည့်အဆုံး၌ နတ်ပြည်သို့လားလေ၏။ ဤဒေသနာတော်၏ အဆုံး၌ များစွာကုန်သော ရဟန်းတို့သည် သောတာပန်၊ သကဒါဂါမ်၊ အနာဂါမ်၊ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်ကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ဂါမဏိစန္ဒာသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။

အာဒါသမုခမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ပညာရှိသူကား၊ လူ့ထွက်ဖျား၊ အများကိုးကွယ်ရာ။

(၂) တောင်းရွေသမား၊ နွား, မြင်း, သား၊ ရွာစား, ပြည့်တန်ဆာ။

(၃) မိန်းမပျို, မြွေ၊ သမင်ပေ၊ ရုက္ခစိုးနတ်,ခါ။

(၄) ရသေ့, နဂါး၊ မြတ်ပုဏ္ဏား၊ လေးပါးတစ်ဆယ်သာ။

(၅) အာဒါမင်းဖျား၊ ဆယ့်လေးပါး၊ ဖြေကြားဆုံးဖြတ်ကာ။

ဂါမဏိစန္ဒဇာတ် ပြီး၏။