ဂုတ္တိလဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၁၀။ သိင်္ဂါလဝဂ် -(၂၄၃) ဂုတ္တိလဇာတ်။ ။ မိမိအား ဂုဏ်ပြိုင်သော တပည့်အတွက် စိတ်ပျက်နေစဉ် သိကြားမင်း ကယ်မ၍ အနိုင်ရကာ နတ်လူတို့ ချီးကျူးခြင်းကို ခံရသော ဂုတ္တိလ စောင်းဆရာကြီး အကြောင်း။

ဘုရားပစ်ပယ် ပျက်စီးဖွယ်

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတို့သည် ဒေဝဒတ်ကို “ငါ့ရှင်ဒေဝဒတ် ... မြတ်စွာဘုရားကား သင်၏ ဆရာဖြစ်သည်၊ သင်သည် မြတ်စွာဘုရားကိုမှီ၍ ပိဋကတ်သုံးပုံကို သင်ကြားရသည်။ ဈာန်လေးပါးကို ဖြစ်စေသည်။ ဆရာဘုရားကို ရန်ပြုခြင်းငှာမသင့်” ဟု ဆိုကြကုန်၏။

ထိုအခါ ဒေဝဒတ်သည် “ငါ့ရှင်တို့ ... ရဟန်းဂေါတမသည် အဘယ်မှာ ငါ၏ဆရာဟုတ်မည်နည်း၊ ငါသည် မိမိအစွ်းဖြင့် ပိဋကတ်သုံးပုံကို လည်းကောင်း၊ ဈာန်လေးပါးကို လည်းကောင်း ဖြစ်စေသည်” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ဆရာဘုရားကို စွန့်ပယ်လေ၏။

ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် စကားစပ်မိ၍ ဒေဝဒတ်၏အကြောင်းကို ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သည်လျှင် ဆရာဖြစ်သောငါဘုားကို စွန့်ပယ်လျက် ငါဘုရား၏ရန်သူဖြစ်၍ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ရောက်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ပညာတူလျက် ခြားနားချက်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် စောင်းသမား မျိုးဖြစ်၍ အမည်အားဖြင့် ဂုတ္တိလဟုခေါ်ကြ၏။ ထိုဂုတ္တိလသည် အရွယ်သို့ရောက်သည်ရှိသော်စောင်းအတတ်၌ အပြီးသို့ရောက်၍ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းတစ်ခုလုံးတွင် မြတ်သောစောင်းသမား ဖြစ်လေ၏။ သားမယားကို မမွေးမြူဘဲ မိဘမျက်မမြင် တို့ကိုသာ မွေးမြူ၍နေ၏။

ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်သားတို့သည် ကုန်သွယ်အံ့သောငှာ ဥဇ္ဇေနီပြည်သို့ သွားကြသည်ရှိသော် ပွဲသဘင်ခံသည်နှင့် ကြုံကြိုက်သဖြင့် တိုင်ပင်ညီညွတ်ကာ ပန်းနံ့သာစားဖွယ်သောက်ဖွယ်တို့ကိုယူ၍ ပွဲသဘင်ကစားရာသို့ သွားကြကုန်ပြီးလျှင် မုသိလမည်သော စောင်းသမားကို အခဖြင့် ငှားရမ်းကာ တီးစေကုန်၏။

မုသိလစောင်းသမားသည် မိမိအစွမ်းရှိသမျှ အမျိုးမျိုးတီးပါသော်လည်း ဂုတ္တိလစောင်းသမား၏ စောင်းသံကို ကြားဖူးကြကုန်သော ကုန်သည်တို့အား ဝါးခြမ်းစိတ်ကို တီးသကဲ့သို့ဖြစ်ကာ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူမျှ နှစ်သက်ရွှင်လန်းသော အမူအရာကို မပြကြကုန်၏။

ဆရာကောင်းထံ နည်းနာခံ

ထိုအခါ မုသိလစောင်းသမားသည် ကုန်သည်တို့အား “အို - ကုန်သည်တို့ ... အကျွန်ုပ်သည် မိမိအစွမ်းရှိသမျှ စောင်းကို အမျိုးမျိုးတီးပါလျက် အဘယ်ကြောင့် မနှစ်သက်မရွှင်လန်းကြသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အို - စောင်းသမား ... သင်သည် စောင်းကိုတီးပါသလော၊ ငါတို့ကား သင်စောင်းတီး၏ဟူသော အမှတ်ကို မပြုကြပါ” ဟု ပြောလေ၏။ “အို ကုန်သည်တို့ ... သင်တို့သည် ငါ့ထက်လွန်မြတ်သော စောင်းသမားကို သိကြကုန်သလော၊ သို့တည်းမဟုတ် သင်တို့ မသိ မလိမ္မာ၍ပင် မနှစ်သက်မရွှင်လန်းကြကုန်သလော” ဟု မေး၏။ “အို-စောင်းသမား ... ငါတို့ ဗာရာဏသီပြည် ဂုတ္တိလ စောင်းသမား၏ စောင်းသံကို ကြားဖူးကုန်သော ငါတို့အား သင်တီးသော စောင်းသံမှာ မိန်းမတို့သည် သူငယ်တို့အား နှစ်သိမ့်စေသော အသံကဲ့သို့ ထင်ကြပါသည်” ဟု ပြော၏။ “အို-ကုန်သည်တို့ ... သင့်တို့ ငါ့အား အဖိုးအခ မပေးကြပါလင့်၊ သင်တို့ ဗာရာဏသီပြည်သို့ သွားသောအခါ အကျွန်ုပ်ကို ခေါ်ကြပါ” ဟု ပြောလေ၏။ ကုန်သည်တို့လည်း ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံကြကုန်၏။

ပညာရလို ပျပ်ဝပ်ဆို

ကုန်သည်တို့သည် မိမိတို့ပြုဖွယ်ကိစ္စပြီးလျှင် မုသိလစောင်းသမားကိုခေါ်၍ သွားကြကုန်၏။ မုသိလ စောင်းသမားလည်း ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်လျှင် ဂုတ္တိလ စောင်းသမား၏ အိမ်သို့သွား၍ အိမ်တွင်ဆွဲ၍ထားအပ်သော စောင်းကိုမြင်လျှင် ယူ၍တီးလေ၏။ ဂုတ္တိလ၏ မိဘတို့သည် မျက်စိမမြင်ကြသဖြင့် စောင်းကို ကြွက်တွကိုက်သည်ဟု မှတ်ထင်ကာ “ရှူးရှူး” ဟု ဆို၍ ခြောက်လှန့်ကြကုန်၏။

မုသိလလည်း ဂုတ္တိလစောင်းဆရာ၏ မျက်မမြင်မိဘတို့ကို ရှိခိုးပြီးလျှင် “မိခင် ဖခင်တို့ ... စောင်းကိုတီးသည်မှာ အကျွန်ုပ်ဖြစ်ပါသည်၊ အကျွန်ုပ်သည် ဂုတ္တိလစောင်း ဆရာထံမှာ ပညာသင်ကြားလိုသဖြင့် ဥဇ္ဇေနီပြည်မှ လာခဲ့ပါသည်” ဟု တောင်းပန်ပြောဆိုလေ၏။ ဂုတ္တိလ၏ မိဘတို့လည်း အကြောင်းကိုသိလျှင် “အမောင် ... ကောင်းပြီ မင်းတို့ဆရာ တခြားကိုသွားသည်၊ ယခုပဲ ပြန်လာလိမ့်မည်။ ခဏစောင့်ဆိုင်း၍နေပါ” ဟု ခွင့်ပြုကြကုန်၏။

ဂုတ္တိလစောင်းဆရာ ပြန်လာလျှင် မုသိလလည်း အနီးသို့ကပ်ကာ “ဆရာ ... ဆရာ့ထံမှာ အတတ်ပညာ သင်ကြားလိုပါသည်” ဟု တောင်းပန်လေ၏။ ဂုတ္တိလစောင်းဆရာလည်း အင်္ဂဝိဇ္ဇာတတ်သူဖြစ်သဖြင့် မြင်ကတည်းကလျှင် သူတော်မဟုတ် သူယုတ်မှန်းသိ၍ “ညီထွေး .. သွားပါဦး၊ သင့်ကို သင်ကြားပေးဖို့ အတတ်ပညာမရှိ” ဟု မြစ်ပယ်လေ၏။

ပညာစုံက ဖက်ပြိုင်ကြ

မုသိလလည်း ဆရာ့ထံခွင်းတောင်း၍ မရလျှင် မိဘမျက်မမြင်တို့ကို ခြေဆုပ်ခြင်း၊ လက်နယ်ခြင်း စသော ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်ကိုပြုကာ အဖန်ဖန်ခယ တောင်းပန်သဖြင့် သားကို ပြောဆိုကြရာ ဂုတ္တိလစောင်းဆရာလည်း မိဘတို့စားကို မလွန်ဆန်နိုင်သဖြင့် အလိုမတူဘဲ သင်ကြားပေးရလေ၏။ သင်ကြားသောအခါလည်း အလောင်းတော်တို့ သဘောအတိုင်း အတတ်ပညာကို အကြွင်းအကျန် ဆရာစားမထားဘဲ သင်ကြားပေးလေ၏။ အလုံးတတ်မြောက်လျှင် တပည့်အား “ညီထွေး ... အတတ်ပညာစုံပေပြီ၊ အလိုရှိရာ သွားပေတော့” ဟု ခွင့်ပြု၏။

ထိုအခါ မုသိလသည် “ငါကား ... အတတ်ပညာကို ကောင်းစွာတတ်မြောက်ပေပြီ၊ ဆရာလည်း အိုမင်းပြီ၊ ဤဗာရာဏသီမြို့လည်း ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံးတွင် မြို့မြတ်ဖြစ်သည်။ ဤမြို့မှာပင် ငါနေတော့မည်” ဟု ကြံစည်ပြီးလျှင် “ဆရာ .. အကျွန်ုပ် မသွားလိုပါ၊ မင်းကို ခစားလိုပါသည်” ဟု ပြောလေ၏။ ဆရာလည်း မင်းကြီးထံသွား၍ မိမိတပည့် ခစားလိုကြောင်း လျှောက်ထားလေလျှင် မင်းကြီးလည်း ဆရာတို့ကိုပေးသော လခရိက္ခာမှ ထက်ဝက်သာ ပေးနိုင်မည်ဟု ပြောလေ၏။

ဆရာလည်း အိမ်သို့ပြန်၍ တပည့်အားပြောလျှင် တပည့်သည် ဆရာတတ်သမျှ အတတ်ပညာအလုံးစုံကို တတ်မြောက်သဖြင့် ဆရာနှင့်တန်းတူ ခစားနိုင်မည်ဟု ပြောပြန်သဖြင့် မင်းကြီးထံ လျှောက်ထားပြန်ရာ မင်းကြီးက ကောင်းပြီ၊ ဆရာနှင့်တူမျှသော လခရိက္ခာကိုလိုလျှင် ဆရာနှင့် အတတ်ပညာတူမျှသည် မတူမျှသည်ကိုသိရအောင် ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ မင်းရင်ပြင်တွင် ဆရာတပည့် နှစ်ယောက် အတတ်ပညာကို ပြိုင်ကြရမည်ဟု မိန့်ဆိုသဖြင့် မုသိလအား ပြောရာ နှစ်သက်သဖြင့် ဆရာနှင့် အတတ်ပညာပြိုင်ရန် ချိန်းဆိုလေ၏။ မင်းကြီးလည်း “ဆရာဂုတ္တိလနှင့် တပည့် မုသိလတို့သည် ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ မင်းရင်ပြင်ဝယ် အတတ်ပညာ ပြိုင်ကြလိမ့်မည်” ဟု တစ်မြို့လုံး စည်လည်စေ၏။

သူတော်မှန်က နတ်စောင်မ

ထိုအခါ ဆရာဂုတ္တိလသည် “ငါ၏ တပည့် မုသိလကား ငယ်ရွယ်နုပျိုသေးသည်၊ ငါကား အိုမင်းကြီးရင့်ချေပြီ၊ အားအစွမ်းလည်း လျော့ပါးချေပြီ၊ အိုမင်းကြီးရင့်သူတို့ အမူအရာ မည်သည်ကား မပြည့်စုံနိုင်၊ တပည့်ဖြစ်သူမှာ ရှုံးသော်လည်း အရေးမကြီး၊ ဆရာဖြစ်သူရှုံးလျှင် အရှက်ရတော့မည်။ သို့အတွက် ငါမပြိုင်လိုတော့ပြီ၊ တောသို့ဝင်ကာ ကိုးကွယ်ရာ မဲ့ဖြစ်၍ သေတော့မည်” ဟု ကြံစည်ကာ တောသို့ဝင်လေ၏။ တောသို့ရောက်လျှင် မသေဝံ့သဖြင့် ပြန်၍လာပြန်၏။ ဤသို့သွားချီပြန်ချီ ပြုနေခိုက် ခြောက်ရက်မြောက် ဖြစ်လေ၏။

ထိုခဏဝယ် သိကြားမင်း၏ ပဏ္ဍုကမ္ဗလာကျောက်ဖျာသည် တင်းမာပူလောင်သဖြင့် ဆင်ခြင်ရာ သိကြားမင်း သိလေလျှင် “ငါသည် ဂုတ္တလိစောင်းဆရာ၏ ကိုးကွယ်အားထားရာဖြစ်မည်” ဟု ကြံစည်ပြီးလျှင် - လျင်စွာလာလတ်၍ ဂုတ္တိ၏ရှေ့၌ ရပ်လျက် - “ဆရာ ... အဘယ့်ကြောင့် တောသို့ ဝင်သနည်း၊ အသင် ဘယ်သူနည်း” ဟု ပြော၏။ ထိုအခါ ဂုတ္တိလစောင်းဆရာသည် -

“သိကြားမင်း ... အကျွန်ုပ်သည် မုသိလမည်သော တပည့်အား ညှို့ခုနစ်ချောင်းရှိသော စောင်းကို ကောင်းမွန်စွာ တီးတတ်အောင် ဆရာစားမချန် သင်ကြားပေးမိပါ၏။ ထိုမုသိလက - ယခုအခါ ပွဲသဘင်အလယ်တွင် အတတ်ပညာပြိုင်ဖို့ ခေါ်နေပါ၏။ သိကြားမင်း ... သင်သည် အကျွန်ုပ်၏ ကိုးကွယ်အားထားရာ ဖြစ်ပါလော့” – ဟု အကျိုးအကြောင်းပြောကာ တောင်းပန်လေ၏။ သိကြားမင်းလည်း ဂုတ္တိလ၏ စကားကိုကြားလျှင်-

“ဆရာ ... သင်မကြောက်လင့်၊ အကျွန်ုပ်သည် သင်၏ ကိုးကွယ်အားထားရာဖြစ်လျက် သင့်ကို ကယ်တင်မည်၊ သင့်ကို ပူဇော်မည်၊ သင့်ကို တပည့်မုသိလက မနိုင်စေရပါ၊ သင်က နိုင်ရမည်” – ဟု ပြောဆိုအားပေးပြီးလျှင် - “ဆရာ ... အကျွန်ုပ် နည်းပေးမည်။ သင်စောင်းတီးသည်ရှိသော် ညှို့တစ်ချောင်းကို ဖြတ်၍ ခြောက်ချောင်းတို့ကို တီးပါ၊ ပကတိအသံပင် ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ထိုအခါ ပုသိလလည်း ညှို့တစ်ချောင်းကိုဖြတ်၍ တီးလိမ့်မည်။ ပကတိအသံ ဖြစ်နိုင်မည် မဟုတ်။ ထိုခဏ၌ ရှုံးလိမ့်မည်။ နောက်ရှုံးမှန်းသိလျှင် - ညှို့နှစ်ချောင်း၊ သုံးချောင်း၊ လေးချောင်း၊ ငါးခြောင်း၊ ခြောက်ချောင်း၊ ခုနစ်ချောင်းလုံး ဖြတ်၍ စောင်းရိုးသက်သက်ကိုတီးပါ၊ ပကတိအသံပင် ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ဖြတ်ထားသောညှို့တိုမှ အသံထွက်ကာ တစ်ဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီတစ်မြို့လုံးကို လွှမ်းမိုးသွားလိမ့်မည်။

ထိုသို့ တစ်မြို့လုံး စောင်းသံ လွှမ်းမိုးသွားသောအခါ စောင်းတစ်လက်ကို ကောင်းကင်သို့ပစ်လိုက်လျှင် သင့်ရှေ့တွင် နတ်သမီးသုံးရာလာ၍ သင့်စောင်းဦးတွင် တခြားနတ်သမီးသုံးရာ လာ၍ ကကြလိမ့်မည်။ နောက် စောင်းတစ်လက်ကို ပစ်ပြန်လျှင် သင့်စောင်းဦးတွင် တခြားနတ်သမီး သုံးရာလာ၍ ကကြလိမ့်မည်။ နောက်တစ်လက်ကို ပစ်ပြန်လျှင် ပွဲသဘင်အလယ်တွင် တခြားနတ်သမီးသုံးရာလာ၍ ကကြလိမ့်မည်။ အကျွန်ုပ်လည်း ပွဲသဘင်အကြည့်လာမည် မကြောက်လင့်” ဟု အသေအချာ မှာထား၍ စောင်းလတ်သုံးခုကို ပေးပြီးလျှင် တာဝတိံသာသို့ သွားလေ၏။

တပည့်ဆရာ ပြိုင်သောအခါ

ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့ နံနက်အခါတွင် မင်းရင်ပြင်၌ များစွာသောလူတို့ စည်းဝေးရောက်လာပြီးလျှင် ညောင်းစောင်းအဆင့်ဆင့်၊ လှည့်အဆင့်ဆင့် ဝန်းရံနေထိုင်ကြကုန်၏။ မင်းကြီးလည်း မဏ္ဍပ်အလယ်တွင် ခင်းထားအပ်သော ပလ္လင်၌ တန်ဆာဆင်အပ်သော တစ်သောင်းနှစ်ထောင်သော မိန်းမများ၊ အမတ်၊ ပုဏ္ဏား၊ သူကြွယ်များ ခြံရံကာ နေလင့်၏။ ဂုတ္တိလစောင်းဆရာလည်း လာလတ်၍ မိမိအတွက် ပြင်ဆင်ထားသော နေရာတွင်နေ၏။

သိကြားမင်းလည်း မထင်ရှားသောကိုယ်ဖြင့် ကောင်းကင်တွင် ရပ်တည်လေ၏။ ထိုသိကြားမင်းကို ဂုတ္တိလစောင်းဆရာ တစ်ယောက်သာ မြင်ရ၏။ တပည့်မုသိလည်း လာလတ်၍ မိမိအတွက် စီမံထားသော နေရာတွင်၏။

အချိန်ရောက်သောအခါ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်တို့သည် ပွဲဦးအစဝယ် ထပ်တူထပ်မျှ စောင်းကို တီးကြကုန်၏။ လူအပေါင်းတို့သည် ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် အပြိုင်အဆိုင် တီးနေကြသောစောင်းသံကို အလွန်နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်ကြလျက် တစ်ခဲနက် ကြွေးကြော်ကုန်၏။ သိကြားမင်းလည်း ကောင်းကင်မှနေ၍ အမြဲစီမံ စောင့်ရှောက်၏။

ဆရာဂုတ္တိလသည် သိကြားမင်း နည်းပေးသောအတိုင်း စောင်းညှို့တစ်ချောင်းကို ဖြတ်၍တီး၏။ ဖြတ်သောနေရာမှ အသံထွက်ကာ နတ်စောင်းကဲ့သို့ ဖြစ်လေ၏။ တပည့် မုသိလလည်း ဆရာနည်းတူ စောင်းညှို့တစ်ချောင်းကို ဖြတ်၍ တီး၏။ ဖြတ်သောနေရာမှ အသံမထွက်လေ၏။ နောက် ဂုတ္တိလသည် နှစ်ချောင်း၊ သုံးချောင်း၊ လေးချောင်း၊ ငါးချောင်း၊ ခြောက်ချောင်း၊ ခုနစ်ချောင်းတိုင်အောင် ဖြတ်၍ စောင်းရိုးကို တီးပြန်၏။ ဖြတ်ရာဖြတ်ရာ စောင်းညှို့မှ အသံထွက်ကာ အလွန်သာယာ၏။ နတ်စောင်းကဲ့သို့ ဖြစ်လေ၏။ မုသိလကား ဖြတ်တိုင်းဖြတ်တိုင်းသော စောင်းညှို့မှ မသံမထွက်တော့ဘဲ အသံလုံးလုံး မရှိအောင် ဖြစ်လေ၏။

တပည့်ကရှုံး သက်ပါဆုံး

ထိုအခါ ဆရာဂုတ္တိလ၏ စောင်းသံသည် ဗာရာဏသီတစ်မြို့လုံးလွှမ်း၍ တည်၏။ လူတို့သည် အလွန်နှစ်သက်သဖြင့် ပုဆိုးဦးရစ် စသည်တို့ကို ပစ်ကြကုန်၏။ နောက်စောင်းတစ်လက်ကို ကောင်းကင်သို့ပစ်၏။ နတ်သမီးသုံးရာလာ၍ ကကြ၏။ နောက်တစ်လက်ကို ပစ်ပြန်၏။ နောက် နတ်သမီးသုံးရာ လာ၍ ကကြပြန်၏။ နောက်တစ်လက်ပစ်ပြန်၏။ နောင်နတ်သမီးသုံးရာ လာ၍ ကကြပြန်၏။ လူအပေါင်းတို့သည် ဂုတ္တိလ အတီးနှင့် နတ်သမီးတွေအကကို ကြည့်ရှု၍ မငြီးနိုင်အောင် ရှိကြကုန်၏။

ထိုခဏ၌ မင်းကြီးသည် လူတို့အား မျက်စိမှိတ်ကာ၊ လည်ညိတ်ကာ အမှတ်သညာပေးလေ၏။ လူတို့သည် တစ်ပြိုင်နက်ထကာ သင်ကား - တူမျှသော လခရိက္ခာကိုလို၍ဆရာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ပြုကာ အတတ်ပညာပြိုက်ဘိသည်။ ပမာဏကိုမသိဟု ခြိမ်းခြောက်ဆဲရေးကာ မုသိလကို ကိုင်မိတိုင်းသော တုတ်၊ လှံတံ၊ ကျောက်ခဲတို့ဖြင့် ရိုက်ပုတ်ပစ်ခတ်ကာ မှုန့်မှုန့်ညက်ညက် ကြေစေလျက် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် ခြေတို့ကို ကိုင်၍ဆွဲငင်ကာ တံမြက်ချေးစွန့်ရာ အမှိုက်ပုံတွင် စွန့်ပစ်ကြကုန်၏။

ဆရာကနိုင် နတ်ပြည်တိုင်

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ဆရာဂုတ္တိလအား အလွန်နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ တစ်ခဲနက်သော မိုးကြီးကို ရွာသွန်းစေဘိသကဲ့သို့ များစွာသော စည်းစိမ်ဥစ္စာတို့ကို ပေးလေ၏။ လူတို့သည်လည်း များစွားသော ဥစ္စာကို ပေးကြကုန်၏။ သိကြားမင်းလည်း ဂုတ္တိလအား “နတ်ပြည်သို့ရောက်လျှင် အာဇာနည်မြင်းတစ်ထောင် ကသောရထားဖြင့် မာတလိနတ်သားကို လွှတ်လိုက်မည်။ နတ်ပြည်သို့ လိုက်ခဲ့ပါ” ဟု မှာထားကာ နတ်ပြည်သို့သွားလေ၏။

သိကြားမင်း နတ်ပြည်သို့ ပြန်ရောက်လျှင် နတ်သမီးတို့သည် ခြံရံကာ ဘယ်အရပ်သို့ သွားနေကြောင်း မေးကြလျှင် အကြောင်းအရာအလုံးစုံနှင့်တကွ ဂုတ္တိလစောင်းဆရာကြီး၏ အကျင့်သီလ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ပြောပြရာ နတ်သမီးတို့က “ဂုတ္တိလစောင်းဆရာကြီးကို ဖူးမြင်လိုပါသည်” ဟု တောင်းပန်ကြပြန်ရာ မာတလိ နတ်သားကို သိန္ဓောမြင်း တစ်ထောင်ကသော ဝေဇယန္တာ ရထားဖြင့် သွား၍ခေါ်စေသဖြင့် ဂုတ္တိလစောင်းဆရာကြီးသည် နတ်ပြည်သို့ ရောက်လာလေ၏။

ဂုတ္တိလစောင်းဆရာကြီး ရောက်လာလျှင် သိကြားမင်းသည် လောကွတ်ပျူငှာစကား ပြောဟောပြီးလျှင် “ဆရာကြီး ... ဆရာကြီး၏ စောင်းသံကို နတ်သမီးတို့ နားထောင်လိုကြပါသည်” ဟု ပြော၏။ “မြတ်သောသိကြားမင်း ... အကျွန်ုပ်တို့ စောင်းသမားမည်သည် အတတ်ပညာကိုမှီ၍ အသက်မွေးရပါသည် အဖိုးအခရလျှင် တီးပါမည်” ဟု ပြော၏။ “ဆရာကြီး တီးသာတီးပါ၊ အဖိုးအခ ရပါစေမည်” ဟု ပြော၏။ “သိကြားမင်း ... တခြားဖြစ်သော အဖိုးအခကို မလိုပါ၊ နတ်သမီးတို့ လူ့ပြည်တွင် ပြုလုပ်ခဲ့သော ကောင်းမှုကုသိုလ်ကို အကျွန်ုပ်ပြောပါစေ၊ နာလိုပါသည်” ဟု ပြော၏။ “ဆရာကြီး ... ပြောစေပါမည်” ဟု ဝန်ခံသဖြင့် ဂုတ္တိလ စောင်းဆရာသည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး စောင်းကိုတီးလေ၏။ စောင်းသံသည် နတ်တို့၏ စောင်းသံကို သာလွန်လွှမ်းမိုးလျက် တည်လေ၏။

သတင်းကျော်ကြား ကောင်းမှုပွား

ခုနက်ရက်မြောက်သောနေ့ဝယ် ဂုတ္တိလစောင်းဆရာသည် ဝန်ခံထားသသောအတိုင်း နတ်သမီးတို့ ပြုလုပ်ခဲ့ကြသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို အစမှ အဆုံးတိုင်အောင် မေးလေ၏။ နတ်သမီးတို့လည်း မိမိတို့ပြုလုပ်ခဲ့သော ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို အသီးအသီး ပြောကြားကြကုန်၏။ ဂုတ္တိလစောင်းဆရာလည်း မှတ်သားနာယူလေ၏။

[ဂုတ္တိလ စောင်းဆရာကြီး မေးသော အခြင်းအရာနှင့် သုံးကျိပ် ခုနစ်ယောက်သော နတ်သမီးတို့ ဖြေဆိုကြသော အခြင်းအရာတို့ကား ဂုတ္တိလဝိမာနဝတ္ထုတွင် အကျယ်ရှိသည်။ အလိုရှိသူတို့ ၎င်းကို ကြည့်ရှုမှတ်သား ကြပါကုန်။]

သိကြားမင်းလည်း ခုနစ်ရက်လွန်သောအခါ ဂုတ္တိလစောင်းဆရာကြီးကို ဝေဇယန္တရာရထားဖြင့်ပင် မာတိလ နတ်သားအား ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်ပို့စေ၏။ ဂုတ္တိလ စောင်းဆရာလည်း ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်ပို့စေ၏။ ဂုတ္တိလ စောင်းဆရာလည်း ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်လျှင် မိမိကိုယ်တိုင်လည်း များစွာသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုစုအားထုတ်လေ၏။ တခြားလူတို့ကိုလည်း မိမိတွေ့မြင် ကြားသိခဲ့ရသော နတ်သမီးတို့ အကြောင်းအရာကို ပြောဟောကာ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုစုအားထုတ်စေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မုသိလသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

သိကြားမင်းသည် - အနုရုဒ္ဓါ။ · မင်းသည် - အာနန္ဒာ။

ဂုတ္တိလသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ဆရာစွန့်လျှင်၊ ရန်ပြုလျှင်၊ အလျင်ပျက်စီးလေ။

(၂) အတတ်ပေးသင်၊ ကျေးဇူးရှင်၊ ပြိုင်လျှင်ပျက်စီးလေ။

(၃) မုသိလပျက်၊ ဆရာဘက်၊ ခွေးဝက်နည်းတူသေ။

ဂုတ္တိလဇာတ် ပြီး၏။