ဂုမ္ဗိယဇာတ်

ပဉ္စကနိပါတ် - ၂။ ဝဏ္ဏာရောဟဝဂ် -(၃၆၆) - ဂုမ္ဗိယဇာတ် ဂုမ္ဗိယ မည်သော ဘီလူးနှင့် လှည်းကုန်သည်တို့ အကြောင်း။

အဆိပ်ပမာ ကိလေသာ

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ရဟန်းတစ်ပါးသည် တန်ဆာဆင်သော မိန်းမကိုမြင်၍ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ပျင်းရိလျက်နေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းကိုခေါ်တော်မူ၍ “ချစ်သားရဟန်း … သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ပျင်းရိ၏ဟူသည် မှန်သလော” ဟု မေးမြန်းတော်မူရာ မှန်ကြောင်းလျှောက်ထးလေလျှင် “ချစ်သားရဟန်း … ကာမဂုဏ်ငါးပါးတို့ကား ဂုမ္ဗိယဘီလူးသည် လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်ကိုထည့်၍ ခရီးလမ်း၌ ထားအပ်သော ပျားရည်နှင့် တူကုန်၏” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဘီးလူးအဆိပ်ပျား မသိသူစား

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် လှည်းကုန်သည်မျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် ကုန်ရောင်းရန် လှည်းငါးရာတို့ဖြင့်သွား၍ တောအုပ်အဝင်ဝသို့ရောက်လျှင် လူတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ “အချင်းတို့ … ဤလမ်းခရီး၌ အဆိပ်ရှိသော အရွက် အပွင့် အသီးတို့ ရှိကုန်၏။ လမ်းခရီး၌ လည်း ထားကုန်၏ သို့အတွက် ငါ့ကို မပန်ကြားဘဲ မည်သည့်အရွက် အပွင့် အသီး အစာအာဟာရကိုမျှ မစားကြလင့်” ဟု ပြောဆို ဆုံးမလေ၏။

ထိုအခါ ဂုမ္ဗီယဘီလူးသည် တောအုပ်အလယ်၌ သစ်ရွက်တို့ကို ခင်း၍ လတ်တလော သေစေတတ်သော အဆိပ်နှင့်ယှဉ်သော ပျားလပို့တို့ကို ထားလျက် မိမိမူကား လမ်းခရီးအနီး၌ ပျားရှာသကဲ့သို့ လည်းကောင်း၊ သစ်ပင်တို့ကို ပေါက်သကဲ့သို့ လည်းကောင်း လှည့်လည်လျက်နေ၏။ မသိသူတို့သည် ကုသိုလ်ရရန်ထားသည် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု မှတ်ထင်ကာ စားကြ၍ သေကျေပျက်စီးကြကုန်၏။ ထိုအခါ ဘီလူးတို့သည်လာ၍ လူသေတို့ကို စားကြကုန်၏။

ဆုံးမလိုက်နာ ချမ်းသာစွာ

လှည်းကုန်သည်တို့သည် ရောက်လာ၍ ထိုပျားလပို့တို့ကို မြင်ကြလျှင် ပညာမဲ့သူတို့သည် သည်းမခံနိုင်သဖြင့် စားနှင့်ကြကုန်၏။ ပညာရှိသူအချို့တို့သည် လှည်းမှူးကိုမေး၍ စားကြမည်ဟု သည်းခံကာ စောင့်ဆိုင်းကြကုန်၏။ လှည်းမှူးရောက်လာလျှင် လက်၌ ကိုင်ထားသော ပျားလပို့တို့ကို စွန့်စေကုန်၏။ ရှေးဦးစွာ အဝစားနှင့်သူတို့သည် သေကျေကုန်၏။ ထက်ဝက်စားဆဲသူတို့အား အန်ဆေးကို ကျွေး၍ အန်စေပြီးလျှင် စတုမဓုကို ကျွေးသဖြင့် အသက်ချမ်းသာကုန်၏။ လှည်းမှူးသည် လှည်းငါးရာတို့ဖြင့် မိမိလိုရာ အရပ်သို့သွားကာ ပါသော ဘဏ္ဍာတို့ကို ရောင်းချပြီးလျှင် မိမိတို့အိမ်သို့ ချမ်းသာစွာ ရောက်လေ၏။

ကာမဂုဏ်ဆိပ်ပျား ဘေးရန်များ

မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ဘုရားဖြစ်တော်မူသောအခါ -

“ရဟန်းတို့ … ပျားရည်အဆင်း၊ ပျားရည်အနံ့၊ ပျားရည်အရသာရှိသော အဆိပ်မျိုးရှိ၏။ အစာကို ရှာသော ဂုမ္ဗိယဘီလူးသည် ထိုအဆိပ်မျိုးကို တော၌ ထားဘိ၏။

ထိုအဆိပ်ကို ပျားရည်ထင်မှတ်သဖြင့် စားကြသော သူတို့အား ထိုအဆိပ်တတ်ခြင်းကြောင့် သေကျေပျက်စီးကြကုန်၏။

ဉာဏ်ပညာဖြင့် ဆင်ခြင်၍ ထိုအဆိပ်ကို ရှောင်ကြဉ်သောသူတို့ကား သေကြ နာကြသောသူတို့အထဲမှ ချမ်းသာကုန်၏။ အဆိပ်သင့်သော သူတို့အထဲမှ ငြိမ်းအေးကုန်၏”။

“ဤအတူ လူတို့၌ ကာမဂုဏ်ငါးပါးသည် အဆိပ်မည်၏။ ထိုအဆိပ်သည် အာမိသလည်း ဖြစ်၏။ အနှောင့်အဖွဲ့လည်း ဖြစ်၏။ ခန္ဓာကိုယ် လိုဏ်ဂူ၌ ကိန်းအောင်း၍ နေသော သေမင်းနှင့်လည်း တူ၏။

ဤအတူလျှင် လုပ်ကျွေးတတ်သော ဤကာမဂုဏ် ငါးပါးတို့ကို ကြောက်ရွံ့သည်ဖြစ်၍ ဘယ်အခါမဆို ရှောင်ကြဉ်သောသူတို့ကား လောက၌ ကိလေသာကို လွန်မြောက်ကုန်၏” –

ဟု ရဟန်းတို့အား ကာမဂုဏ်ငါးပါးတို့၏ အပြစ်ကို ဟောကြားတော်မူ၏။

ဤဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာကို ပြသည်၏အဆုံး၌ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ပျင်းရိသော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ လှည်းကုန်သည်မှူးသည် - ယခုအခါ ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကာမဂုဏ်ငါး၊ အဆိပ်လား၊ လျင်လျားသေစေသည်။

(၂) အာမိသတူ၊ နှောင်ဖွဲ့တူ၊ ဂူအောင်းသေမင်းမည်။

(၃) ရှောင်သူချမ်းသာ၊ သုံးသူမှာ၊ ပူဆာပျက်စီးမည်။

(၄) ဂုမ္ဗဘီလူး၊ သားစားကြူး၊ ထားဖူးဆိပ်ပျားရည်။

ဂုမ္ဗိယဇာတ် ပြီး၏။