ဂေါဓဇာတ်

(၂)ဇာတ် ရှိပါသည်။ ဧကကနိပါတ် - ၁၄။ အသမ္ပဒါနဝဂ် -၁၃၈ - ဂေါဓာဇာတ်။ ။ သီလရှိယောင်ဆောင်ပြီး မိမိထံ ဆည်းကပ်လာသော ဖွတ်မင်းကို သတ်စားရန်ကြံစည်သည့် ကောက်ကျစ်သော ရသေ့ အကြောင်း။

အံ့ဖွယ်ထင်အောင် အယောင်ဆောင်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အံ့ဖွယ်သရဲကို ပြုလုပ်တတ်သော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဖွတ်မင်းဆည်းကပ် ရသေ့မြတ်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် အဘိညာဉ်သမာပတ်နှင့် ပြည့်စုံ၍ ခြိုးခြံသော အကျင့်ရှိသော ရသေ့တစ်ပါးသည် ပစ္စန္တရာဇ်ရွာကို အမှီပြု၍ တောကျောင်းတစ်ခုတွင် နေလေ၏။ ရွာနေလူတို့သည် ရသေ့ကို ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးကြကုန်၏။

ဘုရားအလောင်းသည် ဖွတ်မျိုး၌ဖြစ်၍ ရသေ့၏ စင်္ကြံဦး တောင်ပို့တစ်ခုဝယ် နေလျက် နေ့တိုင်း၊ နေ့တိုင်း ရသေ့ထံ နှစ်ကြိမ်၊ သုံးကြိမ် ဆည်းကပ်ကာ အကျိုးအကြောင်းနှင့် စပ်သော တရားစကားကို မှတ်သားနာယူလေ၏။

တစ်နေ့သ၌ ရသေ့သည် ရွာသားတို့ကို ပန်ကြား၍ အရပ်တစ်ပါးသို့ ဖဲသွားလေ၏။ ထိုအခါ ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲသော ရသေ့တစ်ပါးသည် လာလတ်၍ ကျောင်းတွင်နေ၏။ ဖွတ်ကြီးသည် ဤရသေ့လည်း အကျင့်သီလရှိသည် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ရှေးနည်းအတူ ရသေ့ထံ ဆည်းကပ်လေ၏။

ဖွတ်မင်းသတ်ရန် ရသေ့ယုတ်ကြံ

နေ့အခါ အခါမဲ့ မိုးရွာသည်ရှိသော် တောင်ပို့မှ *ယင်(ပလူ)တို့သည် ထွက်ကြကုန်၏။ ဖွတ်တို့သည် ယင်တို့ကို စားလိုသဖြင့် ရှာဖွေကာ လှည့်ပတ်သွားလာကုန်၏။ ရွာသားတို့သည် ဖတ်တို့ကိုသတ်၍ ယူဆောင်ကာ ကောင်းသော အရသာရှိအောင် အချိုအချဉ် ချက်ပြုတ်၍ ရသေ့အား ကပ်လှူကြကုန်၏။

ရသေ့သည် ဖွတ်သားကို စားရ၍ ရသတဏှာဖြင့် နှောင်ဖွဲ့သည် ဖြစ်ရကား “ဒါယကာတို့ ... ဤအသားကား အလွန် စား၍ကောင်းသည်၊ ဘာအသားနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အရှင်ဘုရား ... ဖွတ်သားပါ” ဟု လျှောက်ထားကြ၏။ ရသေ့လည်း ဒါယကာတို့ စကားကိုကြားလျှင် ငါ့ထံသို့ ဖွတ်ကြီး နေ့တိုင်းလာသည်၊ သတ်၍စားမည်ဟု ကြံစည်လျက် အိုးကို လည်းကောင်း၊ ချဉ်ဆားစသည်တို့ကို လည်းကောင်း ဆောင်စေ၍ လျောက်ပတ်သောအရပ်၌ အသင့်ထားနှင့်၏။ ဆောက်ပုတ်(လက်ရိုက်) တစ်ခုကို ကိုင်ကာ သင်္ကန်းခြုံ၍ ကျောင်းတံခါးဝ၌ ဖွတ်ကြီးအလာကိုသာ စောင့်လျက် ငြိမ်သက်စွာ နေနှင့်၏။ [*ယင်- ပလူကို ဆိုဟန်ရှိသည်။ ယင် တောင်ပို့မှာ နေသည်ကို မတွေ့ဖူးပေ။ ပလူ ဆိုသည်လည်း အတောင်ပေါက်၍ ပျံသော ခြပျံပင် ဖြစ်သည်။]

ဣန္ဒြေဖောက်ပြန် စုံစမ်းဉာဏ်

ညချမ်းအခါ၌ ဖွတ်ကြီးသည် ရသေ့ထံသို့ ဆည်းကပ်သွားမည်ဟု တွင်းမှထွက်၍ လာလတ်သော် အနီးသို့ရောက်လျှင် ရသေ့၏ ဣန္ဒြေဖောက်ပြန်ခြင်းကိုမြင်၍ ဤရသေ့ကား ခါတိုင်းနေ့များနှင့်မတူ၊ ငါ့ကို ဣန္ဒြေပျက်၍ ကြည့်ဘိသည်၊ အကဲမရ စုံစမ်းမည်ဟု လေအောက်ဘက်သို့သွားလျှင် ဖွတ်သားနံ့ရ၍ ဤကောက်ကျစ်စဉ်းလဲသော ရသေ့ကား ယနေ့ ဖွတ်သားကို စားရသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ရသတဏှာဖြင့် နှောင်ဖွဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍ ဆည်းကပ်လာသော ငါ့ကို ဆောက်ပုတ်နှင့် ရိုတ်သတ်၍ စားလိုသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆင်ခြင်ကာ အနားသို့မကပ်ဘဲ ပြန်လေ၏။

ရသေ့စဉ်းလဲပင် ခြိမ်းခြောက်နှင်

ရသေ့လည်း ဖွတ်ကြီးသည် ဤရသေ့ကား ငါ့ကို သတ်လိုသည်ဟု သိသည် ဖြစ်လိမ့်မည်၊ သို့အတွက် ငါ့ထံသို့မလာ၊ မလာသော်လည်း ဖြစ်လိမ့်မည်၊ သို့အတွက် ငါ့ထံသိုမလာ၊ မလာသော်လည်း ဤဖွတ် အဘယ်မှာ လွတ်နိုင်မည်နည်းဟု ဆောက်ပုတ်ကိုထုတ်၍ တအားပစ်လေ၏။ ဆောက်ပုတ်လည်း ဖွတ်ကို မမှန်ဘဲ မမြီးဖျားကိုသာ ခတ်မိလေ၏။ ဖွတ်ကြီးလည်း လျင်စွာ တောင်ပို့သို့ဝင်၍ ကယ်ပေါက်မှ ခေါင်းထွက်ပြီးလျှင် ရသေ့အား -

“အို - ရသေ့ကောက် ... ငါ သင့်ထံ အကျင့်သီလ ရှိသည်မှတ်၍ ဆည်းကပ်၏၊ ယခု သင် ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲသော အဖြစ်ကို သိရပြီ။ သင်ကဲ့သို့သော သူခိုးကြီးအား ဆံကျစ်ဖြင့် လည်းကောင်း၊ သစ်နက်ရေဖြင့် လည်းကောင်း အကျိုးမရှိ။ သင့်ကိုယ်တွင်းမှာ ဖုံးလွှမ်းအပ်သော ကိလေသာရှိ၏။ သင်ကား ပြင်ပတွင် အရောင်တင်၍ထား၏။ သင် ဤအရပ်မှာနေသဖြင့် အကျိုးမရှိ၊ အမြန်ပြေးလော့၊ အကယ်၍ မပြေးမူ ရွာနေသူတို့ကို ပြောကြားကာ နှိပ်စက်စေမည်” ဟု

ခြိမ်းခြောက်ကာ တောင်ပို့ထဲသို့ ဝင်လေ၏။

ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲသော ရသေ့လည်း ဤအရပ်မှာ မနေဝံ့တော့ဘဲ အရပ်တစ်ပါးသို့ ဖဲသွားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲသော ရသေ့သည် - ယခုအခါ အံ့ဖွယ်သရဲကို ပြုသော ရဟန်း။

ရှေးဦးနေ၍ သီလရှိသော ရသေ့သည် - သာရိပုတ္တရာ။

ကျောက်သွေးသမားသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) သင်္ကန်းဝတ်လစ်၊ ထုံးဆံကျစ်၊ ကောက်ကျစ်ရသေ့ညာ။

(၂) ဖွတ်ကြီးလာလင့်၊ ဆောက်ပုတ်ဖြင့်၊ ပစ်လွင့်သတ်သည်သာ။

ဂေါဓာဇာတ် ပြီး၏။

---

ဧကကနိပါတ် - ၁၅။ ကကဏ္ဋကဝဂ် -၁၄၁- ဂေါဓာဇာတ်။ ။ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော မိတ်ဆွေပုသင် ပေါင်းသင်းသော ဖွတ်ငယ်ကြောင့် ဖွတ်တစ်မျိုးလုံး ပျက်စီးလုမတတ်ဖြစ်သော အကြောင်း။

ရန်သူပေါင်းဖက် မျိုးလုံးပျက်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဆန့်ကျင်ဘက် အဆွေခင်ပွန်းကိုပေါင်းဖော်သော ရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

[ပစ္စုပ္ပန် ဝတ္ထုသည် မဟိဠာမုခဇာတ် ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုနှင့် တူ၏။]

ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ် သားတားမြစ်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဖွတ်မင်း ဖြစ်၍ မြစ်ကမ်းနားရှိ တွင်းကြီးတစ်ခုဝယ် အရာမကသော ဖွတ်တို့ဖြင့် ခြံရံလျက်ရှိနေ၏။

ထိုဖွတ်မင်း၏ သားဖြစ်သော ဖွတ်ငယ်ကား ပုတ်သင်တစ်ကောင်နှင့် အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့ကာ အတူတကွ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာနေလျက် ပုတ်သင်ကိုဖတ်၍ ကစားကြ၏။ ဖွတ်တို့သည် ဖွတ်ငယ်၏အကြောင်းကို ဖွတ်မင်းအား ပြောကြားကုန်၏။

ဖွတ်မင်းသည် သားငယ်ကိုခေါ်၍ “အမောင် ... ပုတ်သင်နှင့် အဆွေခင်ပွန်း မဖွဲ့လင့်၊ ပုတ်သင်ကား အမျိုးယုတ်၏၊ ပုတ်သင်နှင့် အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့လျှင် ၎င်းကိုမှီ၍ ဖွတ်တွေ တစ်မျိုးလုံး ပျက်စီးလိမ့်မည်” ဟု ဆုံးမ တားမြစ်လေ၏။ ဖွတ်ငယ်သည် အဖဖွတ်မင်း၏ စကားကို နားမထောင်၊ အကျွမ်းတဝင် ပုတ်သင်နှင့်သာ နေလေ၏။

ကျီစားလွန်းရာ ရန်ငြိုးရှာ

တစ်နေ့သ၌ ဖွတ်မင်းသည် သားငယ်ကို အဖန်ဖန်ဆုံးမတားမြစ်၍ မရတော့သဖြင့် “ငါတို့အား ပုတ်သင်ကို မှီ၍ မုခ ဘေးတွေ့သည်ရှိသော် ပြေးထွက်ဖို့ လမ်းရရန် ကယ်ပေါက်တစ်ခု လိုသည်” ဟု ကြံစည်ကာ နံပါးတစ်ဖက်တွင် ကယ်ပေါက် ဖောက်စေ၏။

ဖွတ်ငယ်လည်း အစဉ်သဖြင့် ကြီးထွားသောကိုယ် ရှိလေ၏။ ပုတ်သင်ကား ရှေးက ပမာဏအတိုင်းသာ ရှိ၏။ ဖွတ်ငယ်သည် ရံခါ ပုတ်သင်ကိုဖတ်ကာ အပေါ်က ဖိလေ၏။ ပုတ်သင်မှာ တောင်ထွက်ဖြင့် ဖိသကဲ့သို့ ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ ပုတ်သင်သည် ပင်ပန်းသည်ဖြစ်၍ ဖွတ်သည် ဤလိုသာ ငါ့ကို နှစ်ရက်၊ သုံးရက် ဆက်ဖိလျှင် ငါ သေရလိမ့်မည်၊ မုဆိုးတစ်ယောက်နှင့် အဆွေခင်ပွန်းဖွဲ့ကာ ဖွတ်တစ်မျိုးလုံး ဖျက်ဆီးမည်ဟု ကြံစည်လျက်သာနေ၏။

သူယုတ်မိတ်ဆွေ ဖျက်ဆီးလေ

နွေအခါ မိုးရွာသည်ရှိသော် တောင်ပို့မှ ယင်(ပလူ) တို့သည် ထွက်ကုန်၏။ ဖွတ်တို့သည် ထိုထိုအရပ်မှ ထွက်ကြလျက် ယင်တို့ကို စားကုန်၏။ မုဆိုးတစ်ယောက်သည် ဖွင်းတွင်းကို ဖျက်မည်ဟု ပေါက်တူးကိုကိုင်ကာ ခွေးအပေါင်း ခြံရံလျက် တောသို့လာ၏။ ပုတ်သင်သည် ထိုမုဆိုးကို မြင်လျှင် ငါ၏အလို ပြည့်တော့မည်ဟု ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ မုဆိုးထံကပ်၍ “အို-ယောကျ်ား ... ဘယ်အတွက် တော၌ လှည်လည်နေသနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အဆွေ ... ဖွင်လိုချင်၍ လှည့်လည်သည်” ဟု ပြောလေ၏။ “အို-ယောကျ်ား ... ငါ ဖွတ်တို့နေရာကို သိသည် ပြမည်၊ မီးနှင့် ကောက်ရိုးကို ယူ၍လာပါ” ဟု ဆို၍ ဖွတ်တို့နေရာကို ပြပြီးလျှင် ယနေ့ ရန်သူ ပျက်စီးသည်ကို မြင်ရတော့မည်ဟု တစ်နေရာ ကနေလျက် ခေါင်းထောင်ကာ ကြည့်လေ၏။

သူယုတ်မိတ်ဖွဲ့ အမျိုးပျက်

မုဆိုးလည်း ကောက်ရိုးကိုယူကာ ခွေးတို့ကို ဖွတ်တွင်းပတ်လည် ထားကာ တောင်ပို့ပေါက်တွင် ကောက်ရိုးထည့်၍ မီးတိုက်လေ၏။ ဖွတ်တို့သည် မီးခိုးသင့်၍ ထွက်ကြကုန်၏။ မုဆိုးလည်း အပေါက်တွင်စောင့်ကာ ထွက်တိုင်း၊ ထွက်တိုင်းသော ဖွတတ်ို့ကို ဆောက်ပုတ်ဖြင့် ရိုက်လေ၏။ မဆိုး မရိုက်မိဘဲ လွတ်၍ပြေးသော ဖွတ်တို့ကို ခွေးတို့သည် ကိုက်ကုန်၏။ ဖွတ်တို့အား ကြီးစွာပျက်စီးခြင်း ဖြစ်လေ၏။

ဖွတ်မင်းသည် ပုတ်သင်ကိုမှီ၍ ဘေးဖြစ်ကြောင်းကို သိသဖြင့် ကယ်ပေါက်ဖြင့် ပြေးကာ -

“အမောင်တို့ ... ယုတ်မာသောသူနှင့် မပေါင်းဖော်ရာ၊ ယုတ်မာသောသူကို မှီ၍ ချမ်းသာမည်သည် မရှိ၊ ယုတ်မာသော ပုတ်သင်ကိုမှီ၍ ဖွတ်တစ်မျိုးလုံး ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ရချေပြီ” - ဟု

ဖွတ်အပေါင်းတို့ကို ပြောဆို ဆုံးမလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ပုတ်သင်သည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

ဖွတ်ငယ်သည် - ဆန့်ကျင်ဘက် အဆွေခင်ပွန်းကို ပေါင်းသော ရဟန်း။

ဖွတ်မင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) အကျင့်ယုတ်လေ၊ မိုက်မဲလေ၊ အဆွေမဖွဲ့ရာ။

(၂) ဆွေယုတ်ပေါင်းငြား၊ ကျိုးစီးပွား၊ မမှားပျက်စီးရာ။

(၃) ပုတ်သင်ယုတ်ဆွေ၊ ပေါင်းမိလေ၊ ဖွတ်တွေသေကြရှာ။

ဂေါဓာဇာတ် ပြီး၏။