စူဠဓမ္မပါလဇာတ်

ပဉ္စကနိပါတ် - ၁။ မဏိကုဏ္ဍလဝဂ် -(၃၅၈) စူဠဓမ္မပါလဇာတ် မိဖုရားကို အမျက်ထွက်ကာမျှနှင့် ၇-နှစ်မျှသာရှိသော မိမိသားရင်း သည်းခံခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသည့် ဓမ္မပါလမင်းသားအား လက်ခြေ ဖြတ်ကာ အသက်ကို အဆုံးစီရင်သဖြင့် မြေမြိုခံရသော မဟာပတာပမင်း အကြောင်း။

ရန်ငြိုးဖွဲ့လတ် ဒေဝဒတ်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် မြတ်စွာဘုရားကို သတ်ရန် လုံ့လပြုခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

မိမိသားပင် ရန်ငြိုးတင်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် မဟာပတာပမင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုမင်း၏ စန္ဒာဒေဝီမည်သော မိဖုရားကြီးဝမ်း% ဖြစ်၍ ဓမ္မပါလ ဟူသောအမည်ကို မှည့်ကြကုန်၏။

ထိုဓမ္မပါလမင်းသား ခုနစ်လအရွယ်သို့ ရောက်သောအခါ မယ်တော် မိဖုရားကြီးသည် သားတော်ကို နံ့သာရေဖြင့် ချိုးပြီးလျှင် ကစားလျက်နေ၏။ မင်းကြီးသည် မိဖုရားနေရာသို့ သွားလတ်သော် မိဖုရားသည် သားတော်နှင့်ကစားကာ သား၌ ချစ်ခြင်းဖြင့် မင်းကိုမြင်သော်လည်း နေရာမှ မထလေ။

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ဤမိဖုရားကား ယခုကပင်လျှင် သားတော်ကို အမှီပြု၍ ငါ့ကို မာနထားဘိ၏။ တစ်စုံတစ်ခုမျှ မမှတ်။ သားတော် ကြီးပြင်းလာလျှင် ကား ငါ့အပေါ်၌ လူဟူသောအမှတ်ကိုပင် ပြုလိမ့်မည် မဟုတ်၊ ယခုပင်လျှင် သားတော်ကို သတ်မည်ဟု ကြံစည်၍ ပြန်လည်ကာ မင်း၏နေရာ၌ နေ၍ မိမိ အစီအရင်ဖြင့် ငါ့ထံသို့လာစေဟု ခိုးသူသတ်ကို ခေါ်စေ၏။

သားကိုယူစေ အမိန့်ပေးလေ

ခိုးသူသတ်သည် ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်ကို ဝတ်ဆင်လျက် နီသောပန်းကို ပန်၍ ပုဆိန်ကို ပခုံ၌ ထားကာ စဉ်းတီတုံးကို ယူဆောင်လျက် မင်းကြီးထံသို့လာ၍ ရှိခိုးကာ - “အရှင်မင်းကြီး … အဘယ်မှုကို ပြုရအံ့နည်း” ဟု လျှောက်၏။ “အချင်း … အသရေရှိသော အိပ်ရာတိုက်ခန်းသို့သွား၍ ဓမ္မပါလ သတို့သားကို ဆောင်ယူချေလော့” ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။

မိဖုရားကြီးလည်း မင်းကြီး အမျက်ထွက်၍ ပြန်သွားသောအဖြစ်ကိုသိ၍ ဓမ္မပါလ သတို့သားကို ရင်ခွင်၌ ထားကာ ငိုလျက်နေ၏။ ခိုးသူသတ်လည်း သွား၍ မိဖုရားကြီးကျောကို ပုတ်ခတ်လျက် ဓမ္မပါလ သတို့သားကို ယူပြီးလျှင် မင်းကြီးထံသွားကာ “အရှင်မင်းကြီး … အဘယ်သို့ ပြုရအံ့နည်း” လျှောက်ပြန်၏။ “အချင်း … ပျဉ်ချပ်တစ်ခုကို ယူဆောင်ကာ ရှေ့မှာချပြီးလျှင် ဓမ္မပါလကို အိမ်စေလော” ဟု အမိန့်ပေးပြန်၏။ ခိုးသူသတ်လည်း မင်းကြီး အမိန့်ပေးတိုင်း ပြုလေ၏။ စန္ဒာဒေဝီ မိဖုရားကြီးလည်း နောင်မှ ငိုလျက် လိုက်၍ လာ၏။

သားငယ်လက်တွေ ဖြတ်ခိုင်းလေ

တစ်ဖန် ခိုးသူသတ်သည် “အရှင်မင်းကြီး … အသို့ပြုရအံ့နည်း” ဟု လျှောက်ပြန်၏။ “အချင်း … ဓမ္မပါလ၏ လက်တို့ကို ဖြတ်လော့” ဟု အမိန့်ပေးပြန်၏။ စန္ဒာဒေဝီ မိဖုရားကြီးသည် “အရှင်မင်းကြီး … ခုနစ်လသာ ရှိသော အကျွန်ုပ်၏ သားငယ်ကလေးသည် တစ်စုံတစ်ခုကိုမျှ မသိပါ၊ သားငယ်ကလေးအား အပြစ်မရှိ၊ အပြစ်ဖြစ်ပါလျှင် အကျွန်ုပ်၌ သာ ဖြစ်ရာ၏၊ ထို့ကြောင့် အကျွန်ုပ်၏လက်တို့ကို ဖြတ်ပါ ဟု လျှောက်လိုရကား -

“အရှင်မင်းကြီး … အကျွန်ုပ်သာလျှင် အရှင်မင်းကြီး၏ အပြစ်ကို ပြုပါ၏၊ အကျိုးစီးပွားကို ဖျက်ဆီးပါ၏၊ အရှင်မင်းကြီး … ဤဓမ္မပါလကို လွှတ်ပါလော့၊ အကျွန်ုပ်လက်တို့ကို ဖြတ်ပါလော” –

ဟု မင်းကြီးကို လျှောက်ထားပြန်၏။ မင်းကြီးလည်း ခိုးသူသတ်ကို ကြည့်၏။

ထိုအခါ ခိုးသူသတ်သည် “အရှင်မင်းကြီး … အသို့ပြုရအံ့နည်း” ဟု လျှောက်၏။ “အချင်း … မကြာမြင့်စေလင့်၊ လက်တို့ကို ဖြတ်လော့” ဟု အမိန့်ပေးပြန်၏။ ထိုခဏ၌ ခိုးသူသတ်သည် ထက်လှစွာသော ပုဆိန်ဖြင့် နုလှစွာသော ဝါးညှောက်ကို ဖြတ်သကဲ့သို့ ဓမ္မပါလ၏ လက်တို့ကို ဖြတ်လေ၏။ မင်းသားသည် မျက်ရည်မယို မငိုကြွေးဘဲလျှင် ခန္တီမေတ္တာကို ရှေ့ထား၍ သည်းခံလေ၏။

ခြေနှစ်ဖက်ပါ ဖြတ်စေရာ

စန္ဒာဒေဝီ မိဖုရားကြီးကား ပြတ်သော လက်စွန်းတို့ကို ယူ၍ ခါးပိုက်၌ ထည့်ကာ သွေးလိမ်းကျံလျက် ငိုကြွေးကာ နေ၏။ တစ်ဖန် ခိုးသူသတ်သည် “အရှင်မင်းကြီး … အဘယ်သို့ ပြုရအံ့နည်း” ဟု လျှောက်ပြန်၏။ “အချင်း … ခြေနှစ်ဖက်တို့ကို ဖြတ်လော့” ဟု အမိန့်ပေးပြန်၏။ ထိုအခါ စန္ဒာဒေဝီ မိဖုရားကြီးသည် -

“အရှင်မင်းကြီး … အကျွန်ုပ်သာလျှင် အရှင်မင်းကြီး၏ အပြစ်ကို ပြုပါ၏၊ အကျိုးစီးပွားကို ဖျက်ဆီးပါ၏၊ ဤဓမ္မပါလကို လွှတ်ပါ၊ အကျွန်ုပ်၏ ခြေတို့ကို ဖြတ်ပါလော” –

ဟု လျှောက်ထားပြန်၏။ မင်းကြီးလည်း တစ်ဖန်သူသတ်ကို စေခိုင်းပြန်၏။ သူသတ်သည် ခြေနှစ်ဖက်တို့ကို လည်း ဖြတ်ပြန်၏။

ရက်စက်စွာလတ် ဦးခေါင်းဖြတ်

စန္ဒာဒေဝီ မိဖုရားကြီးသည် ခြေပြတ်တို့ကို ကောက်ကာ ခါးပိုက်၌ ထည့်ပြီးလျှင် ငိုကြွေးလျက် “အရှင်မင်းကြီး … လက်ခြေမရှိသော သားကို အမိ လုပ်ကျွေးရပါ၏၊ အကျွန်ုပ်လုပ်ကျွေးပါမည်၊ သားကို အကျွန်ုပ်အား ပေးပါ” ဟု လျှောက်ထားပြန်၏။ သူသတ်လည်း “အရှင်မင်းကြီး … အကျွန်ုပ်ကိစ္စ ပြီးပြီလော” ဟု လျှောက်ထားပြန်၏။ “အချင်း … မပြီးသေး” ဟု ပြောပြန်၏။ “အရှင်မင်းကြီး … အကျွန်ုပ်သာလျှင် အရှင်မင်းကြီး၏ အပြစ်ကို ပြုပါ၏၊ အကျိုးစီးပွားကို ဖျက်ဆီးပါ၏၊ ဤဓမ္မပါလကို လွှတ်ပါ၊ အကျွန်ုပ်၏ ဦးခေါင်းကို ဖြတ်ပါလော” –

ဟု လျှောက်ထားပြန်၍ မိမိဦးခေါင်းကိုစင်း၍ ခံလေ၏။ သူသတ်လည်း ဓမ္မပါလ၏ ဦးခေါင်းကို ဖြတ်ပြန်၏။

ခန္ဓာကိုယ်လေး သန်လျက်ကျွေး

စန္ဒာဒေဝီ မိဖုရားကြီးသည် ပြတ်သော ဦးခေါင်းကို ကောက်ယူကာ ခါးပိုက်တွင် ထည့်ပြန်၏။ တစ်ဖန်သူသတ်သည် - “အရှင်မင်းကြီး … အဘယ်သို့ပြုရမည်နည်း” ဟု လျှောက်ပြန်၏။ “အချင်း … သန်လျက်သွားဖြင့် ဓမ္မပါလကို ခံ၍ သန်လျက်ပန်း မည်သည်ကို ပြုလော့” ဟု အမိန့်ပေးပြန်၏။ သူသတ်လည်း ဓမ္မပါလကို ကောင်းကင်သို့ပစ်၍ သန်လျက်သွားဖြင့် အောက်ကခံကာ သန်လျက်ပန်း မည်သည်ကို ပြုလေ၏။ အသားအသွေးတို့သည် ပြာသာဒ်အပြင်ဝယ် ဖရိုဖရဲကြဲ၍ ကျလေ၏။

စန္ဒာဒေဝီ မိဖုရားကြီးလည်း ဓမ္မပါလ၏ အသားတို့ကို ကောက်ယူ၍ ခါးပိုက်တွင် ထည့်ကာ ပြာသာဒ်အပြင်၌ ငိုကြွေးမည်တမ်းလျက် -

“အချင်းတို့ … အကျွန်ုပ်တို့ မင်းကြီးကို အရှင်မင်းကြီး … ရင်သွေးဖြစ်သော သားတော်ကလေးကို မသတ်ပါလင့်ဟု ပြောဆို တားမြစ်ကြမည့် စိတ်နှလုံးနူးညံ့သော ဆွေးမျိုးဉာတိတို့ မရှိကုန်ယောင်တကား” - ဟု ဟစ်အော်လျက် ငိုကြွေးမြည်တမ်းကာ လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့် ရင်သားကိုမလျက် -

မင်းယုတ်မာကို မြေကမျို

“အရှင်မင်းကြီး … ထီးမွေနန်းမွေခံဖြစ်သော ဓမ္မပါလ သတို့သားကလေး၏ စန္ဒကူးနှစ်တို့ဖြင့် လိမ်းကျံအပ်ကုန်သော လက်မောင်းနှစ်ဖက်တို့သည် မြေ၌ ပြတ်ကုန်၏၊ အရှင်မင်းကြီး … အကျွန်ုပ်၏ အသက်တို့သည် နာကျင်လှပါကုန်၏” –

ဟု ငိုကြွေးမြည်တမ်းစဉ် ငပင် စန္ဒာဒေဝီ မိဖုရားကြီး၏ နှလုံးသည် မီးလောင်သော ဝါးဝယ် ဝါးကွဲကဲ့သို့ ဖျန်းဖျန်းကွဲကာ သေဆုံးလေ၏။ မင်းကြီးလည်း ပြာသာဒ်အပြင်မှ မြေသို့ ကျလေ၏။ မြေကြီးလည်း မဟာပတာပ မင်းကြီး၏ ကျေးဇူးမဲ့ကို ရွက်ဆောင်ထားရန် မတတ်နိုင်တော့သဖြင့် နှစ်ဖြာကွဲ၍ ဟင်းလင်းဖြစ်လေ၏။

ထိုအခါ အဝီစိငရဲကြီးမှ မီးတောက် မီးလျှံ တက်လာပြီးလျှင် ကမ္ဗလာနီ ခြုံသကဲ့သို့ မဟာပတာပမင်းကြီးကို ယူ၍ အဝီစိငရဲကြီး၌ ပစ်ချလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မပာာပတာပ မင်းသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

စန္ဒာဒေဝီ မိဖုရားကြီးသည် - မဟာပဇာပတိ ဂေါတမီ။

ဓမ္မပါလမင်းသားသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) နည်းနည်းများများ၊ အကုကား၊ လားကြောင်းအပါယ်သာ။

(၂) ခုနစ်လသား၊ ရင်၌ သား၊ သတ်ငြားရက်စက်စွာ။

(၃) မဟာပတာပ၊ ကြမ်းကြုတ်လှ၊ ခံရဝီစိမှာ။

စူဠဓမ္မပါလဇာတ် ပြီး၏။