တဏ္ဍုလနာဠိဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - အပဏ္ဏကဝဂ် -၅ - တဏ္ဍုလနာဠိဇာတ်။ ။ တံစိုးစား၍ မြင်းငါးရာ အဖိုးကို ဆန်တစ်ကွမ်းစားဖြတ်သဖြင့် လူအများ ကဲ့ရဲ့သော ရာဖြတ်မိုက် အကြောင်း။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု

လူ နတ်တို့ ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိပြည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် မလ္လာမင်းသားဖြစ်သော ဒဗ္ဗမထေရ်သည် သံဃာတော်တို့အား စာရေးတံချ၍ဆွမ်းညွှန်းမြဲ ဖြစ်သည်။ နံနက်စောစောတွင် ဆွမ်းညွှန်းလတ်သော် လာဠုဒါယီ မထေရ်သည်ဆွမ်းညံ့သောအခါ မကျေမနပ်ဖြစ်ခါ “ ဒဗ္ဗသာ ဆွမ်းညွှန်းတတ်သလော၊ ငါတို့ မညွှန်းတတ်သလော”ဟု ပြောဆိုကာ အမြဲ အနှောင့်အယှက် ပြုလေ့ရှိ၏။

အပြစ်ရှာဖွေလာဠုဒါမထေရ်

ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည်ထိုနေ့မှစ၍ လာဠုဒါယီမထေရ်အား စားရေတံတောင်းကိုအပ်ကာ စာရေးတံချ၍ ဆွမ်းညွှန်းလုပ်စေကြ၏။ လာဠုဒါယီ မထေရ်သည် သံဃာအား ဆွမ်းညွှန်းလတ်သော် ယုတ်ညံ့သောဆွမ်း၊မွန်မြတ်သော ဆွမ်းကိုလည်း အမှတ်မထား၊ ရဟန်းတို့ ထေရ်စဉ်ဝါစဉ်ကိုလည်း မသိ၊ညွှန်းပြီး မညွှန်းရသေးကိုလည်း မသိ၊ စာရေးတံ စာရင်းကိုလည်း မှန်အောင်မရေးနိုင်။

ပဉ္စင်းငယ်တို့သည်လည်းကောင်း၊ သာမဏေတို့သည် လည်းကောင်း မကျေမနပ်ဖြစ်ကာ “ငါ့ရှင် လာဠုဒါယီ ... သင်စာရေးတံချ၍ ဆွမ်းညွှန်းရဟန်း လုပ်နေလျှင် တရားသဖြင့် မဖြစ်နိုင်၊ ဒါယကာတို့အကြည်ညိုပျက်ကာ သံဃာအား လာဘ်လာဘမှ ဆုတ်ယုတ်မည်၊ စာရေးတံ အလုပ်၌ သင် မကျွမ်းကျင်၊စားရေးတံချရာသို့ မလာနှင့် သွားလေ” ဟု နှင်ထုတ်ကြသဖြင့် ကြီးစွာ အုတ်အုတ်ကျက်ကျက်ဖြစ်လေ၏။

အလိမ္မာနည်းလှအတိတ်ဘဝ

မြတ်စွာဘုရားကြားတော်မူသဖြင့် အရှင်အာနန္ဒာကို ခေါ်စေ၍ မေးတော်မူလျှင် အရှင်အာနန္ဒာက “အရှင်ဘုရား.. လာဠုဒါယီ စာရေးတံ မချတတ်သဖြင့် နှင်ထုတ်သောကြောင့် အုတ်အုတ်ကျက်ကျက် ဖြစ်ကြောင်း” ကို လျှောက်ထားလေလျှင်မြတ်စွာဘုရားက “ချစ်သား အာနန္ဒာ ... လာဠုဒါယီကား ယခုအခါ၌သာ အသိအလိမ္မာဉာဏ်ပညာမရှိသည့်အတွက် သူတစ်ပါး၏ လာဘ်လာဘကို ဆုတ်ယုတ်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေးအခါ၌လည်းဆုတ်ယုတ်စေဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ရာဖြတ်အမတ်လောင်းတော်မြတ်

လွန်လေပြီးသောအခါကာသိတိုင်း ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော်ဘုရားအလောင်းသည်ထိုမင်း၏ ရာဖြတ်အမတ် ဖြစ်လေ၏။ ဆင်၊ မြင်း၊ ကျွဲ၊ နွား စသည်တို့ကို လည်းကောင်း၊ရွှေ၊ ငွေ၊ ကျောက်၊ သံ၊ ပတ္တမြား စသည်တို့ကို လည်းကောင်း အဖိုးဖြတ်ရ၏။ဥစ္စာရှင်တို့အား ဥစ္စာနှင့် လျော်သော အဖိုးကို ပေးစေလျက် တရားသဖြင့် ဖြတ်လေ့ရှိ၏။

လောဘဖောက်ပြန်မင်းအကြံ

မင်းကြီးသည် လောဘရမ္မက်ကြီး၍တရားသဖြင့် အဖိုးဖြတ်ခြင်းကို မနှစ်သက်၊ အဖိုး အနည်းငယ်သာပေး၍ မတရားလိုချင်၏။သို့အတွက် “ငါသည် ဤရာဖြတ်အမတ်ကို ဆက်လက်၍ ထားလျှင် လက်ရှိ ပစ္စည်းဥစ္စားများ မကြာမီကုန်တော့မည်၊ ၎င်းအမတ်ကို ရာထူးချကာ တစ်ယောက်သူကို ခန့်အံ့” ဟု ကြံစည်လျက် လေသာပြတင်းကိုဖွင့်၍ ကြည့်စဉ် မင်းရင်ပြင်တွင် လျှပ်ပေါ်လော်လည် မတည်ကြည်ဘဲ မိုက်မဲသောလူတစ်ယောက်ကိုမြင်၍ ခေါ်စေပြီးလျှင် မိမိ ပစ္စည်းဥစ္စာကို စောင့်ရှောက်လိုသည့်အတွက်အဖိုးဖြတ်ရန် ရာဖြတ်အမတ် ခန့်ထားလေ၏။

လူမိုက်တစ်ယောက်ရာဖြတ်မြှောက်

ထိုနေ့မှစ၍ ရာဖြတ်လိမ္မာသည်ရာထူးမှကျကာ ရာဖြတ်မိုက်သာလျှင် ရောက်လာသမျှ ပစ္စည်းဥစ္စာတို့ကို အဖိုးဖြတ်ရ၏။ မင်း၏မျက်နှာကို လည်းကောင်း၊ လာဘ်လာဘ၏ မျက်နှာကို လည်းကောင်း ကြည့်ကာ မတန်မရာယုတ်လျော့လွန်းသော အဖိုးကိုထား၍ ဖြတ်၏။ ဖြတ်တိုင်း၊ ဖြတ်တိုင်းလည်း ရာထူးရှိသူအဟုတ်အမှန် အတည်ဖြစ်ရ၏။ ဖြတ်သမျှ အဖိုးနှင့် ကျေနပ်ကြရ၏။

မြင်းငါးရာအဖိုးထား တစ်ကွမ်းစား

တစ်နေ့သ၌ ဥတ္တရပထတိုင်းမှမြင်းကုန်သည်တစ်ယောက်သည် မြင်းငါးရာတို့ကို ယူဆောင်ကာ ဗာရာဏသီပြည်သို့ လာလေ၏။ မင်းကြီးလည်း ရာဖြတ်အမတ်ကြီးကို ခေါ်စေ၍မြင်းငါးရာတို့ကို အဖိုးဖြတ်စေ၏။ ရာဖြတ်အမတ်လည်း မြင်းငါးရာကို ဆန်တစ်ကွမ်းစားတန်သည်ဟုအဖိုးဖြတ်လေ၏။ မင်းကြီးလည်း ရာဖြတ်အမတ် ဖြတ်သည့်အတိုင်း မြင်းကုန်သည်အားဆန်တစ်ကွမ်းစား မြင်းဖိုးပေး၍ မြင်းငါးရာကို ယူစေပြီးလျှင် မြင်းတင်းကုတ်တွင်ထားစေ၏။

မြင်းကုန်သည်လည်းကြံရာမရသဖြင့် တည့်မတ်၍ ပညာရှိသော ရာဖြတ်အမတ်ဟောင်း အိမ်သို့ သွားကာ အကြောင်းစုံပြောကြားလေ၏။ ရာဖြတ်အမတ်ဟောင်းလည်း “အဆွေ ... ရာဖြတ်မိုက်ကို ကျေနပ်လောက်အောင်တံစိုးလက်ဆောင်ပေး၍ မင်းကြီးထံဝယ် ဆန်တစ်ကွမ်းစားကို အဖိုးဖြတ်ခိုင်းရမည်” ဟုအကြံဉာဏ်ပေးလေ၏။ မြင်းကုန်သည်လည်း ရာဖြတ်မိုက်ထံသွား၍ ကျေနပ်လောက်အောင်တံစိုးလက်ဆောင် ပေးကာ “အရှင် ... မြင်းငါးရာ အဖိုးကား တန်တစ်ကွမ်းစား တန်ကြောင်းကိုသိရပါပြီ၊ ဆန်တစ်ကွမ်းစားမှာ မည်မျှ အဖိုးတန်ကြောင်းကို သိရပါပြီ၊ဆန်တစ်ကွမ်းစားမှာ မည်မျှ အဖိုးတန်ကြောင်းကို မင်းကြီး ထံဝယ် အဖိုးဖြတ်ပေးပါ” ဟုမှာထားကာ မင်းကြီးထံသို့ ခေါ်၍ အတူတကွ သွားကြ၏။

လာဘ်ကိုစားကာရာဖြတ်ရာ

မင်းကြီးထံ အစုံအညီရောက်သောအခါ မြင်းကုန်သည်သည် “အရှင်မင်းကြီး ... ကျွန်ုပ်၏ မြင်းငါးရာမှာဆန်တစ်ကွမ်းစား တန်ကြောင်း ရာဖြတ်မင်း ဖြတ်သဖြင့် သိရပါပြီ၊ ဆန်တစ်ကွမ်းစားမှာမည်မျှ အဖိုးတန်ကြောင်းကို ရာဖြတ်မင်းကို အဖြတ်ခိုင်းတော်မူပါ” ဟု လျှောက်တင်လေ၏။မင်းကြီးလည်း ရာဖြတ်အမတ်ကို “အမတ်ကြီး ... ဆန်တစ်ကွမ်းစားမှာ အဖိုးမည်မျှထိုက်တန်သနည်း” ဟု မေးလေလျှင် ရာဖြတ်အမတ်က “အရှင်မင်းကြီး ... ဆန်တစ်ကွမ်းစားမှာမြို့တွင်း တစ်ဆယ့်ယူဇနာ၊ မြို့ပ ယူဇနာသုံးရာရှိ ဗာရာဏသီပြည်ကြီး တစ်ပြည်လုံးထိုက်တန်ပါသည်” ဟု အဖိုးဖြတ်လေ၏။

တိုင်းပြည်လူထုရှုတ်ချပြု

ထိုအခါအမတ်ကြီးတို့နှင့်တကွ ရောက်လာသော ပရိသတ်တို့သည် “ အချင်းတို့ ... ကျွန်ုပ်တို့ရာဖြတ်အမတ်ကြီးကား ပညာဉာဏ် ရှိပေစွ၊ အံ့ဩဖွယ် ရှိပေစွ၊ မြင်းငါးရာမှာဆန်တစ်ကွမ်းစား တန်သတတ်၊ မင်းနှင့်တကွသော ဗာရာဏသီပြည်ကြီးလည်း ဆန်တစ်ကွမ်းစားနှင့်ညီမျှသတတ်၊ ထိုရာဖြတ်အမတ်မျိုး ရှားပေစွ၊ ငါတို့မင်းကြီးနှင့်သာ ထိုက်တန်ပေစွ” ဟုလက်ခုပ်လက်ဝါးတီးကာ ရယ်သွမ်းသွေး၍ ပြောင်လှောင်ကြကုန်၏။

မင်းကြီးလည်းအရှက်ရ၍ ရာဖြတ်မိုက်ကို ရာထူးမှချကာ ဘုရားအလောင်း ပညာရှိကိုပင် ရာဖြတ်အရာ၌ခန့်ထားပြန်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည်အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

- ထိုအခါရာဖြတ်မိုက်သည် - ယခုအခါ လာဠုဒါယီ။

- ရာဖြတ်လိမ္မာသည်- ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟုဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁)မြင်းငါးရာအား၊ ဆန်ကွမ်းစား၊ ဖိုးထားရာဖြတ်မိုက်။

(၂)ဆန်ကွမ်းစားမည်၊ မင်းနေပြည်၊ ထားသည်ရာဖြတ်မိုက်။

တဏ္ဍုလနာဠိဇာတ်ပြီး၏။