တယောဓမ္မဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၆။ အာသီသဝဂ် -၅၈- တယောဓမ္မဇာတ်။ ။ မျောက်မင်းအမျိုးမျိုးသတ်၍ မသေဘဲ တယော ဓမ္မတရားကို စောင့်သုံးသဖြင့် အနိုင်ရရှိသော မျောက်ငယ်အကြောင်း။

သတ်ရန်အမှုဒေဝဒတ်ပြု

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသောမြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ် ရဟန်းသည်မြတ်စွာဘုရားကိုသတ်ရန် လုံ့လပြုကာ နေလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် တရားသဘင်ဝယ် ရဟန်းတို့ ...ဒေဝဒတ်သည် ငါဘုရားကို သတ် ယခုအခါမှသာ လုံ့လပြုသည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါကလည်းလုံ့လပြုဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

မျောက်မင်းရန်မှစောင့်ရှောက်ရ

လွန်လေပြီးသောအခါဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဒေဝဒတ် အလောင်းသည် မျောက်တို့အကြီးအမှူးဖြစ်လျက် မျောက်အပေါင်း ခြံရံကာ ဟိမဝန္တာ တောအရပ်၌ နေလေ၏။

ထို မျောက်မင်းသည်မိမိကိုစွဲ၍ မွေးဖွားလာသော မျောက်ထီးတို့ကို မိမိစည်းစိမ်ကို လုယူမည် ကြောက်သဖြင့်ငယ်စဉ်ကပင် သွားဖြင့် ကိုက်ဖြတ်ကာ ဝှေးစေ့ကို ထုတ်ပစ်လေ့ရှိ၏။

ထိုအခါမျောက်မတစ်ကောင်သည် မျောက်မင်းကို စွဲ၍ ကိုယ်ဝန်တည်လာသောအခါ ကိုယ်ဝန်ကို စောင့်ရှောက်ရန်တောင်ခြေရင်းတစ်ခုသို့သွား၍ ပုန်းလျှိုးကာ နေလေ၏။ ကိုယ်ဝန် ရင့်လတ်သော် သားငယ်ကိုဖွားမြင်လေ၏။

မျောက်ငယ်ကြီးမြောက်အဖထံရောက်

မျောက်ငယ်သည်ကြီးပြင်းလတ်သော် ကိုယ်ခန္ဓာထွားကျိုင်း၏။ အားအစွမ်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ အလွန် လိမ္မာ၏။တစ်နေ့သ၌ အမိကို “မိခင် ... အကျွန်ုပ်ဖခင် အဘယ်မှာနည်း” ဟု မေးလေ၏။ “အမောင် ...ဤမည်သော တောင်ခြေရင်းဝယ် မျောက်အပေါင်း ခြံရံကာနေ၏” ဟု ပြော၏။ “မိခင် ... ဖခင်ထံသွားလိုပါသည်၊ ကျွန်ုပ်ကိုပို့ပါ” ဟု တောင်းပန်လေလျှင “အမောင် ... မသွားလေနှင့်၊အမောင့် ဖခင် မျောက်မင်းသည် မျောက်ထီးမွေးလာလျှင် သူ့စည်းစိမ်ကို လုယူမည်ကြောက်သဖြင့် အငယ်ကပင် သွားဖြင့် ကိုက်ဖြတ်ကာ ဝှေးစေ့ကို ထုတ်ပစ်လေ့ရှိ၏” ဟုပြော၏။ “မိခင် ... အကျွန်ုပ် မကြောက်ပါ၊ ဖခင်ထံသာပို့ပါ၊ အကြောင်းကို သိရလိမ့်မည်”ဟု တောင်းပန်ပြန်၏။

လည်ကိုဖိညှပ် သားကိုသတ်

ထိုအခါ မျောက်မသည်သားကိုယူ၍ မျောက်မင်းထံ သွားလေ၏။ မျောက်မင်းသည် သားငယ်မျောက်ကို မြင်လတ်သော်“ဤမျောက်ငယ် ကြီးပြင်းလာလျှင် မျောက်အပေါင်းကို ဆောင်ယူကာ ငါ့စည်းစိမ်ကိုလုယူလိမ့်မည်၊ ယခုကပင် လည်ပင်းကို ဖက်ယောင်ပြုကာ တအားညှစ်၍ သတ်ပစ်မည်” ဟုကြံစည်လျက် သားမျောက်ငယ်ကို ခေါ်၍ “ချစ်သား ... လာပါ၊ သည်လောက်ကြာအောင် ဘယ်မှာသွားနေသနည်း” ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် သားငယ်ကို လည်ပင်းကို ဖက်ချင်ယောင်ပြုကာ တအားညှစ်လေ၏။

မျောက်ငယ်လည်းဆင်ပြောင်ကဲ့သို့ အားကြီးလှသဖြင့် မျောက်မင်း၏ လည်ပင်းကို ဖက်ကာ ပြန်၍ ညှစ်လေ၏။ထိုအခါ မျောက်မင်းသည် အရိုးကွဲမတတ် နာကျင်လှသဖြင့် မျောက်ငယ်ကိုလွှတ်၍လက်လျှော့ရရှာ၏။

ပရိယာယ်ဉာဏ်ဆင်သေကြောင်းထွင်

နောက်တစ်ဖန် မျောက်မင်းသည်ဤမျောက်ငယ်ကို အနီးရှိ ဒကရက္ခိုသ်စောင့် ရေကန်သို့ လွှတ်၍ ဒကရက္ခိုသ်ကို စားစေမည်ဟုကြံစည်ပြန်လျက် သားမျောက်ငယ်အား “ချစ်သား ... ယခုအခါ ငါ အိုမင်းပြီ၊မျောက်အပေါင်းကို အပ်နှင်းကာ ယနေ့ပင် မင်းမြှောက်မည်၊ ဤအရပ်ရှိ ရေကန်သို့သွား၍ကုမုဒြာကြာနှစ်ပွင့်၊ ဥပ၌လကြာသုံးပွင့်၊ ပဒုမ္မာကြာငါးပွင့် ဤကြာပန်း ဆယ်ပွင့်ကိုဆောင်ယူချေလော့” ဟု စေခိုင်းလိုက်၏။

သားမျောက်ငယ်လည်း“ဖခင် ... ကောင်းပြီ” ဟု ဝန်ခံလျက် ရေကန်သို့ သွား၍ အဆောတလျင် မဆင်းသေးဘဲ ခြေရာတို့ကိုစုံစမ်းကြည့်ရှုလေ၏။ ထိုအခါ တက်သောခြေရာတို့ကို မမြင်ဘဲ ဆင်းသက်သော ခြေရာတို့ကိုသာမြင်သဖြင့် “ ဤကန်ကား ခုချ ဒကရက္ခိုသ်စောင့်သော ရေကန် ဖြစ်လိမ့်မည်၊ ငါ့ ဖခင်ကားငါ့ကို ကိုယ်တိုင် မသတ်နိုင်သဖြင့် ဒကရက္ခိုသ် စား၍ သေအောင် လွှတ်လိုက်သည်ဖြစ်လိမ့်မည်” ဟု ဆင်ခြင်ကာ “ရှိစေတော့၊ ငါ ရေထဲမဆင်းဘဲ ကြာပန်းတို့ကိုရအောင်ယူမည်” ဟု ကြံစည်လျက် ခြေတို့ကိုရေနှင့် မထိစေဘဲ သည်ဘက်ကမ်းမှ ဟိုဘက်ကမ်း၊ဟိုဘက်ကမ်းမှ သည်ဘက်ကမ်းသို့ လျင်မြန်သောအဟုတ်ဖြင့် ခုန်လွှားရင်း ကြာပန်းတို့ကိုဆွတ်ခူးပြီးလျှင် စည်း၍ ယူသွားလေ၏။

သူလိမ္မာကြံဆရန်အောင်ရ

ထိုအခါ ဒကရက္ခိုသ်သည် “ငါသည်ဤမျှလောက်ကြာအောင် အံ့ဖွယ်သရဲ ထူးကဲလှသော ပညာရှိ ယောကျ်ားကို မမြင်စဖူး၊ကြာပန်းတို့ကိုလည်း လိုသလောက် ရအောင် ယူလာသည်၊ ငါ့အာဏာ လွှမ်းမိုးရာ အရပ်သို့လည်းမသက်ဆင်းပေ” ဟု အောက်မေ့ကာ ရေကို နှစ်ဖြာခွဲလျက် ရေထဲမှ တက်ကာ မျောက်ငယ်ထံချဉ်းကပ်၍ -

ရန်အောင်ကြောင်းတရားသုံးပါး

“အို မျောက်မင်း ... လောက၌

(၁) ဒက္ခိယ ...လိမ္မာသည့်အဖြစ်၊

(၂) သူရိယ ...ရဲရင့်ခြင်း၊

(၃) ပညာ ...အသိဉာဏ်ပညာ။

ဤတရားသုံးပါးကိုယ်တွင်း၌ ရှိသူတို့မှာ တစ်ဖက်သော ရန်ကို အောင်နိုင်မြဲ ဖြစ်သည်၊သင်မျောက်မင်း၏ ကိုယ်တွင်း၌လည်း ဤတရားသုံးပါး ရှိသဖြင့် အကျွန်ုပ်ကိုအောင်နိုင်ပေသည်” ဟု ချီးကျူးစကား ပြောကြားလေ၏။

ထို့နောက်တစ်ဖန်ဒကရက္ခိုသ်က “အရှင်မျောက်မင်း ... အဘယ်အတွက် ကြာပန်းတို့ကို ယူလာပါသနည်း” ဟုမေးပြန်၏။ မျောက်ငယ်က “ငါ့ဖခင်သည် ငါ့ကို မင်းမြှောက်မည်ဟု ဆို၍ မင်းမြှောက်ရန်အတွက် ယူပါသည်” ဟု ပြောလေ၏။ တစ်ဖန် ဒကရက္ခိုသ်က ဤလို မင်းဖြစ်မည့်ယောကျ်ားကောင်းမှာ ကြာပန်းတို့ကို ကိုယ်တိုင်ယူဆောင်ခြင်းငှာ မသင့်၊ အကျွန်ုပ်လိုက်ပို့ပါမည်ဟု ပြောဆို၍ ကြာပန်းတို့ကို ဆောင်ယူလျက် နောက်မှ လိုက်ပို့လေ၏။

မျောက်မင်းဖခင်သေပွဲဝင်

မျောက်မင်းလည်း အဝေးမှလာသောသားမျောက်ငယ်ကို မြင်လျှင် “ ဩော် ... ငါကတော့ ဒကရက္ခိုသ် စား၍ သေစေတော့ဟုလွှတ်လိုက်ရာ အစားမခံရသည့်ပြင် ဒကရက္ခိုသ်ကိုပင် တပည့်လုပ်ကာ ကိုယ်တိုင်လိုက်၍ပို့ချေပြီ၊ မုချ ငါ ပျက်စီးရတော့မည်” ဟူ သောကမီး တောက်လောင်ကာနှလုံးခုနစ်စိတ်ကွဲလျက် သေဆုံးလေ၏။

ထိုအခါမျောက်အပေါင်းတို့လည်း သားဖြစ်သော မျောက်ငယ်အား မင်းမြှောက်ကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မျောက်မင်းသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

မျောက်မင်း၏သားသည် -- ယခုအခါ ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟုဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ရဲရင့်လိမ္မာ၊ ရှိပညာ၊ သုံးဖြာရန်အောင်ကြောင်း။

(၂) တရားသုံးတန်၊ တွင်းသန္တာန်၊ အမှန်ရှိဖို့ကောင်း။

(၃) တရားကိုယ်တွင်၊ မျောက်ငယ်ပင်၊ အောင်မြင်ရှေးထုံးဟောင်း

တယောဓမ္မဇာတ် ပြီး၏။