နာထသုတ်

(၂)သုတ် ရှိပါသည်။

ဘုရားရှင် ကောသလနိုင်ငံ ဣစ္ဆာနင်္ဂလပုဏ္ဏားရွာအနီး ဣစ္ဆာနင်္ဂလ တောအုပ်၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သီလဝါ, ဗဟုဿုတ, ကလျာဏမိတ္တ, သုဝစ, ဒက္ခ, အနလသ, ဓမ္မကာမ, အာရဒ္ဓဝီရိယ, သန္တုဋ္ဌီ, သတိမာ, ပညဝါ ဟူသော တရားဆယ်ပါးသည် နာထကရဏတရားဖြစ်ပုံကို အကျယ်အားဖြင့် ဟောတော်မူပြီး အားကိုးဖွယ်တရား (၁၀)ပါးနှင့် ပြည့်စုံအောင်နေကြ၊ အားကိုးဖွယ်ရာ နာထတရား မရှိသူသည် ဆင်းရဲစွာနေရ၏ဟု ရဟန်းတို့အား ဘုရားရှင် ဟောတော်မူသည့်သုတ်။

အဋ္ဌကထာ, ဋီကာတို့၌ မှတ်သားဖွယ် ဖွင့်ဆိုချက်များ ရှိပါသည်။

---

အထက်သုတ်လာ နာထတရားဆယ်ပါးတို့ကိုပင် တစ်ပါးစီ တစ်ပါးစီ၏ အဆုံး၌ ထေရ မဇ္ဈိမ နဝရဟန်းတို့သည်လည်း ပြောဆိုသင့်၏ ဆုံးမသင့်၏ဟု မှတ်ထင်ကြကုန်၏။ ထေရ မဇ္ဈိမ နဝရဟန်းတို့ စောင့်ရှောက်ချီးမြှောက်ခံရသူသည် ကုသိုလ်တရားတို့၌ ကြီးပွားတိုးတက်ခြင်းကိုသာ အလိုရှိအပ်၏၊ ဆုတ်ယုတ်ပျက်စီးခြင်းကို အလိုမရှိအပ်ဟူသော စကားရပ်ကို ဖြည့်စွက်၍ ရဟန်းတို့အား ဘုရားရှင် ဟောတော်မူသည့်သုတ်။