နေရုဇာတ်

ဆက္ကနိပါတ် - ၁။ အဝါရိယဝဂ် -(၃၇၉) - နေရုဇာတ် ဤ နေရုမည်သော ရွှေတောင်သည် အယုတ်အမြတ် မခွဲခြားတတ် ကျီးမည်းကို ရွှေရောင်ပေး၍ အလေးမူသည်ဟု ဆိုကာ ထွက်ခွာသွားသော ရွှေဟင်္သာ ညီနောင် အကြောင်း။

ကျေးဇူး ရှိ မရှိ အကျင့်မသိ

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် မထင်ရှားသော ရဟန်းတစ်ပါးသည် မြတ်စွာဘုရားထံ ကမ္မဋ္ဌာန်းယူပြီးလျှင် ပစ္စန္တရာဇ် ရွာတစ်ခုသို့သွား၍ တောကျောင်း၌ နေ၏။ ပစ္စန္တရာဇ်ရွားသားတို့သည် အလွန် ကြည်ညိုကုန်လျက် ထိုရဟန်းအား ပူဇော်သက္ကာရကို ပြုကြကုန်၏။

ထိုအခါ သဿတ အယူရှိသူတို့ လာလတ်သော် ထိုရဟန်းကိုစွန့်၍ သဿတ အယူကို ယူကြလျက် သဿတအယူရှိသူတို့အား ပူဇော်သက္ကာရ ပြုကြပြန်၏။ ဥစ္ဆေဒအယူရှိသူတို့ လာပြန်သော် သဿတ အယူကို စွန့်၍ ဥစ္ဆေဒအယူ ရှိသူတို့အား ပူဇော်သက္ကာရပြုကြပြန်၏။ နောက် အစေလကအယူရှိသူတို့ လာပြန်သော် ဥစ္ဆေဒ အယူကို စွန့်၍ အစေလက အယူရှိသူတို့အား ပူဇော်သက္ကာရ ပြုကြပြန်၏။

ထိုရဟန်းသည် ကျေးဇူးရှိသည် မရှိသည်ကို မသိကုန်သော သူတို့အထံ၌ ဆင်းရဲစွာနေ၍ ဝါကျွတ်လတ်သော် ပဝါရဏာပြုပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားထံသို့ ရောက်၍ ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ထားရာ မြတ်စွာဘုရားသည် “ချစ်သား ရဟန်း … ရှေးပညာရှိတို့သည် တိရစ္ဆာန်မျိုး၌ ဖြစ်သော်လည်း ကျေးဇူးရှိသည် မရှိသည်ကို မသိကုန်သော သူတို့နှင့် အတူတကွ မနေကုန်၊ သင်သည် အဘယ်ကြောင့် အတူတကွ နေသနည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ငှက်တို့ဂုဏ်ဆောင် နေရုတောင်

လွန်လေပြီးသောအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ရွှေဟင်္သာမျိုး၌ ဖြစ်၍ ညီဖြစ်သော ဟင်္သာတစ်ကောင်လည်း ရှိ၏။ ထိုဟင်္သာညီနောင်တို့သည် စိတ္တကု၌်တောင်၌ နေကြလျက် ဟိမဝန္တာဝယ် အလိုလိုပေါက်သော သလေးစပါးတို့ကို စားကုန်၏။

တစ်နေ့သ၌ ဟင်္သာညီနောင်တို့သည် ကျက်စားရာအရပ်မှ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ လာလတ်သော် လမ်းအကြားဝယ် နေရု မည်သော ရွှေတောင်တစ်ခု၌ နားကြကုန်၏။ ထိုတောင်ကို မှီ၍ နေကုန်သော သားငှက် အပေါင်းတို့သည် မိမိတို့ ကျက်စားရာ အရပ်၌ ထူးထူသော အဆင်းရှိကြသော်လည်း ရွှေတောင်သို့ ရောက်သောအခါ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး တူမျှလျက် ရွှေအဆင်း ရှိကြကုန်၏။ ထိုအဆင်းကို မြင်လျှင် အကြောင်းကို မသိသော ညီဟင်္သာသည် -

“နောင်တော် … ဤတောင်သို့ ရောက်လာကြသော တောကျီး အိမ်ကျီး အပေါင်းတို့သည် လည်းကောင်း၊ ငှက်မြတ် ဖြစ်သော ငါတို့သည် လည်းကောင်း အလုံးစုံ တူမျှသောအဆင်း ရှိကြကုန်၏။

ဤတောင်၌ ခြင်္သေ့ ကျားတို့သည် လည်းကောင်း၊ အယုတ်ဆုံးဖြစ်သော မြေခွေးတို့သည် လည်းကောင်း အလုံးစုံ တူမျှသောအဆင်း ရှိကြကုန်၏၊ ဤတောင်ကား အဘယ်တောင်နည်း” –

ဟု နောင်တော် ဟင်္သာမင်းအး မေးလေ၏။

သူတော်မနေအပ် ထိုအရပ်

နောင်တော် ဟင်္သာမင်းသည် ညီတော် စကားကို ကြားလျှင် -

“ညီတော် … ဤတောင်၌ အလုံးစုံသော သတ္တဝါတို့သည် အဆင်းအားဖြင့် တူမျှကြကုန်လျက် နေကုန်၏၊ မွန်မြတ်သော ဤတောင်ကို နေရုရွှေတောင်ဟူ၍ လူတို့ ခေါ်ဆိုကြကုန်၏” –

ဟု ညီတော်အား ဖြေကြားလေ၏။ ထိုအခါ ညီတော်ဟင်္သာသည် နောင်တော် စကားကို ကြားလျှင် -

“နောင်တော် … သူတော်ကောင်းတို့အား ရိုသေခြင်း, ပူဇော်မြတ်နိုးခြင်း မရှိသော အရပ်၊ မထီမဲ့မြင် ပြုသောအရပ်၊ သူယုတ်မာတို့အား ရိုသေခြင်း, ပူဇော်မြတ်နိုးခြင်း ရှိသော အရပ်တို့၌ သူတော်ကောင်းတို့သည် မနေနိုင်ရာ။

ပျင်း၍ အတတ်ပညာ မရှိသောသူ၊ လိမ္မာသောသူ၊ ရဲရင့်သောသူ၊ ကြောက်သောသူတို့သည် တူမျှသော ရိုသေခြင်း၊ ပူဇော်မြတ်နိုးခြင်းကို ရရှိကုန်၏။ လူကို အထူး မပြုတတ်ကုန်၊ ထိုအရပ်၌ သူတော်ကောင်းတို့သည် မနေထိုင်ရာ။

ဤနေရုတောင်ကား အယုတ် အလတ် အမြတ်ဖြစ်ကုန်သော သူတို့ကို အထူးမပြုတတ်၊ အထူးပြုခြင်းမှ ကင်း၏။ ဤနေရုတောင်ကို လွတ်လွတ်စွန့်၍ သွားကြကုန်အံ့” –

ဟု ပြောဆို တိုင်ပြင်ပြီးလျှင် ရွှေဟင်္သာ ညီနောင်တို့သည် ပျံ၍ မိမိနေရာ စိတ္တကုဋ်တောင်သို့ သွားကြကုန်၏။

ဤဒေသနာတော်ကို ဆောင်၍ သစ္စာကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ ဇနပုဒ်၌ နေသော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ညီဟင်္သာသည် - ယခုအခါ အာနန္ဒာ။

အစ်ကို ဟင်္သာမင်းသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ကြောက်သူ, ရဲသူ၊ လိမ္မာသူ၊ မိုက်သူ မထူးခြား။

(၂) သူယုတ်, သူမွန်၊ မထူးပြန်၊ အမြန်စွန့်၍ သွား။

(၃) ဟင်္သာညီနောင်၊ နေရုတောင်၊ ရှောင်၍ သွားသည့်လား။

နေရုဇာတ် ပြီး၏။