ပဒကုသလမာဏဝဇာတ်

နဝကနိပါတ် - (၄၃၂) ပဒကုသလမာဏဝဇာတ်

ခုနစ်နှစ်အရွယ်ပင် လက္ခဏာမြင်

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်၌ သူကြွယ်၏ သားငယ်တယောက်သည် ခုနှစ်နှစ်အရွယ်ကပင်ခြေရာ၌ လိမ္မာသတတ်၊ အဘသည် သူငယ်ကိုစုံစမ်းလို၍ သူငယ်မသိစဉ် လျှင် အဆွေခင်ပွန်း၏အိမ်သို့သွား၏ သူငယ်လည်း အဘသွားရာအရပ်ကို မမေးဘဲ ခြေရာကို အစဉ် လျှောက်၍ အဘရှိရာ အိမ်သို့လိုက်၏၊ ထိုအခါအဘသည် သားသူငယ်အား“ချစ်သားငါသည် သင်မသိအောင် သွားပါလျက် ငါ၏နေရာအရပ်ကို အဘယ်ကြောင့်သိသနည်း”ဟု မေး၏၊ ဘခင်အကျွန်ုပ်သည် ဘခင်၏ခြေရာကို သိပါ၏၊ ခြေရာ၌ လိမ္မာ၏”ဟု ပြောဆိုလေ၏။

ဖခင်နောက်လိုက်ကျောင်းတော်ဆိုက်

တနေ့သ၌ အဘသည် သားငယ်ကိုစုံစမ်းဦးမည်ဟု ကြံစည်ကာနံနက်စာစားပြီးသော်သားငယ်မသိစဉ် လျှင် အိမ်မှ ထွက်၍ အိမ်နီးချင်းအိမ်သို့သွား၍ တဘန်သုံးခုမြောက်အိမ်သို့ဝင်ပြန်၍ တဘန်မိမိအိမ်သို့ပြန်လာပြီးလျှင် တဘန်မြောက်တံခါးမှထွက်၍ ဇေတဝန်တော်သို့သွား၍ မြတ်စွာဘုရားထံ တရားနာလျက်နေ၏၊ သူငယ်သည် အဘကို မမြင်လျှင် ဘယ်သွားသနည်း မေးရာငါတို့မသိကုန်ဟုဆိုလတ်သော်အဘခြေရာကိုအစဉ် လျှောက်ကာ အိမ်နီးချင်းအိမ်မှစ၍ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်တိုင်အောင် အရောက်လိုက်ပြီးလျှင် အဘထံ၌ နေလေ၏။

ထိုအခါအဘသည် “ချစ်သားသင်သည် ငါဤအရပ်သို့ လာသည့်အဖြစ်ကို သင့်ဘယ်သူပြောသနည်း”ဟု မေး၏။ “ဘခင်အကျွန်ုပ်သည် ဘခင်ခြေရာကို သိပါ၏။ ခြေရာအစဉ် အတိုင်းလျှောက်၍ လိုက်လာပါ၏”ဟု ပြောလေ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် “သီတင်းသည် မြေကြီး၌ ခြေရာကိုသိခြင်းသည် အံ့ဘွယ်မရှိသေး၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ကောင်းကင်၌ ပင်ခြေရာကိုသိဘူးကုန်ပြီ”ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ကျိန်ဆိုသမျှဘီလူးဖြစ်ရ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ်ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည် ရှိသော်မိဖုရားသည် လွန်ကျူးသောအကျင့်ကိုကျင့်လေ့ရှိ၏၊ မင်းကြီးသည် သိ၍ မေးမြန်းလတ်သော် “မြတ်သောမင်းကြီးအကျွန်ုပ်သည် မင်းကြီးကိုအကယ်၍ လွန်ကျူး၍ ကျင့်မိပါအံ့၊ အဿမုခီမည်သောဘီလူးမကြီးဖြစ်ရပါလို၏”ဟု ကျိန်ဆို၏၊ ထိုမိဖုရားသေလွန်သည် ရှိသော် ကျိန်ဆိုမိအတိုင်း တောင်ခြေရင်း၌ အဿမုခီမည်သောဘီလူးမကြီးဖြစ်၍ လိုဏ်တခုတွင်နေ၏။ တောအုပ်ကြီးဝယ်အရှေ့စွန်းမှအနောက်စွန်းသို့သွားသောသူတို့ကို ဖမ်း၍ စားရ၏၊ သုံးနှစ်ပတ်လုံး ဝေဿဝဏ်နတ်မင်းကြီးထံ ခစား၍ အလျားယူဇနာသုံးဆယ်အနံငါးယူဇနာရှိသော အရပ်အတွင်း၌ လာသမျှသောသူတို့ကို စားခြင်းအခွင့်ရသတတ်။

ခရီးသွားပုဏ်ဏားပေါင်းသင်းငြား

တနေ့သ၌ စည်းစိမ်ဥစ္စာကြွယ်ဝ၍ အဆင်းအင်္ဂါလက္ခဏာနှင့်ပြည့်စုံသော ပုဏ္ဏားလုလင်တယောက်သည် အခြံအရံများစွာဖြင့် ခရီးသွားရာထိုတောအုပ်သို့ရောက်လေ၏။ အဿမုခိဘီလူးမသည် ပုဏ္ဏားလုလင်ကို မြင်လျှင် ဖမ်းရန် တဟုန်တည်း ပြေးသွားလေ၏၊ အခြံအရံလူတို့သည် ဘီလူးမကိုမြင်လျှင် သေဘေးမှကြောက်သဖြင့်ပြေးကြကုန်၏။ ပုဏ္ဏားလုလင်ကား မပြေးနိုင်သဖြင့် ကျန်ရစ်ခဲ့၏။ ဘီလူးမလည်း ပုဏ္ဏားလုလင်ကို ဖမ်းယူကျောပိုးလိုဏ်ဂူသို့ သွား၍ ရောက်လျှင် ယောက်ျားအတွေ့ကိုရ၍

ကိလေသာ၏ အစွမ်းဖြင့် ချစ်ကျွမ်းဝင်လျက် သတ်၍ မစားရက်ဘဲ လင်ယောက်ျားပြု၍ ထား၏၊ ထိုအခါမှစ၍ ဘီလူးမနှင့် ပုဏ္ဏားလုလင်တို့သည် သင့်တင့်ညီညွတ်စွာ ပေါင်းသင်းနေထိုင်ကြကုန်၏။

ဘီလူးနှင့်လူသားသားတယောက်ဖွား

ဘီလူးမသည် လုလင်အားလိုဏ်ဂူ၌ ထား၍ လုပ်ကျွေး၏၊ သွားသောအခါ လုလင်မထွက်နိုင်အောင် ကြီးစွာသော ကျောက်ဖျာကို ပိတ်၍ သွား၏၊ မိမိမူကားလူသားကိုစား၏ လုလင်အတွက်မူကားဆန်ဆီအဝတ်ပုဆိုးတို့ကို ယူဆောင်ကာ အထူးထူးသော ဘောဇဉ်တို့ဖြင့် လုပ်ကျွေး၏။ ကြာမြင့်စွာနေလတ်သော် ပုဏ္ဏားလုလင်ကိုစွဲ၍ သားတယောက် မွေးဘွား၏၊ ဘီလူးမသည် လင်၌ ၎င်း၊ သား၌ ၎င်းအလွန်ချစ်ခင်သဖြင့် နှစ်ယောက်လုံးကိုပင် လိုလေသေးမရှိရအောင် ရှာဖွေကာလုပ်ကျွေး၏၊ သားကြီးလတ်သော် မိမိသွားသောအခါ သားအဘ နှစ်ယောက်လုံးမသွားနိုင်အောင် ကျောက်ဂူကြီးကိုပိတ်၍ ထားခဲ့၏။

တောမှပြေးရန်သားအဖကြံ

တနေ့သ၌ သားသည် အမိဘီလူးမသွားသောအခါ ကျောက်ဖျာကို ဖွင့်၍ အဘကို လိုဏ်ပြင်ပ၌ ထားလေ၏၊ ဘီလူးမ ပြန်လာ၍ မေးရာသားသည် “မိခင်မှောင်မိုက်လှ၍ ကျွန်ုပ်ဖွင့်သည် ”ဟု ပြောလျှင် သား၌ ချစ်သဖြင့်တစုံတရာ မပြောဆိုချေ။

တနေ့သောအခါ သားသည် မိခင်ဘီလူးမသွားသည် ရှိသော်အဘအား ဘခင်အဘယ်ကြောင့် မိခင်၏မျက်နှာသည် တမျိုး၊ သင်ဘခင်၏မျက်နှာသည် တမျိုဖြစ်၍ နေသနည်း”ဟု မေး၏။ “ချစ်သား သင့်မိခင်ကားလူသားကို စားသောဘီလူးမဖြစ်သည်။ ဘခင်ကား လူသားဖြစ်သည်၊ ချစ်သားလည်း လူသားပင်ဖြစ်သည်”ဟု ပြောလေ၏။

“ဘခင်အဘယ်ကြောင့်ဤအရပ်၌ နေသနည်း၊ လူနေရာ အရပ်သို့သွားကုန်အံ့”ဟု ပြောလေ၏။ “ချစ်သား ငါတို့ သားအဘ နှစ်ယောက်တို့သည် အကယ်၍ ထွက်ပြေးကြငြားအံ့၊ သင့်မိခင်သည် တို့ကို စားလတံ”ဟု ပြော၏။ ဘခင် မကြောက်လင့် လူတို့နေရာသို့ ဆောင်ယူရန် အကျွန်ုပ်တာဝန်ထားပါ”ဟု ဘခင်အား နှစ်သိမ့်စေ၏။

ဘီလူးမလိုက်ရှာပြန်ခေါ်လာ

နက်ဖြန်နေ့၌ အမိသွားလတ်သော်သားသည် အဘကိုယူ၍ ပြေးလေ၏။ ဘီလူးမပြန်လာသောအခါ မမြင်၍ လေကဲ့သို့ လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့်လိုက်ရာ ခရီးအကြားတွင် သားအဘနှစ်ယောက်လုံး ဖမ်းမိလေ၏။ ထိုအခါဘီလူးမသည် “အရှင်အဘယ့်ကြောင့် ပြေးသနည်း၊ ဤအရပ်၌ မရသော ဝတ္ထုပစ္စည်းရှိပါသလား”ဟု မေး၏။ “ရှင်မအကျွန်ုပ်ကို မမေးလင့်၊ သင့်သားယူ၍ သွားသည် ”ဟု ပြောလေ၏။ ထိုအခါဘီလူးမသည် သား၌ အလွန်ချစ်သဖြင့် တစုံတရာမပြောဆိုတော့ဘဲသားအဘနှစ်ယောက်လုံးခေါ်၍ ပြန်ခဲ့၏၊ နှစ်ရက်သုံးရက်လွန်ပြန်လျှင် သားသည် အဘကိုယူ၍ ပြေးပြန်၏၊ ဘီလူးမသိ၍ လိုက်ပြန်ရာနှစ်ယောက်လုံးကိုမိ၍ ခေါ်လာပြန်၏။

မိခင်ပိုင်စားသားပြောကြား

ထိုအခါသားသည် ငါ့အမိပိုင်ဆိုင်သောအရပ်သည် အပိုင်းအခြားရှိတန်ရာ၏။ ပိုင်ဆိုင်ရာအရပ်၌ သာအာဏာလည်း ပျံနှံ့ရာ၏၊ ငါသိအောင်မေး၍ မှတ်သားပြီးလွတ်အောင်သွားမည်ဟု ကြံစည်လေ၏။ တနေ့သ၌ သားအမိနှစ်ယောက် သင့်တင့်စွာ နေလတ်သော်သားသည် မိခင်သားတို့မည်သည် အမိ၏ဥစ္စာကိုပိုင်ဆိုင်မြို့ဖြစ်၏၊ သို့အတွက် မိခင်ပိုင်ဆိုင်ရာ အရပ်အပိုင်းအခြားကို သိလိုပါသည် ပြောကြားပါ”ဟု မေးလေ၏၊ ဘီလူးမသည် ပတ်ဝန်းကျင်တို့၌ အမှတ်အသားနှင့်တကွအလျားယူဇနာသုံးဆယ်၊ အနံငါးယူဇနာရှိအရပ်ကို မိမိပိုင်ဆိုင်ရာ အရပ်ဖြစ်ကြောင်းကို သားအားပြောကြားလေ၏။

ဖခင်ထမ်းပြေးလွတ်မြောက်ရေး

ထို့နောက် နှစ်ရက်သုံးရက်လွန်ပြန်၍ အမိဘီလူးမတောအုပ်သို့ သွားသောအခါ အဘပုဏ္ဏားကို ပခုံးဖြင့် ထမ်းပိုး၍ မိခင် ပြောထားသော အမှတ်အသားဖြင့် လေကဲ့သို့လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့် ပြေးသွားရာ အမိဘီလူးမ ပိုင်ဆိုင်ရာ နယ်အဆုံး မြစ်ကမ်းနား ရောက်လေ၏၊ အဿမုဒီဘီလူးမလည်း ပြေးမှန်းသိ၍ ရှာဖွေရာ သားအဘနှစ်ယောက်ကို မြင်လျှင် အတင်းလိုက်လေ၏၊ သားလည်း မိခင်ဘီလူးမလိုက်သည် ကိုမြင်ပြန်လျှင် အဘကိုထမ်းပိုး၍ မြစ်လယ်၌ ကူးလေ၏။

တောမှာမနေလိုသားမောင်ဆို

မိခင်လည်းလာလတ်၍ မိမိပိုင်ဆိုင်သောအပိုင်းအခြား လွန်နေသည် ကိုသိလျှင် မြစ်မဆင်းဘဲကမ်းနား၌ ရပ်လျက် “အမောင်... အမောင်တို့ သားအဘပြန်ခဲ့ကြပါ၊ ငါမှာ အဘယ်အပြစ် ရှိပါသနည်း၊ မပြည့်စုံသောအရာ ရှိပါသလားပြန်ခဲ့ကြပါ”ဟု ပြော၏၊ သားသည် အဘနှင့်အတူ မြစ်လယ်၌ နေ၍ “မိခင်အပြစ်မရှိပါ၊ အကျွန်ုပ်တို့ကား လူသားဖြစ်ကုန်၏၊ မိခင်ကား ဘီလူးဖြစ်ပါ၏၊ ​သို့အတွက် အတူမနေနိုင်ပါ”ပြော၏။ “အမောင်... အမောင်တို့ သားအဘ မပြန်ကြတော့ဘူးလား”ဟု -မေးပြန်၏၊ မိခင်မပြန်ကြတော့ပါ”ဟု ပြောလေ၏။

လူ့ဘောင်သက်မွေးဂါထာပေး

“အမောင်အကယ်၍ မပြန်ကြတော့ပါလျှင် လူတို့နေရာ၌ အတတ်ပညာမရှိလျှင် အသက်မွေးရန်မလွယ်ကူပါ၊ ငါသည် စိန္တာမဏိ မန္တရားကို တတ်၏၊ မန္တရား၏အာနုဘော်ကားလွန်ခဲ့သောဆယ့်နှစ်နှစ်အတွင်း၌ ခိုးယူထားသောပစ္စည်းနှင့်ခြေရာအစဉ်ကို သိခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်၏။ အဘိုးအနဂ္ဃထိုက်တန်၏၊ ဤမန္တရားကို သင်ယူပါဦး၊ ငါ့သားအသက်မွေးဘို့ဖြစ်လိမ့်မည်”ဟု ပြောဆို၍ သောက နှိပ်စက်လျက် အလွန်ဆင်းရဲနေလင့်ကစားသား၌ အလွန်ချစ်သဖြင့် မန္တရားကို သင်ပေးလေ၏။

သားလင်ခွဲလေရင်ကွဲသေ

သားလည်းရေလယ်၌ ရပ်၍ ရိုသေစွာမိခင်ကိုရှိခိုးလျက် မန္တရားကိုသင်ယူလေ၏၊ မန္တရားကို နှုတ်တက်ရာအခါ မိခင်ကို ရှိခိုးကန်တော့ပြီးလျှင် “မိခင်ပြန်ပါ”ဟု ပြောလေ၏၊ မိခင်ကြီးလည်း“အမောင် အမောင်တို့ သားအဘ ပြန်မလိုက်ကြပါလျှင် ငါ့မှာအသက်ချမ်းသာတော့မည်မဟုတ်”ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် ဘီလူးမသည် သားနှင့်လင်သောက နှိပ်စက်သဖြင့် ငိုယိုမြည်တမ်းလျက် ရင်ကိုထု၍ မိန်းမောတွေဝေကာလဲလျက် ရင်ကွဲပြီး ခဏခြင်း သေလွန်လေ၏။

မန္တန်တတ်စွမ်းမင်းမှုထမ်း

သားလည်းမိခင်သေဆုံးသည် ကိုသိလျှင် အဘကိုခေါ်၍ သွားကာ မိခင်၏အလောင်းကိုတောပန်းတို့ဖြင့် ပူဇော်၍ ထင်းပုံထက်သို့ တင်၍ မီးသင်္ဂြိုဟ်ပြီးလျှင် ရှိခိုးကန်တော့၍ ငိုကြွေးလျက်အဘနှင့်အတူ ဗာရာဏသီပြည်သို့ သွားလေ၏၊ ရောက်လျှင် စိန္တာမဏိမန္တ ရားတတ်သဖြင့်ခြေရာတို့၌ လိမ္မာသောပဒကုသလလုလင်သည် မင်းကြီးထံဝင်၍ ခစားလေ၏။ မင်းကြီးလည်း“အမောင်ဘယ်ပညာကို တတ်သနည်း”ဟု မေး၏၊ “အရှင်မင်းကြီးလွန်ခဲ့သော ဆယ့်နှစ်နှစ်အတွင်းက ခိုးယူထားသောဥစ္စာနှင့် ခြေရာအစဉ်ကို သိစွမ်းနိုင်ပါသည်”ဟု ပြော၏၊ “အမောင်ကောင်းပြီ ခစားလော့”ဟု ပြောသောအခါ “အရှင်မင်းကြီး တနေ့ ဥစ္စာတထောင်ရမှ ခစားနိုင်ပါမည်”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးလည်း သဘောတူခွင့်ပြုသဖြင့် ခစားလေ၏။

လုလင်အစွမ်းမင်းကြီးစမ်း

တနေ့သ၌ ပုရောဟိတ်သည် မင်းကြီးထံခစား၍ “မြတ်သောမင်းကြီး လုလင်ငယ်ကို တနေ့ဥစ္စာတထောင် ပေးရသည်၊ လုလင်၏အတတ်ပညာစွမ်းကိုလည်း မသိရ၊ သိအောင် စုံစမ်းမည်ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် သဘောတူ၍ နှစ်ဦးတိုင်ပင်လျက် ကြက်သရေတိုက်ခန်းမှရတနာဥစ္စာနှစ်တို့ကို ယူ၍ နန်းပြာသာဒ်မှ ဆင်းသက်ကာ မင်းအိမ်တံခါး၌ သုံးကြိမ်လှည့်ပတ်လျက် လှေကားထောင်ကာ တံတိုင်းအထက်ဖြင့် ပြင်ပသို့ဆင်း သက်၍ တရားစီရင်ရာ တင်းကုပ်သို့ဝင်ပြီးလျှင် ထိုတင်းကုပ်၌ နေ၍ လှေကားထောင်ကာ တံတိုင်းအထက်ဖြင့် ဆင်းသက်၍ နန်းတွင်းရေကန်သို့ သွားကာသုံးကြိမ် လက်ျာရစ် လှည့်ပတ်၍ ဆင်းသက်ကာရေထဲတွင် ရတနာဥစ္စာထုပ်ကို ထားခဲ့ပြီးလျှင် နန်းပြာသာဒ်သို့တက်ကြ၏။

ဥစ်စာပျောက်ရေးလုလင်မေး

နက်ဖြန်နေ့၌ နန်းတော်တွင်းမှ ရတနာဥစ္စာတော်ပျောက်သည် သူခိုးခိုးသည် ဟုတမြို့လုံးတပြိုင်နက် အုတ်အုတ်ကျက်ကျက် ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါမင်းကြီးသည် မသိဟန်ပြု၍ ပဒကုသလလုလင်ကိုခေါ်ကာ“အမောင်နန်းတော်မှ ရတနာဥစ္စာတို့သူခိုးခိုးယူသည်၊ ယခုရအောင်ရှာဖွေလော့”ဟု အမိန့်ပေးလေ၏၊ လုလင်လည်း အရှင်မင်းကြီးလွန်ခဲ့သော ဆယ့်နှစ်နှစ်အတွင်းက ခိုးယူထားသော ဥစ္စာနှင့် ခြေရာအစဉ်ကို သိနိုင်သော အကျွန်ုပ်အား ယနေ့ခိုးယူသော ဥစ္စာနှင့်ခိုးသူကို သိရန်မခဲယဉ်းပါ စိုးရိမ်တော်မမူပါလင့်”ဟု ပြောလေ၏၊ “အမောင်ကောင်းပြီ ယခုရှာဖွေလော့ဟု အမိန့်ပေးလေ၏။

လုလင်ပညာစွမ်းလွန်ချီးမွမ်း

ပဒကုသလလုလင်သည် ကျေးဇူးရှင် မိခင်ဘီလူးမကို ရှိခိုး၍ စိန္တာမဏိမန္တရားကို မန်းမှုတ်ကာ ပြာသာဒ်အပြင်၌ ရပ်လျက် ကြည့်ရှုဆင်ခြင်လေ၏၊ ထိုအခါ သူခိုးနှစ်ယောက်တို့ ခြေရာကိုမြင်၍ “မြတ်သော မင်းကြီးသူခိုးနှစ်ယောက်ရှိ ခြေရာကို မြင်ရပါ၏”ဟု လျှောက်ထားပြီးလျှင် ကြက်သရေတိုက်ခန်းမှစ၍ ခြေရာအစဉ် အတိုင်းလိုက်ရာ တံတိုင်းအထက်တွင် ကောင်းကင်၌ ခြေရာကိုပင် မြင်၍ လှေခါးဖြင့်တက်၍ အစဉ် အတိုင်းလိုက်ပြန်ရာနန်းတွင်းရေကန်သို့ ရောက်၍ ရေကန်တွင်းသို့ ဆင်းသက်ပြီးလျှင် ရတနာထုပ်ကို ယူစေ၍ မင်းကြီးအားပေးပြီးလျှင် “မြတ်သောမင်းကြီး သူခိုးနှစ်ယောက်တို့ကား ထင်ရှားသော သူခိုးကြီးဖြစ်သည်၊ ဤခရီးလမ်းဖြင့် နန်းပြာသာဒ်သို့ တက်ကြသည်”ဟု ခြေရာအစဉ် ကိုပြလေ၏။ ထိုအခါလူတို့သည် အလွန်နှစ်သက် ဝမ်းမြောက်ကြလျက် ကောင်းချီးပေးကြကုန်၏၊ လက်ဖျားခါကြကုန်၏၊ ဦးရစ်ပုဆိုးတို့ကို ပစ်ကြကုန်၏။

ခိုးသားလူရိုင်းမင်းဖမ်းခိုင်း

မင်းကြီးသည် ဤလုလင်ကား သူခိုး၏ခြေရာကိုအစဉ် လျှောက်ကာဥစ္စာထားရာကိုသာ သိ၏၊ သူခိုးကိုကားမသိဟု ကြံစည်လျက် “အမောင်ဥစ္စာကိုယူ၍ ပေးသဖြင့်ရပေပြီ။ သူခိုးကိုလည်းဖမ်း၍ ပေးပါဦး”ဟု ပြော၏၊ မင်းကြီး ဥစ္စာရပြီမဟုတ်လော၊ သူခိုးကို ဖမ်းခြင်းဖြင့် ဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ သူခိုးတို့ကား ဤအရပ်မှာပင်ရှိကြ၏၊ အဝေး၌ မရှိကုန်”ဟု ပြော၏ အမောင်အဘယ်သူတို့နည်း ညွှန်ပြ”ဟု မေး၏၊ “မင်းကြီးဥစ္စာကို လိုချင်သူတို့ဖြစ်ပါသည်၊ သူခိုးကို ညွှန်ပြသဖြင့် အကျိုးမရှိပါ၊ မေးတော်မမူပါလင့်”ဟု ပြောသောအခါ “အမောင်ငါသည် သင့်အား တနေ့ဥစ္စာတထောင်ပေးရ၏၊ ယခုသူခိုးကိုဖမ်း၍ ပေးလော့”ဟု ပြော၏။

ပရိယာယ်သိလောက်မင်းကိုလျှောက်

မင်းကြီး“ဥစ္စာကိုရပြီးသော်၊ သူခိုးဖြင့်အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း”ဟု ပြော၏။ အမောင်ဥစ္စာထက်သူခိုးက ပို၍ အရေးကြီးသည်”ဟု ပြော၏။ “မင်းကြီးသည် လိုဖြစ်လျှင် အရှင်မင်းတို့အားဤသူကားသူခိုးဖြစ်သည် တိုက်ရိုက်မလျှောက်လိုပါ၊ မလျှောက်ဘဲ သိနိုင်ရန် ရှေးအခါဖြစ်ဘူးသော ဥဒါဟရုဏ်တခုကို လျှောက်ပါမည်၊ ဉာဏ်ပညာဖြင့် သိတော်မူပါကုန်”ဟု ပြောဆိုကာ အောက်ပါ ဥဒါဟရုဏ်ကို ဆောင်လေ၏။

ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သောရေ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်မှ မနီးမဝေးမြစ်နား၌ ပါဋလိမည်သောသဘင်သည်သည် သားမယားနှင့်တကွနေ၏။ ထိုသဘင်သည်သည် ပွဲသဘင်ခံသောနေ့၌ မယားကိုခေါ်၍ သွားကာစောင်းတီးခြင်း သီဆိုခြင်းဖြင့် ဥစ္စာရလေ၏၊ ပွဲသဘင်ပြီး လတ်သော် များစွာသောထမင်းနှင့်သုရာတို့ကို ယူ၍ အိမ်သို့ပြန်ရာမြစ်ကမ်းသို့ ရောက်လျင်ထမင်းစား၏၊ သုရာကိုလည်း များစွာ သောက်၏။ အလွန်မူးယစ်လတ်သော် မယားကိုခေါ်၍ စောင်းကိုလွယ် လျက်မြစ်ကိုကူး၏၊ စောင်းပေါက်မှရေဝင်၍ လေးသော

အခါရေတွင်နစ်လေ၏။ မယားသည် လင်ယောက်ျားရေနစ်သည်ကိုသိလျှင် ကမ်းတဘက်သို့ ကူးပြီးလျှင် ကမ်းပေါ်၌ ရပ်လျက်ငါ၏ လင်မှာရေနစ်၍ မုချသေရတော့မည်၊ မသေမီသီချင်းတပုဒ်ကို တောင်းယူကာသီဆို၍ အသက်မွေးရစ်မည်ဟု ကြံစည်လျက်-“အရှင်ငါ့ကိုယူဆောင်လျက် အကြားအမြင်များ၍ ချီးမွမ်းဖွယ်ရှိသော သင်ပါဋလိကိုဂင်္ဂါရေသည် မျောခဲ့၏၊ သင့်အားကောင်းခြင်း မင်္ဂလာဖြစ်ပါစေ၊ ငါ့အား အသက်မွေးရစ်ဘို့ သီချင်းတပုဒ်ကိုပေးခဲ့ပါ”ဟု ရေနစ်၍ သေလုမျောပါးနေသော လင်ထံ သီချင်းတောင်းလေ၏၊ ပါဋလိသည်-“ရှင်မဆင်းရဲသူကို ရေဖြင့်သွန်းလောင်းရ၏ ကြင်နာသူကို ရေဖြင့်သွန်းလောင်းရ၏၊ ငါကားထိုရေအလယ်၌ သေရအံ့၊ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော ရေမှဘေးဖြစ်ခဲ့ပြီဟုမယားအား ပြောကြားဘူးလေ၏။

“မြတ်သောမင်းကြီးရေကား လူအများကိုးကွယ်ရာဖြစ်သကဲ့သို့ မင်းလည်းလူအများ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်ပါ၏။ မင်းထံမှ ဘေးဖြစ်သည်ရှိသော် ဘယ်သူမျှ ကာကွယ်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ၊ “မြတ်သောမင်းကြီး ဤဖုံးလွှမ်းသော ဥဒါဟရုဏ်ဖြင့် ပညာရှိသော အရှင်မင်းကြီးကို သူခိုးကို သိလောက်ပါပြီ”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးသည် ကျေနပ်တော်မမူသဖြင့်“အမောင်ငါကား ဖုံးလွှမ်းသော စကားကိုမသိ၊ သွယ်ဝိုက်၍ လျှောက်မနေလင့်၊ သူခိုးကို တိုက်ရိုက်ဖမ်း၍ ပေးလော့”ဟု မိန့်ဆိုပြန်၏။

ဥပါယ်တမျိုးထွင် မင်းလျှောက်တင်

ထိုအခါပဒကုသလလုလင်သည် မင်းကြီးအားအောက်ပါ ဥဒါဟရုဏ်တခုကို ဆောင်ပြန်၏။

ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သောမြေ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည် တံခါးရွာဝယ် အိုးထိန်းသည် တယောက်နေသတတ်၊ ထိုအိုးသည်သည် အိုးလုပ်ရန်မြေကို ယူလတ်သော် တနေရာတည်း၌သာ ယူသဖြင့် လိုဏ်ခေါင်းကြီးဖြစ်၍ နေ၏၊ တနေ့သ၌ မြေကိုယူနေစဉ် အခါမဲ့မိုဃ်းကြီး ရွာသဖြင့် လိုဏ်ခေါင်းတွင်းသို့ ရေဝင်ကာမြေပြိုကျသဖြင့် ခေါင်းပေါ်သို့ပိ၍ မထွက်နိုင်ဘဲ ရှိလေ၏။ ထိုအခါအိုးထိန်းသည်သည်-

“အချင်းတို့မြေ၌ မျိုးစေ့တို့သည်ပေါက်ရောက်ကြကုန်၏၊ မြေ၌ သတ္တဝါတို့သည်တည်နေကြရကုန်၏၊ ထိုမြေသည် ငါ၏ခေါင်းကိုဖေါက်ခွဲခဲ့၏။ ငါအားကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော မြေမှဘေးဖြစ်ခဲ့”ဟု ငိုကြွေးမြည်တမ်းခဲ့ဘူးပြီ။

“မြတ်သောမင်းကြီးလူများ၏ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သောမြေသည် အိုးထိန်းသည်၏ ဦးခေါင်းကိုဖေါက်ခွဲသကဲ့သို့ လူအများ၏ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သောမင်းသည် ထ၍ ခိုးမှုကို ပြုလတ်သော် အဘယ်သူ တားမြစ်နိုင်အံ့နည်း၊ မြတ်သောမင်းကြီးသူခိုးကိုသိလောက်ပါပြီ”ဟု လျှောက်ထားပြန်၏ မင်းကြီးလည်း မကျေနပ်သဖြင့် “အမောင်ဖုံးလွှမ်းသော စကားကိုအလိုမရှိ၊ ဤသူကားသူခိုးဖြစ်သည် ဟုဖမ်း၍ ပေးလော့”ဟု မိန့်ဆိုပြန်၏။

ဥပါယ်နည်းကျသူခိုးညွှန်ပြ

ထိုအခါပဒကုသလလုလင်သည် အောက်ပါဥဒါဟရုဏ်တခုကို ဆောင်ပြန်၏။

ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သောမီး

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ်အိမ်တလုံး မီးလောင်သည်ရှိသော် အိမ်ရှင်ယောက်ျားသည် ယောက်ျားတယောက်ကို အိမ်တွင်းရှိ ဥစ္စာတို့ကို ထုတ်ယူရန် စေခိုင်း၏၊ ထိုယောက်ျားသည် အိမ်တွင်းသို့ဝင်၍ ဥစ္စာတို့ကို ထုတ်ယူလတ်သော် အိမ်တံခါးသည် ပိတ်ခဲ့၏၊ မီးခိုးမွှန်သဖြင့် ထွက်ရာလမ်းမရဘဲ ကြီးစွာသော ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်လျက် အိမ်တွင်း၌ ရပ်၍ -

“အချင်းတို့ထမင်းတို့ကို မီးဖြင့် ချက်ရကုန်၏၊ ချမ်းအေးခြင်းတို့ကို မီးဖြင့် ပယ်ဖျောက်ရကုန်၏၊ ထိုမီးသည် ငါ၏ကိုယ်ကို လောင်ကျွမ်းခဲ့၏။ ငါ့အားကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော မီးမှ ဘေးဖြစ်ခဲ့ပြီ”-ဟုငိုကြွေးမြည်တမ်းလေ၏။

“မြတ်သောမင်းကြီး မီးကဲ့သို့ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သောသူသည် ဤရတနာထုပ်ကို ခိုးယူဘိ၏၊ မမေးပါလင့်”ဟု လျှောက်ထား ပြန်၏၊ မင်းကြီးသည် “အမောင်အားသူခိုးကိုသာ ဖမ်း၍ ပေးလော့”ဟု မိန့်ဆိုပြန်၏။

ထမင်းပမာပြမင်းလျှောက်ရ

ထိုအခါပဒကုသလလုလင်သည် အောက်ပါဥဒါဟရုဏ်တခုကို ဆောင်ပြန်၏။

ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သောထမင်း

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ပင်ယောက်ျားတယောက်သည် အလွန်များစွာသောထမင်းကိုစားပြီးလျှင် အစာကြေခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ရကားပြင်းထန်စွာ ဆင်းရဲဝေဒနာသို့ရောက်၍ -

“အချင်းတို့ များစွာကုန်သော မင်းပုဏ္ဏားတို့သည် ထမင်းဖြင့် မျှတကြရကုန်၏။ စားအပ်သော ထိုထမင်းသည် ငါ့ကိုသတ်ဘိ၏၊ ငါ့​အားကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော ထမင်းမှ ဘေးဖြစ်ခဲ့ပြီ”ဟု ငိုကြွေးမြည်တမ်းလေ၏။

“မြတ်သောမင်းကြီး ထမင်းကဲ့သို့ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သောသူသည် ဥစ္စာကိုခိုးယူဘိ၏”ဟု လျှောက်ထားပြန်၏၊ မင်းကြီးသည် မကျေနပ်သဖြင့် “အမောင်သင်စွမ်းနိုင်လျှင် သူခိုးကိုသာ ဖမ်း၍ ပေးလော့”ဟု မိန့်ဆိုပြန်၏။

ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သောလေ

ထိုအခါပဒကုသလလုလင်သည် ကိုးကွယ်ရာမှအောက်ပါ ဥဒါဟရုဏ်တခုကိုဆောင်ပြန်၏။

ကိုးကွယ်ရာမှဘေးရောက်ရ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဤဗာရာဏသီပြည်၌ ပင်လူတယောက်၏ ကိုယ်၌ လေထိုးကျင်သောရောဂါသည် ဖြစ်ခဲ့၏။ ထိုအခါထိုသူသည် ပြင်းထန်သောဆင်းရဲဝေဒနာရောက်လျက် သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ” အချင်းပညာရှိတို့သည် နွေဥတုတို့၏ နောက်ဆုံးဖြစ်သော လ၌ လေပြေလေအေးကို အလိုရှိကြကုန်၏၊ ထိုလေသည် ငါ၏ကိုယ်၌ ထိုးကျင်ဖျက်ဆီးခဲ့၏။ ငါ့အားကိုးကွယ်ရာ လေမှဘေးသည် ဖြစ်ခဲ့ပြီ”ဟု ငိုကြွေးမြည်တမ်းလေ၏။

“မြတ်သောမင်းကြီး ကိုးကွယ်ရာမှ ဘေးဖြစ်သည်။ သူခိုးကိုဖမ်း၍ မပေးလိုပါ”ဟု လျှောက်ထားပြန်၏။ မင်းကြီးသည် “အမောင်သူခိုးကိုသာ ဖမ်း၍ ပေးပါ”ဟု မိန့်ပြန်၏။

အားထားရာမင့်ဘေးရန်သင့်

ပဒကုသလလည်း အောက်ပါ ဥဒါဟရုဏ်တခုကို ဆောင်၍ ပြုပြန်သတည်း။

ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သောသစ်ပင်ကြီး

လွန်လေပြီးသောအခါ ဟိမဝန္တာအရပ်ဝယ်အကိုင်းအခက်ပင်စည်နှင့် ပြည့်စုံသော သစ်ပင်ကြီးသည် ရှိလေ၏။ အပွင့်အသီးနှင့် လည်းပြည့်စုံ၏။ ငှက်အပေါင်းတို့သည် အမြဲနေထိုင်ကြကုန်၏။ တနေ့သ၌ သစ်ကိုင်းနှစ်ခုတို့သည် အချင်းချင်း ပွတ်တိုက်ခြင်းကြောင့် မီးခိုးထွက်လာ၏၊ ထိုအခါငှက်မင်းသည် မီးတို့ကို မြင်လျှင် -

“ငှက်အပေါင်းတို့ငါတို့သည် အကြင်သစ်ပင်ကြီးကို မှီ၍ နေကြရကုန်၏၊ ထိုသစ်ပင်ကြီးမှ မီးခိုးတို့သည် ထွက်လာကုန်၏၊ ငှက်အပေါင်းတို့တခြားအရပ်ဘဲကြကုန်လော့၊ ငါတို့အားကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော သစ်ပင်ကြီးမှဘေးဖြစ်ခဲ့”-ဟု ငှက်အပေါင်းတို့ ပြောင်းရွှေ့ကြရန် သတိပေးခဲ့ဘူး၏။

“မြတ်သောမင်းကြီးကိုးကွယ်ရာဖြစ်သောမင်းသည် ခိုးမှုပြုသည်ရှိသော် အဘယ်သူတတ်နိုင်အံ့နည်း၊ ခိုးသူကို ဖမ်းရန် အလိုမရှိပါလင့်”ဟု လျှောက်ထားပြန်၏၊ မင်းကြီးလည်း နှစ်သက်တော်မမူသဖြင့် “အမောင်သူခိုးကိုသာ ဖမ်းပေးလေ”ဟု မိန့်ဆိုပြန်၏။

သားမှီခိုနေဘေးဖြစ်လေ

ထိုအခါပဒကုသလလုလင်သည် အောက်ပါဥဒါဟရုဏ် တခုကို ဆောင်ပြန်၏။

ကိုးကွယ်ရာမှဘေးဖြစ်သောချွေးမ

လွန်လေပြီးသောအခါ ကာသိကရွာ၌ အမျိုးတဦး၏ အိမ်သည် ရှိလေ၏၊ ထိုအိမ်၏နောက်ဖေး၌ ကြမ်းကြုတ်သော မိကျောင်းလည်းရှိ၏၊ ထိုအိမ်၌ အဘသေလွန်သဖြင့် သားသည် အမိကိုလုပ်ကျွေးမွေးမြု၏၊ အမိလည်း သားအလိုမရှိဘဲ အမျိုးသမီးတယောက်ကို ခေါ်ယူကာသားနှင့် လက်ထပ်လေ၏၊ ချွေးမသည် ယောက္ခမကိုရိုသေစွာ လုပ်ကျွေး၏၊ နောက်အဘို့သားသမီးတို့ပွားများလတ်သော် ယောက္ခမအိုကို အိမ်မှနှင်ထုတ်လို၏။ တနေ့သ၌ ချွေးမသည် အကြောင်းရှာကာလင်ကိုမုန်းတီးအောင်ကုန်းတိုက်၍ “အရှင်အရှင့်အမိအိုကို ငါမလုပ်ကျွေးနိုင်၊ သတ်ပါလော့”ဟု ပြော၏။ “ရှင်မလူကိုသတ်ခြင်းကား လွယ်ကူသည် မဟုတ်၊ ဝန်လေးလှ”ဟု ပြော၏။

“အရှင်အိပ်ပျော်နေသောအခါ ညောင်စောင်းပါယူ၍ မိကျောင်းရဲသောမြစ်၌ ချမည်၊ ထိုအခါ မိကျောင်းကိုက်၍ သေလိမ့်မည်”ဟု ပြောလေ၏။ “ရှင်မကောင်းပြီ၊ သင့်အမိအိုဘယ်မှာနည်း”ဟု မေး၏။ “အရှင် အရှင့်အမိအိုထံမှာပင် အိပ်၏”ဟု ပြော၏၊ “ရှင်မလူမှားနေမည်၊ သင်သွား၍ အမိအိုညောင်စောင်းကို ကြိုးချီ၍ မှတ်ထားပါ”ဟု ပြောလေ၏၊ မယားလည်း လင်ခိုင်းသည့်အတိုင်း ညောင်စောင်း၌ ကြိုးချီ၍ မှတ်ထားလေ၏။ လူခြေတိတ်၍ အိပ်သောအခါ လင်မယားနှစ်ယောက်တို့သည် ကြိုးအမှတ် ပြုထားသော ညောင်စောင်းကို ချီမ၍ မြစ်တွင်းသို့ ချလေ၏၊ မယား၏အမိအိုသည် မိကျောင်းကိုက်၍ သေလေ၏၊ နံနက်လင်းသောအခါ မယားသည် မိမိအအိုသေသည့်အဖြစ်ကို သိ၍ ယောက်ျားထံသွားကာ “အရှင်အကျွန်ုပ်အမိအိုသေချေပြီ၊ သင့်အမိအိုကို သတ်ဦးလော”ဟု ပြော၏။ “ရှင်မ ဘယ်လိုသတ်မည်နည်း”ဟု မေးပြန်၏၊ “အရှင်သုသာန်၌ ထင်းပုံပြီးလျှင် မီးရှို့၍ သတ်မည်”ဟု ပြောဆိုတိုင်ပင်ကြကုန်၏။

ညအခါ လင်၏အမိအိုအိပ်သည် ရှိသော်လင်မယားနှစ်ယောက်တို့သည် ညောင်စောင်းနှင့်တကွ ယူဆောင်၍ သုသာန်သို့ သွားကုန်၏၊ ရောက်လျှင် လင်သည် “ရှင်မ ရှို့ဘို့ မီးယူခဲ့၏”ဟု မေး၏၊ “အရှင်မယူခဲ့ပါ”ဟု ပြော၏၊ “ရှင်မသင်သွားယူချေ”ဟု ပြောလျှင် “အရှင်ငါသွား၍ လည်းမယူဝံ့၊ သုသာန်၌ လည်းစောင့်၍ မနေဝံ့”ဟု ပြောသောအခါ အိမ်သို့ လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး မီးယူသွားကြကုန်၏။

ထိုအခါသက်ကြီးအိုမသည် လေတိုက်၍ နိုးလာရာ သုသာန်ရောက်နေမှန်းသိ၍ သားနှင့် ချွေးမတို့သည် ငါ့ကိုသတ်လို၍ မီးယူသွားဟန်တူသည်၊ သူတို့ ငါ့ဉာဏ်စွမ်းကိုမသိကြဟု ထင်းတုံးတခုကို ညောင်စောင်းပေါ်သို့ တင်ကာအပေါ်က ပုဆိုးနွမ်းဖုံး၍ ထားခဲ့ပြီးလျှင် သုသာန်ရှိ အုတ်ဂူတခုတွင်ဝင်၍ နေ၏၊ လင်မယားနှစ်ယောက်တို့လည်းမီးကိုယူခဲ့ပြီးလျှင် သက်ကြီးအိုမဖြစ်မည်ဟု မှတ်ထင်ကာထင်းတုံးကြီးကို မီးတိုက်၍ အိမ်သို့ ပြန်ကြကုန်၏။

သူခိုးတယောက်သည် အုတ်ဂူတွင်ထားခဲ့သောဥစ္စာထုပ်ကို ယူမည်ဟု လာရာအုတ်ဂူတွင်း၌ သက်ကြီးအိုမကိုမြင်လျှင် ဘီလူးမဖြစ်မည်၊ ငါ့ဥစ္စာကိုသိမ်းဆည်းထားပုံရသည်ဟု အောက်မေ့လျက်ဆေးသမားတယောက်ကိုခေါ်၍ လာပြန်၏၊ ဆေးသမားလည်း မန္တရားကို မန်းမှုတ်လျက်အုတ်ဂူသို့ ဝင်၏၊ ထိုအခါသက်ကြီးအိုမသည် ဆေးသမားကို “အမောင် ငါဘီလူးမမဟုတ်၊ သင်လာပါ ငါတို့နှစ်ယောက် ဥစ္စာထုပ်ကို ဝေ၍ ယူကြမည်”ဟု ပြောသောအခါ “အဘယ်သို့ သင့်စကားကို ယုံကြည်ရအံ့နည်း”ဟု ပြော၏၊ “မယုံလျှင် သင့်လျှာကို ငါ့လျှာပေါ်၌ တင်ထား”ကောင်းပြီဆို၍ လျှာကိုတင်၍ ထား၏၊ သက်ကြီးအိုမသည် ဆေးသမား၏

လျှာကိုကိုက်၍ လဲစေ၏၊ ဆေးသမားသည် “စင်စစ်ဘီလူးမ ဖြစ်သည်”ဟု အော်ဟစ်ကာ လျှာ၌ သွေးယိုစီးလျက်ပြေးလေ၏။

သက်ကြီးအိုမလည်း မိုးသောက်သောအခါ ပြေပြစ်သော အဝတ်ကို ဝတ်ဆင်လျက် ဥစ္စာထုပ်ကိုယူကာ အိမ်သို့သွား၏၊ ချွေးမသည် ယောက္ခမအိုကိုမြင်လျှင် “မိခင်ဥစ္စာကို ဘယ်လိုရသနည်း”ဟု မေး၏။ “အရှင်မ-သုသာန်၌ ငါလိုမီးတိုက်ခံလျင်ရသည် ”ဟု ပြောလေ၏၊ ထိုအခါ ချွေးမမိုက် တကယ်မှတ်၍ ဥစ္စာကို လိုချင်သဖြင့် မိမိလင်ယောက်ျားကိုဆို၍ သုသာန်၌ မိမိကို မီးတိုက်ရန် ပြောလေ၏၊ လင်မိုက်လည်းမယားနှင့် သုသာန်သို့သွား၍ မယားကိုမီးတိုက်၍ ပြန်ခဲ့၏။ နက်ဖြန်မိုးသောက်သောအခါ မိန်းမ ပြန်မလာလျှင် မိခင်အား“မိခင်နှင့် ချွေးမပြန်မလာပါလား”ဟု မေး၏။ “ဟယ်-သားမိုက် ယုတ်မာသော မိန်းမကား

အဘယ်မှာ ပြန်လာနိုင်အံ့နည်း”ဟု ခြိမ်းချောက်၍ -

“ဟယ်-သားမိုက် မိန်းမကို ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ ပန်းနံ့သာလိမ်းကျံ၍ ဆောင်ယူခဲ့၏။ ထိုမိန်းမသည် ငါ့ကို အိမ်မှနှင်ထုတ်ဘိ၏၊ ငါ့အားကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော ချွေးမမှဘေးဖြစ်လာခဲ့ပြီ”ဟု သားမိုက်အား ပြောကြားလေ၏။

“မြတ်သောမင်းကြီး ကိုးကွယ်ရာမှ ဘေးဖြစ်လာသော် အဘယ်သူ တတ်နိုင်အံ့နည်း”ဟု လျှောက်ထားပြန်၏။ မင်းကြီးသည် မနှစ်သက်၍ သူခိုးကိုသာ အတင်းအဖမ်း ခိုင်းလေ၏။

ဖခင်နှင့်လိုက်သားလူမိုက်

ပဒကုသလလုလင်သည် မင်းကြီးကိုစောင့်ရှောက်လိုသဖြင့် အောက်ပက်ဥဒါဟရုဏ်တခုကို ဆောင်ပြန်၏။

ကိုးကွယ်ရာမှဖြစ်သောသား

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်မှာပင် သူတယောက်သည် သားဆုကိုတောင်းသဖြင့် သားတယောက် ရခဲ့၏၊ မွေးဖွားသောအခါ ငါ့မှာသားရပြီဟုဝမ်းမြောက်၏၊ အရွယ်သို့ ရောက်သောအခါ အမျိုးသမီးတယောက်ကို ဆောင်ယူ၍ လက်ထပ်၏၊ အိုမင်း၍ အလုပ်မလုပ်နိုင်သောအခါ သားမိုက်သည် အဘကိုအိမ်မှနှင်ထုတ်၏၊ အဘအိုသည် ဆင်းရဲငြိုငြင်စွာအသက်မွေးလျက်-

“အချင်းတို့သားယောက်ျားမွေးဖွားလာသောအခါ နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်ရ၏၊ သားယောက်ျားဖြစ်ထွန်းကြီးပွားခြင်းကို အလိုရှိရ၏။ ထိုသားသည် ငါ့ကိုအိမ်မှနှင်ထုတ်ဘိ၏၊ ငါ့အားကိုးကွယ်ရာဖြစ်သောသားမှဘေးဖြစ်ခဲ့ပြီ”ဟု ငိုကြွေးမြည်တမ်းလေ၏။

“မြတ်သောမင်းကြီးစွမ်းနိုင်သောသားသည် အဘအိုကို စောင့်ရှောက်အပ်သကဲ့သို့မင်းနှင့် ပုရောဟိတ်တို့သည် အလုံးစုံသော ဇနပုဒ်သားတို့ကို စောင့်ရှောက်အပ်ကုန်၏၊ ဤဘေးကား မင်းထံမှဖြစ်သော ဘေးတည်း၊

ဤအကြောင်းဖြင့် ဤသူကား သူခိုးဖြစ်သည်ဟု သိတော်မူလော”ဟု လျှောက်ထားပြန်၏။ မင်းကြီးသည် စောင့်ရှောက်ထိန်းသိမ်း လိုသဖြင့် ပုံဥဒါဟရုဏ်အမျိုးမျိုးတို့ကို ထုတ်ဆောင်၍ လျှောက်ထားသော်လည်း နားမထောင်ဘဲ အကုသိုလ်ကံနှိုးဆော်၍ လားမသိ ပဒကုသလလုလင်အား အတင်းသာ သူခိုးကို အဖမ်းခိုင်းလေ၏။

နန်းတွင်းသူခိုးစစ်မင်းပုဏ္ဏားဖြစ်

ထိုအခါပဒကုဿလလုလင်သည် မိမိစောင့်ရှောက်ရန် ခွင့်ဝတ်ကုန်ပြီဟု နှလုံးသွင်းကာ“မြတ်သောမင်းကြီး ပရိသတ်အလယ်တွင် သူခိုးကို ဖမ်း၍ ပြရမည်လော”ဟု မေး၏၊ “အမောင်ဖမ်း၍ ပြပါ”ဟု မိန့်တော်မူ၏၊

ထိုအခါပဒကုသလလုလင်သည် “အို-စည်းဝေးရောက်လာကြသော ဇနပုဒ်သူဇနပုဒ်သား နိဂုံးသူ နိဂုံးသားအပေါင်းတို့ ကျွန်ုပ်ပြောဆိုသောစကားကို နားထောင်ကြပါ၊ မီးမရှိသော ရေမှ မီးတောက်ဘိ၏၊ ဘေးမရှိသော မင်းမှ ဘေးဖြစ်လာဘိ၏။

မင်းကြီးသည် ၎င်းပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားသည်၎င်း၊ တိုင်းနိုင်ငံကို လုယက်ဖျက်ဆီးဘိ၏၊ ခိုးမှုကို ပြုဘိ၏၊ သင်တို့သည် မိမိကိုယ်ကို မိမိတို့စောင့်ရှောက်၍ နေကြကုန်လော့၊ ကိုးကွယ်ရာမှ ဘေးဖြစ်ခဲ့ပြီ”ဟု ပြောဆိုကာ တိုင်းသူပြည်သားတို့ကို တိုင်ကြားပြီးလျှင် “အချင်းတို့ မင်းမည်သည်ကား လူတို့၏ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်၏၊ မင်းမှ ဘေးဖြစ်လာချေပြီ၊ မင်းကြီးနှင့် ပုရောဟိတ်တို့သည် ဤရတနာထုပ်ကို ခိုးယူကြကုန်၏၊ ဖမ်းဆီးကြကုန်လော့၊ သူခိုးဖြစ်သော မင်းကြီးနှင့် ပုရောဟိတ်တို့ကို ဖမ်းဆီးချုပ်နှောင်၍

ပြုထိုက်သော ဒဏ်အမှုကို ပြုကြကုန်လော့”ဟု မင်းကြီးနှင့် ပုရောဟိတ်တို့ကို ဖမ်းဆီး၍ ဒဏ်ပြုစေ၏။

မင်းပုဏ်ဏားသတ်ထီးနန်းအပ်

ထိုအခါ စည်းဝေးရောက်လာသောသူတို့သည် ပဒကုသလလုလင်စကားကိုကြားလျှင် မင်းကားစောင့်ရှောက်ရမည့် သူဖြစ်လျက်မစောင့်ရှောက်ဘဲသူတပါးအပေါ်၌ အပြစ်ကိုတင်ကာမိမိဥစ္စာကိုပင်မိမိခိုးယူ၍ ရေကန်ထဲ၌ ဝှက်ထားလျက် သူခိုးကို ရှာစေဘိ၏။ ယခုအခါမှစ၍ နောက်ထပ် တဘန် မခိုးနိုင်အောင် ဤမင်းယုတ်ကိုသတ်မည်ဟု ကြံစည်ကြလျက်တုတ်-တောင်ဝှေး-ဆောက်ပုတ်စသော လက်နက်တို့ကို ကိုင်ကုန်လျက်မင်းနှင့် ပုရောဟိတ်ကို ဖမ်းဆီး၍ သတ်ပုတ်ညှဉ်းဆဲကြကုန်၏၊ မင်းနှင့် ပုရော

ဟိတ်ကိုလည်းထိုနေရာမှာပင်သေကြကုန်၏။ ထိုအခါစည်းဝေးရောက်လာကြသောသူတို့သည် မင်းယုတ်နှင့် ပုရောဟိတ်ယုတ်တို့ကို သတ်ပြီးလျှင် ပဒကုသလလုလင်ကိုပင် အဘိသိက်သွန်း၍ မင်းမြှောက်ကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒေသနာတော်ကိုဆောင်၍ သစ္စာကိုပြသည် အဆုံး၌ သီတင်းသည်နှင့် သီတင်းသည်သားတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်ပစ္စုပ္ပန်နှစ်တန်သောဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေဆက်စပ်တော်မူလျက်-

ရဟန်းတို့-

ထိုအခါပဒကုသလလုလင်အဘသည်-ယခုအခါကဿပ။

ပဒကုသလလုလင်သည်-ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ-ဟုဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁)ရေ,မြေ,လေ,မီး သစ်ပင်ကြီး စားပြီးတမင်းသာ။

(၂)သား ချွေးမရှစ် ကိုးရာစစ် ဘေးဖြစ်ဥပမာ။

(၃)မင်းနှင့် ပုဏ္ဏား ကိုးရာထား ဘေးကားဖြစ်၍ လာ။

(၄)ဆယ့်နှစ်နှစ်တွင် ခြေရာစဉ် မြင်နိုင်ခိုးဥစ္စာ။

(၅)မိခင်ဘီလူး မန္တန်ထူး သားဦးပေးခဲ့ရှာ၊

ပဒကုသလမာဏဝဇာတ်ပြီး၏။