ပရန္တပဇာတ်

သတ္တကနိပါတ် - ၂။ ဂန္ဓာရဝဂ် -(၄၁၆) - ပရန္တပဇာတ် သတ္တဝါတို့၏ စကားသံကို သိသော မင်းသားနှင့် မင်းကြီးကိုသတ်သော ပရန္တပကျွန်တို့ အကြောင်း။

ဒေဝဒတ်ကြံမှု သတ်ရန်ပြု

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် မြတ်စွာဘုရားအား သတ်ရန် ကြံစည်အားထုတ်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

သားကိုပြစ်ရှာ သတ်ဖို့ရာ

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ မိဖုရားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့သွား၍ ဒိသာပါမောက္ခဆရာကြီးထံ၌ အလုံးစုံသော အတတ်ပညာတို့ကို သင်ကြား၏။ အထူးအားဖြင့် *သဗ္ဗရုတဇာနန မန္တရားကိုလည်း သင်ကြား၏။ တတ်မြောက်သောအခါ ဆရာအဖို့ဖြစ်သော အသပြာတို့နှင့် ပူဇော် ကန်တော့ပြီးလျှင် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်၏။ အဘမင်းကြီးသည် သားတော် ပြန်ရောက်လာလျှင် အိမ်ရှေမင်းအရာ ထား၏။ သို့သော်လည်း မင်းသားကို သတ်ရန် ကြံစည်လျက်သာ နေ၏။ အနည်းငယ်မျှ မမြင်လို။

• (သဗ္ဗရုတဇာနနမန္တရား အလုံးစုံသော လူ တိရစ္ဆာန် သတ္တဝါတို့မြည်တွင် ပြောဆိုသော ဘာသာစကားကို သိနားလည်သော မန္တရား-ဂါထာ)

မြေခွေးစကား မင်းသား ကြား

ထိုအခါ မြေခွေးမ တစ်ကောင်သည် ညအခါ လူတို့အိပ်ကုန်စဉ် သားငယ်နှစ်ကောင်တို့ကို ခေါ်ယူလျက် ရေပြွန်ပေါက်ဖြင့် မြို့တွင်းသို့ဝင်၍ ကျက်စားလေ၏။ အိမ်ရှေ့မင်း၏ နန်းပြာသာဒ် အိပ်ရာတိုက်ခန်းအနီး၌ ဇရပ်တစ်ဆောင်ရှိ၏။ ထိုဇရပ်၌ ခရီးသွား ဧည့်သည်ယောက်ျားသည် သားရေ ဖိနပ်ကိုချွတ်၍ အင်းပျဉ်တွင် အိပ်၏။ မြေခွေးမသည် ချစ်သားတို့ အသံမပြုကြလင့်၊ ခရီးသွား ယောက်ျား အိပ်ပျော်သောအခါ ဖိနပ်ကို စားရလိမ့်မည် ဟု မိမိဘာသာဖြင့် ပြောလေ၏။

မင်းသား မြတ်လတ် မြေခွေးငတ်

အိမ်ရှေ့မင်းသည် မန္တရားကို အနုဘော်ဖြင့် မြေခွေးမပြောသော စကားကို သိနားလည်၍ လေသာပြတင်းကို ဖွင့်၍ ဇရပ်၌ လူရှိသလောဟု မေးရာ ရှိကြောင်း လျှောက်ထားလျှင် သင်၏ဖိနပ်ကို မြေ၌ ချွတ်ထားလျှင် ယူ၍ အပေါ်မှာ ဆွဲထားပါလေ ဟု အမိန့်ပေးသဖြင့် ခရီးသွား ယောက်ျားလည်း ဖိနပ်ကိုယူ၍ ဆွဲထားလိုက်၏။ မြေခွေးမလည်း အိမ်ရှေ့မင်းအား အမျက်ထွက်လေ၏။

သားငယ်ငြိမ်လို ခွေးမ ဆို

တစ်နေ့သ၌ မြေခွေးမသည် ရှေးနည်းအတူ မြို့သို့ဝင်၍ ကျက်စားပြန်၏။ ထိုအခိုက် သူရာယစ်သောသူ တစ်ယောက်သည် ရေသောက်မည်ဟု ရေကန်သို့ ဆင်းသက်ရာ ရေနစ်၍ သေဆုံးလေ၏။ ထိုယောက်ျား၌ ဝတ်ထားသော ပုဆိုးနှစ်ထည်၊ အသပြာ တစ်ထောင်၊ လက်စွပ်တစ်ကွင်း ရှိ၏။ ထိုအခါ မြေခွေးမသည် ငတ်မွတ်၍ မြည်နေသော သားငယ်တို့ကို ချစ်သားတို့ အသံမပြုကြလင့်၊ ရေကန်တွင်း၌ လူတစ်ယောက် သေဆုံး၏၊ ၎င်း၌ ပုဆိုးနှစ်ထည်၊ အသပြာ တစ်ထောင်၊ လက်စွပ်တစ်ကွင်း ရှိ၏၊ ထိုလူသော အသားကို စားရလိမ့်မည် ဟု ပြောလေ၏။

သူသေဆယ်ငြား မြှုပ်နှံထား

အိမ်ရှေ့မင်းလည်း ရှေးနည်းအတူ မြေခွေးမ ပြောသော စကားကိုသိ၍ ပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်ပြီးလျှင် ဇရပ်တွင် လူရှိသလော မေး၍ ရှိကြောင်းကို လျှောက်ထားရာ အမောင် ရေကန်တွင်း၌ လူတစ်ယောက် သေဆုံး၍ နေသည်၊ ၎င်း၌ ပါသော ပုဆိုးနှစ်ထည်၊ အသပြာတစ်ထောင်၊ လက်စွပ်တစ်ကွင်းကိုယူ၍ အလောင်းကောင်ကိုလည်း မပေါ်နိုင်အောင် ရေတွင်မြှုပ်လော့ ဟု ပြောလေ၏။ ခရီးသွား ယောက်ျားလည်း ထ၍ ရေကန်တွင်းသို့ ဆင်းပြီးလျှင် ပုဆိုးနှစ်ထည်၊ အသပြာ တစ်ထောင်၊ လက်စွပ်တစ်ကွင်းကို ယူ၍ လူသေကောင်ကို ရေတွင် မပေါ်နိုင်အောင် မြှုပ်၍ ထားခဲ့၏။

ရန်ငြိုးဖွဲ့လောက် ခွေးခြိမ်းခြောက်

ထိုအခါ မြေခွေးမသည် အိမ်ရှေ့မင်းသား သင့်အတွက်ကြောင့် ယခင်နေ့၌ လည်း သားငယ်တို့သည် သားရေဖိနပ်ကို မစားရကုန်၊ ယနေ့လယ်း သူကောင်ကို မစားရကုန်၊ သုံးရက်မြောက်နေ့၌ သင်တို့ တိုင်းပြည်ကို စစ်ထိုးရန် ပြည်နီးချင်းမင်း လာ၍ ဝိုင်းလိမ့်မည်၊ အဘမင်းကြီးက သင့်ကို စစ်ထိုးခိုင်းလိမ့်မည်၊ စစ်ထိုးရာ၌ သင့်ဦးခေါင်း ပြတ်လိမ့်မည်၊ ထိုအခါ ငါ သင့်လည်ချောင်းသွေးကို သောက်၍ ရန်တုံ့ကို ဖြေမည်ဟု ပြောဆိုကာ ပြင်းစွာ အမျက်ထွက်လျက် ရန်ငြိုးဖွဲ့၍ အိမ်ရှေ့မင်းကို ခြိမ်းခြောက်ပြီးလျှင် သွားလေ၏။

မင်းသားရှောင်လျက် မြို့ပြင်ထွက်

နောက်သုံးရက်မြောက်နေ့၌ မြေခွေးမ ပြောသော အတိုင်း ပြည်နီးချင်းမင်းသည် စစ်သည် ဗိုလ်ပါနှင့်တကွလာ၍ စစ်ထိုးရန် မြို့ကို ဝိုင်း၏။ ထိုအခါ အဘမင်းကြီးသည် အိမ်ရှေ့မင်းအား အမောင် စစ်ထိုးသွားချေ ဟု ပြော၍ ခမည်းတော် အကြှနျုပျသညျ မကောင်းသောနိမိတ်တစ်ခုကို မြင်ရ၏၊ မသွားဝံ့ပါ၊ အသက်ဘေးကို ကြောက်ရသည် ဟု လျှောက်၏။ အမောင် သေသော်လည်းကောင်း၊ မသော် လည်းကောင်း ငါ့အား ကိစ္စမရှိ၊ သွားသာ သွားလော့ ဟု အတင်းအဓမ္မ စေခိုင်းလေ၏။

အိမ်ရှေ့မင်းသည် ဗိုလ်ပါပရိသတ်ကိုယူ၍ ရန်သူမင်းရှိရာ တံခါးဖြင့် မထွက်ဘဲ အခြား တံခါးဖြင့် ထွက်လေ၏။ တစ်မြို့လုံး အိမ်ရှေ့မင်းနောက်သို့ လိုက်၍ ထွက်ကြသဖြင့် တိတ်ဆိတ်လျက် အချည်းနှီး ဖြစ်လေ၏။

တိုင်းပြည်ဆုံးရှုံး မင်းကြီးပုန်း

အိမ်ရှေ့မင်းလည်း သင့်တင့်ရာအရပ်၌ သစ်တပ်တည်၍ နေ၏။ မင်းကြီးလည်း အိမ်ရှေ့မင်းထွက်၍ အချည်းနှီးဖြစ်သော မြို့ကိုမြင်လျှင် ကြံရာမရသဖြင့် ငါ့အသက်ကို ငါ စောင့်ရှောက်တော့မည်ဟု မိဖုရားကြီး၊ ပုရောဟိတ်၊ ခြေရင်း အလုပ်အကျွေး ပရန္တပကျွန်တို့ကို ခေါ်၍ ညတွင်းချင်းပင် မထင်ရှားသော အသွင်ဖြင့် မြို့မှထွက်၍ တောသို့ ဝင်လျက် ပုန်းလျှိုး၍ နေ၏။ အိမ်ရှေ့မင်းလည်း အဘမင်းကြီး ထွက်ပြေးသည်ကို သိလျှင် မြို့သို့ဝင်၍ စစ်ထိုးကာ ရန်သူမင်းကို ပြေးစေပြီးလျှင် တိုင်းပြည်အလုံးကို သိမ်ယူကာ မင်းပြုလေ၏။

မိဖုရားဖောက်ပြန် မင်းသတ်ရန်

အဘမင်းကြီးလည်း တောသို့ရောက်လျှင် မြစ်ကမ်းနားဝယ် သစ်ရွက်မိုးဇရပ် ဆောက်လုပ်၍ သစ်သီးကြီးငယ်ဖြင့် မျှတကာနေ၏။ နေ့စဉ် ပုရောဟျိတျနှငျ့ မင်းကြီးသည် သစ်သီးရှာ သွားရ၏။ ပရန္တပကျွန်နှင့် မိဖုရားကြီးသည် ဇရပ်တွင် နေရစ်ရ၏။ မင်းကြီးကိုစွဲ၍ မိဖုရားကြီး၌ ကိုယ်ဝန်တည်လေ၏။ မိဖုရားကြီးသည် ပရန္တပကျွန်နှင့် မပြတ်ပေါင်းဖော်ရခြင်းကြောင့် အလွန် အကျွမ်းဝင်လေ၏။ တစ်နေ့သ၌ မိဖုရားကြီးသည် ပရန္တပကျွန်အား မင်းကြီး သိလတ်သော် သင်နှင့်ငါ မုချ သေရလတ္တံ့၊ သို့အတွက် မင်းကြီးကို သတ်ရမည်၊ အရှင်မိဖုရား အဘယ်သို့ သတ်မည်နည်း ဟု မေး၏။ အမောင် မင်းကြီးသည် သန်လျက်နှင့် ရေလဲကို ယူစေ၍ သင့်ကို ရေချိုးခေါ်သွားသောအခါ သင်သည် မင်းကြီး မေ့လျော့နေစဉ် သန်လျက်ဖြင့် ခုတ်၍ သတ်ပြီးလျှင် မြေ၌ မြှုပ်၍ လာခဲ့လော့ ဟု အကြံဉာဏ်ပေးလေ၏။

မင်းကြီးသတ်ကာ ကျွန်ပြန်လာ

တစ်နေ့သ၌ ပုရောဟိတ်သည် သစ်သီးရှာသွားလတ်သော် မင်းကြီး ရေချိုးနေကျ ဆိပ်အနီးရှိ သစ်ပင်တစ်ပင်သို့ တက်၍ သစ်သီးကို ဆွတ်ခူးလျက်နေ၏။ ထိုအခိုက် မင်းကြီးသည် ပရန္တပကျွန်ကို သန်လျက် ရေလဲကို ယူခဲ့စေ၍ ရေချိုးရန် မြစ်ဆိပ်သို့ သွားလေ၏။ မင်းကြီး ရေချိုး၍ မေ့လျော့နေစဉ် မင်းကြီးကို သတ်ရန် လည်းပင်းကို မြဲစွာကိုင်၍ သန်လျက်ကို မိုး၏။ မင်းကြီးလည်း သေဘေးမှ ကြောက်သဖြင့် ဟစ်အော်၏။ ပုရောဟိတ်ကြား၍ ကြည့်လတ်သော် မင်းကြီးကို သတ်နေသော ပရန္တပကျွန်ကို မြင်လျှင် ထိတ်လန့်သဖြင့် ကိုင်ထားသော သစ်ခက်ကိုလွှတ်ကာ အောက်သို့ဆင်း၍ ချုံတစ်ခုတွင် ပုန်းအောင်း၍ နေ၏။ ပရန္တပကျွန် သည် ပုရောဟိတ် လွှတ်လိုက်သော သစ်ခက်သံကို ကြား၍ မင်းကြီးကို သတ်ပြီးလျှင် မြေ၌ မြှုပ်၍ သစ်ခက်သံကြားရာ အရပ်သို့ သွား၍ စုံစမ်းလတ်သော် တစ်စုံတစ်ရာကို မမြင်သဖြင့် ရေချိုးပြီးလျှင် ဇရပ်သို့ ပြန်လေ၏။

ပုဏ္ဏား မမြင်ယောင် ကန်းဟန်အောင်

ပုရောဟိတ်သည် ပရန္တပ ပြန်သွားသောအခါ ပုန်းအောင်းရာမှ ထွက်၍ လာလတ်သော် မင်းကြီး သတ်၍ မြှုပ်သောတွင်းကို သိ၍ ရေချိုးပြီးလျှင် သေဘေးမှ ကြောက်သဖြင့် ကန်းဟန်းဆောင်ကာ ဇရပ်သို့ပြန်လေ၏။ ထိုအခါ ပရန္တပသည် ပုဏ္ဏားကိုမြင်လျှင် ပုဏ္ဏားကြီး အသင် ဘာဖြစ်လာသနည်း ဟု မေးသောအခါ ပုဏ္ဏားကြီးသည် မမြင် မသိဟန်ဆောင်၍ အရှင်မင်းကြီး အကြှနျုပျသညျ သစ်သီးရှာရင်း တောင်ပို့တစ်ခုတွင် နားနေရာ မြွေမှုတ်လိုက်သဖြင့် မျက်စိ မမြင်တော့ပါဈ ကန်းပါပြီ ဟု ပြော၏။ ပရန္တပလည်း ငါ့ကို မသိတော့၍ မင်းကြီးပင် မှတ်ထင်နေသည်ဟု ယုံကြည်လျက် ပုဏ္ဏား မစိုးရိမ်နှင့်၊ သင်တို့ကို ငါ လုပ်ကျွေးမည် ဟု ဝန်ခံပြီးလျှင် သစ်သီးကြီးငယ် ရှာဖွေကာ ကျွေးမွေးလေ၏။

ချင်းချင်းမေးငြား ပုဏ္ဏားကြား

တစ်နေ့သ၌ မိဖုရားကြီးသည် သားယောက်ျားကို ဖွားမြင်၏။ သားတော်လည်း သိကြား လိမ္မာသောအခါ ပရန္တပကျွန်ကိုပင် အဘရင်းဟု မှတ်ထင်၍ နေလေ၏။ တစ်နေ့သ၌ မိုးသောက်သောအခါ မိဖုရားသည် ပရန္တပကျွန်အား မင်းကြီးကို သတ်သောအခါ တစ်စုံတစ်ယောက်သူ မြင်သလော ဟု မေး၏။ ထိုအခါ ပရန္တပကျွန်သည် -

အရှင်မ အကြှနျုပျကို တစ်စုံတစ်ယောက်မျှ မမြင်ပါ၊ စင်စစ်ကား မင်းကြီးကို သတ်သောအခါ သစ်လက်လှုပ်သံ ကြားလိုက်ရ၏။ လူကြောင့် လှုပ်သည်၊ တိရစ္ဆာန်ကြောင့် လှုပ်သည်ကို မသိပါ၊ ထိုကြောင့် သစ်ခက်လှုပ်ရာမှ အကြှနျုပျအား မကောင်းကျိုးသည် ရောက်လာလတ္တံ့၊ ဘေးသည် ရောက်လာလတ္တံ့

ဟု မိဖုရားကြီးအား ဖြစ်သမျှ အကြောင်းကို ပြောကြားလေ၏။ ပရန္တပကျွန်နှင့် မိဖုရားကြီးတို့သည် ပုရောဟိတ် အိပ်ပျော်နေသည်မှတ်၍ ပြောကြားကြကုန်၏။ ပုရောဟိတ်ကား အိပ်မပျော်ချေ။ ပြောသမျှစကား အလုံးစုံကို ကြားရ၏။

ပရိယာယ်သိလို ပုဏ္ဏားဆို

တစ်နေ့သ၌ ပုရောဟိတ်သည် ပရန္တပကျွန် သစ်သီးရှာ သွားလတ်သော် မိမိ ပုဏ္ဏေးမကို အောက်မေ့ သတိရ၍ မြည်တမ်းသည့်အလား -

အချင်းတို့ လှုပ်သော သစ်ခက်သည် ပရန္တပကျွန်ကို ကြုံလှီဖျော့တော့အောင် ပြုသကဲ့သို့၊ နှစ်ယူဇနာ သုံးယူဇနာထကျ၌ နသေော ပုဏ္ဏေးမ၌ တစ်စွန်းခြင်း ကာမသည် စင်စစ် ငါ့ကို ကြံလှီ ဖျော့တော့အောင် ပြုလိမ့်မည်တကား

ဟု ပုဏ္ဏားကြီးသည် ပါဠိဂါထာကိုသာ သီဆိုမြည်တမ်း၏။ အနက်ကိုကား မသီဆိုလေ။ ထို့ကြောင့် ဂါထာ၏ အနကျအဓိပ္ပါယျသညျ မိဖုရားကြီး၌ မထင်ရှားလေ။ ထိုအခါ မိဖုရားကြီးသည် ပုဏ္ဏားကြီး အဘယ်သို့ ဆိုဘိသနည်း ဟု မေးသောအခါ အနက် အဓိပ္ပါယျကို လှီးလွှဲကာ ပြောကြားလေ၏။

ဥပါယ်နည်းကြံ သီဆိုပြန်

တစ်ဖန် တစ်နေ့သောအခါ ပုဏ္ဏားကြီးသည် ပရိယ်ာနည်းဖြင့် ပရန္တပကျွန် ပြုလုပ်သော အမှုကို ပြောလိုသဖြင့်-

အချင်းတို့ လှုပ်သော သစ်ခက်သည် ပရန္တပကျွန်ကို ကြုံလှီဖျော့တော့အောင် ပြုသကဲ့သို့ ရွာ၌ နေရစ်၍ ကဲ့ရဲ့ဖွယ်မရှိ၊ နှစ်သက်ဖွယ် အဆင်းရှိသော မယား ပုဏ္ဏေးမသည် ငါ့ကို စိုးရိမ်အောင် ကြုံလှီဖျော့တော့အောင် ပြုလိမ့်မည်တကား

ဟု ပါဠိဂါထာကို သီဆိုမြည်တမ်းပြန်၏။ တစ်ဖန် တစ်နေ့သောအခါ ၌ လည်း ပုရောဟိတ်သည် -

အချင်းတို့ လှုပ်သော သစ်ခက်သည် ပရန္တပကျွန်ကို ကြုံလှီဖျော့တော့အောင် ပြုသကဲ့သို့ မျက်ရေးကွက်ထားသဖြင့် စိမ်းညိုသော မျက်တောင်ရှိသော စကားတို့သည် ငါ့ကို ကြုံလှီဖျော့တော့အောင် ပြုလိမ့်မည်တကား - ဟု ပါဠိဂါထာကို သီဆို မြည်တမ်းပြန်၏။

ဖြစ်ကြောင်း သဘော မင်းသားငယ်ပြော

နောက်အဖို့၌ မင်းသားသည် တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ်သို့ ရောက်သောအခါ ပုရောဟိတ်သည် မင်းသားကို တောင်ဝှေးစွန်းကို ကိုင်စေ၍ ရေချိုးဆိပ်သို့သွားကာ မျက်စိတို့ကို ဖွင့်၍ ကြည့်လေ၏။ မင်းသားသည် ပုရောဟိတ်၏ မျက်စိတို့ကို မြင်လျှင် ပုဏ္ဏားကြီး သင်၏ မျက်စိ ကန်းသည် မဟုတ်လော ဟု မေး၏။ အရှင်မင်းသား မကန်းပါ၊ အသက်ကို စောင့်ရှောက်လို၍ ကန်းဟန်ဆောင်နေပါသည် ဟု ပြောပြီးလျှင် အရှင်မင်းသား . သင့်အဘကို သိ၏လော၊ အဘယ်သူနည်း ဟု မေး၏။ ပုဏ္ဏားကြီး ပရန္တပ ဖြစ်ပါသည် ဟု ပြော၏။ အရှင်မင်းသား သင့်အဘကား ပရန္တပ မဟုတ်၊ ဗာရာဏသီ မင်းကြီး ဖြစ်သည်၊ ပရန္တပကား သင်တို့ အစေခံကျွန် ဖြစ်သည်၊ သင့်အမိသည် ပရန္တပနှင့် မှားယွင်းသော အကျင့်ကို ကျင့်ကာ ဤအရပ်၌ သင့်အဘ မင်းကြီးကိုသတ်၍ မြှုပ်စေ၏၊ အရိုးတို့ကို ကြည့်လော့ ဟု ဖော်ထုတ်၍ ပြလေ၏။ မင်းသားအား ကြီးစွာသော စိုးရိမ်ပူဆွေးခြင်းသည် ဖြစ်လေ၏။

ကျွန်ကိုသတ်ရေး ပုဏ္ဏား နည်းပေး

ထိုအခါ မင်းသားသည် ပုဏ္ဏားကြီး ယခု အဘယ်သို့ ပြုရအံ့နည်း ဟု မေး၏။ အရှင့်သား ပရန္တပသည် ဤအရပ်၌ လျှင် သင့်အဘကို သန်လျက်ဖြင့် သတ်ဘိ၏၊ သင်လည်း ထိုပရန္တပကို ဤအရပ်၌ ပင် သန်လျက်ဖြင့် သတ်လော ဟု အကြောင်းအလုံးစုံကို ပြောကြားပြီးလျှင် မင်းသားကို နှစ်ရက် သုံးရက် သန်လျက်ကိုင်နည်း ခုန်နည်းတို့ကို သင်ပြလေ၏။

ကျွန်ဆက်ဓားတင် ကြိမ်းမောင်းစဉ်

တစ်နေ့သ၌ မင်းသားသည် သန်လျက်နှင့် ရေလဲကို ယူ၍ ပရန္တပအား ရေချိုးသွားရန် ပြောကြား၏။ ပရန္တပလည်း ချစ်သား သွားမည် ဟု ဆို၍ လိုက်လေ၏။ ရေဆိပ်သို့ရောက်လျှင် ပရန္တပသည် ရေချိုးရန် မြစ်သို့ သက်ဆင်း၏။ ထိုအခါ မင်းသားသည် လက်ယာလက်ဖြင့် သန်လျက်ကိုကိုင်၍ လက်ဝလက်ဖြင့် ဦးသျှောင်ကို မြဲစွာ ကိုင်လျက် ဟယ် - ကျွန်ယုတ် သင်သည် ဤအရပ်၌ လျှင် ငါ့အဘကို ဦးသျှောင်ကိုကိုင်၍ ဟစ်အော်စဉ် ပင် သန်လျက်ဖြင့် ခုတ်၍ သတ်ဘိ၏၊ ငါလည်း သင့်ကို ထိုနည်းအတူ ပြုလုပ်မည် ဟု ကြိမ်းမောင်း၏။

သေဘေးကြောက်ပြန် ကျွန်တောင်းပန်

ပရန္တပကျွန်လည်း သေဘေးမှ ကြောက်သဖြင့် မိမိပြုခဲ့သော အမှုကို မင်းသားအား တောင်းပန်လို၍ -

အမောင် သစ်ခက်လှုပ်သော အသံသည် သင့်ထံသို့ လာလေယောင်တကား၊ သင်ခက်လှုပ်သော အသံသည် သင့်အား ပြောကြားလာယောင်တကား၊ သစ်ခက် လှုပ်စေသောသူသည် သင့်အား ထိုအကြောင်း ကို ပြောကြားယောင်တကား

သစ်ခက် လှုပ်သောအခါ လူကြောင့် လှုပ်သည် တိရစ္ဆာန်ကြောင့် လှုပ်သည်ဟု ငါ မသိခဲ့၊ ထိုကြောင့် မိုက်စွာသော ငါ့အား ဘေးဖြစ်လိမ့်မည်ဟု အကြံဖြစ်ခဲ့ဖူး၏။ ထိုဘေးသည် သင့်နှင့်တကွ လာယောင်တကား

ဟု ငိုကြွေး မြည်တမ်းလေ၏။

ကျွန်ကိုသုတ်သင် တိုင်းပြည်ဝင်

ထိုနောင်မှ မင်းသားသည် ပရန္တပကျွန်အား မိမိဖခင် သတ်သကဲ့သို့ ပြုလုပ်လိုသဖြင့် -

ဟယ် ပရန္တပကျွန် ထိုအတူ သင် သိဘိ၏၊ သင်သည် ငါ၏အဘကို သတ်ဘိ၏၊ သတ်ပြီး၍ သစ်ခက်တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းဘိ၏၊ သင့်အား ဘေးသည် ရောက်လိမ့်မည်

ဟု ကြိမ်းမောင်းပြီးလျှင် ထိုအရပ်၌ ပင် သန်လျက်ဖြင့် ခုတ်သတ်၍ မြေ၌ မြှုပ်ကာ သစ်ခက်တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းခဲ့၍ သန်လျက်ကို ရေဆေး၍ ရေချိုးပြီးလျှင် ဇရပ်သို့ ပြန်လေ၏။ ရောက်လျှင် ပုရောဟိတ်အား ပရန္တပကို သတ်ခဲ့သော အကြောင်းကို ပြောကြားပြီးလျှင် အမိကိုလည်း ဆဲရေးလေ၏။ ထိုနောက် ဤအရပ်၌ နေ၍ အကျိုးမရှိဟု ပြောဆို တိုင်ပင်ပြီးလျှင် အမိနှင့် ပုရောဟိတ်ကိုခေါ်၍ ဗာရာဏသီပြည် အစ်ကို မင်းကြီးထံ သွားလေ၏။ အစ်ကို မင်းကြီးလည်း ညီတော် မင်းသား ရောက်လျှင် အိမ်ရှေ့မင်းရာထူးကိုပေး၍ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုလုပ်ကာ သေလွန်သည့် အခြားမဲ့၌ နတ်ပြည်သို့ လားရ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ အဘမင်းကြီးသည် - ယခုအခါ ဒေဝဒတ်။

အိမ်ရှေ့မင်းသားသည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ဖခင်ဖြစ်လျက်၊ သားကိုမျက်၊ ပျက်ဖို့ကြံရက်လေ။

(၂) သားကားပြည်စိုး၊ ဘလူဆိုး၊ ကျွန်မျိုးသတ်၍ သေ။

(၃) သူ့မကောင်းကြံ၊ ကိုယ့်ဘေးဒဏ်၊ အမှန်ထိမြဲပေ။

ပရန္တပဇာတ် ပြီး၏။