ပလာယိတဇာတ်

ဒုကနိပါတ် - ၈။ ကာသာဝဝဂ် -(၂၂၉) ပလာယိတဇာတ်။ ။ စစ်အင်္ဂါလေးပါးဖြင့် တက္ကသိုလ်ပြည်ကို တိုက်ခိုက်ရန်လာစဉ် ကြီးကျယ်ခမ်းနားသော တံခါးမုခ်ကိုမြင်ရာ ကြောက်ရွံ့၍ ထွက်ပြေးသော ဗြဟ္မာဒတ်မင်း အကြောင်း။

ကြုံးဝါးခြိမ်းခြောက် ပရိဗိုဇ်တစ်ယောက်

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ပရိဗိုဇ်တစ်ယောက်သည် မိမိနှင့် အယူဝါဒကို ပြိုင်ဆိုင်ပြောဆိုနိုင်သူကို ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံးကို လှည့်လည်ရှာဖွေရာ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို မတွေ့ရသဖြင့် အစဉ်အတိုင်းလာခဲ့ပြန်ရာ သာဝတ္ထိပြည်သို့ ရောက်လေ၏။

ထိုအခါ ပရိဗိုဇ်သည် လူတို့ကို “အမောင်တို့ ... ငါနှင့် အယူဝါဒကို ပြိုင်ဆိုင်ပြောဆိုနိုင်သူ ရှိသလော” ဟု မေးလျှင် အရှင် ... ခပ်သိမ်းသော တရားကိုသိ၍ သူတစ်ပါးတို့ အယူဝါဒကို ဖျက်ဆီးနိုင်သော မဟာဂေါတမ မည်သော မြတ်စွာဘုရားသည် ရှိတော်မူ၏။ ထိုမြတ်စွာဘုရားကို ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ နေသာသူတို့သည် အယူဝါဒဖြင့် ပြိုင်ဆိုင်ပြောဆို လွှမ်းမိုးနိုင်သူမရှိပါ၊ လှိုင်းတံပိုးတို့သည် ကမ်းနားသို့ရောက်လျှင် ပျော်ကွယ်၍ သွားကုန်ဘိသကဲ့သို့ ခပ်သိမ်းသော အယူဝါဒတို့သည်လည်း ထိုမြတ်စွာဘုရား ခြေတော်ရင်းသို့ ရောက်လျှင် ပျောက်ကွယ်ကြရပါသည်” ဟု ပြော၏။ “အမောင်တို့ ... ဘယ်အရပ်မှာနေသနည်း” ဟု မေးပြန်လျှင် “အရှင် ... ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေပါသည်” ဟု ပြောဆို၍ ထိုပရိဗိုဇ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ ခေါ်ယူသွားကြလေ၏။

တံခါးမုခ်ရောက် လွန်ရွံ့ကြောက်

ပရိဗိုဇ်သည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော် တံခါးမုခ်ကို မြင်လျှင် “ဇေတဝန်ကျောင်းတော်လော” ဟု မေးရာ မဟုတ်သေးပါ တံခါးမုခ်သာ ဖြစ်သည်ဟု ပြောကြားကြလျှင် ပရိဗိုဇ်သည် “အမောင်တို့ ... တံခါးမုခ်သည်ပင် ဤမျှလောက် ကြီးကျယ်သေး၏။ ကျောင်းတော်မှာ ဆိုဖွယ်ရာရှိမည်မဟုတ်၊ သို့စဉ် ကြီးကျယ်သောဘုရားနှင့် အယူဝါဒကို အဘယ်သူ ပြိုင်ဆိုင်ပြောဆိုနိုင်မည်နည်း” ဟု ဆိုပြီးလျှင် ထိုအရပ်မှ ပြေးလေ၏။

လူတို့သည် မြတ်စွာဘုရားထံ ဆည်းကပ်ကြ၍ ထိုပရိဗိုဇ်အကြောင်းကို လျှောက်ထားကြရာ “ဒါယကာတို့ ... ဤပရိဗိုဇ်သည် ယခုအခါ၌သာ ငါဘုရားနေရာ အရပ်၏ တံခါးမုခ်ကိုမြင်၍ ပြေးသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ငါနေရာအရပ်၏ တံခါးမုခ်ကိုမြင်၍ ပြေးဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ဗြဟ္မဒတ်မင်း ကြုံးဝါးခြင်း

လွန်လေပြီးသောအခါ ဂန္ဓရတိုင်း တက္ကသိုလ်ပြည်ဝယ် ဘုရားအလောင်းသည် မင်းပြုလေ၏။ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုလေ၏။

ထိုအခါ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် တက္ကသိုလ်ပြည်ကိုယူမည်ဟု များစွာသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါဖြင့် ခြံရံကာသွားပြီးလျှင် တက္ကသိုလ်ပြည်မှ မနီးမဝေးသော အရပ်သို့ ရောက်လျှင် -

“အချင်းတို့ ... ဆင်မြတ်တည်းဟူသော မိုးတို့ဖြင့် လည်းကောင်း၊ သိန္ဓောမြင်းမြတ်ကို စီးကုန်သော သူရဲကောင်းတို့ဖြင့် လည်းကောင်း၊ လွယ်အပ်သော သန်လျက်၊ မြဲမြံစွာ အရိုးတပ်အပ်သော ကိုင်အပ်သောလေး၊ မိုးရွာသကဲ့သို့ မြားမိုးကို ရွာစေတတ်ကုန်သော သမုဒ္ဒရာရေကဲ့သို့စီးသော ရထားစီးသူရဲတို့ဖြင့် လည်းကောင်း တက္ကသိုလ်ပြည်၏ ထက်ဝန်းကျင်မှ ခြံရံကြကုန်လော့”

“အချင်းတို့ ... သင်တို့သည် ရှေးရှုလည်း ပြေးကြကုန်၊ ချဉ်းလည်းချဉ်းကပ်ကြကုန်၊ ဆင်တို့နှင့်တကွ အထူးထူး အပြားပြား မြည်ကြွေးဟစ်အောင်ကြကုန်၊ ယနေ့သည် သည်းစွာသော မိုးကြိုးသံကဲ့သို့ ဖြစ်စေကြကုန်၊ မိုးကြိုးသံအဝမှ ထွက်သော လျှပ်စစ်နွယ်ကဲ့သို့ ပြေးသွားကြကုန်၊ ဤအစီအစဉ်ဖြင့် တက္ကသိုလ်ပြည်ကို ဝန်းရံကာ မင်းကိုဖမ်းကြကုန်” – ဟု ကြုံးဝါးပြီးလျှင် စစ်သည်တို့ကို စီရင်လေ၏။

တံခါမုခ်ကြ ထွက်ပြေးရ

မြို့တံခါးအနီးသို့ ရောက်သောအခါ တံခါးမုခ်ကို မြင်လျှင် “အချင်းတို့ ... ယခုမြင်ရသည်မှာ မင်း၏ နေရာနန်းတော်လော” ဟု မေးလျှင် “အရှင်မင်းမြတ် ... မြို့တော်၏ တံခါးမုခ် ဖြစ်ပါသည်” ဟု လျှောက်၏။ “အချင်တို့ ... တံခါးမုခ်သည်ပင် သို့စဉ် ကြီးကျယ်ခမ်းနားဘိသည်၊ မင်း၏နေရာ နန်းတော်မှာ အဘယ်မျှလောက် ကြီးကျယ် ခမ်းနားမည်နည်း” ဟု ပြောကြားပြန်ရာ “ဤမျှလောက် အခြံအရံစည်းစိမ်ချမ်းသာ ဘုန်းကျက်သရေနှင့် ပြည့်စုံသော မင်းနှင့်တကွ စစ်ထိုးခြင်းငှာ အဘယ်မှာ တတ်နိုင်ချေမည်နည်း”ဟု ပြောဆိုလျက် ကြောက်ရွံ့ကာ ထိုအရပ်မှပင်ပြေး၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ လျင်စွာသွားလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် - ရဟန်းတို့ ... ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် - ယခုအခါ ပြေးသော ပရိဗိုဇ်။ · တက္ကသို်လ်မင်းသည် - ယခုအခါ ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ - ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ခြံရံစည်းစိမ်၊ ချမ်းရိပ်ငြိမ်၊ မတိမ်ဘုန်းသရေ။

(၂) ကြီးကျယ်များဖြင်၊ ရန်သူမြင်၊ အလျင်ကြောက်မြဲပေ။ (

၃) တံခါးမုခ်မြင်ရာ၊ မင်းဗာရာ၊ ကြောက်ကာပြေးဖူးလေ။

ပလာယိတဇာတ် ပြီး၏။