ဗာဝေရုဇာတ်

စတုက္ကနိပါတ် - ၄။ ကောကိလဝဂ် -(၃၃၉) ဗာဝေရုဇာတ်။ ။ ငှက်မရှိသော ဗာဝေရု တိုင်းပြည်၌ ဦးစွာ ရောက်သော ကျီးငှက်သည် ဥဒေါင်းမရောက်မီ လာဘ်လာဘပေါများ၍ ဥဒေါင်းငှက် ရောက်သောအခါ လာဘ်လာဘ ဆုတ်ယုတ်ခြင်း အကြောင်း။

ဘုရားဂုဏ်ရောက် တိတ္ထိပျောက်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် တိတ္ထိတို့သည် ဘုရားမပွင့်မီ လာဘသက္ကာရကို များစွာရကုန်၏။ ဘုရားပွင့်တော်မူသည်ရှိသော် နေထွက်သောအခါ ပိုးစုန်းကြူးတို့ကဲ့သို့ လာဘသက္ကာရ ဆုတ်ယုတ်ကုန်၏။

ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ တိတ္ထိတို့အကြောင်းကို စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြရာ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူလျှင် “ရဟန်းတို့ ... ယခုအခါ၌သာ ဂုဏ်ရှိသူတို့ မဖြစ်ပေါ်မီ ဂုဏ်မရှိသူ မြတ်သောလာဘ် မြတ်သော အခြံအရံကိုရ၍ ဂုဏ်ရှိသူတို့ ဖြစ်ပေါ်လာသောအခါ ပျောက်သော လာဘသက္ကာရ၊ ပျောက်သော အခြံအရံ ရှိသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ဤသို့ဖြစ်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါအတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

ကျီးမဲကိုပင် အလှဆုံးထင်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ဥဒေါင်းမျိုး၌ဖြစ်၍ ကြီးပြင်းလတ်သော် လှပတင့်တယ်လျက် တော၌ ကျက်စားကာ နေ၏။

ထိုအခါ အချို့ကုန်သည်တို့သည် ဒိသာကာက ကျီးကိုယူ၍ ဗာဝေရုတိုင်းသို့ သွားကြကုန်၏။ ထိအခါ ဗာဝေရုတိုင်းဝယ် ငှက်မည်သည် မရှိလေ။ လာတိုင်း၊ လာတိုင်းသော သူတို့သ် တောင်း၌ထားသော ကျီးကိုမြင်းလျှင် ဤငှက်သည် အဆင်းအင်္ဂါနှင့် ပြည့်စုံ၏ဟု ချီးမွမ်းကြကုန်လျက် ကုန်သည်တို့ကို “အဆွေတို့ ... ဤငှက်ကို အကျွန်ုပ်တို့အား ပေးခဲ့ကြပါကုန်၊ အဆွေတို့တိုင်းပြည်မှာ တစ်ပါးသော ငှက်ကို ရကြပါလတ္တံ့” ဟု ပြောကြ၏။ “အမောင်တို့ ... ယူလိုလျှင် အဖိုးဖြင့် ယူကြကုန်လော” ဟု ပြော၏။ “အမောင်တို့ ... မပေးနိုင်ပါ” ဟု ပြောသောအခါ၊ နှစ်သပြာ ပေးပါမည်၊ သုံးသပြာ ပေးပါမည် စသည်ဖြင့် အစဉ်အတိုင်း တိုး၍ တိုး၍ ပေးသွားရာ အသပြာတစ်ရာ တိုင်အောင် ပေး၍ ဝယ်ယူကြရကုန်၏။

ကျီးကိုရလျှင် ထိုဗာဝေရုတျိုင်းသားတို့သည် ရွှေချိုင့်တွင်ထည့်၍ အထူးထူးသော ငါး၊ အမဲ၊ သစ်သီးတို့ဖြင့် ကျွေးမွေးပြုစုကြကုနတ်၏။ အခြားငှက် မရှိရာအရပ်၌ မသူတော်တရား ဆယ်ပါးနှင့် ပြည့်စုံသော ကျီးသည်ပင်လျှင် မြတ်သော လာဘ်လာဘ အခြံအရံ အကျော်အစောကို ရလေ၏။

ဥဒေါင်းလိုရေး တစ်ထောင်ပေး

နောက်တစ်ဖန် ကုန်သည်တို့သည် ဥဒေါင်းတစ်ကောင်ကို ဖမ်းယူပြီးလျှင် လက်ဖျစ်တီးသံဖြင့် တွန်မြည်အောင်၊ လက်ခုပ်တီးသံဖြင့် ကအောင် သင်ပြကာ ဗာဝေရုတိုင်းသို့ ယူသွားကြပြန်၏။ လူအများ စည်းဝေးရောက်လာကြသော အခါ ထိုဥဒေါင်းသည် လှည်းဦးတွင် ရပ်ပြီးလျှင် သာယာစွာသော အသံဖြင့် တွန်မြည်ကာ ကလေ၏။ လူတို့သည် ဥဒေါင်းကိုမြင်လျှင် ဝမ်းမြောက်ကြကုန်၏။

ထိုအခါ လူတို့သည် “အဆွေတို့ ... ဤငှက်ကိုလည်း အကျွန်ုပ်တို့အား ပေးပါကုန်” ဟု တောင်းကြပြန်၏။ ကုန်သည်တို့သည် “အမောင်တို့ .... ကျီးကိုလည်း ယူကြပြီ၊ ယခု ဥဒေါင်းကိုလည်း တောင်းကြပြန်ပြီ၊ သင်တို့နေရာသို့ ငှက်ကို ယူမလာဝံ့အောင် ဖြစ်နေပြီ” ဟု ပြော၏။ “အဆွေတို့ ... မှန်ပါသည်၊ သို့သော်လည်း ဤငှက်ကို ပေးပါကုန်” ဟု တောင်းကြပြန်၏။ ထိုအခါ ကုန်သည်တို့သည် အဖိုးကို တဖြည်းဖြည်း တိုးပွားစေသဖြင့် အသပြာ တစ်ထောင်တိုင်အောင် ပေး၍ ဝယ်ကြရကုန်၏။

ဥဒေါင်းကိုမြင် ကျီးကိုနှင်

ဥဒေါင်းကိုကား ရတနာ ခုနစ်ပါးဖြင့် စီခြယ်အပ်သော ရွှေချိုင့်၌ထား၍ ငါး၊ အမဲ၊ သစ်သီးကြီးငယ်၊ ပျားရည်၊ ပေါက်ပေါက်၊ သကြား စသည်တို့ဖြင့် ကျွေးမွေး ပြုစုကြကုန်၏။ ဥဒေါင်းသည် မြတ်သော လာဘ်လာဘ အခြံအရံ အကျော်အစောတို့ကို ရလေ၏။ ဥဒေါင်းရောက်သောအခါမှ စ၍ ကျီးအား လာဘသက္ကာရ ဆုန်ယုတ်လေ၏။ ကြည့်ရှုရုံမျှပင် အလိုမရှိကြကုန်။ ကျီးသည် ခဲဖွယ်ဘောဇဉ်ကို မရလတ်သော် (ကာကာ) ဟု မြည်လျက် ပျံသွား၍ မစင်စွန့်ရာ မြေ၌ ကျက်စားရလေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် နှစ်ပါးသော ဝတ္ထုတို့ကို ဆက်စပ်ပြီးလျှင် ဘုရားဖြစ်တော်မူသောအခါ -

“ရဟန်းတို့ ... ဦးစွန်းရှိ၍ အသံသာသော ဥဒေါင်းကို မမြင်ရသေးခြင်းကြောင့် ဗာဝေရုတိုင်းသားတို့သည် ကျီးကိုပင် ငါး၊ အမဲ၊ သစ်သီးကြီးငယ်တို့ဖြင့် ပူဇော်ကြကုန်ပြီ၊ ဦးစွန်းရှိ၍ အသံသာသော ဥဒေါင်းငှက် ဗာဝေရုတိုင်းသို့ ရောက်လာကြသောအခါ၌ကား ကျီးအား လာဘသက္ကာရ ဆုတ်ယုတ်ခဲ့၏၊ တရားမင်းဖြစ်၍ လောကသုံးပါး၌ အရောင်အဝါကို ပြုတတ်သော မြတ်စွာဘုရားသည် မပွင့်ပေါ်သေးသမျှ ကာလပတ်လုံး များစွာသော ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့ကို ပူဇော်ကြကုန်၏၊ ဗြဟ္မာမင်း၏ အသံနှင့်တူသော သံရှိတော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် သစ္စာလေးပါး တရာတော်ကို ဟောသောအခါ၌ကား တိတ္ထိတို့အား လာဘသက္ကာရသည် ဆုတ်ယုတ်ခဲ့၏” –

ဟု ရဟန်းတို့အား ဟောကြားဆုံးမမူ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ ကျီးသည် - ယခုအခါ နိဂဏ္ဌနာဋပုတ္တ။

ဥဒေါင်းသည် - ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ဒေါင်းကိုမမြင်း၊ ကျီးကိုပင်၊ များဖြင်ပူဇော်ကာ။

(၂) ဒေါင်းရောက်လာငြား၊ ကျီးလာဘ်ပါး၊ ဒေါင်းအားပူဇော်ကာ။

(၃) ဘုရားပွင့်ငြား၊ တိတ္ထိများ၊ ယုတ်ပါးလာဘ်လာဘ။

(၄) ဘုရားကိုပင်၊ လာကတွင်၊ များဖြင့်ပူဇော်ကာ။

ဗာဝေရုဇာတ် ပြီး၏။