ဗာဟိယဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၁။ ပရောသတဝဂ် -၁၀၈ - ဗာဟိရဇာတ်။ ။ လွင်တီးခေါင်အရပ်၌ အညစ်အကြေးကို ယဉ်ကျေးစွာ စွန့်တတ်သူကို မိဖုရားမြှောက်သော လိစ္ဆဝီမင်း အကြောင်း။

လိစ္ဆဝီမောင်နှံ ဆုံကြပြန်

နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေသာလီပြည် မဟာဝုန်တော စုလစ်မွန်ချွန် တပ်သောကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် လိစ္ဆဝီမင်း တစ်ယောက်သည် သဒ္ဓါတရားနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ဘုရား အမှူးရှိသော သံဃာတော်ကို အိမ်သို့ ပင့်ဖိတ်၍ အလှူကြီးစွာ ပေးလှူ၏။

ထို လိစ္ဆဝီမင်း၏ မယားကား ဝဖြိုးသော ကိုယ်အင်္ဂါရှိ၏။ ဖူးဖူးရောင်သော သူသေကောင်နှင့်တူ၏။ အသွင်ပြင်နှင့် မပြည့်စုံ။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွမ်းဘုဉ်းပေး၍ တရားဟောတော်မူပြီးသော် ကျောင်းတော်သို့ ကြွတော်မူကာ ရဟန်းတို့အား အဆုံးအမ ဩဝါဒပေး၍ ဂန္ဓကုဋိသို့ ဝင်တော်မူ၏။

ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် “ ငါ့ရှင်တို့ ... အလွန် အဆင်းလှသော လိစ္ဆဝီမင်းဖြစ်လျက် ဝဖြိုးသော ကိုယ်အင်္ဂါရှိ၍ အသွင်အပြင်နှင့် မပြည့်စုံသော မယားကို ရရှာသည်၊ ထိုမိန်းမနှင့် အဘယ်သို့ မွေ့လျော်နိုင်ပါအံ့နည်း” ဟု စကားစပ်မိ၍ ပြောဆိုနေကြစဉ် မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့ ... ဤ လိစ္ဆဝီမင်းကား ယခုအခါ၌သာ ဝဖြိုးသော ကိုယ်အင်္ဂါရှိသော မိန်းမနှင့် မွေ့လျော်သည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း မွေ့လျော်ဖူးပြီ” ဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အခင်ကြီးပြီးမြောက် မိဖုရားမြောက်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ထိုမင်း၏ ပညာရှိအမတ် ဖြစ်လေ၏။

ထိုအခါ ဇနပုဒ်သူ မိန်းမတစ်ယောက်သည် ဝဖြိုးသော ကိုယ်အင်္ဂါရှိ၏။ အသွင်အပြင်နှင့် မပြည့်စုံ၊ အခစားလုပ်ကာ အသက်မွေးရ၏။

တစ်နေ့သ၌ ထိုမိန်းမသည် အခစားလုပ်လျက် မင်းရင်ပြင်ဖြင့် သွားလတ်သော် ကျင်ကြီးသွားကိုသည်ဖြစ်၍ ကိုယ်ဝတ်ဖြင့် ကိုယ်ကိုဖုံးလွှမ်းကာ ထိုင်လျက် ကျင်ကြီးသွား၍ အညစ်အကြေး သုတ်သင်ပြီးလျှင် လျင်မြန်စွာ ထလေ၏။

ထိုအခါ မင်းကြီးသည် လေသာပြတင်းဖြင့် ကြည့်ရှုခိုက်ကြုံ၍ “ဤမိန်းမကား လွင်တီးခေါင်၌ အညစ်အကြေး သုတ်သင်ရာမှာပင် ကိုယ်ဝတ်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်း၍ သုတ်သင်ပေသည်၊ အရှက်အကြောက်ရှိပေ၏။ အလွန်ကိစ္စပြီးလွယ်သည်၊ အနာရောဂါမရှိ၊ သားအိမ်သန့်ရှင်းသည် ဖြစ်ရာ၏။ သားအိမ် သန့်ရှင်းလျှင် ဘုန်းပညာရှိသောသားကို ရပေရာ၏။သို့အတွက် ဤမိန်းမကို မိဖုရားကြီးအရာ၌သာ ထားရန် သင့်မြတ်၏ဟု ကြံစည်၍ ကာမပိုင်လင် ရှိ၊ မရှိ မေးမြန်စေရာ ကာမပိုင်လင် မရှိကြောင်းသိရ၍ မင်းချင်းတစ်ယောက်ကို ခေါ်စေပြီးလျှင် မိဖုရားကြီးအရာ၌ ထားလေ၏။

အတတ်ပညာ စည်းစိမ်လာ

မင်းကြီးသည် ထိုမိဖုရားကြီးကို အလွန်ချစ်မြတ်နိုးတော်မူ၏။ မကြာမြင်မီ သားတစ်ယောက်ကို ဖွားမြင်လေ၏။ ထိုသားသည် နောက်အခါ စကြဝတေးမင်း ဖြစ်လေ၏။

ပညာရှိအမတ်ကြီးလည်း မိဖုရားကြီး၏ စည်းစိမ်ချမ်းသာကိုမြင်၍ အတတ်ပညာနှင့်စပ်သော အကြောင်းကို ပြောလိုသဖြင့် “ အရှင်မင်းကြီး ... အတတ်ပညာ ဟူသမျှမှာ သေးနုပ်သည် ဟု မဆိုရာ၊ သင်ကောင်း၊ တတ်ကောင်းသည်သာတည်း။ ဤဆင်းရဲသောမိန်းမ ဖြစ်လျက်လည်း အရှက်အကြောက်ကို မစွန့်ဘဲ ဖုံးလွှမ်း၍ အညစ်အကြေး သုတ်သင်သည့်အတွက် သင်မင်းကြီး နှစ်သက်တော်မူသဖြင့် မိဖုရားကြီး စည်းစိမ်ကို ရပေသည်ဟု သက်သေပြကာ -

လောက၌ သင်ကြားလိုသော ဆန္ဒရှိသူသည် အတတ်ပညာဟူသမျှကို သင်ကြားရာ၏။ ဇနပုဒ်သူသည် ဖုံးလွှမ်း၍ အညစ်အကြေး သုတ်သင်သော အတတ်ပညာဖြင့် မင်းကြီးကို နှစ်သက်စေ၍ စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ရပေသည် -

ဟု အတတ်ပညာ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ချီးကျူးလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -

ရဟန်းတို့ -

ထိုအခါ မင်းနှင့် မိဖုရားသည် - ယခုအခါ လိစ္ဆဝီမင်းနှင့် မိဖုရား။

ပညာရှိအမတ်သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) အတတ်မှန်က၊ တတ်ကောင်းစွ၊ ခုချသင်ရာဟူ။

(၂) ကျင်ကြီးစွန့်တတ်၊ မိဖျားမြတ်၊ ဖြစ်လတ်ဇနပုဒ်သူ။

ဗာဟိရဇာတ် ပြီး၏။