ဗိဠာရဝတဇာတ်

ဧကကနိပါတ် - ၁၃။ ကုသနာဠိဝဂ် -၁၂၈-ဗိဠာရဝတဇာတ်

အံ့ဘွယ် ထင်မှတ် ပြုကျင့်တတ်

နတ်လူတို့ဆရာ ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် အံ့ဘွယ်သရဲကို

ပြုတတ်သော ရဟန်းတပါးရှိလေ၏။

ရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရားအား ထိုရဟန်းအံ့ဘွယ် သရဲပြုလုပ်တတ်သော အကြောင်းကို လျှောက်ထားကြသော် မြတ်စွာဘုရားသည် “ရဟန်းတို့... ဤရဟန်းကား ယခုအခါ၌သာလျှင် အံ့ဘွယ်သရဲကို ပြုလုပ်တတ်သည် မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပြုတတ်သည်သာတည်း” ဟု မိန့်တော်မူကာအောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။

အံ့ဩဘွယ်ထင် လိမ်ဉာဏ်ဆင်

လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီ ပြည်ဝယ် ဗြဟ္မဒတ်မင်း မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားအလောင်းသည် ကြွက်မင်းဖြစ်၍ ဝက်ငယ်ပမာဏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ရှိ၏၊ အရာမက များစွာသော ကြွက်တို့ဖြင့် ခြံရံကာ တော၌နေလေ၏။ ထိုအခါ မြေခွေးတကောင်သည် ဟိုဟိုသည်သည် လှည့်လည်ကြည့်ရှုလတ်သော် ကြွက်အပေါင်းကို မြင်လျှင် ကြွက်တို့ကို လှည့်ပတ်ကာစားမည်ဟု ကြံစည်၍ ကြွက်တို့နေရာ အနီးဝယ် နေသို့ မျက်နှာပြုလျက် ပါးစပ်ဖြင့် လေကိုခံယူကာ ခြေတချောင်းထည်းဖြင့်သာ ရပ်၍နေ၏။

သီလရှိလတ် ကြွက်မင်းမှတ်

ကြွက်မင်းသည် အစာရှာသည်ရှိသော် မြေခွေးကို မြင်လျှင် ဤမြေခွေးကား သီလရှိသည်ဖြစ်လတံ့ ဟု အောက်မေ့လျက် မြေခွေးထံ သွားကာ “အရှင်... အရှင့်အမည်ဘယ် လိုခေါ်ပါသနည်း”ဟု မေးလေ၏၊ “အချင်း...ငါ့အမည်ကို ဓမ္မိကခေါ်ကြသည်”ဟု ပြောလေ၏၊ “အရှင်...အဘယ့်ကြောင့် ခြေလေးချောင်းဖြင့်မရပ်ဘဲ ခြေတချောင်းတည်း ရပ်ပါသနည်း”ဟု မေးပြန်လေရာ “အချင်း... ခြေ လေးချောင်းဖြင့်ရပ်လျှင် မြေကြီးသည် ငါ့ကို မဆောင်ရွက်နိုင်၊ ထို့ကြောင့် ခြေတချောင်းဖြင့်သာ ရပ်သည်”ဟု ပြန်ပြောလေ၏၊ “အရှင်.....အဘယ့်ကြောင့် ပါးစပ်ကိုဖွင့်၍ နေပါသနည်း”ဟု မေးပြန်၏၊ “အချင်း...ငါ အခြားအစာကိုမ စား၊ လေကိုသာ စား၍နေသည်ဟုပြောလေရာ၊ “အရှင်...အဘယ့်ကြောင့် နေရှိရာသို့မျက်နှာပြုပါသနည်း”ဟုမေး၏၊

“အချင်း... နေကိုရှိခိုးသည်”ဟု ပြောလေသော်၊ ကြွက်မင်းသည် မြေခွေးစကားကို ကြားလျှင် ဤမြေခွေးသည် သီလ ရှိသည် ဖြစ်လတံ့ဟု ကြွက်အပေါင်းခြံရံကာ ညဉ့်, နံနက်တိုင်း မြေခွေးထံ ခစားလေ၏။

ကြွက်ပေါင်းကွယ်ကာ နည်းလမ်းရှာ

မြေခွေးသည် ကြွက်တို့ အခစားလာသောအခါတိုင်း နောက်ဆုံး ဖြစ်သော ကြွက်တကောင် တကောင်ကို ဖမ်း၍ စား၏၊ ဤသို့ စားဖန်များလတ်သော် ကြွက်တို့သည် တဖြည်း ဖြည်းနည်းကုန်၏။

ထိုအခါ ကြွက်တို့သည် ရှေးအခါ၌ ငါတို့မှာ နေရာမဆန့် ပြည့်ကြပ်၍ နေကြရသည်၊ ယခုအခါ နေရာမပြည့်တော့ဘဲ နည်းပါးခဲ့လေသည်၊ အကြောင်း အသို့ရှိသနည်းဟု တိုင်ပင်ကာ ကြွက်မင်းအား ပြောကြားကြကုန်၏။

ကြွက်မင်းလည်း ကြွက်တို့နည်းပါးသောအကြောင်းကို ကြံစည်လတ်သော် မြေခွေးအပေါ်၌ ယုံမှားသံသယဖြစ်၍ သိအောင်စုံစမ်းမည်ဟု မြေခွေးထံ ခစားသောအခါ အပြန်တွင် ကြွက်အပေါင်းကို ရှေ့က သွားစေပြီးလျှင် မိမိ နောက်ဆုံးချန်၍ နေရစ်၏။

သီလကြောင်ခွေးအား ဝိုင်းသတ်စား

မြေခွေးသည် ကြွက်တို့အပြန်ဖမ်းမည် ဟု ပြေးလာသည်ရှိသော် ကြွက်မင်းသည် မိမိထံသို့ပြေးလာသော မြေခွေးကို မြင်လျှင် ပြန်၍ မြေခွေးအား–

“ဟယ်မြေခွေး...သင့်မှာ အကျင့်သီလရှိသည် မဟုတ်၊ သင်ကား တပါးသော သတ္တဝါတို့ကို သတ်ဖြတ်ညှဉ်းဆဲရန် အံ့ဘွယ်သရဲကို ပြုဘိ၏၊ အံ့ဘွယ်သရဲကိုပြုကာ သတ္တဝါတို့ကို အကျွမ်းဝင်စေ၍ လျှို့ဝှက်လျက် မကောင်းမှုကိုပြုသော အကျင့်ကား ကောက်ကျစ် စဉ်းလဲသော အကျင့်ဖြစ်၏”

ဟု ပြောဆိုလျက် ခုန်လွှားကာ မြေခွေး၏ လည်မျိုကို ကိုက်၍ နှစ်ခြမ်းခွဲသဖြင့် မြေခွေး သေလေ၏။

ကြွက်အပေါင်းတို့လည်း နောက်သို့ပြန်ကာ မြေခွေးကို စပ်စပ်မည်အောင်စား၍ သွားကြကုန်၏၊ နောက်ကျသော ကြွက်တို့သည် မစားကြရကုန်၊ ထိုအခါမှစ၍ ကြွက်တို့မှာ ဘေးရန်မရှိကုန်။

ဇာတ်ပေါင်း

ဤသို့လျှင်မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်, ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက်–

ရဟန်းတို့...

• ထိုအခါ မြေခွေးသည်-ယခုအခါအံ့ဘွယ်သရဲကို ပြုတတ်သောရဟန်း။

• ကြွက်မင်းသည်-ငါဘုရားဖြစ်လာပြီ–

ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။

ဆောင်ပုဒ်

(၁) ခြေတချောင်းနှင်း၊ ဖွင့်ခံတွင်း၊ နေမင်းမျက်နှာမူ။

(၂) အံ့ဘွယ်ပြုငြား၊ ကြွက်တွေစား၊ ပြစ်မှားမြေခွေးမူ။

ဗိဠာရဝတဇာတ် ပြီး၏။